Διαδήλωση ενάντια στην κρατική καταστολή και τη βία του Κεφαλαίου/ Να παραμείνουν τα Εξάρχεια γειτονιά Αντίστασης και Αγώνα
Μέσα σε συνθήκες μιας ολοένα και πιο οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο που γεννά ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κοινωνική εξαθλίωση και φτωχοποίηση, το ελληνικό κράτος έχει επιλέξει να ακολουθήσει ένα ολοκληρωτικό δόγμα πειθάρχησης και καταστολής οποιασδήποτε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής εντάσσονται οι εκκενώσεις των καταλήψεων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού βάσης και του όπλου της απεργίας, οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, οι συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών/στριών.
Προωθημένο κομμάτι αυτού του σχεδιασμού αποτελεί και η ολομέτωπη επίθεση στην γειτονιά των Εξαρχείων. Μια γειτονιά με πλούσια ιστορία αντιστάσεων, γειτονιά σύμβολο σε διεθνές επίπεδο για τους αγώνες που δίνονται ενάντια στην εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Τα Εξάρχεια βρίσκονταν ανέκαθεν στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής τόσο μέσω των κρατικών όσο και των παρακρατικών μηχανισμών. Το κράτος έχει πνίξει με χημικά όλη τη γειτονιά, έχει θέσει σε καθεστώς παρακολούθησης πολιτικούς χώρους αγώνα, έχει εκκενώσει καταλήψεις και αυτοοργανωμένες δομές στέγης προσφύγων και μεταναστών φυλακίζοντας τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανά τα χρόνια αγωνιστές και αγωνίστριες δέχονται ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, ενώ οι μπάτσοι δεν έχουν διστάσει να δολοφονήσουν εξεγερμένους νέους όπως τον Μιχάλη Καλτεζά έξω από το Πολυτεχνείο στις 17/11/1985 και τον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο στις 6/12/2008 στην οδό Μεσολογγίου.
Με αφορμή την δημιουργία σταθμού ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων και την ανάπλαση/ εμπορευματοποίηση του λόφου Στρέφη οι συμμορίτικες ομάδες της ΔΡΑΣΗ, ΟΠΚΕ και των ΜΑΤ έχουν στρατοπεδεύσει μόνιμα τόσο περιμετρικά της πλατείας όσο και στον λόφο του Στρέφη και λειτουργούν με όρους στρατού κατοχής ασκώντας υπέρμετρη χρήση βίας προς πάσα κατεύθυνση. Χρησιμοποιούν αυτά τα σημεία ως ορμητήρια τους και δεν χάνουν ευκαιρία να το αποδεικνύουν σε διερχόμενους και σε όσους αντιστέκονται στην εξουσία που τους έχει απονεμηθεί από το κράτος προχωρώντας σε εξευτελισμούς και βίαιους ξυλοδαρμούς. Πιο πρόσφατα περιστατικά της κτηνώδους βίας τους αποτέλεσαν η κακοποίηση γυναίκας από αστυνομικούς εντός του εργοταξίου στην πλατεία επειδή αντιμίλησε σε σεξιστικά σχόλια, καθώς επίσης και στις αρχές του Οκτώβρη ο ξυλοδαρμός ενός πατέρα στο λόφο του Στρέφη που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μπροστά στα δύο του παιδιά επειδή διαμαρτυρήθηκε λεκτικά στην επίθεση που δέχτηκε συντρόφισσα. Η στρατοπέδευση αστυνομικών δυνάμεων έξω από το δημοτικό σχολείο στο λόφο Στρέφη με σκοπό τον εκφοβισμό γονιών και παιδιών (διόλου τυχαία μετά την ανακοίνωση που εξέδωσε ο σύλλογος γονέων ) απλώς επισφραγίζει ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αναδιπλώνεται μετά από επιθέσεις αλόγιστης βίας της ΕΛ.ΑΣ αλλά αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη.
Η συνολικότερη επίθεση και το κρεσέντο καταστολής δεν σταματά εδώ. Οι μπάτσοι έχοντας το ελεύθερο καταστέλλουν αδιάκριτα και με ιδιαίτερη μανία οποιαδήποτε απεργία, συγκέντρωση, διαδήλωση, μέχρι και την συναυλία που διοργανώθηκε στον εξωτερικό χώρο του ΑΠΘ. Η εξουδετέρωση του «εσωτερικού εχθρού» αποτελεί μονόδρομο ώστε να πληρώσουμε – χωρίς αντιστάσεις και αναχώματα – εμείς και αυτή την κρίση των αφεντικών και να γίνουμε κρέας για τις πολεμικές τους μηχανές.
Η παραπάνω κρατική στρατηγική προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα συνθήκη κανονικοποίησης και εμπέδωσης μιας υπέρμετρης κρατικής βίας προς τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που συνεχίζουν να διεκδικούν και να βρίσκονται στον δρόμο. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η στρατηγική δεν περιορίζεται όμως πλέον στους κατεξοχήν εχθρούς του συστήματος αλλά αφορά όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια. Πιο πρόσφατο περιστατικό αυτής της νέας συνθήκης αποτελεί ο ομαδικός βιασμός 20χρονης κοπέλας από άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ μέσα στο Α.Τ Ομονοίας. Η ατιμωρησία τους από την αστική δικαιοσύνη και η επιχειρούμενη συγκάλυψη τους από διάφορα καθάρματα και ρουφιάνους του πολιτικού και νομικού «πολιτισμού» τους που βρήκαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεράσουν τον σεξιστικό τους οχετό αποδεικνύουν ότι η εμπέδωση του δόγματος «νόμου και της τάξης» είναι συνώνυμα της αποδοχής βίας και μόνο βίας στα κορμιά και τις ζωές μας.
Η συγκεκριμένη κρατική στρατηγική που στοχεύει στην εμπέδωση του προαναφερόμενου ολοκληρωτικού δόγματος πειθάρχησης και υποταγής, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ξέχωρα από τις βαθύτερες αιτίες που την γεννάνε και τα συμφέροντα τα οποία άμεσα εξυπηρετεί.
Πιο συγκεκριμένα η βαθιά οικονομική κρίση που αντιμετωπίζεται από τον καπιταλισμό με την αναδιαμόρφωση των πεδίων δράσης του ως απόρροια της διαρκής προσπάθειας αναζήτησης νέων αγορών και πεδίων κερδοφορίας έχει ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων τον επαναπροσδιορισμό του ίδιου του αστικού πεδίου.
Έτσι στις δυτικές μητροπόλεις το κενό που άφησε η μεταφορά του βιομηχανικού κεφαλαίου στην (μέχρι πρότινος) καπιταλιστική περιφέρεια καλείται να καλύψει η δημιουργία νέων αγορών μέσω της εμπορευματοποίησης κοινωνικών αναγκών όπως της στέγασης, της πρόσβασης σε δημόσιους χώρους κλπ, μέσω των διαδικασιών της αστικής ανάπλασης, του εξευγενισμού και της τουριστικοποίησης.
Οι συγκεκριμένες διαδικασίες δημιουργούν τον βίαιο μετασχηματισμό της ίδιας της μητρόπολης σε ένα ατέρμονο πεδίο κέρδους και συσσώρευσης για το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο περιφρουρείται και ελέγχεται όλο και πιο άμεσα από τις δυνάμεις καταστολής και τις νέες τεχνολογικές του καινοτομίες. Παράλληλα, από αυτό το πεδίο εκτοπίζονται τα κοινωνικά στρώματα που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στις απαιτήσεις της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Έτσι λοιπόν παρατηρούμε την παράδοση των όποιων ανεκμετάλλευτων δημόσιων χώρων και κοιτίδων πράσινου έχουν μείνει στην πόλη στα ιδιωτικά συμφέροντα (λόφος του Στρέφη, λόφος του Φιλοπάππου, πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος, πάρκο Δρακοπούλου).
Μεγάλες εταιρίες όπως η UNISON, ο Άκτωρ και η PRODEA λαμβάνουν τεράστια κονδύλια και θησαυρίζουν υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων αναλαμβάνοντας την ανάπλαση των δημόσιων χώρων μετατρέποντας τους σε ιδιωτικούς, οικονομικά μεταποιήσιμους, περιφρασσόμενους και ελεγχόμενους, με τσιμέντωμα μονοπατιών, κόψιμο δέντρων, τοποθέτηση καμερών, κάγκελα και φυλάκια για τον έλεγχο των εισόδων. Στήνοντας παράλληλα διαρκώς νέες μπίζνες διαπλοκής και μίζας για το νόμιμο και παράνομο, ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Παράλληλα ολόκληρες γειτονιές της Αθήνας, βρισκόμενες στο επίκεντρο του εξευγενισμού, της τουριστικοποίησης και της βιομηχανίας εναλλακτικής διασκέδασης, αλλάζουν παντελώς εικόνα και κοινωνική σύνθεση, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα οικονομικά σχέδια τραπεζών, μεσιτικών και κατασκευαστικών εταιριών, πλατφορμών βραχυπρόθεσμης ενοικίασης και της βιομηχανίας της εστίασης.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια νέα και ακόμα υπό διαμόρφωση πραγματικότητα στην μητρόπολη, όπου ολόκληρες εργατικές γειτονιές με πλούσια ιστορία αγώνα πλέον μετατρέπονται σε περιφρουρούμενες ζώνες εναλλακτικής και τουριστικής κατανάλωσης στις οποίες όσοι δεν έχουν τα κατάλληλα οικονομικά και πολιτικά διαπιστευτήρια για να δεχθούν παθητικά αυτή την κατάσταση και να μπορέσουν να πληρώσουν τα υψηλά ενοίκια και τις υπερτιμημένες υπηρεσίες αναψυχής και κατανάλωσης απωθούνται και εκτοπίζονται.
Υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων
Η γειτονιά των Εξαρχείων, έχοντας υπάρξει διαχρονικά μια περιοχή στην οποία συμπυκνώνονται και εδαφικοποιούνται οι οξύνσεις των ταξικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων, αποτελεί το πεδίο, όπου όλες οι παραπάνω διαδικασίες κοινωνικού – οικονομικού μετασχηματισμού βρίσκουν την πιο προωθημένη και βίαιη εφαρμογή τους από το κεφάλαιο και το κράτος.
Έτσι για άλλη μια φορά και στην συγκεκριμένη συγκυρία, ο αγώνας της υπεράσπισης της γειτονίας δεν μπορεί να ιδωθεί ως ένας αγώνας αποκομμένος από τις ευρύτερες αντιστάσεις απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα που προσπαθεί να ισοπεδώσει το σύνολο της ταξικής βάσης. Αντιθέτως η μάχη για να παραμείνει η γειτονιά των Εξαρχείων ένα ζωντανό κέντρο αγώνα και να μην υποταγεί στα σχέδια μετατροπής της περιοχής σε ένα πολιτικά απονευρωμένο κέντρο παραγωγής υπεραξίας, πρέπει να ιδωθεί ως μια μάχη που αντανακλά και εμπεριέχει το σύνολο της αγωνιζόμενης κοινωνίας απέναντι στην ωμή κρατική καταστολή, την φτωχοποίηση, την κοινωνική σήψη, την έμφυλη βία και την γενικότερη εξαθλίωση που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
Η μαζική, σθεναρή και επίμονη αντίσταση στην γειτονιά των Εξαρχείων οφείλει και μπορεί να λειτουργήσει, σε μια περίοδο κοινωνικής άμπωτης και παράλληλα όξυνσης της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου, ως ένας αγώνας που θα μπορέσει να εμπνεύσει ακόμα πιο πλατιές μάζες και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που επιβιώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας και καταστολής. Γιατί αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο για το Κράτος είναι οι αξίες και τα προτάγματα της κοινωνικής εξέγερσης και της ταξικής αλληλεγγύης, της μαχητικής αντίστασης, του αντιφασισμού, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της συνύπαρξης και του σεβασμού διαφορετικών ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου ή καταγωγής. Γιατί αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο για τους κυρίαρχους είναι η υπεράσπιση της ιστορίας των αγώνων και το όνειρο για έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. Προτάγματα και αξίες που έχουν ριζώσει πια βαθιά σε μια κοινωνία στην οποία τα αφεντικά δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια, καταστολή και φασισμό. Και αυτές τις αξίες, τα προτάγματα και τους αγώνες που γεννούν, είναι που θέλει να ξεριζώσει το κράτος από τα Εξάρχεια, το κέντρο της πόλης και κάθε γειτονιά.
Η ιστορία των αγώνων της γειτονιάς και το όνειρο για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης μπορεί να εμπνεύσει αντίστοιχους αγώνες σε όλες τις γειτονίες και τα επιμέρους πεδία αγώνα.
ΟΧΙ Σταθμό Μετρό στην πλατεία ΕξαρχείωνΚαμιά παράδοση του λόφου Στρέφη σε ιδιωτικά συμφέροντα
Να παραμείνει το Πολυτεχνείο τόπος συνάντησης και αγώνα
Αντίσταση στην κουλτούρα του ρατσισμού, σεξισμού και της εξουσίας
Μείωση στις τιμές των ενοικίων / Καμία έξωση
Έξω οι μαφίες από τη γειτονιά
Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων
