Οι μέρες που ζούμε είναι κρίσιμες. Από το πώς θα σταθούμε ως κίνημα και κατά προέκταση ως κοινωνία, ως λαός, ως Τάξη απέναντι στην πρωτοφανή κλιμάκωση που επιχειρεί εναντίον μας το καθεστώς σε όλα τα μέτωπα, κρίνεται ουσιαστικά η ύπαρξη μας. Η ύπαρξη μας είτε με όρους πολιτικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας, είτε με όρους ταπείνωσης, διασυρμού και στρατηγικής ήττας, αλλιώς η μη ύπαρξη μας. Γιατί είναι σαφές ότι αν η αποφυλάκιση Λιγνάδη, όπως και όλες οι πρόσφατες αποφυλακίσεις που την προεικόνισαν ( Κορκονέα, Φιλιππίδη, Χορταριά), και ο βασανισμός και τελικά η δολοφονία του αναρχικού αγωνιστή Γ. Μιχαηλίδη επισυμβούν με τους όρους που το καθεστώς επιδιώκει, χωρίς δηλαδή την καταλυτική αντίδραση σε αυτήν του κοινωνικού ταξικού παράγοντα, θα πρόκειται για μια ήττα στρατηγική, για μια ήττα ιστορική. Τα διλήμματα που τίθενται εδώ είναι ξεκάθαρα και χώρος για πολλά λόγια δεν υπάρχει: Αντίστοιχα με το «Ελευθερία ή Θάνατος» του Γ. Μιχαηλίδη, για το κίνημα το δίλημμα που τίθεται είναι «Εξέγερση ή Συντριβή». Τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική εξέγερση δεν μπορεί να βάλει φραγμό στους σχεδιασμούς του καθεστώτος. Και με τίποτα πέρα από μια κοινωνική εξέγερση δεν μπορεί να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Σε ένα τέτοιο οριακό σημείο έχει φτάσει η ταξική πάλη στη χώρα. Αυτό έχουμε μπροστά μας. Αυτό είναι το μεγάλο άλμα που πρέπει να κάνουμε και αυτό είναι το μεγάλο κενό στο οποίο θα πέσουμε αν δεν τα καταφέρουμε.
Αντίστοιχα είναι υπό μια έννοια τα πράγματα και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Είναι τέτοια η ένταση της κρίσης που το μαστίζει, τόσο βαθιά τα σημάδια της φθοράς και της απαξίας του, και τόσο επισφαλή τα μελλούμενα του, που γνωρίζει πολύ καλά ότι μόνο η ολοκληρωτική επίθεση στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και η εγκαθίδρυση της ηθικής και αξιακής σήψης ως κανονικότητα μπορεί να το κάνει να σταθεί όρθιο. Η αποφυλάκιση Λιγνάδη ακριβώς μια τέτοια γνώση από πλευράς του συστήματος δηλώνει και μια τέτοια λειτουργία επιτελεί. Θα λέγαμε ότι και το σύστημα από την πλευρά του ένα μεγάλο άλμα επιχειρεί. Το δίλημμα είναι υπαρξιακό και γι αυτό. Είτε τα καταφέρνει είτε γκρεμίζεται- κυριολεκτικά.
Η ταξική πάλη στη χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού! Αντλώντας διδάγματα και πείρα από τα μεγάλα κοινωνικά και ταξικά ξεσπάσματα των προηγούμενων χρόνων, αλλά και τις πρόσφατες κινηματικές διαδρομές, επιβάλλεται άμεσα να οργανώσουμε τη στρατηγική μας. Με γνώμονα πάντα ότι η μαζικότητα και η σύνθεση είναι ο απαράβατος όρος μιας εξεγερτικής πολιτικής πρακτικής, όπως και ότι κάθε εξέγερση είναι πάντα πρωτότυπη και όχι αντίγραφο παρελθουσών, καθώς και ότι η εξέγερση δεν είναι μονόπρακτο αλλά μιας συνεχής πολιτική διαδικασία που μπορεί κατά τη διάρκεια της ενσωματώσει και να εκφράσει πολλούς περισσότερους από αυτούς που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη της, πρέπει να οργανώσουμε τώρα τις κινήσεις μας. Ένα κέντρο αγώνα, μια κεντρική πολιτική διαδικασία που θα αναλάβει να συντονίσει και να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις κεντρικά και περιφερειακά, είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα.
Με αφετηρία τη σημερινή πορεία στο Σύνταγμα για τον σύντροφο Γιάννη, τις διαδηλώσεις για την αποφυλάκιση Λιγνάδη, τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο για την Παιδεία και τις διαδηλώσεις υπεράσπισης των Εξαρχείων, και μέχρι τις 25 Ιουλίου που κρίνεται στη Λαμία η αίτηση αποφυλάκισης του Γιάννη, πρέπει να τεθεί επί τάπητος ένας πολιτικός σχεδιασμός κλιμάκωσης και σύγκρουσης με καθημερινές συνελεύσεις, δράσεις και διαδηλώσεις.
Όλοι-ες στους δρόμους! – Μαζικές δυναμικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ενάντια στο καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης, της κρατικής τρομοκρατίας και του κοινωνικού εκφασισμού
Για τα Ιουλιανά της εποχής μας!
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
