Νέα Καληδονία: Λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην γαλλική αποικιοκρατία
Η Νέα Καληδονία υπερπόντια αποικιακή κτήση (από το 1853) της Γαλλίας στον νότιο Ειρηνικό βορειανατολικά της Αυστραλίας, βρίσκεται εδώ και λίγες μέρες σε συνθήκη ξεσηκωμού του αυτόχθονα πληθυσμού (Κανάκ) εναντίον της γαλλικής κυβέρνησης. Σκληρές συγκρούσεις με νεκρούς ιθαγενείς και τουλάχιστον έναν αστυνομικό, έχουν σημειωθεί στην πρωτεύουσα Νουμέα, ενώ για την καταστολή των ταραχών έχει κηρυχτεί ένας μίνι στρατιωτικός νόμος στην πρωτεύουσα της Καληδονίας και έχουν επιστρατευτεί εκατοντάδες μπάτσοι αλλά και στρατός, συνεπικουρούμενοι από Γάλλους παρακρατικούς. Αφορμή ήταν η απόφαση της γαλλικής εθνοσυνέλευσης να αλλάξει τον εκλογικό νόμο στο νησί, δίνοντας τη δυνατότητα σε χιλιάδες Γάλλους εποίκους των τελευταίων χρόνων να λαμβάνουν μέρος στις περιφερειακές εκλογές, γεγονός που καταφανώς ενισχύει τις δυνατότητα του Παρισιού να ελέγχει τις έτσι κι αλλιώς περιορισμένες αρμοδιότητες της τοπικής κυβέρνησης. Σημειώνουμε ότι μόλις το 1998 ύστερα από τη «Συμφωνία της Νουμέα» η Καληδονία απέκτησε μια περιορισμένη κυριαρχία. Έτσι κι αλλιώς είναι τέτοιες οι δημογραφικές αλλοιώσεις που έχουν επέλθει μέσα από δεκάδες χρόνια αδυσώπητης αποικιακής εκμετάλλευσης και εποικισμού, που οι αυτόχθονες πληθυσμοί έχουν μειωθεί κατά πολύ και αποτελούν πλέον μόλις το 40% των κατοίκων του νησιού. (Ενώ 25% είναι Γάλλοι και το υπόλοιπο γαλλικής υπηκοότητας πολίτες που ήλθαν από άλλες αποικιακές κτήσεις της Γαλλίας στο Ειρηνικό αλλά και μετανάστες από χώρες της Ασίας). Γεγονός που επιτρέπει στη Γαλλία – σε συνδυασμό με την κρατική τρομοκρατία αλλά και την οικονομική εξάρτηση- να υπερισχύει στα δημοψηφίσματα που κατά καιρούς έστηνε σχετικά με την παραμονή ή όχι της Καληδονίας στη Γαλλία.
Παρόλα αυτά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αντιλαμβανόμενος τις γενικότερες φυγόκεντρες τάσεις διεθνώς και ειδικά στην Αφρική και θέλοντας να ασφαλίσει ακόμα περισσότερο ότι δεν θα υπάρξει κάποια εκλογικό ατύχημα στο μέλλον στην Καληδονία, έδωσε πραξικοπηματικά ακόμα και σε Γάλλους εποίκους που κατοικούν μόλις μια δεκαετία στο νησί δικαίωμα ψήφου. Απέναντι σε αυτήν την πραξικοπηματική κίνηση ο γηγενής πληθυσμός δεν μπορούσε παρά να αντιδράσει βίαια, κατανοώντας ότι με τη συγκεκριμένη κίνηση η Γαλλία ουσιαστικά κλείνει οποιοδήποτε δρόμο προς την αυτοδιάθεση της Καληδονίας, επιστρέφοντας ουσιαστικά σε αποικιακού τύπου πολιτικές που τυπικά τουλάχιστον είχαν σταματήσει από το 1998.
Βέβαια αν αφορμή του ξεσηκωμού ήταν οι πρόσφατες εκλογικές ρυθμίσεις της γαλλικής κυβέρνησης, η αιτία παραμένει πάντα το ίδιο το καθεστώς της αποικιακής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της φτώχειας στην οποία καταδικάζεται ο αυτόχθονας πληθυσμός. Ένα καθεστώς που λήστεψε την πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές Καληδονία, μετέτρεψε τους κατοίκους σε υποζύγια ενώ για πολλά χρόνια ακόμα και ως τη δεκαετία του 1930 δεν ήταν λίγοι Καληδονέζοι –μη θεωρούμενοι από του Γάλους ως πραγματικοί άνθρωποι- που αποτελούσαν εκθέματα σε κλουβιά ζωολογικών κήπων ως «ανθρωπολογικά δείγματα» προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού του Παρισιού. Ένα καθεστώς το οποίο ο λαός της Καληδονίας έχει αντιπαλέψει με το αίμα του μέσα στα χρόνια με σκληρούς αγώνες, αγώνες οι οποίοι ήταν κι αυτοί τελικά που δημιούργησαν τους όρους μιας μεγαλύτερης αυτονομίας. Σημειώνουμε ότι το ’Μέτωπο για την εθνική απελευθέρωση των Κανάκ και των Σοσιαλιστών’ που έδρασε στη δεκαετία του 1980 σχηματίζοντας μάλιστα προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση το 1984, πυροδότησε σειρά εξεγέρσεων και συγκρούσεων διαρκείας – με αποκορύφωμα τα γεγονότα το 1988 στο νησί Ουβέα στην περιοχή της φυλής Fayaoué, με την ομηρία δεκάδων Γάλλων μπάτσων- που καταπνίγηκαν με φασιστικού τύπου καταστολή με ομαδικές εκτελέσεις και φριχτά βασανιστήρια.
Αντανακλάσεις των μεγάλων αγώνων του παρελθόντος στη σύγχρονη πραγματικότητα, οι τωρινές συγκρούσεις -στις οποίες σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο Πυρήνας Συντονισμού Ενεργειών στο Πεδίο (CCAT) και το Σοσιαλιστικό Μέτωπο Απελευθέρωσης (FLNKS)- υπογραμμίζουν το ανειρήνευτο των αντιθέσεων στις αποικιοκρατούμενες χώρες. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές προσπάθειες άλλων καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών κέντρων να διαδραματίσουν ρόλο σε αυτήν την πολλαπλά κρίσιμα γεωστρατηγικά περιοχή – όπως η κίνηση το 2023 του αντιδραστικού καθεστώτος του Αζερμπαϊτζάν, με τις πολυεπίπεδες σχέσεις με πολλά ιμπεριαλιστικά κέντρα τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής, να καλέσει τους αυτονομιστές των γαλλικών εδαφών της Μαρτινίκας, της Γουιάνας, της Νέας Καληδονίας και της Γαλλικής Πολυνησίας σε διάσκεψη στο Μπακού- , το γεγονός είναι ότι η πάλη ενάντια στο αποικιακά καθεστώτα είναι πάντα παρούσα, δημιουργώντας κλυδωνισμούς και υπονομεύοντας τη διεθνή ιμπεριαλιστική σταθερότητα. Το αν αυτή η πάλη θα μετεξελιχθεί σε αντιιμπεριαλιστική ανεξαρτησιακή ή θα μετατραπεί όπως συμβαίνει σε κάποιες άλλες πρώην αποικίες σε μια ιδιότυπη αλλαγή φρουράς (όπως γίνεται σε κάποιες χώρες της Αφρικής οπού τα αποχωρούντα δυτικά στρατεύματα αντικαθίστανται από τα ρωσικά της Wagner), είναι ζήτημα της ταξικής πάλης, του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και των αντιστοιχών συσχετισμών που αυτοί παράγουν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως…
Θάνατος στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, αλληλεγγύη και νίκη στον αγώνα των Κανάκ για ανεξαρτησία.
