Ο Συρίγος είναι γνωστός για τις ακροδεξιές και εθνικιστικές θέσεις του. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είχε διστάσει, υπερασπιζόμενος την πανεπιστημιακή αστυνομία, να δηλώσει ότι ο θεσμός δεν είναι καινούργιος αλλά ότι είχε προϋπάρξει επί Επταετίας! Ωστόσο η συγκεκριμένη συγκυρία στην οποία επιλέγει να διατυπώσει τις θέσεις του – και κατά προέκταση τις θέσεις της κυβέρνησης – για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και την – ελάχιστη κατ’ αυτόν – συμβολή που είχε αυτή στην πτώση της Χούντας, δεν είναι τυχαία. Συγχρονίζεται πλήρως με την πρωτοφανή κλιμάκωση της επίθεσης του αστικού μπλοκ απέναντι στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας γενικότερα, μέρος της οποίας είναι η ιδεολογική και ειδικότερα ο τομέας της ιστορίας.
Αυτό που «καίει» και «πονάει» τον ελληνικό αστισμό –και τον κάθε εκπρόσωπο του, όπως ο Συρίγος – και προσπαθεί με κάθε μέσο, είτε να αποσιωπήσει, είτε να διαστρεβλώσει, είναι αφενός η αστική και η αμερικανική σφραγίδα της Χούντας – γεγονός που τον καθιστά ιστορικά υπόλογο για κάποια από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί στη χώρα – και αφετέρου ότι η πτώση της ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς κινητοποίησης του λαϊκού εργατικού νεολαιίστικου παράγοντα και του αριστερού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – γεγονός που αντίστοιχα τον εξοβελίζει από μια από τις πιο μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. (Αντίστοιχα είναι τα πράγματα και για όλες τις μεγάλες καμπές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: από την Επανάσταση του 1821 έως τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Αντίσταση στη φασιστική Κατοχή)
Στο περσινό κείμενο μας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τίτλο: «Πολυτεχνείο 1973: Ιστορικό ορόσημο και ανεξάντλητη παρακαταθήκη στην σύγχρονη πάλη ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, την ελληνική αστική τάξη και το κράτος της», καθώς και σε κείμενο που δημοσιεύσαμε φέτος ανήμερα της επετείου του πραξικοπήματος με τίτλο «Γιατί στις 21 Απριλίου 1967 έγινε Δικτατορία στην Ελλάδα;», είχαμε κάνει εκτενή αναφορά στα παραπάνω ζητήματα, βλέποντας σαφώς ότι θα αποτελέσουν πεδία αντιπαράθεσης με την αστική ιστοριογραφία και ιδεολογία.
«Αν θέλαμε να δώσουμε μια επιγραμματική απάντηση στο «τι ήταν το Πολυτεχνείο του 1973», θα λέγαμε ότι ήταν η αντιιμπεριαλιστική αντιφασιστική εξέγερση που άνοιξε το δρόμο για την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967. Τα πολιτικά σημαινόμενα από μια τέτοια θέση είναι σαφή: Η πτώση της Χούντας δεν αποτέλεσε προϊόν ενδοαστικών διεργασιών ή αποτέλεσμα ενός νέου προσανατολισμού των αμερικανικών επιδιώξεων για την Ελλάδα. Αντίθετα, το κεφαλαιώδες ιστορικό γεγονός της ήττας της πανίσχυρης Χούντας και της απελευθέρωσης της χώρας από τη στυγνή τυραννία που αυτή είχε επιβάλλει, φέρει ανεξίτηλο το αποτύπωμα του εργατικού- λαϊκού- φοιτητικού κινήματος και των συγκεκριμένων πολιτικών και ιδεολογικών κατευθύνσεων τις οποίες αυτό ακολούθησε. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει κάτι τέτοιο, όπως βέβαια για να κατανοήσουμε γιατί μια τέτοια θέση πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις οι πάσης φύσεως αστικές αφηγήσεις για το Πολυτεχνείο, αρκεί να κάνουμε μια ιστορική υπόθεση. Ποια θα ήταν η εξέλιξη της ταξικής πάλης στη χώρα αν δεν είχε υπάρξει το Πολυτεχνείο; Αν δεν υπήρχε δηλαδή εκείνη η κορύφωση (πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική) των διεργασιών του αντιδικτατορικού κινήματος, η οποία οδήγησε στην Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα προϋποθέτει, ωστόσο, μια απάντηση στο πρωταρχικό ερώτημα «γιατί έγινε η Δικτατορία στην Ελλάδα;», γιατί δηλαδή στην εγχώρια και διεθνή συγκύρια του 1967, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η ελληνική άρχουσα τάξη επέλεξαν μια ανοιχτά δικτατορική λύση για την διαχείριση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα».
