Tην 1η Μάη του 1886 κηρύσσεται στο Σικάγο γενική απεργία με χιλιάδες εργάτριες και εργάτες στους δρόμους που διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και την καθιέρωση του 8ώρου, ανέδειξαν με όλη την ιστορική του έμφαση το τι μπορούν τα ενωμένα σωματεία και ο κόσμος της εργασίας να καταφέρουν όταν οργανώνονται ενάντια στον ταξικό τους εχθρό. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους αποφασισμένοι να οργανωθούν, να διεκδικήσουν και τελικά να κερδίσουν.
Από εκείνη την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά μέχρι και σήμερα τα ζητούμενα του εργατικού κινήματος δεν διαφέρουν πολύ, αλλά μάλιστα είναι σχεδόν τα ίδια. Βασικές ιστορικές εργατικές διεκδικήσεις έχουν χαθεί μέσω μιας σειράς νόμων που τα τελευταία έτη έχουν μετατρέψει την εργασιακή πραγματικότητα σε μία αρένα αναλώσιμων και επισφαλών εργαζομένων.
Από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- από τις ίδιες δομικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος- σχεδόν 15 χρόνια πριν, η επίθεση στην κοινωνική βάση από τον κόσμο της εξουσίας κλιμακώνεται συνεχώς με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου μέσω της γενικευμένης φτωχοποίησης και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Από το 2010 και μετά και με την υπογραφή των μνημονιακών συμβάσεων η Ελλάδα περνάει σε μια νέα φάση, στην οποία ο μύθος του πλούτου και της κοινωνικής ευημερίας φτάνει στο τέλος του και πλέον αποτυπώνονται με τον πιο εμφατικό τρόπο οι ταξικές αντιθέσεις εντός της κοινωνίας. Οι εργασιακός μεσαίωνας έρχεται να καθιερωθεί με χαμηλά ημερομίσθια και μαύρα ένσημα, απλήρωτες υπερωρίες, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, απελευθέρωση των απολύσεων, μειώσεις στους μισθούς και συμβάσεις ορισμένου χρόνου μέσω προγραμμάτων voucher.
Στο σήμερα λοιπόν, η κυβέρνηση της ΝΔ, πιάνοντας το νήμα από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει ένα από τα πιο δυσμενή εργασιακά νομοσχέδια καταφέρνοντας ένα μεγάλο χτύπημα στον κόσμο της εργασίας. Η “απελευθέρωση” του 8ώρου και η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού έρχονται να προτεθούν στο βιογραφικό του υπουργού εργασίας Κ.Χατζηδάκη που υπηρέτησε με μεγάλη επιτυχία τις επιθυμίες της κυβέρνησης και τις επιταγές του ΣΕΒ. Η μετατροπή των νόμιμων υπερωριών σε ρεπό και άδειες, η καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τη λήψη αποφάσεων κήρυξης απεργίας, και η εγκαθίδρυση του συνδικαλιστικού μητρώου αποτελούν προκλήσεις για την κοινωνική βάση στο σήμερα. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη γενικευμένη εργατική δυστοπία, τους τελευταίους μήνες έχουν δοθεί και δίνονται μια σειρά, από (μικρούς και μεγαλύτερους) αγώνες που οργανώθηκαν από τους ίδιους τους εργαζομένους και μέσω των εκάστοτε σωματείων τους απέδειξαν πως ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, οι ταξικοί αγώνες παραμένουν επίκαιροι και αναγκαίοι.
Παρατηρείται ταυτόχρονα ένα κύμα ακρίβειας που είχε ξεκινήσει να έρχεται από το τέλος του 2021 αποτελώντας μια πολύ ιδιαίτερη κοινωνική συνθήκη και στην πραγματικότητα τη συνέχεια του αντικοινωνικού σχεδιασμού του κράτους και του κεφαλαίου, όπως αυτός συντελείται τα τελευταία χρόνια. Οι αυξήσεις σε βασικά αγαθά σε συνδυασμό με τους πενιχρούς μισθούς (και παρά την προκλητικά ελάχιστη αύξηση του κατώτατου μισθού), τον τεράστιο αριθμό των ανέργων και τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που έχουν διαμορφωθεί, ειδικά μετά τον νόμο Χατζηδάκη, δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την κοινωνική πλειοψηφία. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργες, οι φτωχοί και οι καταπιεσμένες, αποκλειόμαστε όλο και πιο πολύ από την πρόσβαση στα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης, από την υγεία και την παιδεία ενώ καθημερινά βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την ανασφάλεια.
Παράλληλα, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη από την όξυνση του ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οδήγησαν στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. με την τιμή του πετρελαίου, της βενζίνης και του φυσικού αερίου να ανεβαίνουν κατακόρυφα, ενώ στην Ελλάδα αφ ένός υπάρχει ο μεγαλύτερος πληθωρισμός των τελευταίων χρόνων με 8,9 % τον Μάρτιο, αφ΄ετέρου, η τιμή του ρεύματος είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και οι ιδιώτες πάροχοι ενέργειας ρυθμίζουν την τιμή της αγοράς όπως οι ίδιοι θέλουν με τις ευλογίες της κυβέρνησης ωθώντας στην περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση των καταπιεσμένων.
136 χρόνια μετά λοιπόν έχοντας στο νου μας εκείνη την Πρωτομαγιά, συνεχίζοντας αυτό που κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με μια καθολική αποτυχία του καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας και ένα στοίχημα για την εργατική τάξη. Να πιάσουμε λοιπόν το κόκκινο νήμα του αγώνα, και να περπατήσουμε τον δρόμο που περπάτησαν οι προγονοί μας οι εργάτες, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί στο Σικάγο του 1886, ώστε να μάθουμε από τη πυγμή τους. Η θέση μας μέσα σε αυτήν τη συγκυρία θα είναι στα σωματεία, στις απεργίες, στους αγώνες των εργατριών και των εργατών, στους δρόμους.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΒΕΟΔ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 1Η ΜΑΗ 11ΠΜ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
