Μια επιχείρηση πρόωρου απολογισμού πάνω στην ανταπόκριση και διαχείριση των επιτακτικών ερωτημάτων που έθεσε, επί σχεδόν 3 χρόνια, ο ιός covid-19 και των απαντήσεων και λύσεων που έπρεπε να δοθούν.
«…Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και να κάμεις, ότι κι αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη… αυτή είναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο… αν δεν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό».
Ν. Καζαντζάκης, Καπετάν Μιχάλης
Ας ξεκινήσω από μέσα προς τα έξω, από τη φυλακή προς την “ελεύθερη” κοινωνία. Στο “μικρό” κολαστήριο οι εικόνες, οι αντιδράσεις και τα σκεπτικά γίνονται πιο ξεκάθαρα, καθώς ουδείς μπορεί να ξεφύγει από το ακουστικό ή οπτικό νεύρο των υπολοίπων. Κανείς δε μπορεί να πει, να δράσει για οτιδήποτε και μετά να “κρύβεται” στο σπίτι, στην παρέα ή στο χωριό του, μακρυά από όλες και όλους που, ηθελημένα ή άθελα τους, ακούν και βλέπουν τί λέει και τί κάνει, και φυσικά ισχύει ότι η φυλακή είναι μια μικρή κοινωνία, καθρέφτης της μεγάλης.
Αποτελεί αναμφισβήτητη αλήθεια ότι το κενό που αφήνεις για οτιδήποτε θα έρθει κάποιος/α-άλλος/η να το γεμίσει, να το καταλάβει. Αν επιχειρήσεις να τοποθετηθείς και να βγεις μπροστά ως πρωτοπόρος, πρέπει να έχεις ορθά, επεξεργασμένα και λογικά επιχειρήματα, τα οποία δύσκολα θα δεχθούν αποδόμηση και αντικατάσταση από άλλα αντεπιχειρήματα.
Το 2020, την άνοιξη προς καλοκαίρι, το ρόλο της πρωτοπορίας τον ανέλαβαν οι γυναίκες της φυλακής Κορυδαλλού, έχοντας δίπλα τους τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα. Έθεσαν αιτήματα πραγματοποιήσιμα, τα οποία χωρίς υπερβολές στεκόντουσαν απέναντι στην κρατική διαχείρισητων ζητημάτων που άνοιγε ο ιός covid-19 σε σχέση με τη διαβίωση των εγκλείστων κάτω από το βάρος των θανάτων και των βαριών ασθενειών που πιθανόν να προέκυπταν. Η αντίδραση του κράτους στις αγωνιστικές κινήσεις των εγκλείστων γυναικών ήταν γρήγορη. Με απειλές και μεταγωγές έσβησαν τη φωτιά που άναψε στη γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, όμως αυτή μεταφέρθηκε στη Θήβα όπου εκεί ακούμπησε τα όρια εξέγερσης των κρατουμένων. Η σκληρή και άνανδρη καταστολή ανέλαβε, και κατάφερε πάλι σε άμεσο χρονικό διάστημα, να σβήσει τη δεύτερη φωτιά που είχε ανάψει, εξαπολύοντας τρομερή πίεση και τιμωρίες στις εξεγερμένες.
Οι άντρες κρατούμενοι ανταποκρίθηκαν αργά και βυθισμένοι σε ακαθαρσίες του παρελθόντος, που κουβαλούσαν προβληματικές αντιλήψεις, πολλές φοβίες και έλλειψη εμπιστοσύνης και συνεννόησης. Η αλληλεγγύη που, ανά περιόδους τα “παλιά” χρόνια, συνέδεε τους κρατούμενους, είχε υποστεί βαριές πληγές. Πολιτικά και συλλογικά απελευθερωτικό θα ήταν για όλες και όλους αν οι συμπρωταγωνιστές της παρελθοντικής σύμπραξης σ’ αυτήν την κατηφόρα που καρατόμησε την έννοια της αλληλεγγύης να ανοίξουν μια δημόσια συζήτηση, που θα εμπεριέχει λάθη και άσχημες στρεβλώσεις των συμμετεχόντων στην οργάνωση των όποιων αγώνων υπήρξαν εντός των φυλακών εκείνα τα χρόνια.
Για όσους ισχυριστούν ότι κρατούσαν μόνοι τους τον πόλεμο εναντίον του κράτους ζωντανό, τότε πρέπει να ξεθάψουν τον Κινέζο Σουν Τσου που απαντάει ότι: «Ο πόλεμος είναι δύσκολη υπόθεση. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δρόμος προς τη σωτηρία είτε προς την καταστροφή»· επίσης ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, που είχαν αυτή τη φράση (χωρίς το δεν) σημαία τους οι Ιησουίτες· κι όταν καταστρέφεσαι το πιο σημαντικό είναι να διατηρείς τις αρχές και την αξιοπρέπειά σου.
Από τη δική μου πλευρά παραδέχομαι ότι εκείνη την περίοδο που βρισκόμουν κρατούμενος στη φυλακή Δομοκού, παρά το γεγονός ότι συμμετείχα στις όποιες ‶αγωνιστικές‶ κινήσεις οργανώθηκαν στον απόπατο, απέτυχα να κάνω πράξη τα λόγια του Τόμας Ιμπάνιεθ στο βιβλίο του ‶Ο αναρχισμός σε κίνηση‶: «Δίνουμε αξία στη διαφορετικότητα σαν μια αρχή καθαυτή, της οποίας τα όρια βρίσκονται στην κοινή μας απόρριψη των δομών κυριαρχίας. Εφόσον θεωρούμε τον αναρχισμό όχι ως ένα δόγμα αλλά ως ένα κίνημα προς μια κοινωνία δίκαιη, ελεύθερη και υπερασπίσιμη, πιστεύουμε ότι οι αναρχικοί δεν πρέπει να συνεργάζονται μόνο με όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί, αλλά ότι πρέπει να αναζητούν την ενεργή συνεργασία με όλους όσους εργάζονται για να δημιουργήσουν έναν κόσμο βασισμένο στις ίδιες απελευθερωτικές αρχές, και να μαθαίνουν από αυτούς… να εμπλουτίσουμε την παράδοση με τη δική τους εμπειρία». Κι αν εδώ ο Τ. Ιμπάνιεθ ίσως σκέφτεται ως διαφορετικότητα την πολιτική σκέψη κομμουνιστών, αριστερών, δημοκρατών ακόμη και μπουρζουάδων· τότε πώς αυτά μπορούν να συμπλεύσουν εντός των κολαστηρίων με ανθρώπους που η απόσταση μεταξύ σκέψεων, ονείρων, ιδανικών και αξιών απέχουν έτη φωτός; Την απάντηση τη δίνει η εξέγερση στη φυλακή Μαλανδρίνου τον Απρίλη του 2007, στην οποία συμμετείχα -όχι ως πρωτεργάτης- με κρατούμενους των οποίων η κτηνώδης και ανήθικη συμπεριφορά τους, όταν ήταν ελεύθεροι και βουτούσαν στο κυνήγι του κέρδους και της εξουσίας, ήταν επαρκής λόγος για να μην τους κάνω ποτέ φίλους μου, και όχι μόνο εγώ αλλά και πάρα πάρα πολλοί άλλοι. Σε τελική ανάλυση ας χρησιμοποιήσω μια παράγραφο, χωρίς ίχνος μετάνοιας από την πλευρά μου για τη συνεργασία μου με όλους εκείνους τους κρατούμενους, του Μιχαήλ Μπακούνιν από το ‶Θεός και Κράτος‶: «Τι βαρύτητα έχουν όλα τα εγκλήματα των δολοφόνων της υφηλίου μπροστά σ ’αυτό το έγκλημα της ανθρωπότητας, που διαπράττεται καθημερινά και απροκάλυπτα σε όλη την επιφάνεια του πολιτισμένου κόσμου από αυτούς που τολμούν να αποκαλούνται κηδεμόνες και πατέρες των λαών;» (Και προσθέτω συμπληρωματικά· υπουργοί, πρωθυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι στη διακυβέρνηση των κοινωνιών). Ας είμαστε εμείς τα ποτάμια που θα παρασέρνουν όσους και όσες μπουν μέσα, και το πού και πώς θα καταλήξουν είναι θέμα δικό τους.
Εξάλλου, όπως λέει και ο Τσε Γκεβάρα: « Η ιστορία των επαναστάσεων έχει ένα πολύ μεγάλο υπόγειο κομμάτι, που δε βγαίνει στο φως της δημοσιότητας. Οι επαναστάσεις δεν είναι απολύτως καθαρά κινήματα· πραγματοποιούνται από ανθρώπους που κυοφορούνται εν μέσω αδελφοκτόνων αγώνων, φιλοδοξιών, αμοιβαίας άγνοιας. Κι όταν όλα αυτά ξεπερνιούνται, γίνονται ένα κομμάτι της ιστορίας, που καλώς ή κακώς, με λόγο ή χωρίς, σταδιακά αποσιωπάται και εξαφανίζεται». (Η αντικατάσταση της λέξης επανάσταση με αυτήν της εξέγερσης είναι ελεύθερη)
Εν τέλει, κάπου εκεί στο μέσο του καλοκαιριού του 2020, παραδοθήκαμε στα χέρια της κρατικής φροντίδας… Οι ευκολόπιστοι και φοβισμένοι κρατούμενοι έμειναν εγκαταλελειμμένοι στη μέση του πουθενά, περιμένοντας να γίνουν πραγματικότητα οι ψεύτικες υποσχέσεις της Γ. Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής Σ. Νικολάου, που είχε κάνει μια μικρή περιοδεία στα κολαστήρια διαδίδοντας ότι επέρχεται αποσυμφόρηση των φυλακών για να απελευθερωθούν απαραίτητοι χώροι στην περίπτωση που ο ιός εξαπλωνόταν εντός των τειχών σε μεγάλη κλίμακα. Και κάπου εκεί, ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του πρώτου γύρου εναντίον του Covid-19, εγχώρια αλλά και παγκόσμια.
Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, η χώρα είχε φτάσει σχεδόν στο μηδέν τα κρούσματα και τους θανάτους λόγω του ιού. Οι κρατούμενοι για άλλη μια φορά στην ιστορία των αγώνων είχαν ξεγελαστεί, αλλά αυτό σκεπάστηκε με τη χαρά που γεύτηκαν όταν ξαναείδαν τους δικούς τους συγγενείς σε ελεύθερα επισκεπτήρια, χωρίς περιορισμούς, καθώς αυτά είχαν απαγορευτεί για όσο κράτησε το πρώτο κύμα του covid-19. Για λίγο η ζωή εντός και εκτός των τειχών επανήλθε στην ‶κανονικότητα‶. Οϊμέ, κανείς ή ελάχιστοι γνώριζαν τι μας περίμενε.
Τώρα το σώμα των κρατουμένων ψυχοραγεί. Αν για χρόνια οι εντός των τειχών τροφοδότησαν τον αγώνα έχοντας αμφίδρομη σχέση με τους εκτός των τειχών που δημιουργήθηκε εξαρχής, μάλλον δε μπορεί να περιμένουμε μια σύγχρονη Βαστίλη να ανάψει τις φλόγες μιας νέας επανάστασης. Ή μήπως όχι, καθώς ήδη, δυστυχώς, ξαναμπαίνουν σύντροφοι/ισσες φυλακή. Οι δύο σύντροφοι από την επίθεση στην Τροχαία Πειραιά και οι Γ. Βούλγαρη, Θ. Χατζηαγγέλου και Π. Καλαϊτζή που πρόσφατα συνελήφθησαν και βρίσκονται προφυλακισμένοι και κάποιοι επόμενοι ίσως συναντηθούν με έναν νέο Βαγγέλη Πάλλη αν και όταν ξαναεμφανιστεί.
Αν, κάποτε, οι φυλακές και η ‶ελεύθερη‶ κοινωνία αποτέλεσαν την περιφέρεια και το κέντρο, τότε ορθώς έλεγε ο Μ. Μπακούνιν: «Να απορριφθούν τόσο οι εκλογική όσο και η εξωκοινοβουλευτική κομματική πολιτική και στη θέση τους να διαμορφωθεί ένα μη εξουσιαστικό, αποκεντρωμένο επαναστατικό κίνημα, που θα λειτουργήσει ως μοντέλο για τη νέα ελευθεριακή κοινωνία. Το κίνημα αυτό θα δημιουργήσει την επαναστατική του οργάνωση από τα κάτω προς τα πάνω και από την περιφέρεια προς το κέντρο σύμφωνα με την αρχή της ελευθερίας, και όχι από τα πάνω προς τα κάτω και από το κέντρο προς τα έξω όπως κάνουν όλες οι εξουσίες». (Απόσπασμα από το βιβλίο των Σαμ Ντολγκόφ και Τζον Κλάρκ ‶Μπακούνιν εναντίον Μάρξ‶). Ένα σημαντικό -άξιο απάντησης- ερώτημα είναι· θα μπορούσαν σήμερα να λογιστούν οι φυλακές ως κέντρο/α και η ελεύθερη κοινωνία ως περιφέρεια;
Κλείνοντας, αν ο Subcomandante Marcos και οι Ζαπατίστας θεωρούν ότι: «οι άλλοι πρέπει να έρθουν σε μας, στη ζούγκλα που ‶ελέγχουμε‶ και μένουμε», θεωρώντας αποτυχημένη την προσπάθεια να επιτεθούν προς τα έξω, στις πόλεις του Μεξικού· τότε ας σκεφτούμε μήπως κι εμείς πάμε στα Τζουμέρκα και στην Πίνδο και σε άλλα έρημα χωριά, φτιάχνοντας ‶απελευθερωμένες‶ βάσεις· οι οποίες εν ευθέτω χρόνω ακολουθώντας την αποφασιστικότητα του Τσε Γκεβάρα και Φιντέλ Κάστρο ξεκινήσουν την επίθεση χωρίς φόβο και όπου πάει, χωρίς να επαναλάβουμε το λάθος των Ισπανών αναρχικών του 1936 που έδωσαν ξανά την εξουσία στη δημοκρατική κυβέρνηση του Κομπανύς, στην οποία και οι ίδιοι συμμετείχαν με υπουργούς, ενώ ορθώς συνεργάστηκαν με άλλες πολιτικές πλευρές για να πολεμήσουν εναντίον του Φράνκο. Επί της ουσίας να εφαρμοστεί αυτό που προτείνει ο Ρώσος επαναστάτης Μ. Μπακούνιν στο βιβλίο του ‶Η Παρισινή Κομμούνα και η ιδέα του Κράτους‶: «Το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στην κατοχή του το κράτος με μια επανάσταση-μια ηρωική επιχείρηση. Αλλά μόλις το προλεταριάτο καταλάβει το κράτος πρέπει αμέσως να κινηθεί για να καταργήσει αυτόματα την αιώνια αυτή φυλακή των ανθρώπων».
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Τα υπόλοιπα από κοντά.
Γ.Δ., Φυλακή Δομοκού,
08/03/2022
ΥΓ: Θέτω προς κριτική και σκέψη μια πρόταση που είχα κάνει από τον Σεπτέμβρη του 2021 σε συντρόφους για το πώς βγαίνουν μπροστά οι αναρχικοί, εν μέσω πανδημίας, κατατροπώνοντας ταυτόχρονα και όσους/ες μέσα στην άγνοια τους ακολουθούσαν αμόρφωτα λεφούσια ψεκασμένων και δήθεν αντισυστημικών. Εν τάχει και χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία είχα εκφράσει το εξής πλάνο: Δε λέγανε οι ‶άνωθεν‶ ότι μπροστά στις πυρκαγιές του 2021 προτεραιότητα έχει η διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής; Τότε μπροστά στη απειλή έναντι του Covid-19, δεν ισχυεί η ίδια προτεραιότητα; Τους υποχρεώνεις λοιπόν, να καλέσουν σε προσωρινό (μηνιαίο) τερματισμό μαζικών και μη απαραίτητων εργασιών, εφαρμογή ολικού ή μερικού λοκντάουν για την προστασία από τον Covid-19, και βγαίνεις μπροστά συμμετέχοντας στις απαραίτητες δουλειές με άλλους/ες εργάτες/ριες για τη λειτουργία π.χ σούπερ μάρκετ· έρχεσαι σε συνεννόηση με αγρότες και μεταφορικές εταιρείες για υλικά /φαγητά ώστε η κοινωνία να εφοδιάζεται με τα βασικά και να μην πεινάει. Και οι τσιγγούνηδες εξουσιομανείς από το ΔΙΚΟ ΜΑΣ πορτοφόλι να δώσουν, περίπου, 3 δις ευρώ. (10€ ανά άτομο την ημέρα, που σημαίνει-χονδρικά- 100.000.000€ ημερησίως). Κι έτσι αλά Μαλατέστα, όταν κάποτε στην Ιταλία προέλαυνε η χολέρα, προστατεύεις μαζί με άλλους/ες τον πληθυσμό από τον ιό και τους θανάτους. Και όποιος/α φοβάται τα εμβόλια μένει σπίτι και πέφτει και κοιμάται. Κλειστά σύνορα, σχολεία, πανεπιστήμια, μετρό, λεωφορεία και στοπ στον τουρισμό. Ένα μικρό κι ευκολοδιάβαστο κείμενο με αυτές τις προτάσεις και ξεκινάς την πρώτη πορεία με πανό· Κάτω ο θάνατος πάνω η ζωή, Κάτω η μαζική εργασία πάνω η Ζωή.
ΥΓ1: Απ’ ό,τι φαίνεται μετά την εξάρθρωση της 17Ν και τη σύλληψη -μετέπειτα- αναρχικών εμπλεκόμενων στην ένοπλη πάλη, η συνοδεία οπλισμένων και κουκουλωμένων μπάτσων που εφαρμόστηκε αρχικά στους πολιτικούς αντιπάλους της εξουσίας, τώρα συνοδεύουν σχεδόν όλες/ους τις/ους κατηγορούμενες/ους για διάφορες υποθέσεις.
