Mαζική, αγωνιστική αλλά σαφώς αναντίστοιχη του διακυβεύματος, της ουσιαστικής διάλυσης δηλαδή της δημόσιας περίθαλψης, η προχθεσινή απεργιακή συγκέντρωση των γιατρών και των υγειονομικών στο Σύνταγμα γεννάει αμφίθυμα συναισθήματα και σκέψεις. Γιατί ναι μεν η αγωνιστική κινητοποίηση του υγειονομικού κινήματος των τελευταίων ημερών δημιούργησε μια αξιοσημείωτη δυναμική, θέτοντας το ζήτημα της Δημόσιας Υγείας στο προσκήνιο κόντρα στην απόπειρα του αστικού κυβερνητικού μπλοκ να εμφανίσει το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας σχεδόν ως φιλολαϊκή μεταρρύθμιση, ωστόσο ήταν εμφανής η έλλειψη εκείνης της μαζικότητας που θα διαμόρφωνε όρους μετωπικής πολιτικής αναμέτρησης με την κυβέρνηση – πόσο μάλλον ξεσηκωμού εναντίον της.
Το ότι με επίκεντρο το εν λόγω νομοσχέδιο, κι ύστερα από τρία σχεδόν χρόνια εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, δεν έγινε δυνατό να πραγματοποιηθεί μια διαδήλωση χιλιάδων για την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας, είναι ασφαλώς κάτι που πρέπει να προβληματίσει αλλά και να θέσει ενώπιον των ευθυνών του όλο τον κόσμο του αγώνα. Κι αυτό δεν αφορά ασφαλώς το ιατρικό κίνημα που εδώ και τρία σχεδόν χρόνια τα χει κυριολεκτικά “δώσει όλα”, αλλά τις πολιτικές οργανώσεις και τις συλλογικότητες του ευρύτερου κινήματος. Γιατί σίγουρα κάτι ευθύνεται και δεν επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο. Και αυτό βέβαια το κάτι, δεν εντοπίζεται στην “κοινωνία που αδιαφορεί” όπως θα ήθελε η αστική αφήγηση ή η καθεστωτική Αριστερά που ετοιμάζεται πυρετωδώς για εκλογές, άλλα αναμφίβολα στα πολιτικά υποκείμενα που αξιώνουν να αποτελέσουν τους “εκφραστές της κοινωνικής οργής” ή ακόμα και την «πρωτοπορία του λαού και της εργατικής τάξης».
Έλλειψη συντονισμού, επικοινωνίας, μετωπικού πνεύματος; χαμηλά αντανακλαστικά, ελλιπής πολιτική ανάλυση, απομάκρυνση από τα ταξικά και κοινωνικά επίδικα, κούραση;
Καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί δίνουν ίσως την απάντηση της συλλογικής αδυναμίας μας ως κινήματος. Μια αδυναμία που δεν μπορεί να κρυφτεί από επιμέρους επιτυχίες ή από εύκολές λογοκοπίες του τύπου ο «νόμος θα μείνει στα χαρτιά», και η οποία θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτοκριτικά και να αντιμετωπιστεί κατάματα αν θέλουμε ενόψει της κρίσιμης καμπής στην οποία έχει εισέλθει η ταξική πάλη στη χώρα να ειναι το κίνημα αυτό που θα πει την τελευταία λέξη.
ΥΓ. Ως πτυχή αυτής ακριβώς της αδυναμίας θα μπορούσε να προσληφθεί και η άνεση με την οποία έκαναν προκλητικά την πασαρέλα τους από τη συγκέντρωση αλλά και από την εξέδρα των ομιλιών, καθεστωτικές περσόνες και εργατοπατερες που με περίσσιο θράσος καλούσαν την εργατική τάξη στις επάλξεις του αγώνα.Ειδικά το θέαμα της Ρ. Δούρου του Σύριζα να ποζάρει στο φωτογραφικό φακό προς άγρα αγωνιστικών ευσήμων, τη στιγμή μάλιστα που η δίκη για το μαζικό κρατικό έγκλημα στο Μάτι εξελίσσεται, αναδεικνύοντας τις τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες διαχρονικά, ήταν αποκρουστικό.
