Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε λίγες ημέρες μετά την μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση στο εφετείο που δικάστηκε πρωτόδικα η Χρυσή Αυγή. Το αναδημοσιεύουμε αφού το θεωρούμε επίκαιρο. Σήμερα, λίγες ημέρες μετά την έναρξη του εφετείου ενώ οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται επικίνδυνα στην Ουκρανία με το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου αιματοκυλίσματος να μην φαντάζει μακρινό και την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει , με τις ανατιμήσεις προϊόντων και την ακρίβεια του κόστους ζωής να γονατίζει την κοινωνική βάση, οι συστημικές φασιστικές εφεδρείες κάνουν ξανά την εμφάνιση τους σε πλατείες και γειτονιές σκορπώντας το ρατσιστικό τους δηλητήριο, την μισαλλοδοξία και τον διχασμό. Οι πρόσφατες επιθέσεις σε μετανάστες στην οδό Πειραιώς, στο Μενίδι, ο πυροβολισμός μετανάστη στα Πατήσια από οδηγό ταξί, οι τρανσφοβικές επιθέσεις στην πλατεία στο Μοναστηράκι, παρότι δεν αποτελούν οργανωμένο σχέδιο όπως η δράση της Χρυσής Αυγής είναι φαινόμενα σήψης και αναζοπύρωσης του κοινωνικού εκφασισμού στο φόντο του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος που σαπίζει και προσπαθεί να βρει διέξοδο πατώντας σε κορμιά μεταναστών και στις ζωές του πολυεθνικού προλεταριάτου που επιχειρεί να ρημάξει υλικά και να αποχαυνώσει διανοητικά. Αποτελούν πρακτικές που θα μας βρίσκουν απέναντι ώστε να μην αφήσουμε κανέναν Λουκμάν να ξεψυχήσει ξανά, κανέναν Παύλο να ψυχορραγήσει, κανέναν Ζακ/ Zackie oh! να πέσει αιμόφυρτος/η από νοικοκυραίους/ προστάτες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας τους.
Το αντιφασιστικό κίνημα παρότι σε ύφεση βρίσκεται σε επαγρύπνηση και αξιοποιώντας την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος θα ξετρυπώσει τους φασίστες από τα λαγούμια τους όπως διαχρονικά συμβαίνει από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα. Από τον δρόμο που άνοιξε το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ και ο ΔΣΕ μέχρι τις μάχες της μεταπολίτευσης που οι φασίστες πήραν τις ανάλογες απαντήσεις όποτε σήκωσαν κεφάλι από αναρχικούς και κομμουνιστ(ρι) ες. Σε αυτές τις μάχες θα είμαστε ξανά παρόντες και παρούσες μέχρι να ξεμπερδέψουμε οριστικά μαζί τους. Έχουμε μνήμη – θα νικήσουμε
Για την αντιφασιστική συγκέντρωση έξω από το Εφετείο στις 7 Οκτώβρη.
“Τώρα το καταλαβαίνω. Εκείνο το αυθόρμητο ξέσπασμα, εκείνη η μαζική και απρόβλεπτη λαϊκή εισβολή στο προσκήνιο της ιστορίας είχε όλα τα χαρακτηριστικά της εξέγερσης. Πολύμορφης, πολυδιάστατης. Με όλες τις μορφές πάλης, ειρηνικές και δυναμικές, βίαιες και μη. Από τις ειρηνικές συγκεντρώσεις μέχρι την πολιορκία των αστυνομικών τμημάτων. Από τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις μέχρι τις επιθέσεις μικρών δυναμικών ομάδων, μέχρι την μαζική επίθεση στο Υπ. Δημόσιας τάξης, οπού έπεσαν δεκάδες νεκροί και τραυματίες από τις σφαίρες των κρατικών ειδικών δυνάμεων και των παρακρατικών συμμοριών του Μιχαλολιάκου.”
Δ. Κουφοντίνας, “Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη”.
Στις 7/10, από νωρίς το πρωί, χιλιάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες, αγωνιστές/ αγωνίστριες από όλο το κινηματικό φάσμα και με ευρεία κοινωνική συμμετοχή μετά από καλέσματα σωματείων, συλλόγων, πρωτοβουλιών μαθητών και μαθητριών βρεθήκαμε έξω από το εφετείο σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση οπού περισσότερα από 30.000 άτομα έδωσαν το παρών. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, διαμόρφωσαν στην πράξη όρους μιας πλατιάς μετωπικής συμπόρευσης. Την ίδια στιγμή η αστική δικαιοσύνη ετυμηγορούσε για την φασιστική οργάνωση “Χρυσής Αυγή” ύστερα από 5,5 χρόνια ακροαματικής διαδικασίας. Η παρουσία μας έξω από τα δικαστήρια ήταν η φυσική συνέχεια της αντιφασιστικής μας παρουσίας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μέσω της συνέλευσης αλληλεγγύης στους 2 διωκόμενους συντρόφους τοποθετηθήκαμε σε ένα ιστορικό συνεχές πολυμέτωπης αντίστασης και αιματοβαμμένης παρακαταθήκης απέναντι στον φασισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά.
Η απόφαση του δικαστηρίου να καταδικάσει την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση και να αποδόσει κακουργήματα στα μέλη της αποτέλεσε μια “νίκη” του αντιφασιστικού κινήματος με πολλές σημάνσεις και προεκτάσεις. Αυτές οφείλουμε να τις προσμετρήσουμε και να τις αναλύσουμε για να μην εγκλωβίσουμε την πολιτική μας σκέψη και την συνέχιση της ταξικής πάλης σε αυταπάτες που θέλουν τον φασισμό να μπορεί να νικηθεί μέσα σε ένα αστικό δικαστήριο. Η καταδίκη της Χ.Α. αποτέλεσε προιόν πολιτικής πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος που δεκαετίες τώρα αντεπιτίθεται με κάθε μέσο στη φασιστική βία και το ρατσιστικό μίσος. Ενός κινήματος που βρέθηκε να μετρά δολοφονημένους, διωκόμενους, τραυματισμένους και βασανισμένους από τις επιθέσεις μπάτσων και φασιστών. Ενός κινήματος του οποίου σημαντικό τμήμα δεν αρκέστηκε στις καταγγελίες και τις θεσμικές εκτονώσεις, αλλά ανέδειξε μαχητικές και ποιοτικές αντιφασιστικές παρεμβάσεις, που έδειξε αντανακλαστικά αλλά και δυνατότητες για ανάληψη άμεσης δράσης. Ενός κινήματος που στο φως της ημέρας αλλά και τις νύχτες, με πρόσωπο ακάλυπτο ή και με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά, με λόγο αλλά και με πράξεις, με ταξική ανάλυση αλλά και με όρους υλικής σύγκρουσης στους δρόμους, έστησε αναχώματα σε περισσότερες δολοφονίες και αιματοχυσίες, αναχαιτίζοντας τις φασιστικές επιθέσεις στο πολυεθνικό προλεταριάτο. Ενός κινήματος που δεν περίμενε καμιά δικαστική απόφαση για να υπερασπιστεί τους χώρους του αγώνα, τις γειτονιές, τα σωματεία, τα σχολεία και τις πλατείες από το ρατσιστικό δηλητήριο αλλά και την φασιστική βία. Ζωτικό σημείο του μαχητικού αντιφασιστικού ρεύματος στην κοινωνία που αναμετρήθηκε με την άνοδο του φασισμού αποτελούν όλες οι εκφράσεις της ανειρήνευτης σύγκρουσης μαζί του, από τις ενέργειες βίαιης αντιμετώπισης των φασιστών μέχρι την μοριακή δουλειά μέσα στην καθημερινότητα μας. Πρόκειται για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τις αυθόρμητες πρακτικές που διέπονται από το μαχητικό και ταυτόχρονα μαζικό πνεύμα πάλης, αποδεχόμενες την πολύμορφη σύγκρουση με τον φασισμό σαν αναγκαιότητα και προϋπόθεση για να τον νικήσουμε, χωρίς να οριοθετούμε τα μέσα και τις πρακτικές αγώνα μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια των θεσμών.
Μέσα στους κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν, η αστική δικαιοσύνη και το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναγκάστηκε να καταδικάσει την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση. Η κυβέρνηση διαβλέποντας οτι μια ενδεχόμενη ατιμωρησία θα λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά για την ίδια, αφού θα αναζωπύρωνε τα αντιφασιστικά-αντικυβερνητικά αντανακλαστικά του εργαζόμενου λαού και θα όπλιζε το χέρι της λαϊκής αυτοδικίας, επιχείρησε με την καταδικαστική απόφαση να αφομοιώσει το αντιφασιστικό κίνημα και να εμφανιστεί σαν η κυβέρνηση που οδήγησε τους φασίστες στα δικαστήρια αλλά και σαν αυτή που τους καταδίκασε. Σε μια συγκυρία μάλιστα εύφλεκτη με τη θέση της Ελλάδας να είναι επισφαλής, με μια οικονομία βαθιά αποδυναμωμένη από τη χρεοκοπία του 2009 και σε καθεστώς “διασωλήνωσης” και εξάρτησης από τα δάνεια των “θεσμών”, μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και ταξικής αφαίμαξης και με μια νέα χρεοκοπία να βρίσκεται προ των πυλών.
Οι “μεσοβέζικες” ποινές στους χρυσαυγίτες αποφασίστηκαν μέσα σε αυτό το ναρκοθετημένο για την κυβέρνηση περιβάλλον. Η αναφορά μας σε “μεσοβέζικες ποινές” δεν εκφράζει την απογοήτευσή μας επειδή επιθυμούσαμε την ισόβια καταδίκη των Ναζί αλλά στοχεύει να καταδείξει την ευνοϊκή μεταχείριση των χρυσαυγιτών, ακόμα και τώρα. Ενώ η ενοχή για διεύθυνση σε εγκληματική οργάνωση συνεπάγεται την ηθική αυτουργία σε δύο δολοφονίες και άλλες δεκάδες ενέργειες, οι “διευθυντές της εγκληματικής οργάνωσης” θα ξεμπερδέψουν σε τρία χρόνια από την φυλακή εάν δεν αποφυλακιστούν νωρίτερα από το Εφετείο.
Όσα πλυντήρια και να στήσει η Εφ.Συν. η εργατική τάξη και ο λαός δεν θα ξεχάσουν ποιος ήταν και είναι ο ρόλος των αστικών κομμάτων στην άνοδο του φασισμού, ποιοι υιοθέτησαν και υιοθετούν την ατζέντα τους, ποιοι ήθελαν την Χρυσή Αυγή “σοβαρή” για να συνεργαστούν, ποιοι τους έλεγαν ποια νομοσχέδια να ψηφίσουν. Αλλά δεν θα ξεχάσουν επίσης και τη στάση της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι τους ή ακόμα χειρότερα την επιλογή των αρχηγών των κομμάτων της καθεστωτικής Αριστεράς να απλώσουν τις μούρες τους στην πρωτοσέλιδη μπουγάδα του “τείχους της δημοκρατίας”, αυτό το μεγάλο ψέμα που δεν κατάφερε τελικά να πείσει κανέναν.
Το σύρσιμο της σοσιαλδημοκρατίας, των δεξιών, των αστικών εντύπων αλλά και μερίδας του κεφαλαίου τις τελευταίες μέρες πριν την απόφαση σ΄ έναν αγώνα για το ποιος είναι πιο αντιφασίστας, δείχνει την από τα κάτω δυναμική που αναπτύχθηκε και το άγχος των ελίτ να μας πείσουν ότι δεν ήταν αυτές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διατηρούσαν σχέσεις, χρηματοδοτούσαν ή στην καλύτερη ανέχονταν τους φασίστες να αλωνίζουν. Και εάν κάτι έδειξε η φωταγώγηση του Ιδρύματος Ωνάση, εάν κάτι έδειξαν πρωτοσέλιδα και θέσεις σαν αυτές της Εφ.Συν., είναι ότι παρουσιάστηκε μια χρυσή ευκαιρία να ξεπλυθεί για τις παραδοσιακές της σχέσεις από τον εμφύλιο, μέχρι την χούντα και μετά την μεταπολίτευση, με τους ταγματασφαλίτες, τους Μάηδες, τους ¨αγανακτισμενους πολίτες” και τα τάγματα εφόδου. Και όσοι συμμετείχαν σε αυτό το βίαιο ξαναγράψιμο της ιστορίας έχουν ευθύνη, πρώτα και κύρια απέναντι στους δικούς τους πολιτικούς προγόνους και είναι υπόλογοι στο σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν και οι καταδίκες σύσσωμου του “δημοκρατικού τόξου” για τις συγκρούσεις έξω από το εφετείο στις 7/10. Οι αναφορές σε προβοκάτορες αποτέλεσαν το επιστέγασμα μιας συνεχούς συκοφάντησης και καταδίκης των δυνάμεων του μαχητικού αντιφασισμού. Λειτούργησαν ως σημείο αναφοράς και πόλος συσπείρωσης του “δημοκρατικού τόξου”, ως εγγυητή και περιφρουρητή της νομιμότητας.
Με την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε εγκληματική οργάνωση από την δικαστική έδρα μεγάλο μέρος της συγκέντρωσης πανηγύριζε για την απόφαση. Μέσα σε αυτό το πλήθος αντιφασιστών, ένα δυναμικό κομμάτι συγκρούστηκε με τις αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ χωρίς να ξεχνά ότι αποτελούν τους ανεπίσημους συνεργάτες – ψηφοφόρους της Χ.Α. Αφού ανένταχτοι διαδηλωτές πέταξαν μερικά πλαστικά μπουκάλια νερού στα ΜΑΤ εκείνα αντέδρασαν με δακρυγόνα και κρότου λάμψης στο συγκεντρωμένο πλήθος. Η επίθεση της αστυνομίας απαντήθηκε συλλογικά από τμήμα της συγκέντρωσης που συντεταγμένα οπισθοχώρησε προς την Λ. Αλεξάνδρας. Μια ενδεχόμενη μαζικοποίηση των συγκρούσεων θα αποτελούσε μια πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του αντιφασιστικού κινήματος και μια πραγματική απειλή για την ακροδεξιά κυβέρνηση που ενίσχυσε τους φασίστες. Θα αναδείκνυε την υποκρισία της ΝΔ που αποτελεί την βασική δεξαμενή χρυσαυγιτών στη χώρα. Κάτι που προκύπτει και από την πρόσφατη μετατόπιση των χρυσαυγιτών ψηφοφόρων στην Ν.Δ αφού η κυβέρνηση υιοθέτησε πλήρως την ατζέντα της Χ.Α . Θα ξεμπρόστιαζε σαν κάλπικη την απόπειρα της ΝΔ να δικάσει τους φασίστες για να ξεπλυθεί για τις σχέσεις της μαζί τους. Μα περισσότερο από όλα θα αναδείκνυε μέσα από την δίκαιη λαϊκή οργή των οδοφραγμάτων, την ουσιαστική ατιμωρησία του πολιτικού κατεστημένου για το φαινόμενο της ανάπτυξης του φασισμού στην Ελλάδα.
Γιατί το πολιτικό προσωπικό και η δικαιοσύνη των αστών επιχείρησε να καθαρίσει μέσα από αυτή την δίκη τις σχέσεις κράτους – παρακράτους. Την οργανική σχέση των ταγμάτων εφόδου με τους διοικητές των τοπικών Α.Τ., τις σχέσεις της Χ.Α. με μεγαλοεργολάβους στο Πέραμα, τον δημοσιογραφικό οχετό που έσταζε δηλητήριο για τους μετανάστες και έδινε βήμα στους φασίστες ενώ συγκάλυπτε την δολοφονική τους δράση. Το μηντιακό σύστημα που διευκόλυνε την ναζιστική συμμορία, που ζητούσε μια “πιο σοβαρή” Χρυσή Αυγή, που δεν έβλεπε ούτε τις σβάστικες, ούτε τα ναζιστικά κηρύγματα, που στις τηλεοράσεις παρουσίαζε σαν ράκο τον Ρουπακιά, που διαφήμιζε τα παιδιά με τα μαύρα που πήγαιναν τις γριούλες σταatm.Επιχείρησε να ξελασπώσει τηνCoscoπου στο λιμάνι του Πειραιά έδινε εντολή σε χρυσαυγίτες για να σπάσουν τις απεργίες των ναυτεργατών, την αστική δικαιοσύνη που επί δεκαετίες αθώωνε φασίστες στα δικαστήρια όταν συλλαμβάνονταν για την δολοφονική τους δράση. Επιχείρησε να καθαρίσει την ομάδα Δίας που παρακολουθούσε αμέτοχη να σφάζουνε τον Πάύλο Φύσσα. Επιχείρησε με την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Χρυσής Αυγής να παρουσιάσει την οργάνωση σαν παρθενογέννηση και όχι σαν αυτό που πραγματικά υπήρξε: σαν μια Οργάνωση Νεοναζί φονιάδων, γέννημα θρέμα του πολιτικού συστήματος, εργαλείο των αστικών κυβερνήσεων.
Γιατί είναι το καπιταλιστικό σύστημα που συντηρεί τον φασισμό. Η πιο βάρβαρη και δολοφονική του εκδοχή που αξιοποιείται από το Κεφάλαιο συνήθως σε περιόδους κρίσης και όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, όπως μας διδάσκει η ιστορία αλλά και η πρόσφατη εξέγερση στις Η.Π.Α. Γιατί οι φασίστες παραμένουν για τον καπιταλισμό και το κράτος η πιο χρήσιμη και βάρβαρη εφεδρεία τους που παραμονεύει στην γωνία με το μαχαίρι στα δόντια για να ξεκοιλιάσει την εργατική τάξη, τους καταπιεσμένους, τους αντιπαραγωγικούς ή διαφορετικούς που η εκάστοτε ελίτ θα ορίσει ως ¨περισσευούμενους”. Γιατί η εξέγερση στις ΗΠΑ μας διδάσκει, εκτός από τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της διεκδίκησης, τον ρόλο των φασιστών ως μακρύ χέρι των κυβερνήσεων εκεί που το επίσημο κράτος ενίοτε αδυνατεί να επιβάλλει την τάξη και την επιστροφή στην βία της ομαλότητας και της “καπιταλιστικής ειρήνης”. Μας διδάσκει ότι είναι αυτοί οι χιλιάδες εξεγερμένοι – εξεγερμένες από κάθε γωνιά του πλανήτη που όταν οργανώνονται, όταν παλεύουν, όταν οπλίζονται απέναντι στις κυβερνήσεις και τον φασισμό δημιουργώντας ομάδες πολιτοφυλακών και αυτοπροστασίας, αποτελούν πραγματική απειλή για το καπιταλιστικό σύστημα. Ο αντιφασίστας Michael Reinoehl ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την εκτέλεση ενός φασίστα στο Πόρτλαντ και δολοφονήθηκε με 40 σφαίρες από τους αστυνομικούς του Τράμπ όταν τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του για να τον συλλάβουν. Είχε δηλώσει: “Θα μπορούσα να μην είχα τον είχα σκοτώσει (τον φασίστα) αλλά είμαι σίγουρος πως θα είχα πεθάνει εγώ και ένας έγχρωμος φίλος μου”.
Αυτοί που πουλάνε θεσμικό αντιφασισμό είναι οι ίδοι και τα σόγια τους που συνεργάστηκαν με τους Ναζί στην κατοχή, με την Χούντα στη δικτατορία και η μεταπολίτευση αποτέλεσε για αυτούς την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλυθούνε από το βρώμικό τους παρελθόν και να εμφανιστούν σαν σύγχρονοι ευεργέτες της χρεοκοπημένης οικονομικά αλλά όχι σε αξίες και ιδανικά εργατικής τάξης. Οι Ωνάσηδες που σφιχταγγαλιάζονταν με τον Παπαδόπουλο, την ίδια στιγμή που αγωνιστές, γυναίκες και άντρες μαρτυρούσαν στα κολαστήρια της Ασφάλειας και του ΕΑΤ/ΕΣΑ από τα τσιράκια του. Τον Θεοφιλογιαννάκο, τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη. Οι Μποδοσάκηδες που πλουτίζαν από την υποδούλωση του λαού στην Κατοχή. Οι Ράλληδες, οι Έβερτ και οι Βαρβιτσιώτηδες που συγκροτησαν, εξόπλισαν και υποστήριξαν τον δοσιλογισμό και τους ταγματασφαλίτες. Οι ξεπουλημένοι στους Ναζί διανοούμενοι Ελευθερουδάκηδες και Λουβάριδες που ιδρύσαν την “ένωση ελληνικού και ξένου τύπου”, μια εταιρεία με στόχο να πετύχουν οι Γερμανοί τον απόλυτο έλεγχο κάθε διακινούμενου εντύπου. Οι δημοσιογράφοι που από τότε μέχρι σήμερα υπερασπίζονται τα συμφέροντα των ισχυρών και επιστρατεύουν τις δημοσιογραφικές τους πένες στην παραχάραξη της ιστορίας και στον βιασμό της αλήθειας. Ο όμιλος Βήμα που στην διάρκεια της Κατοχής καθοδηγούνταν από τον ιατρό Γεώργιο Βλαβιανό, ιδρυτή της ΕΣΠΟ, και στελέχη της Γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Οι ΟΝΝΕΔίτες δολοφόνοι του Νίκου Τεμπονέρα και οι κυνηγοί κεφαλών που κυνηγούσαν με τσεκούρια αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και σήμερα κατέχουν Υπουργεία.
Αυτοί που επιχειρούν να καρπωθούν πολιτικά την καταδίκη των φασιστών σήμερα είναι οι ίδιοι που επί δεκαετίες ολόκληρες τους ξαμολούσαν και τους προστάτευαν για να αιματοκυλίσουν μετανάστες, εργάτες και αγωνιστές. Ήδη από το 1991 και τις τότε μαθητικές κινητοποιήσεις, η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει κατασταλτικό ρόλο πραγματοποιώντας κοινές επιθέσεις με διμοιρίες των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών. Με σταθμό τον ειδικό ρόλο που έπαιξε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1995 δίπλα στις δυνάμεις των ΜΑΤ η Χρυσή Αυγή συνεχίζει την αιματηρή της δράση. Συνεχίζει το δολοφονικό της έργο δίπλα στα ΜΑΤ δολοφονώντας μετανάστες (Ζάκυνθος) και περιφρουρώντας τις φιέστες εθνικής ομοψυχίας (euro 2004).Συνεχίζει μαζί με τα ΜΑΤ να πραγματοποιεί δολοφονικές επιθέσεις εναντίων του κόσμου του αγώνα, απεργών, μεταναστών, ομοφιλόφιλων, αναρχικών και κομμουνιστών. Το ελληνικό κράτος τους αξιοποιεί ακόμα και σε πολεμικές καταστάσεις, όπως στον πόλεμο στη Σρεμπρένιτσα που κατέσφαξαν αμάχους μαζί με Σέρβους Ορθόδοξους. Εξάλλου, η διαχείριση του προσφυγικού από την κυβέρνηση της Ν.Δ. μαρτυρά τον βαθιά ρατσιστικό και ολοκληρωτικό χαρακτήρα της πολιτικής που ασκεί το πάνω σε ανθρώπους που εγκληματοποιούνται από τα ΜΜΕ επειδή αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στους τόπους τους.
Το ζήτημα λοιπόν της Κυβέρνησης με τον φασισμό δεν είναι αξιακό, όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι λακέδες του συστήματος. Είναι ζήτημα εξουσίας και ανεξαρτητοποίησης των φασιστών από παραδοσιακό τάγμα εφόδου της δεξιάς. Το πρόβλημα της Κυβέρνησης ήταν απλά η μετατροπή της Χρυσής Αυγής σε μια πιο αυτόνομη δύναμη που απέσπασε ψήφους και δυναμική από τους ακροδεξιούς πατρόνες της. Το αποκορύφωμα αυτής της εμφύλιας ηγεμονικής διαμάχης εξελίχθηκε στον Μελιγαλά όταν οι Χρυσαυγίτες επιχείρησαν να εκτοπίσουν από το μνημείο της πηγάδας τους πολιτικούς εκπροσώπους της Ν.Δ. για να εμφανιστούν εκείνοι σαν γνήσιοι απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών. Μια ενέργεια που η Ν.Δ. και ο τότε πρόεδρος της Α. Σαμαράς δεν πρόκειται ποτέ να τους συγχωρέσουν, αφού η ίδια η Ν.Δ. αποτελεί αδιαμφησβήτητα τον παραδοσιακό τιμητή των γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών που δίκαια εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά.
Όσο κι εάν προσπάθησε το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας να θολώσει τα νερά, όσο κι αν οι χρήσιμοι ηλίθιοι δήλωσαν υποταγή για ακόμα μια φορά στην “νέα θεωρία των δύο άκρων”, εμείς επιμένουμε: η εργατική τάξη και ο λαός έχουν μνήμη και ξέρουν να ξεχωρίζουν την ήρα από το στάρι. Την ίδια στιγμή που η Χρυσή Αυγή καταδικάζεται σε μετριασμένες ποινές, ενώ έχει κατηγορηθεί για εγκληματική οργάνωση με ένα βαρύτατο κατηγορητήριο που περιλαμβάνει δύο δολοφονίες αλλά και πολλές απόπειρες ανθρωποκτονίας, 2 σύντροφοι μας κατηγορούνται με τις επιβαρυντικές διατάξεις του 187α (τρομονόμος) για εμπρησμούς γραφείων της Χ.Α. και δεκάδες αναρχικοί και κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι τιμωρούνται δυσανάλογα, εκτίοντας πολυετείς καθείρξεις. Η κοινωνία γνωρίζει ποιοι αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια και τιμωρήθηκαν στα ξερονήσια, τις φυλακές και τους χώρους βασανιστηρίων στο παρελθόν. Ποιοι ξαγρυπνούσανε στις καταλήψεις περιφρουρώντας τις από τους φασίστες. Γνωρίζει εκείνους τους ανώνυμους και τις ανώνυμες που έκαναν πράξη το σύνθημα “φασίστες δεν σας περιμένουμε, σας ψάχνουμε”. Όσους αναμετρήθηκαν με τον φασισμό με όλα τα μέσα και τιμήσανε το ένδοξο ’40 αυτή την φορά από άλλο ιδεολογικό μετερίζι. Γι’ αυτό οι οργανωμένες πολιτικά δυνάμεις και ο αγωνιζόμενος λαός τίμησαν με την παρουσία τους την συγκέντρωση στο Εφετείο. Γι’ αυτό ποτέ δεν ενέδωσαν στα καλέσματα του αστικού πολιτικού κόσμου για διαδήλωση ενάντια στην “Αριστερή Τρομοκρατία” γυρνώντας την πλάτη στους εμπνευστές της θεωρίας των δύο άκρων. Γιατί ξέρουν να διακρίνουν τον άκρως άδικο κοινωνικό πόλεμο που εξαπολύει η τάξη των πλουσίων μαζί με τους φασίστες της κατά των φτωχών από τον μόνο δίκαιο πόλεμο στην ιστορία που είναι ο κοινωνικός – ταξικός.
Ταυτόχρονα, η καταδίκη της Χρυσής Αυγής προλογίζει τις επιβαρυντικές διατάξεις που πρόκειται να ψηφιστούν το επόμενο διάστημα για τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές και όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται και έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας. Αφού αυτοί αποτελούν τον πρωταρχικό στόχο της κυβέρνησης. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος. Μέσα από την εγκληματοποίηση των πρωτοπόρων κομματιών της αντίστασης επιδιώκουν την εγκληματοποίηση κάθε δυναμικής κοινωνικής αντίστασης. Μέσα από τις καταδίκες και την απαξίωση του μαχητικού αγώνα στοχεύουν στην ίδια την απαξία της λαϊκής αντιβίας. Από τις πιο απλές συγκρουσιακές πρακτικές του σήμερα όπως οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από το Εφετείο μέχρι τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού. Τον δυναμικό αντιχουντικό αγώνα, τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και του ΕΛΑΣ, τον συγκρουσιακό σε περιεχόμενα και πρακτικές αντιεξουσιασικό αγώνα στην μεταπολίτευση που δεν λέει να κοπάσει. Η καταδίκη των χρυσαυγιτών για να αποτελέσει μια ξεκάθαρη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος οφείλει να αποτελέσει έναν σταθμό στον στρατηγικό στόχο που παραμένει η ανατροπή του Καπιταλιστικού – Ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οφείλει να αποτελέσει κάλεσμα σε συνεχή στράτευση και αγώνα απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που μας προετοιμάζουν. Από την απαγόρευση των διαδηλώσεων και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μέχρι το φακέλωμα της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Από την υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και την υποστελέχωση σε νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων, μέχρι την μετατροπή των Εξαρχείων σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη και πιάτσα ναρκεμπόριου. Από την εγκληματοποίηση των μεταναστών και την εξουδετέρωση τους σε κολαστήρια τύπου Μόρια, μέχρι την λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος. Από την ακραία βία και καταστολή των μπάτσων, μέχρι την εξόντωση των πολιτικών κρατούμενων στις φυλακές.
Μέσα στην ασφυκτική καθημερινότητα της ανεργίας, των χαμηλών μισθών και των υψηλών ενοικίων, να βρούμε την δύναμη να απεργήσουμε, να διαδηλώσουμε, να συγκρουστούμε. Να αναμετρηθούμε νικηφόρα με τους γδάρτες των ονείρων μας. Να δημιουργήσουμε ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα που θα βάλει ανάχωμα στην μετατροπή της χώρας σε Νατοϊκό πολεμικό ορμητήριο και θα αποτρέψει την πολεμική προετοιμασία, που θα μπλοκάρει τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και μια γενικευμένη προλεταριακή σφαγή για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Οποιαδήποτε οπισθοχώρηση από τα αγωνιστικά καθήκοντα της εποχής θα δώσει χώρο στην ακροδεξιά κυβέρνηση να καρπωθεί την υπεραξία της καταδίκης των φασιστών, γεγονός που θα επιταχύνει, με την απουσία ισχυρού ανταγωνιστικού κινήματος, τις διαδικασίες της προληπτικής αντιεξέγερσης και το τσάκισμα του “εσωτερικού εχθρού”, στο όνομα μάλιστα της πάταξης των “δύο άκρων”.
Είμαστε περήφανοι που, με τις μικρές μας δυνάμεις, αποτελούμε κομμάτι της μαχητικής αντιφασιστικής πάλης αυτού του τόπου και που σταθήκαμε δίπλα σε πολλές χιλιάδες αντιφασιστών και αντιφασιστριών στις 7 του Οκτώβρη για να υπερασπιστούμε την τάξη μας, για να τιμήσουμε τον Πετρίτ, τον Σαχτζάτ, τον Παύλο και τόσους ακόμα. Είμαστε σίγουροι πως με τους δεκάδες χιλιάδες που διαδήλωσαν εκείνη την ημέρα σε όλη την Ελλάδα θα ξανασυναντηθούμε σύντομα και θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να επισπεύσουμε τη συνάντηση αυτή. Στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στις συγκρούσεις. Ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στον καπιταλισμό, τη φτώχεια, τους πολέμους. Στους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο.
Ούτε με δικαστήρια, ούτε και με νόμους, ο φασισμός τσακίζεται μοναχά στους δρόμους.
Αλληλεγγύη στους δύο συντρόφους που διώκονται με τον 187α για επιθέσεις στα γραφεία της Χ.Α.
Αλληλεγγύη στους αντιφασίστες της μοτοπορείας που βασανίστηκαν από τα τάγματα εφόδου της ομάδας Δέλτα.
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
