Το βράδυ της 11ης Ιουλίου, κατά την επιστροφή της κομμουνίστριας αγωνίστριας Σούχα Μπεσάρα στην Ελβετία μέσω Αθήνας από τη Βηρυτό, οι ελληνικές αρχές της αρνήθηκαν την είσοδο στην Ελλάδα, προχωρώντας στην κράτηση και την ανάκρισή της στο διεθνές αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, δηλώνοντάς της πως «θεωρείται άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη, την εθνική ασφάλεια και τις διεθνείς σχέσεις ενός ή περισσοτέρων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Η Λιβανέζα αγωνίστρια Σούχα Μπεσάρα στρατεύτηκε το 1986, μέσα στον εμφύλιο πόλεμο, στις γραμμές της Λιβανέζικης Αντίστασης και του ΚΚ Λιβάνου και στην αποφασιστική, μακροχρόνια και νικηφόρα αντίσταση ενάντια στη σιωνιστική εισβολή στο Νότιο Λιβάνο από τις κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ και τον δοσιλογικό στρατό του Νότιου Λιβάνου (SLA) με επικεφαλής τον Αντουάν Λαχάντ (Adouan Lahhad). Σημείο καμπής για την πολιτικοποίηση της υπήρξε όπως λέει η ίδια : «η σφαγή της Sabra και της Shatila. Τότε συνειδητοποίησα ότι πρέπει να συμμετάσχω στο μέτωπο της λιβανέζικης αντίστασης. Το να υπερασπιστώ την ταυτότητά μας, το είναι μας, τη χώρα μας έγινε η προτεραιότητά μου. Και η πυξίδα του πολέμου, κατ’ εμένα, δείχνει προς την κατεύθυνση του αληθινού εχθρού, δηλαδή της ισραηλινής κατοχής».
Στις 7 Νοεμβρίου 1988 η – 20χρονη τότε- αγωνίστρια πραγματοποιεί ένοπλη ενέργεια εναντίον του συνεργάτη των κατοχικών δυνάμεων του Ισραήλ, Λαχάντ με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και την παράλυση του αριστερού του χεριού.
Αργότερα απήχθη από άντρες του Λαχάντ και παραδόθηκε στις κατοχικές ισραηλινές δυνάμεις. Υποβλήθηκε σε σκληρά βασανιστήρια και ανακρίσεις επί τρεις μήνες με ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμούς και αρνούμενη την οποιαδήποτε συνεργασία, οδηγήθηκε σε ένα μικρό κελί για 6 χρόνια στην απομόνωση της φυλακής Kιαμ, το Γκουαντάναμο της εποχής, μια φυλακή στη μέση της ερήμου, υπό την διεύθυνση των Ισραηλινών με βασανιστές Λιβανέζους δοσίλογους. «Ο σωματικός πόνος από τα βασανιστήρια ήταν το μικρότερο κακό. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό έπρεπε να κρατιέσαι για να μην καταλήξεις σε αυτή την άλλη φυλακή, τρομερή και οριστική, την ψυχιατρική κλινική. Να ακούς τις φωνές των ανθρώπων που ουρλιάζουν, να βλέπεις αυτή τη μητέρα που της άρπαξαν το γιο της, αυτή την γιαγιά που την σέρνουν στην αίθουσα των βασανιστηρίων, να ενθαρρύνεις την κρατούμενη του γειτονικού κελιού να μην ξύνει πια το μεγάλο έκζεμα που την κατατρώει… Κι εσύ η ίδια να μην υποκύπτεις… Για μια ακόμα φορά, αντίσταση…».
Η αλύγιστη αγωνίστρια παρέμεινε στο κολαστήριο της φυλακής Κιαμ για 10 χρόνια χωρίς δίκη, ώσπου έπειτα από μεγάλη διεθνή καμπάνια αλληλεγγύης το 1998 αποφυλακίστηκε και παραδόθηκε στον Ερυθρό Σταυρό. Στη Βηρυτό την υποδέχτηκαν ως ηρωίδα και ονομάστηκε η «αρραβωνιαστικιά του Λιβάνου» και «Ζαν ντ’ Αρκ του Λιβάνου».
Μετά την αποφυλάκισή της, σπούδασε στη Γαλλία και στη συνέχεια μετακόμισε στην Ελβετία, όπου απέκτησε και την ελβετική ιθαγένεια. Συνεχίζει σταθερά τον αγώνα της για την ανεξαρτησία της αραβικών χωρών, την απελευθέρωση του λιβανέζου αγωνιστή Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλά από γαλλικές φυλακές και την απελευθέρωση των πάνω από 5.000 Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις σιωνιστικές φυλακές.
Η προκλητική ενέργεια των ελληνικών αρχών ασφαλώς δεν είναι ούτε μεμονωμένη ούτε συμπτωματική. Αντίθετα αντικατοπτρίζει τις βαθιές σχέσεις εξάρτησης και τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης στα εγκλήματα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής κατοχής. Και υπό αυτήν ακριβώς την έννοια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κλιμακούμενης επίθεσης των τελευταιών εναντίον των παλαιστινιακών και αραβικών δυνάμεων Αντίστασης, των κινημάτων αλληλεγγύης και των κοινοτήτων, εντός και εκτός Ευρώπης. Δεν έχουν περάσει αλλωστε παρά λίγες μόνες μέρες απ’ όταν ο Ελληνας υπουργός Άμυνας, κατά τη διαρκεια της αιματηρής εισβολης του ισραηλινού στρατού στη Τζενίν, εξέφραζε την αμεριστη υπόστήριξη της Ελλάδας στο δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται.
Σήμερα, το σύνολο των παλαιστινιακών και λιβανέζικων αντιστασιακών οργανώσεων περιλαμβάνονται στις λίστες «τρομοκρατών» της ΕΕ, ενώ η ευρωπαϊκή και ιδιαίτερα η γαλλική παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική του Λιβάνου κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα, την ώρα που το γαλλικό κράτος συνεχίζει να κρατά αιχμάλωτο επί 38 χρόνια τον Λιβανέζο κομμουνιστή και μαχητή της αντίστασης Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά. Παράλληλα, το γερμανικό κράτος έχει απαγορεύσει τον εορτασμό της Νάκμπα και της Διεθνούς Μέρας Παλαιστινίων Κρατούμενων, ενώ έχει προχωρήσει σε απελάσεις Παλαιστίνιων συγγραφέων και ακτιβιστών, όπως η περίπτωση του Khaled Barakat και επιζώντες βασανιστηρίων, όπως η περίπτωση της Rasmea Odeh. Οι πιέσεις κλιμακώνονται και στην Ολλανδία, η οποία πρόσφατα αρνήθηκε την είσοδο και απέλασε τον Barakat και τη Charlotte Kates, διεθνή συντονίστρια του δικτύου για τους κρατούμενους της Παλαιστινιακής Αντίστασης, Samidoun. Ενώ στην Ισπανία, διαδηλωτές σε πανεπιστημιακό χώρο απειλούνται από το όπλο ισραηλινού πράκτορα ασφαλείας και κατηγορούνται ποινικά, επειδή διαδήλωναν ενάντια στην παρουσία και ομιλία του ισραηλινού πρέσβη στα πανεπιστήμια.
Τα ευρωπαϊκά κράτη στηρίζουν, λοιπόν, με ποικίλους τρόπους τη σιωνιστική βαρβαρότητα και ενισχύουν τα σχέδια των κατοχικών δυνάμεων του Ισραήλ. Εκτός από τις πιέσεις, τις διώξεις και τις απελάσεις αγωνιστών οι σχέσεις μεταξύ τους βαθαίνουν με την στρατιωτική και εμπορική αναβάθμιση και τις γιγαντιαίες συμφωνίες εξοπλιστικών.Η Ελλάδα αποτελεί οργανικό κρίκο αυτής της κατασταλτικής και στρατιωτικής συμμαχίας. Ήδη από την περίοδο των μνημονίων, ξεκίνησαν και οι πρώτες συμφωνίες για τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed που βασιζόταν στην εισαγωγή στην Ευρώπη κλεμμένου παλαιστινιακού φυσικού αερίου μέσα από έναν κοινό ισραηλινο-ελληνικό αγωγό. Το 2023, η Ελλάδα και το σιωνιστικό καθεστώς υπέγραψαν νέα συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, με 58 δραστηριότητες, εκ των οποίων οι 25 είναι κοινές ασκήσεις, οι 15 είναι κοινές εκπαιδεύσεις και 18 άλλες που θα πραγματοποιηθούν και στις δύο χώρες.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο το ελληνικό κράτος κρατώντας γερά το μακρύ νήμα της πρόσδεσης του στις δυνάμεις του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και του σιωνιστικού καθεστώτος, αυξάνει τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό του, μετατρέπεται από άκρη σε άκρη του σε νατοϊκό πολεμικό ορμητήριο, μη διστάζοντας να στοχοποιήσει ακόμα και ένα διεθνές σύμβολο των λαϊκών – απελευθερωτικών κινημάτων, κάνοντας για μια ακόμη φορά γνωστή σε όλο τον κόσμο την απεχθή του φυσιογνωμία.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΡΑΗΛΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΙΩΝΙΣΜΟ
