Λίγα λόγια για την Ιστορία
Την 1η Μαΐου του 1886 τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ κηρύττουν γενική απεργία απαιτώντας 8ώρη εργασία και καλύτερες συνθήκες απασχόλησης. Έτσι, περισσότεροι από 600.000 άνθρωποι σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, κατεβαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Αιχμή του δόρατος αυτών των διεκδικήσεων αποτέλεσε το Σικάγο, μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές πόλεις της εποχής, όπου συγκεντρώθηκαν χιλιάδες συνδικαλιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί αλλά και άλλοι εργάτες για να κάνουν την πόλη το επίκεντρο του κινήματος για το οκτάωρο. Χαρακτηριστικά, μεταξύ 25 Απριλίου και 4 Μαΐου, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συγκεντρώσεις και πάνω από 19 πορείες διεκδίκησης με την αστυνομία να συγκρούεται με τους απεργούς τουλάχιστον δώδεκα φορές. Το αποκορύφωμα της πάλης των εργαζομένων εκδηλώθηκε στις 3 Μαΐου έπειτα από μια απεργία στο εργοστάσιο θεριστικών μηχανών McCormick, που οδήγησε σε βίαιες συγκρούσεις, με την αστυνομία να πυροβόλα εναντίον των απεργών, σκοτώνοντας τουλάχιστον δύο. Υπό αυτό το πρίσμα, αναρχικοί συγκάλεσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο West Randolph Street Haymarket, προπαγανδίζοντας την με εξεγερτικά φυλλάδια, ένα από τα οποία καλούσε σε “Εκδίκηση”! Έτσι, με τους διαδηλωτές να επιστρέφουν ένα μικρό μέρος της βίας που δεχόταν τόσο καιρό από την αστυνομία ξέσπασε η εξέγερση του Haymarket.
Στον ελλαδικό χώρο οι εργατικές διεκδικήσεις, ξεκίνησαν το 1888 στη οθωμανοκρατούμενη Δράμα από καπνεργάτες, που διεκδικούσαν την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας τους. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους η πρώτη εργατική κινητοποίηση για την ημέρα της πρωτομαγιάς έλαβε χώρα το 1892 από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο με βασικά αιτήματα την οκτάωρη εργασία, το να παραμένουν κλειστά τα καταστήματα της Κυριακές ώστε να ξεκουράζονται οι εργάτες και την παροχή σύνταξης σε όσους δεν μπορούσαν πια να εργαστούν, για λόγους που σχετίζονταν με την εργασία τους, προκειμένου να μπορούν να συντηρούνται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το φθινόπωρο του 1935, ξεκινά ένα νέο κίνημα κινητοποιήσεων ανά την Ελλάδα με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη το οποίο αντιτίθεται στις δυσμενείς συνθήκες εργασίας, στην αθέτηση της σύμβασης Παπαναστασίου και στις μειώσεις των μισθών που ακολούθησαν έπειτα από τη χρεοκοπία του 1932. Μέχρι τον Απρίλιου του 1936, υπήρχαν ήδη νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες, ενώ με τον διορισμό της Κυβέρνησης Μεταξά, το καθεστώς τρομοκρατίας εντάθηκε, με εκατοντάδες συλλήψεις, κατασχέσεις ακινήτων, βασανισμούς και δεκάδες εξορίσεις αντιφρονούντων. Η φρικαλεότητα όμως της Κυβέρνησης Μεταξά, αποτυπώθηκε στον ματωμένο Μάη του 1936 έπειτα από κάλεσμα για απεργία διαρκείας με στόχο την αύξηση του ημερομισθίου από την Πανελλήνια Καπνεργατική Ομοσπονδία και την Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος στο τέλος του Απριλίου. Συγκεκριμένα, ενώ είχαν προηγηθεί απεργίες χιλιάδων εργατών και εργατριών σε όλη την Ελλάδα, την 9η Μαΐου σε μία δυναμική απεργία στη Θεσσαλονίκη η αστυνομία επιτίθεται λυσσαλέα δολοφονώντας τον Τάσο Τουση, γεγονός το οποίο βγάζει στο δρόμο χιλιάδες θεσσαλονικείς γεμάτους οργή. Έτσι, την ίδια μέρα ξεσπούν βίαιες συγκρούσεις σε όλη τη Θεσσαλονίκη με δεκάδες νεκρές αγωνίστριες και αγωνιστές ενώ πορείες πραγματοποιούνται μέχρι αργά το βράδυ με την αστυνομία να οπισθοχωρεί και να ταμπουρώνεται στα αστυνομικά τμήματα.
Είναι ανάγκη να περπατήσουμε στον δρόμο που άνοιξαν οι εργαζόμενοι σε e-food, cosco, energean, Λάρκο
Από το ξέσπασμα της παγκόσμιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης, στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και έπειτα, η επίθεση στα εργατικά κεκτημένα εντείνεται συνεχώς με στόχο την ανάκαμψη της κεφαλαιοκρατικής κερδοφορίας. Στην Ελλάδα, κατά τη δεκαετία του 2010, είτε μέσω Μνημονιακών συμβάσεων είτε έπειτα από αυτόνομες πιέσεις της εγχώριας αστικής τάξης και του κράτους της, ελαστικοποιήθηκε πλήρως η αγορά εργασίας (καθιέρωση ευέλικτων ωραρίων εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, διάλυση των εποπτικών μηχανισμών, εκτίναξη της μαύρης εργασίας κ.α) ενώ ο άμεσος και έμμεσος πραγματικός, κατώτατος αλλά και μέσος μισθός, ακλούθησαν την κατιούσα με τα όρια συνταξιοδότησης να αυξάνονται. Την ίδια στιγμή χιλιάδες συνταξιούχοι περιμένουν να λάβουν έστω και ένα ευρώ από αυτά που δικαιούνται, αντιμετωπίζοντας πλήρως αποδιοργανωμένα ασφαλιστικά ταμεία που τους εμφανίζουν χρέη από του πουθενά, ενώ οι συντάξεις μειώνονται συνεχώς. Όλα αυτά, συνεπικουρούμενα από την δραματική αύξηση της επιδοτούμενης εργασίας μέσω βραχυχρόνιων χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων που μείωσαν δραματικά την διαπραγματευτική δύναμη της εργασίας με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους να ανακυκλώνονται σε φαύλους κύκλους εργασίας χωρίς δικαιώματα.
Ακολούθως, τη τελευταία διετία, η κυβέρνηση εξυπηρετώντας τους σχεδιασμούς της εγχώριας αστικής τάξης αλλά και της ΕΕ, εν καιρώ πανδημίας, εκτός από το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο και το νομοσχέδιο που ουσιαστικά ποινικοποιεί τις διαδηλώσεις, έφερε δύο νομοσχέδια οδοστρωτήρες για την εργατική τάξη και τις λαϊκές οικογένειες, τον νέο ‘πτωχευτικό κώδικα’ και το νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Έτσι, οι ‘Σωτήρες μας’ κατέδειξαν με τον πιο βίαιο τρόπο την πραγματική τους φύση. Εν μέσω πανδημίας λοιπόν, αντί να ενισχύσουν τα τρομακτικά υποστελεχωμένα νοσοκομεία, τις ανύπαρκτες δομές ψυχικής υγείας, τα νηπιαγωγεία τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τους εργαζομένους και τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες, αντί να αυξήσουν, ποιοτικά και ποσοτικά, την δυναμικότητα του στόλου των ΜΜΜ, μας υπενθύμισαν ότι τον ταξικό πόλεμο τον επιβάλλουν οι καταπιεστές στους καταπιεσμένους, μέσω μιας λυσσαλέας επίθεσης στα, κερδισμένα με αίμα, συνδικαλιστικά και εργατικά δικαιώματα την ίδια στιγμή που έκαναν τεμενάδες στην εγχώρια, και μη, αστική τάξη.
Συγκεκριμένα, ο νόμος 4808/2021 για τα εργασιακά επέφερε υπερδιπλασιασμό του ορίου των απλήρωτων υπερωριών και σπαστά ωράρια μετά από ατομική συμφωνία του εργαζόμενου με τον εργοδότη. Παράλληλα, άνοιξε τον δρόμο για την 10ωρη θεσμοθετημένη εργασία ενώ μεγάλο τμήμα των υπερωριών πλέον δε πληρώνονται με προσαύξηση αλλά δίνονται ως ρεπό ή ως μειωμένο ωράριο εργασίας στο μέλλον. Ακόμα, όπως αναφέρεται στο 4808/2021 ισχύει ‘απαγόρευση επαναπροκήρυξης απεργίας που έχει κριθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, από τη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση’, ‘θέσπιση αστικής ευθύνης για συνδικαλιστές οι οποίοι ασκούν βία ή γενικότερα προβαίνουν σε παράνομες πράξεις κατά τη διάρκεια απεργιών’, ‘διεύρυνση των κλάδων στους οποίους επιτρέπεται η λειτουργία τις Κυριακές σύμφωνα με τα ισχύοντα στις χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα τις Μεσογειακές’ και ‘προστασία του κοινωνικού συνόλου από τις απεργίες στην κοινή ωφέλεια της οικονομίας με την υποχρέωση παροχής εγγυημένης υπηρεσίας (1/3 της συνήθως παρεχόμενης)’. Ταυτόχρονα, με τις αλλαγές στην συνδικαλιστική πραγματικότητα η άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος αποκτά ως προϋπόθεση την απογραφή στο Γενικό Μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτό σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για οποιαδήποτε απόφαση του φορέα, καθιστά οποιαδήποτε επιχειρησιακή ή κλαδική απεργία παράνομη ή και ανέφικτη καθώς έρχεται και δένει με την διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2018, σύμφωνα με την οποία υπερδιπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου να κηρυχθεί απεργία. Τέλος, ο νέος πτωχευτικός κώδικας άνοιξε το δρόμο για περεταίρω πλειστηριασμούς και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Ουσιαστικά, για όποιον δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνεια του προβλέπεται η δέσμευση του συνόλου της περιουσίας του και η εκποίησή της. Απέναντι στις νέες εντατικοποιημένες σχέσεις εκμετάλλευσης, τους τελευταίους μήνες μία σειρά από αγώνες (e-food, cosco, energean, Λάρκο) δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται υποδειγματικά αλλά και διδακτικά για όλη την εργατική τάξη. Μία σειρά από αγώνες που ξεπήδησαν, οργανώθηκαν και περιφρουρήθηκαν μέσα από τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα των εργαζομένων στην εκάστοτε επιχείρηση. Μια σειρά από αγώνες που είτε νίκησαν, είτε παλεύουν ακόμα δίνοντας κουράγιο, κερδίζοντας εμπειρίες, αντλώντας πολύτιμα συμπεράσματα για τις ταξικές μάχες των επόμενων μηνών και χρόνων, που, με την κρίση να βαθαίνει, θα είναι όλο και πιο συνολικές.
Για όλους αυτούς τους λόγους, και με την ακρίβεια και την ανεργία σε τέτοια επίπεδα που κάνουν την επιβίωση για ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας να είναι αδύνατη, ο οργανωμένος και πολύμορφος ταξικός αγώνας δεν είναι απλά επίκαιρος αλλά και αναγκαίος. Να οργανωθούμε στη βάση και να αγωνιστούμε με αξιοπρέπεια, συλλογικοποιώντας τους αδιέξοδους ατομικούς δρόμους απέναντι στην ακρίβεια, στον εργασιακό μεσαίωνα και στον πόλεμο και ενώνοντας τις αντιστάσεις μας, ώστε να οικοδομήσουμε, από δουλειά σε δουλειά και από γειτονιά σε γειτονιά την λαϊκή αυτοάμυνα, την ταξική αντεπίθεση. Οι αγώνες του χθες πρέπει να φωτίζουν τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του σήμερα, ώστε να δημιουργήσουμε μια διαφορετική κοινωνία όπου η μισθωτή σκλαβιά θα αντικατασταθεί από την κοινωνική και δημιουργική εργασία, όχι με σκοπό το οικονομικό κέρδος μιας δράκας παράσιτων αλλά τη συνολική και συλλογική βελτίωση των όρων ζωής αυτών που παράγουν τον πλούτο. Να πιάσουμε, λοιπόν, το κόκκινο νήμα του αγώνα και να περπατήσουμε τον δρόμο που περπάτησαν οι προγονοί μας οι εργάτες, οι σοσιαλιστές και οι αναρχικοί στο Σικάγο του 1886, ώστε να μάθουμε από τη πυγμή τους, οι καπνεργάτες στη Δράμα το 1888 για να διδαχθούμε από το δύναμη τους, οι νεολαίοι και οι κομμουνίστριες στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα το 1936 για να νιώσουμε το πείσμα τους και μέσα από τις νέες, δικές μας εμπειρίες να πραγματοποιήσουμε την μόνη ρεαλιστική λύση επιβίωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δυστοπία: Μια νέα προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους, φτώχεια, διακρίσεις και ανισότητες, που περιμένει σαν ώριμο φρούτο, το χέρι του οργανωμένου λαού για να την αρπάξει. Μόνο εμείς μπορούμε, και κανένας άλλος στο όνομά μας, μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό.
136 χρόνια μετά το Σικάγο και 86 χρόνια μετά την Θεσσαλονίκη η ταξική πάλη υψώνει ακόμα τις μαύρες και κόκκινες σημαίες που γράφουν:
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ!
Ενάντια στον Εργασιακό Μεσαίωνα, την Ακρίβεια και τον Πόλεμο –
Να οργανώσουμε την Λαϊκή Αυτοάμυνα, την Ταξική Αντεπίθεση
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΜΑΪΟΥ // ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ // ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 10:30
Ταξική Αντεπίθεση Θεσσαλονίκης
[Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών]
