Το απόγευμα της Παρασκευής 22/7 και ενώ ήταν καλεσμένη συγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων των ‘Συντροφισσών ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία’, στην οποία καλούσε επίσης πλήθος φεμινιστικών και άλλων πολιτικών συλλογικοτήτων, με αφορμή περιστατικό απόπειρας βιασμού στη γειτονιά και άλλων καταγγελιών έμφυλης βίας, οι δρόμοι των Εξαρχείων και μέρος της πλατείας καταλήφθηκαν από κάθε λογής μπάτσους. Η παράταξή τους κυριολεκτικά σε κάθε στενό γύρω από την πλατεία, μην αφήνοντας ούτε μια διέξοδο διαφυγής, ήταν ενδεικτική των δολοφονικών τους διαθέσεων. Παρά το γεγονός, η συγκέντρωση / μικροφωνική πραγματοποιήθηκε κανονικά, καταγγέλθηκε η αστυνομική παρουσία και διαβάστηκαν κείμενα για το περιστατικό, αλλά και για την έμφυλη βία στους δρόμους των Εξαρχείων, τη σχέση της με την κοινωνική συνθήκη που επικρατεί στη γειτονιά, την αστυνομοκρατία, την τουριστικοποίηση, το ναρκεμπόριο, την καπιταλιστική ανάπλαση.
Παρότι η αστυνομία ανακοίνωσε την απαγόρευση της πορείας, η συγκέντρωση των 400 περίπου ατόμων βγήκε στη Στουρνάρη, όπου τα ΜΑΤ έκλεισαν το δρόμο. Οι συντρόφισσες μπροστά, πιασμένες αλυσίδες, προχωρήσαν αποφασιστικά, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και την αστυνομία, για να δεχθούν επίθεση από τα ΜΑΤ, τα οποία πέταξαν κρότου λάμψης και δακρυγόνα σε ευθείες βολές, ξυλοκοπώντας με τα γκλομπς τους. Η πορεία, ωστόσο, αντιστάθηκε, ανασυντάχθηκε και βγήκε και πάλι δυναμικά μπροστά, φωνάζοντας συνθήματα, για να δεχθεί και πάλι ανάλογης έντασης επίθεση, με κόσμο να ξυλοκοπείται -και ένα σύντροφο να συλλαμβάνεται- από τους δολοφόνους της ομάδας Δ και των ΜΑΤ και δεκάδες άτομα να εγκλωβίζονται σε πολυκατοικίες και στο καφενείο της πλατείας, όπου έπειτα από ώρες πολιορκίας έγινε αστυνομική εισβολή, με προσαγωγές και μια σύλληψη. Ενδεικτική της λύσσας των μπάτσων ήταν η επιμονή τους να αποσπάσουν το πανό, κάτι που -και τις δύο φορές που το προσπάθησαν- δεν κατάφεραν. Για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε πως η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η πίστη στον αγώνα είναι το πιο ισχυρό οδόφραγμα. Ένα οδόφραγμα που μπορεί να αναχαιτίσει στην πράξη την κρατική καταστολή και να παράγει πολιτικά αποτελέσματα σε κεντρικό επίπεδο.
Η βίαιη καταστολή της φεμινιστικής πορείας, είναι άλλη μια όψη του ρόλου της αστυνομίας, ως υπερασπιστή, εγγυητή και φορέα της έμφυλης βίας. Ενδεικτική, εν τέλει, του βαθιά συστημικού και θεσμικού ρόλου της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, ειδικά εντός της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία φέρει ανεξίτηλα στο dna της, όλη εκείνη την παράδοση των κρατικών και παρακρατικών βασανιστών και βιαστών, των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων. Που ενώ αποφυλακίζει τους βιαστές Λιγνάδη και Φιλιππίδη, δολοφονεί τον αναρχικό απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη.
Αλλά και η διαχείριση από το αστυνομικό, δικαστικό και μιντιακό σύστημα, του περιστατικού έμφυλης βίας στα Εξάρχεια, είναι ενδεικτική του πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η πατριαρχία στους κρατικούς θεσμούς, του τρόπου που οι τελευταίοι συγκαλύπτουν και διαιωνίζουν την έμφυλη βία. Συγκεκριμένα, η επιζώσα πληροφορήθηκε τελευταία από το ΑΤ Εξαρχείων, πως η κατάθεση που έδωσε εκεί την ημέρα του περιστατικού, σχετικά με την απόπειρα βιασμού, δεν έγινε δεκτή από την εισαγγελία, η οποία επικαλέστηκε διάταξη του νέου ποινικού κώδικα, που απαιτεί την παρουσία ψυχολόγου κατά τη διάρκεια της κατάθεσης. Κι επειδή η παρουσία ψυχολόγου και υποστηρικτών δομών για τις επιζώσες δεν αποτελεί μέρος του κρατικού προϋπολογισμού, καθίσταται δύσκολη έως αδύνατη κάθε προσπάθεια δικαίωσης του θύματος με θεσμικούς όρους, όπως αποδεικνύεται. Φυσικά, οι ευθύνες συγκεκριμένα του ΑΤ Εξαρχείων είναι τεράστιες, καθώς πήρε και μάλιστα δύο φορές κατάθεση από την επιζώσα, χωρίς καν να την ενημερώσει και χωρίς να τηρεί την προβλεπόμενη νομοθεσία, καταλήγοντας έτσι να μην ασκηθεί ούτε καν δίωξη στον δράστη (!), ενώ ο συνεργός του έχει αφεθεί ελεύθερος.
Παράλληλα, μερίδα των μίντια, που καθημερινά αναπαράγουν την κουλτούρα του βιασμού, ξεπλένοντας τον Λιγνάδη και του όμοιους του, αποφάσισαν να αξιοποιήσουν το περιστατικό, παραποιώντας το λόγο της επιζώσας, ώστε να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο, με αποκορύφωμα τη φιλοναζιστική εφημερίδα ‘Πρώτο Θέμα’. Αντίστοιχα, άλλα ρεπορτάζ βρήκαν ευκαιρία να επενδύσουν στα μικροαστικά-συντηρητικά αντανακλαστικά γύρω από την εγκληματικότητα στα Εξάρχεια, με ουσιαστικό στόχο να νομιμοποιήσουν την παρουσία της αστυνομίας στη γειτονιά και τη δολοφονική της δράση, απέναντι στο κίνημα και τις δομές του, αλλά και να ξεπλύνουν την προνομιακή της σχέση με τις πάσης φύσεως αντικοινωνικές συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή.
Το κατασταλτικό όργιο της Παρασκευής, που συνεχίστηκε με τον στρατιωτικό αποκλεισμό της πλ. Εξαρχείων το Σάββατο στη συγκέντρωση που είχε καλέσει το ‘Συντονιστικό δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων’ και στην πορεία αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη, εντάσσεται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό του κράτους, σε μια συγκυρία όπου το βάθεμα της κρίσης του συστήματος δείχνει αξεπέραστο. Όπου πυρκαγιές κατακαίνε όλη τη χώρα, όπου η ακρίβεια σαρώνει, όπου η εμπλοκή στον πόλεμο εντείνεται. Όπου το κεφάλαιο κατατρώει και το τελευταίο πράσινο και την τελευταία μικρή πλατεία στη ρημαγμένη μητρόπολη. Όπου μετράμε μια γυναικοκτονία κάθε μήνα και αμέτρητα περιστατικά έμφυλης βίας. Και φυσικά, το δόγμα νόμος και τάξη της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη εξαντλήθηκε δολοφονικά πάνω στο σώμα του αναρχικού αγωνιστή Γ. Μιχαηλίδη.
Στο πλαίσιο της γενικευμένης επίθεσης στον κόσμο του αγώνα, η πορεία της Παρασκευής υπήρξε για όλες εμάς, μια στιγμή που σφυρηλάτησε βαθιές σχέσεις γυναικείας και συντροφικής αλληλεγγύης. Μια στιγμή, που αποτελεί παρακαταθήκη στους μεγάλους και δύσκολους αγώνες που ανοίγονται μπροστά μας!
Να μπούμε μπροστά μαχητικά, να στήσουμε ανάχωμα στη βαρβαρότητα της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου.
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΒΙΑΣΤΕΣ ΕΞΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία
