1η Μάη 1886- 1η Μάη 2024, 8 ώρες δουλειά 8 ώρες ανάπαυση 8 ώρες αναψυχή
Όλες και Όλοι στους δρόμους
“Το κεφάλαιο αδιαφορεί για την υγεία ή τη διάρκεια της ζωής του εργάτη,εκτός αν είναι υπό τον εξαναγκασμό της κοινωνίας .” (Κ. Μαρξ)
Tην 1η Μάη του 1886 κηρύσσεται στο Σικάγο γενική απεργία με χιλιάδες εργάτριες και εργάτες στους δρόμους, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, μέσα σε αυτές και το αίτημα για την καθιέρωση του 8ώρου. Από την αιματοβαμμένη εκείνη απεργία μέχρι σήμερα τα αιτήματα για την οκτάωρη εργασία, την 8ωρη ανάπαυση και την 8ωρη αναψυχή των εργαζομένων παραμένουν κεντρικά και επίκαιρα μέσα σε συνθήκες διαρκούς αλλοίωσης και κατάργησης βασικών εργασιακών κεκτημένων.
Βασικές ιστορικές εργατικές διεκδικήσεις έχουν χαθεί μέσω μιας σειράς νόμων που τα τελευταία έτη έχουν μετατρέψει την εργασιακή πραγματικότητασε μία αρένα αναλώσιμων και επισφαλών εργαζομένων. Με την καθιέρωση της παράτασης του εργάσιμου χρόνου από τις διαδοχικές πιέσεις του κεφαλαίου για περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής μας δύναμης βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία προσπάθεια ολοκληρωτικής εξουθένωσης της τάξης μας, σωματικής και πνευματικής, που θα την καθιστά ικανή μόνο να αναπαράγει την εντατικοποιημένη αυτή μορφή εργασιακής σχέσης σε μία αέναη διαδικασία αύξησης λειτουργίας της παραγωγικής μηχανής. Η εντατικοποίηση της εργασίας ως αποτέλεσμα της διαρκούς υποτίμησης της αξίας που αυτή παράγει οδηγεί τελικά και στο μαρασμό της.
Στο σήμερα και με βάση τα παραπάνω η μετάφραση αυτής της εκμετάλλευσης έρχεται μέσα από τα ολοένα αυξανόμενα εργατικά ΄΄ατυχήματα΄΄ και την υποτίμηση της υγείας των εργαζομένων στερώντας τους τη δυνατότητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Οι εργοδοτικέςδολοφονίες πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων σε επικίνδυνους για την υγεία και την σωματική ακεραιότητα κλάδους είναι ανύπαρκτα, ενώ τις περισσότερες φορές ένας τραυματισμός εν ώρα εργασίας μεταφράζεται και σε πλήρη οικονομική απενεργοποίησή του, φέρνοντας τον αντιμέτωπο είτε με τα έξοδα της υγειονομικής του περίθαλψης είτε με την εξουθενωτική γραφειοκρατία και την εγκληματική υποστελέχωση και λειτουργία των δημόσιων δομών υγείας. Η συνάρτηση ζημίας κέρδους σχετικά με την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς μπαίνει εμφατικά στον εργοδοτικό τρόπο σκέψης, προτιμώντας τις περισσότερες φορές να ρισκάρουν τον τραυματισμό ή και το θάνατο εργατών προς αποφυγή κάποιας ζημιογόνας ενέργειας όπως αυτή της διάθεσης έστω και ενός μικρού ποσοστού κεφαλαίου για την εξασφάλιση της ασφαλούς οργάνωσης και διεκπεραίωσης της εργασίας τους.
Παράλληλα, βιώνοντας μια βαθιά και δομική καπιταλιστική κρίση η οποία εκφράζεται και μέσω του πληθωρισμού και της κοινωνικής εξαθλίωσης πλέον μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, βλέπουμε βασικά δικαιώματα όπως αυτά της υγείας, της παιδείας , της στέγασης να καταργούνται και ναπροσφέρονται ως θυσία στο βωμό της ιδιωτικοποίησης και των μη παραγωγικών επενδύσεων. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης ναπαρουσιάσει μια εικόνα ανάπτυξης και εξόδου από την μακροχρόνια πλέονύφεση που βιώνουμε η πραγματικότητα την διαψεύδει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Η πενιχρή αύξηση του κατώτατου μισθού με επικοινωνιακούς όρους δεν είναι ικανή να καλύψει το χάσμα που δημιουργείο πληθωρισμός και τα απότοκά του. Η αγοραστική δύναμη του μισθού εξαϋλώνεται προσπαθώντας να καλύψει καθημερινές ανάγκες και διοχετεύεται άνισα σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως ενοίκια και ιατρικά ή εκπαιδευτικά έξοδα. Το κυνήγι αύξησης των απολαβών μέσα από την προώθηση ενός μοντέλου απαξίωσης του ελεύθερου χρόνου και ανάπαυσης των εργαζομένων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική εξουθένωση αλλά και εξατομίκευση της εργατικής τάξης.
Οι πολιτικές ελαστικοποίησης που ακολουθούνται μέσω της καθιέρωσης της 6ήμερης εργασίας και της παράτασης του χρόνου εργασίας έως και τις 13 ώρες ημερησίως μέσω της αύξησης των υπερωριών, οι προσπάθειες για ποινικοποίηση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης των σωματείων και των εργαζομένων που τα απαρτίζουν μας φέρνουν αντιμέτωπους με καθήκοντα που επανανοηματοδοτούν στο σήμερα την ΄΄ιδέα του Σικάγο΄΄ που αναγνώριζε τα συνδικάτα ως μονάδες μάχης στην σύγκρουση απέναντι στον καπιταλισμό.
Οι εργαζόμενοι/ες άνεργοι/ες και η τάξη μας εν γένει βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς υποτίμησης. Η οργάνωσή μας και η ταξική αντεπίθεση απέναντι στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποτελέσουν σημείο αναφοράς στους μελλοντικούς αγώνες. Μέσα από απεργίες, εργατικούς αγώνες και αναβαθμισμένες δράσεις προλεταριακής αντίστασης και αντιβίας να σταθούμε ανάχωμα στην επιβεβλημένη δυστοπία που μας επιφυλάσσει το κεφάλαιο, στην απαξίωση των ζωών μας.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση του ΣΒΕΟΔ στο Υπουργείο Εργασίας (11:30) και το μπλοκ της Ανοιχτή συνέλευσης για την 1η Μάη (11:30, Χαυτεία)
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών
