Τα αμέτρητα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών που έρχονται διαρκώς στο φως δεν συνιστούν φυσικά εξαιρέσεις, ούτε μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντιθέτως, αποτελούν προϊόντα της ίδιας της κανονικότητας στην καπιταλιστική- πατριαρχική κοινωνία, αποτέλεσμα των πολλαπλών καταπιέσεων που προκύπτουν από τη σχέση τάξης- φύλου και ταυτόχρονα, από τη διείσδυση της πατριαρχίας, στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Της πατριαρχίας ως ιδεολογίας, που παρότι προϋπήρχε του καπιταλισμού, αποτέλεσε δομικό στοιχείο συγκρότησής του και προϋπόθεση της επιβίωσης του. Στην καπιταλιστική Δύση, που διατείνεται πως ξεμπερδεύει πλέον με αιώνες έμφυλης καταπίεσης, μέσα από την καλλιέργεια ενός φιλελεύθερου αστικού φεμινισμού και την απόδοση θέσεων εξουσίας στις γυναίκες, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη για τις εργαζόμενες και τις άνεργες, τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης. Την ίδια στιγμή, για τις απόκληρες, τις μετανάστριες και τις προσφύγισσες, τις «χωρίς χαρτιά», αλλά και για τα φτωχά ΛΟΑΤΚΙ άτομα, η ένταση της εκμετάλλευσης είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς υφίστανται τη βία του κοινωνικού και εργασιακού αποκλεισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των ζωών τους.
Στις συνθήκες της έντονης συστημικής κρίσης που έχουν διαμορφωθεί, η σκληρή ταξική αναδιάρθρωση σηματοδοτεί και το βάθεμα της έμφυλης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης παλεύουν να ανταπεξέλθουν παράλληλα στους ρόλους τους ως μητέρες και τροφοί, μια εργασία ανέκαθεν απλήρωτη και μη αναγνωρίσιμη από το κράτος, αλλά και την κοινωνία. Την ίδια στιγμή καλούμαστε να πάρουμε θέσεις μάχης ενάντια στον εξελισσόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και στις μιλιταριστικές ονειρώξεις της ντόπιας πολεμοκάπηλης ελίτ, οι οποίες θα επιφέρουν άμεσες επιπτώσεις στο κοινωνικό πεδίο, ενισχύοντας, υπό την απειλή του πολέμου, τις πατροπαράδοτες υπερσυντηρητικές αξίες, της γυναίκας ως μηχανής αναπαραγωγής του έθνους και της οικογένειας.
H φετινή 25η Νοέμβρη – καθιερωμένη ως ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών – έρχεται σήμερα, σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας, παρόξυνσης της κρατικής καταστολής και έντασης της πατριαρχικής βίας. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις 16 γυναικοκτονίες οι οποίες συνέβησαν μέσα στο 2022, τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό, βασανισμό και την εκπόρνευση 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, από το αφεντικό της μητέρας του, γνωστού νεοδημοκράτη πολιτευτή, συνδεδεμένου στενά με μεγαλόσχημους πολιτικούς της Δεξιάς, αστυνομικούς διοικητές (ΑΤ Κολωνού), δημοσιογράφους και εκκλησιαστικούς παράγοντες, αλλά και τον βιασμό γυναίκας μέσα στο ΑΤ Ομονοίας από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ.
Ζούμε καθημερινά την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος Πατρίς- Θρησκεία –Οικογένεια, του δόγματος εκείνου που εξασφάλιζε διαχρονικά στους πιστούς του, τους πάσης φύσεως ευυπόληπτους του εθνικού κορμού, τη δυνατότητα και την ασυλία να βιάζουν, να εκπορνεύουν και να κακοποιούν. Εντός αυτού του δόγματος, οι ιεροκήρυκες του θρησκευτικού σκοταδισμού επιδίδονται σε πανελλαδικά κηρύγματα μίσους εις βάρος των γυναικών, μη κρατώντας ούτε τα προσχήματα, επιτιθέμενοι στο αναφαίρετο δικαίωμά μας για το αν θα κυοφορήσουμε ή όχι, για το πότε αλλά και για το πώς αυτό θα συμβεί.
Την ίδια στιγμή ο ρόλος της ΕΛΑΣ ως φορέα έμφυλης βίας και μηχανισμού συγκάλυψής της, είναι δομικός. Η υπόθεση της Ηλιούπολης, έρχεται σήμερα πάλι στο προσκήνιο, αφού είναι εμφανές πως οι αστυνομικοί- δικαστικοί μηχανισμοί επιχειρούν με κάθε τρόπο να τη βάλουν στο συρτάρι, με την επιζώσα να δέχεται παράλληλα απειλές από τον μπάτσο βιαστή και μαστροπό και από το περιβάλλον του. Ταυτόχρονα οι σχεδόν ανύπαρκτοι περιοριστικοί όροι που επιβλήθηκαν στους μπάτσους- βιαστές της εικοσιενάχρονης η οποία κατήγγειλε τον βιασμό της εντός του Α.Τ. Ομονοίας αλλά και η οριστική απαλλαγή των γόνων-βιαστών της Γεωργίας Μπίκα, αποτυπώνουν ξεκάθαρα τον ρόλο της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών ως μηχανισμών συγκάλυψης της έμφυλης βίας. Μηχανισμοί οι οποίοι νομιμοποιούν την έμφυλη βία, χτυπούν με τα γκλοπς αγωνιζόμενες γυναίκες στις διαδηλώσεις, εξευτελίζουν και κακοποιούν κρατούμενες, στις φυλακές, τα camps και την Αμυγδαλέζα, αδιαφορούν προκλητικά στις κλήσεις κακοποιημένων γυναικών, πολλές εκ των οποίων τελικά καταλήγουν δολοφονημένες.
Στα Εξάρχεια σήμερα, η πατριαρχική βία του κράτους, συναρθρώνεται με τη γενικότερη κατασταλτική στρατηγική της «ανάπλασης», της κοινωνικής, ταξικής και κινηματικής ερημοποίησης, της ταπείνωσης, εν τέλει, με εκδικητικούς όρους μιας ολόκληρης γειτονιάς. Δεν ξεχνάμε την άγρια καταστολή της φεμινιστικής πορείας ενάντια στην έμφυλη βία, συγκαλύπτοντας έμπρακτα τους βιαστές στα Εξάρχεια τον προηγούμενο Ιούλιο, αλλά και την κακοποίηση γυναίκας μέσα στο εργοτάξιο του μετρό τον Σεπτέμβριο από τους αστυνομικούς – φρουρούς της λαμαρίνας. Σε καθημερινό επίπεδο, όλες οι γυναίκες και οι θηλυκότητες που κυκλοφορούν στους δρόμους των Εξαρχείων, γίνονται αποδέκτριες σεξιστικών σχολίων και παρενοχλήσεων από τους εκατοντάδες ένστολους τραμπούκους, που συμπεριφέρονται με όρους τσιφλικάδων.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και την καταπίεση δεν είναι μόνο επίκαιρος. Η ίδια η πραγματικότητα μας δείχνει πως είναι επιβεβλημένος, ως όρος επιβίωσης στη σύγχρονη δυστοπία. Ως τέτοιος, οφείλει να διαπερνά το σύνολο των αγώνων στο κοινωνικό και το ταξικό πεδίο.
Η εξέγερση των γυναικών στο Ιράν αλλά και του ιρανικού λαού ευρύτερα, ενάντια στο καθεστώς της θεοκρατίας, της πατριαρχίας και της αδυσώπητης ταξικής εκμετάλλευσης, ύστερα από τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini από την ‘Αστυνομία Ηθών’ στο Ιράν, κατά την προσαγωγή της για «αναμόρφωση και εκπαίδευση», αποτελεί έμπνευση για κάθε αγωνιζόμενη γυναίκα. Δεν παραβλέπουμε βέβαια την υποκρισία της Δύσης της απαγόρευσης των αμβλώσεων στις ΗΠΑ και των ποικιλώνυμων έμφυλων και πατριαρχικών καταπιέσεων, τη Δύση του γενικευμένου trafficking και της απόλυτης υποστήριξης της Σαουδικής Αραβίας, η οποία υποκριτικά στέκεται «αλληλέγγυα» στον αγώνα τους.
Έχοντας πλήρη συνείδηση των αιώνων έμφυλης καταπίεσης που κουβαλάμε στις πλάτες μας, ως γυναίκες στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, ενδυναμώνουμε τη θέση μας μέσα στην κοινωνία και το κίνημα, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες, τις αγωνίες, τις κραυγές και τις επιθυμίες μας, παλεύουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να δώσουμε τέλος στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και την καταπίεση.
Να περάσουμε στη μαχητική φεμινιστική αντεπίθεση, στη δημιουργία κοινοτήτων έμπρακτης έμφυλης και ταξικής αλληλεγγύης.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΘΡΕΦΕΙ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ
Αθήνα, πλ. Ομονοίας, 6.30 μ.μ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
