Η επίσκεψη της Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου στο Κίεβο για επίσημη συνάντηση με τον Β. Ζελένσκι και η συμφωνία για την αποστολή βαρέος οπλισμού και τεθωρακισμένων (BMP-1) στην Ουκρανία που η συνάντηση αυτή θα επισφραγίσει, σηματοδοτεί την ποιοτική αναβάθμιση της εμπλοκής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, και ως εκ τούτου συνιστά μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας.
Όπως γράφαμε πρόσφατα ως Ταξική Αντεπίθεση για την ελληνοαμερικανική “Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας”: «Το περιεχόμενο της Συμφωνίας πάει πολύ πέρα ακόμα και από αυτές τις εξαιρετικά δυσμενείς συμβατικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς το ΝΑΤΟ. Αφορά κάτι πολύ βαθύτερο και δομικό. Πρόκειται για την πλέον εναργή μετατροπή της Ελλάδας σε πολεμικό προγεφύρωμα και στρατιωτικό ορμητήριο των ΗΠΑ. Σε συνθήκες σφοδρής ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, όπως είναι αυτή που συντελείται σήμερα στην Ουκρανία, αυτό πρακτικά σημαίνει την ολοκληρωτική είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Για να το πούμε διαφορετικά, η Συμφωνία μετατρέπει επίσημα την Ελλάδα σε εμπόλεμη δύναμη εναντίον της Ρωσίας και του ευρύτερου ιμπεριαλιστικού συνασπισμού του οποίου η τελευταία μαζί με την Κίνα ηγείται. Και υπό αυτήν την έννοια την μετατρέπει ακόμα και με τους όρους του Διεθνούς Δικαίου σε νόμιμο στόχο των αντιπάλων πυρών.
Αυτή ακριβώς είναι η αξία χρήσης της Ελλάδας και του πληθυσμού της για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Και αυτήν ακριβώς την αξία χρήσης πουλάει η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της στους Αμερικανούς πάτρωνες της, ευελπιστώντας αφενός να προσποριστεί κάποια ψίχουλα από τη λεία των αφεντικών της ή κάποιους πόντους στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία, και αφετέρου να θωρακίσει την εξουσία της, σε μια συγκυρία που η πολυεπίπεδη κρίση την απειλεί με πλήρη αποσταθεροποίηση: Την αξία χρήσης της εργατικής τάξης και του λαού ως κρέατος για τα κανόνια, την αξία χρήσης της χώρας ουσιαστικά ως βομβιστή αυτοκτονίας για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των εν Ελλάδι υποτακτικών τους. Με διαφορετικές μορφές και εντάσεις αυτό ακριβώς το εφιαλτικό «δούναι και λαβείν» με τον Ιμπεριαλισμό, αποτέλεσε το πλαίσιο πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε ιστορικά ο ελληνικός κρατικοκαπιταλιστικός σχηματισμός, το πλαίσιο πάνω στο οποίο επέβαλλε την εξουσία του και αναπτύχθηκε. Και σήμερα 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας που την συνόδευε, το πλαίσιο αυτό οδηγεί νομοτελειακά σε ακόμα μεγαλύτερες κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές. Εξέλιξη που ασφαλώς, όπως και τότε, δεν θα αποτελέσει «προδοσία», αλλά συνειδητή ταξική επιλογή του εγχώριου συστήματος εξουσίας, όπως ήταν αντίστοιχα λίγα χρόνια πριν, τα μνημόνια και η μετατροπή της χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη και σε κάτεργο φθηνής και πειθαρχημένης εργασίας».
Ως εργάζόμενοι/ες, καταπιεσμένοι/ες, αγωνιστές/τριες που βιώνουμε την ανέχεια, την εκμετάλλευση και την καταστολή, αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τι σηματοδοτεί η συμφωνία για το εν εξελίξει ανελέητο ταξικό πόλεμο που βιώνουμε. Για το πώς επενεργεί και συμπληρώνει η ολοκληρωτική μετατροπή της Ελλάδας σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ την επίθεση στα χαμηλά μας μεροκάματα και στα -ανύπαρκτα πια- εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, για το πώς παροξύνει η πλήρης εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, την κρατική τρομοκρατία και τον κοινωνικό εκφασισμό.
Σήμερα λοιπόν, την στιγμή που ώρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται και ο πυρηνικός αλληλοεκβιασμός εντείνεται, η πάλη για το κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων και για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό αποτελεί πιο εύγλωττα από ποτέ ζωτικό κοινωνικό διακύβευμα. Ένα διακύβευμα κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου.
Το σύνθημα ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ που πρέπει να ακουστεί πάνδημα στη χώρα συνδέεται οργανικά με αυτές τις στοχεύσεις και οριοθετούν – μαζί με τα κεντρικά συνθήματα προτάγματα «Ψωμί, Υγεία, Παιδεία, Ελευθερία» – στην παρούσα στιγμή τα αντίπαλα ταξικά μέτωπα και τις αντιτιθέμενες ταξικές στρατηγικές στην ελληνική κοινωνία. : από τη μια το μέτωπο της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, το μέτωπο της ζωής, της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της προόδου και από την άλλη το μέτωπο του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, το μέτωπο του πολέμου, της φτώχειας, της καταστολής, της φασιστικοποίησης, της πολιτιστικής και αξιακής παρακμής.
Αυτή η ιστορικού χαρακτήρα αντίθεση για την ελληνική κοινωνία θέτει σήμερα πιο εμφατικά από ποτέ την ανάγκη επαναστατικής υπέρβασης της.
