Η κατάσταση πριν την πανδημία στις φυλακές Λάρισας σίγουρα δεν ήταν ιδανική. Σε μια φυλακή που χωράει 550 ανθρώπους βρίσκονται σχεδόν 200 παραπάνω, σε συνθήκες οριακά απαράδεκτες, με τη Νικολάου να δείχνει κυνικά σιδηρά πυγμή και τον διοικητή να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες με απειλές και παυσίπονα.
Η πανδημία ήρθε να μεγενθύνει τα προβλήματα, να κάνει πιο ορατό ότι δεν “καίγεται καρφάκι” στο κράτος για όσους βρίσκονται σε αυτήν την αποθήκη ψυχών. Μια στάση αναμενόμενη, αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο που αντιμετωπίζει συνολικά την πανδημική κρίση η κυβέρνηση και πόσο έχει απαξιώσει τη ζωή όλων των από τα κάτω, στο βωμό του κέρδους της επιχειρηματικής ελίτ του χώρου της υγείας…
Για τους έγκλειστους στις φυλακές Λάρισας αυτή η περίοδος της πανδημίας γίνεται απλώς μια ακόμη ευκαιρία επίδειξης του πως εννοούν τον σωφρονισμό οι κρατούντες:
*) Οι μάσκες που φτιάχτηκαν από την αλληλεγγύη μπλόκαραν στην γραφειοκρατία.
*) Τα βιβλία που στέλνονται στους κρατουμένους κρίθηκαν επικίνδυνα και το πλήθος τους ύποπτο, οπότε και μπλοκαρίστηκαν μέχρι να ερευνηθεί αυτή η “κακιά συνήθεια”.
*) Απουσία πρόληψης και μέτρων για την πανδημία, μόνιμης ιατρικής περίθαλψης, αδιαφορία και χρονοκαθυστέρηση στις διακομιδές ασθενών, τιμωρητική απόρριψη επισκεπτηρίων.
Τα σπασμένα τζάμια και οι σπασμένες βρύσες ακούγονται “πταίσματα” μπροστά στα υπόλοιπα και όταν αυτά διορθώνονται πρέπει να λες και “ευχαριστώ”. “Κερασάκι” οι πρόσφατες καταγγελίες για τις συνθήκες νοσηλείας των κρατουμένων όταν τελικά φτάνουν στο νοσοκομείο. Δεμένοι με χειροπέδες στα κρεβάτια τους όσες μέρες διαρκέσει η νοσηλεία, νέο “έθιμο” εν μέσω πανδημίας, βασανιστήρια αντί περίθαλψης, δικαιολογίες ντροπιαστικές, ενδεικτικές των εξουσιαστών και των φορέων υλοποίησης των εντολών.
Οι χειροπέδες βγαίνουν για την εξέταση (ότ)αν το ζητήσει ο γιατρός και ακόμα και η αυτοεξυπηρέτηση φαντάζει δύσκολη. Για συνθήκες σεβασμού και αξιοπρέπειας ούτε λόγος…Καταγγέλλουμε την εγκληματική αδιαφορία απέναντι στους κρατούμενους. Μια κοινωνία που δεν νοιάζεται για αυτούς είναι μια κοινωνία που θα δυσκολευτεί να αντιδράσει όταν οι γειτονιές μας, τα σπίτια μας και οι υπολογιστές μας γίνουν προέκταση των φυλακών και εργαλεία ελέγχου και πειθάρχησης. Τα πρόσφατα λοκντάουν, τα μέτρα διαχωρισμού, τα έγγραφα για “ελεύθερη” μετακίνηση, δηλαδή για να δουλέψεις και να καταναλώσεις, είναι απόδειξη ότι η δυστοπία δεν είναι σενάριο από το μέλλον αλλά η νέα πραγματικότητα.
Τα αντανακλαστικά μας, οι συλλογικές μας αντιστάσεις και η αλληλεγγύη η μόνη μας “ατομική ευθύνη”…
