Δρόμους αγώνα ανοίγει η συγκλονιστική Παλαιστινιακή Αντίσταση στον ισραηλινό κατακτητή και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του. Δρόμους σύγκρουσης, εξέγερσης, δρόμους Ιντιφάντα. Γιατί αυτοί είναι οι δρόμοι που οφείλουμε να διαβούμε αν θέλουμε στη πράξη να ανταποκριθούμε στο εκκωφαντικό μήνυμα «οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι» που εκπέμπει ο περίκλειστος στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου και αποκλεισμένος από τα βασικά μέσα επιβίωσης λαός της Γάζας. Αν θέλουμε δηλαδή να σταθούμε πραγματικά αλληλέγγυοι μαζί του.
Ο παλαιστινιακός λαός είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας στυγνά καταπιεσμένος και υπό εξόντωση λαός, όπως η πασιφιστική αντίληψη θέλει μονομερώς να προβάλει αλλά και να επιβάλλει ως θέση στο κίνημα. Ο παλαιστινιακός λαός είναι ένας εξεγερμένος λαός, ένας λαός που επιχειρεί να ορίσει την ιστορία του με τα όπλα, ένας λαός που επαναστατεί, γιατί τι άλλο από επανάσταση είναι -αν δεν έχουν χάσει οι λέξεις εντελώς το νόημα τους από τη συνεχή και εύκολη χρήση τους- όταν ένας λαός επιχειρεί με τα όπλα να ανατρέψει αιώνια ιμπεριαλιστικά αποικιοκρατικά στάτους κβο και τι άλλο, υπό αυτήν την έννοια, από τον ορισμό της αντιαποικιακής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης δεν συνιστά ο αγώνας τους. Όταν το ένοπλο αντάρτικο κίνημα της δεκαετίας του 1970 στην Ευρώπη αναγνώριζε στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ως εκ τούτου στην έμπρακτη αλληλεγγύη σε αυτόν -μέσω της μεταφοράς του πολέμου στα μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού- έναν βασικό κόμβο της διεθνούς ταξικής πάλης αυτό ακριβώς είχε κατά νου. Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς ένοπλο επαναστατικό αγώνα και ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να πυροδοτεί – αλλά και συνάμα να ανασαίνει από-ξεσηκωμούς σε όλο το κόσμο, πολύ περισσότερο στον αραβικό βέβαια, τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό όσο και ενάντια στα αραβικά καθεστώτα. Γιατί όπως ο ιστορικός ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Ζ. Χάμπας τόνιζε, κανένα αραβικό καθεστώς όση φιλοπαλαιστινιακή δημαγωγία και αν κάνει δεν έχει συμφέρον από τη νίκη της Παλαιστίνης και για αυτό η Παλαιστίνη πάντα στο τέλος εγκαταλειπόταν ή και δεχόταν επίθεση από τα αραβικά καθεστώτα, που έβλεπαν σε αυτήν μια επικίνδυνη εστία αναμόχλευσης των ταξικών απελευθερωτικών διαθέσεων στο εσωτερικό τους.
Σε κάθε περίπτωση μοναχά οι αραβικοί λαοί και οι λαοί όλου του κόσμου που βλέπουν να ενσαρκώνεται στη Παλαιστινιακή Αντίσταση η ιστορική δυνατότητα τους “να σπάζουν δεσμά κι αλυσίδες” έχει ζωτικό συμφέρον από τη νίκη της Παλαιστίνης, και υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα οι μαχητικές διαδηλώσεις στο αραβικό κόσμο αλλά και στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, συνιστούν στο βαθμό που μπορέσουν να κλιμακωθούν και να γενικευτούν μια έμπρακτη συμβολή στη νίκη της Παλαιστίνης αλλά και της προώθησης των θέσεων του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Στην Αθήνα χθες, η δεύτερη κινητοποίηση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ήταν ιδιαίτερα μαζική και με δυνατό παλμό, εγγράφοντας παρακαταθήκες για την πολύ απαιτητική συνέχεια.
Οι φωτογραφίες είναι από τα μαζικό και με ασταμάτητη συνθηματολογία μπλοκ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, το οποίο στάθηκε για μισή ώρα σχεδόν απέναντι στις καραδοκούσες για επίθεση δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, πριν συνεχίσει με πορεία με την ίδια διάθεση ως τη συμβολή Κηφισίας και Πανόρμου.
