Eισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης στην πολιτική εκδήλωση- συζήτηση « Ο εχθρός είναι εδώ: Μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ»
Σύγκρουση με την ΕΕ του πολέμου, του ρατσισμού, του ταξικού σφαγείου
1
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (πρώην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) γεννήθηκε το 1958 στο πλαίσιο των νέων συσχετισμών που διαμορφώθηκε πάνω στα συντρίμμια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Από τη μία η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και η αναγκαιότητα για μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και από την άλλη η δημιουργία ενός μπλοκ σοσιαλιστικών κρατών με την ισχυροποίηση της παγκόσμιας θέσης της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν το υπέδαφος για να χτιστεί αυτή η αντιδραστική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών. Είναι σημαντικό, όμως, να σημειωθεί πως η αρχική ιδέα για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Europäische Wirtschaftsgemeinschaft) άνηκε στους ηττημένους του πολέμου και αναπτύχθηκε στη ναζιστική Γερμανία από τον Υπουργό Οικονομικών Υποθέσεων του Τρίτου Ράιχ, Βάλτερ Φουνκ. Ο εθνικοσοσιαλισμός υπόσχονταν την υπέρβαση των νομοτελειακών καπιταλιστικών κρίσεων μέσω της δημιουργίας της κοινής Ευρωπαϊκής αγοράς που θα διασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών: «Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί» (Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρ, 25/7/1940). Τελικά οι ναζιστικοί σχεδιασμοί για μια κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά υλοποιήθηκαν από τους νικητές του πολέμου.
Η ΕΟΚ ιδρύθηκε ως ταξικό εργαλείο για τη θωράκιση της καπιταλιστικής εξουσίας στη Δυτική Ευρώπη και η μετεξέλιξή της σε ΕΕ μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 συνεχίζει να εξυπηρετεί την ίδια βασική λειτουργία. Η εν λόγω Συνθήκη που εδραιώθηκε σε συνθήκες θριάμβου του καπιταλιστικού μπλοκ, μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ, υπόσχονταν γεμάτη αισιοδοξία: «ισόρροπη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, σταθερή μη πληθωριστική ανάπτυξη, υψηλό βαθμό απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, άνοδο του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής». Δυο χρόνια πριν, η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο κατέληγε στο παρακάτω εξ ίσου αισιόδοξο συμπέρασμα: «Η Ευρώπη εισήλθε σε μια νέα, ελπιδοφόρα εποχή. Η Συμμαχία μας αρχίζει σήμερα ένα μεγάλο μετασχηματισμό. Εργαζόμενοι με όλες τις χώρες της Ευρώπης, είμαστε αποφασισμένοι να δημιουργήσουμε μόνιμη ειρήνη σ’ αυτή την ήπειρο». Σήμερα φαντάζουν μακρινές αυτές οι προφητείες για έναν ειρηνικό πανκαπιταλιστικό κόσμο, που η ελευθερία της αγοράς θα συνδυάζεται με την ανάπτυξη της φιλελεύθερης δημοκρατίας, οι οικονομική ανάπτυξη θα είναι αέναη και οι οικονομικές κρίσεις θα αποτελούν ξεχασμένη ανάμνηση. Όταν η ιδεολογική ομίχλη των προφητειών της καπιταλιστικής ουτοπίας άρχισε να υποχωρεί η ωμή και εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουμε έγινε απόλυτα ορατή: φτώχεια, εξαθλίωση, αίμα, πόλεμος, καταστροφή.
Η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στον “σκληρό πυρήνα” της ΕΕ αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον ενιαίο “εθνικό στόχο” του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτή η νέα Μεγάλη Ιδέα ενώνει φαινομενικά ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις, από την “ριζοσπαστική αριστερά” και τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι την παραδοσιακή δεξιά και τους φασίστες, Όλοι τους πίνουν νερό στο όνομα της “Ενωμένης Ευρώπης” και ομονοούν σε όλες τις βασικές στρατηγικές κατευθύνσεις παρά τις όποιες διαφωνίες τους σε δευτερεύουσες πτυχές και ανθυπολεπτομέρειες,. Δεν αφορά, λοιπόν, την παρούσα κυβέρνηση μόνο. Είναι στρατηγική επιλογή η πλήρης ευθυγράμμισή του ελληνικού κράτους με τους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτός είναι ο απαραίτητος όρος για την ισχυροποίηση του ρόλου της ντόπιας αστικής τάξης στο διεθνές πλαίσιο των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Υπάρχει ένα ισχυρό νήμα που συνδέει το «ανήκομεν εις την δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το «Το ΝΑΤΟ είναι μια ιερή αμυντική συμμαχία» του Στέφανου Κασσελάκη. Κι αυτό το νήμα είναι η συστράτευση σύσσωμου του αστικού μπλοκ σε αυτήν την αντιδραστική κατεύθυνση.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, λοιπόν, δεν έγινε για την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών, αλλά ήταν ενταγμένη στους σχεδιασμούς γεωπολιτικής αναβάθμισης της αστικής τάξης. Αξίζει να αναφερθεί και ο ειδικός ρόλος που έπαιξε η υπερδιόγκωση του κρατικού χρέους, γύρω από το οποίο αρθρώθηκαν -και δικαιολογήθηκαν- οι μνημονιακές πολιτικές φτωχοποίησης, ιδιωτικοποιησεων, βίαιης “δημοσιονομικής προσαρμογής”, αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και γενικευμένης απορρύθμισης της αγοράς εργασίας προς όφελος των εργοδοτικών συμφερόντων. Το χρέος, όμως, είναι κάτι παραπάνω από οικονομικό εργαλείο μακροοικονομικής διαχείρισης και λεηλασίας του εργαζόμενου λαού. Είναι ταυτόχρονα και μηχανισμός “διακυβερνησιμότητας” και πειθάρχησης, καθώς και ιμάντας μεταβίβασης αξίας -και υπεραξίας- από την εργατική τάξη στο κεφάλαιο και από την περιφέρεια στο κέντρο. Γι αυτό και οι στόχοι πάλης για μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ΕΕ παραμένουν διαχρονικά επίκαιροι και συνδέονται οργανικά με την πάλη για κοινωνική και ταξική απελευθέρωση.
2
Πριν δυο χρόνια, σε μια ανάλογη εκδήλωση που διοργάνωσε η Ταξική Αντεπίθεση με αφορμή το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, αναφέραμε: «Στην κινούμενη άμμο της καπιταλιστικής κρίσης, στη διαρκή αρένα των διακρατικών ανταγωνισμών, στην εποχή της στρατιωτικοποίησης των οικονομιών, στο κατώφλι ενός γενικευμένου σφαγείου δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε “επιθετικούς” και “αμυντικούς” ιμπεριαλισμούς, “δυνατά” και “αδύναμα” κεφάλαια. Η ίδια η ιστορική εμπειρία μας δείχνει πως στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα ο γόρδιος δεσμός των οξυμένων ανταγωνισμών λύνεται μονάχα με το σπαθί του πολέμου». Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει αυτό το πολιτικό συμπέρασμα. Η εξάπλωση των πολεμικών μετώπων προεικονίζει ένα δυσοίωνο μέλλον. Η παγκόσμια κούρσα εξοπλισμών που σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο είναι απόλυτα ενδεικτική της πολεμικής προπαρασκευής των κρατών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα τον περασμένο Απρίλιο το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης οι στρατιωτικές δαπάνες για το 2023 έφτασαν στα 2,3 τρισεκατομμύρια δολάρια, σημειώνοντας αύξηση κατά 6,8% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Σύμφωνα με την έκθεση οι στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται εδώ και εννέα συνεχόμενα χρόνια, ενώ ταυτόχρονα σημειώνουν άνοδο σε όλες τις περιοχές του κόσμου για πρώτη φορά από το 2009.
Οι χώρες του ΝΑΤΟ είναι οι “πρωταθλήτριες” στις στρατιωτικές δαπάνες, ωστόσο σημαντικές πολεμικές επενδύσεις κάνουν και αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η σειρά της κατάταξης είναι ταυτόχρονα και μια σαφής αντανάκλαση των νέων συσχετισμών που διαμορφώνονται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστική σύστημα: 1) ΗΠΑ (που καλύπτουν το 37% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών) 2) Κίνα (που καλύπτει το 12%, έχοντας κάνει πολεμικές επενδύσεις που αγγίζουν τα 300 δις), 3) Ρωσία, 4) Ινδία, 5) Σαουδική Αραβία και 6) Μεγάλη Βρετανία. Το Ισραήλ από την πλευρά του αύξησε κατά 24% τις πολεμικές του επενδύσεις, φτάνοντας στα 27,5 δις, γεγονός που συνδέεται με τον γενοκτονικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει στη Γάζα. Το ελληνικό κράτος ξόδεψε το 3,2% του ΑΕΠ του, σημειώνοντας 51% αύξηση μεταξύ 2014 και 2023.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μπορούσε να λείπει από τη χορεία των υπερεξοπλισμών και της πολεμικής προπαρασκευής. Οι Ευρωπαϊκές οικονομίες στρατιωτικοποιούνται με γρήγορους ρύθμούς, καθώς προετοιμάζονται για έναν πόλεμο ευρείας κλίμακας με τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, δισεκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται για τη στρατιωτική στήριξη του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου, που συγκρούεται με το εξ ίσου αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν. Η κατανόηση της σημερινής σύγκρουση στην Ουκρανία και του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου είναι κομβικής σημασίας για να χαραχτούν οι πολιτικές στρατηγικές του αντιπολεμικού κινήματος. Κάτω από τα ιδεολογικά πέπλα περί πολέμου “ελεύθερου κόσμου/αυταρχισμού” που πουλάει η Δύση ή “φασισμού/αντιφασισμού” που πουλάει η Ρωσία, κρύβεται ο αδυσώπητος ανταγωνισμός για το μοίρασμα του κόσμου, των αγορών, των σφαιρών επιρροής, τον έλεγχο των εμπορικών και ενεργειακών πηγών και οδών. Στη μεγάλη εικόνα, εδώ και πολλά χρόνια παρατηρούμε στο διεθνές σύστημα την εναλλαγή του οικονομικού πολέμου (δηλ της επιθετικής εμπορικής-ενεργειακής πολιτικής με εμπάργκο, σαμποτάζ, κυρώσεις και δασμούς) με τους θερμούς πολέμους (δηλ την όξυνση των ανταγωνισμών με όρους άμεσης ή έμμεσης στρατιωτικής εμπλοκής σε περιοχές ενεργειακού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος). Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εντάσσουμε τον σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία και όχι σε κάποια φαντασιακή σύγκρουση ολοκληρωτισμού/ δημοκρατίας, woke Δύσης/ παραδοσιοκρατικής Ανατολής, φασισμού/ αντιφασισμού κλπ.
Τη θέση της ΕΕ σε αυτήν τη σύγκρουση την έκανε ξεκάθαρη ο Ζοζέπ Μπορέλ: «Ο πόλεμος βρίσκεται ήδη γύρω μας, με μεγάλη ένταση. Ένας συμβατικός πόλεμος στην Ευρώπη δεν είναι πια μόνον στη φαντασία μας». Όλο και περισσότερες φωνές από τις ευρωενωσίτικες δεξαμενές σκέψεις μιλάνε για εξάντληση του “μερίσματος ειρήνης” του μετα-ψυχροπολεμικού κόσμου. Όλο και περισσότερες φωνές μας προετοιμάζουν για πόλεμο. Ήδη με την έγκριση της “Στρατηγικής Πυξίδας” τον Μάρτιο του 2022 χαράχθηκε η δεκαετής στρατηγική εντατικοποίησης της πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ, στοχεύοντας στην ενίσχυση της στρατιωτικής κινητικότητας της Ένωσης, η οποία θα λειτουργεί συμπληρωματικά στη δράση του ΝΑΤΟ.
Αυτή η στρατιωτικοποίηση των Ευρωπαϊκών οικονομιών οδηγεί ταυτόχρονα σε νέες αντικοινωνικές πολιτικές “δημοσιονομικής πειθαρχίας”, ώστε να εξασφαλιστούν πόροι για τις αυξημένες στρατιωτικές ανάγκες. Και φυσικά, ένταση του αυταρχισμού ώστε να διασφαλιστεί η καταστολή κάθε είδους απειθαρχίας απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Η μιλιταριστική οχύρωση των κρατών έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμα την κατασταλτική τους οχύρωση. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος εμπεριέχει στον πυρήνα του και την προληπτική αντεπανάσταση, δηλαδή το ενδεχόμενο της ανάπτυξης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του κάθε κράτους που θα κλονίσει τα θεμέλια της αστικής εξουσίας. Θα πρέπει να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο εσωτερικής αποσταθεροποίησης που θα κάνει ορατό στην πράξη το όραμα μια διαφορετικής οργάνωσης της κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτικές σχέσεις. Γι αυτό ακριβώς κρίνουμε πως η πάλη μας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της πάλης μας για κοινωνική επανάσταση. Η πάλη ενάντια σε ιμπεριαλισμό, καπιταλισμό και κράτος όχι μόνο δεν αλληλοαποκλείονται, αλλά αντιθέτως συναποτελούν μια διαλεκτική ενότητα.
3
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στρατηγική πολιτική επιλογή πρόσδεσης του ελληνικού κράτους στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κεφαλαίου μιλάει με σαφήνεια για την επικίνδυνη και τυχοδιωκτική επιλογή, που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Τον Μάιο του 2022 ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωνε: «Η εμπλοκή μας στον πόλεμο είναι όρος ύπαρξής μας». Και τον περασμένο Απρίλιο ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης έλεγε: «η Ελλάδα είναι ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της ΕΕ και αυτό σημαίνει ότι, αν μας ζητηθεί, πρέπει να ανταποκριθούμε ώστε να βοηθήσουμε να εξασφαλίσουμε την Ειρήνη ακόμη πιο γρήγορα. Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας τον δυτικό τρόπο ζωής και να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε πρώτοι στην πρώτη γραμμή της μάχης».
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια στρατιωτική βάση και σε ορμητήριο πολέμου. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τον πρέσβη των ΗΠΑ, αισιοδοξεί να μετατραπεί σε κόμβο εμπορίου, logistics και ενέργειας. Πλέον, τα όρια των οικονομικών και των στρατιωτικών επενδύσεων είναι δυσδιάκριτα. Αυτή η ασφυκτική πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο άρμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εξυπηρετεί φυσικά και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης που θέλει να αρπάξει το μερίδιο που της αναλογεί από τη λεία της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας. Στην απόπειρα γεωστρατηγικής αναβάθμισης και στη διεκδίκηση μιας καλύτερης θέσης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό το ελληνικό κράτος θέλει να εμφανίζεται ως γεωπολιτικό οικόπεδο – γωνία, εγγυητής σταθερότητας και ενεργειακής ασφάλειας στα Βαλκάνια και «αναντικατάστατος θα έλεγα περιφερειακός ενεργειακός, εμπορικός, ναυτιλιακός και μεταφορικός διαμετακομιστικός κόμβος» (όπως έλεγε τον Οκτώβρη του 2018 ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας). Ταυτόχρονα, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κάνει χρυσοφόρες μπίζνες μεταφέροντας το πανάκριβο αμερικάνικο LNG, εκμεταλλευόμενο τον αναπροσανατολισμό της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε πως οι Έλληνες πλοιοκτήτες έχουν χαρακτηρίσει τον εμπορικό τους στόλο ως το «πέμπτο όπλο του ΝΑΤΟ»!
Ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε και για τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. Τμήμα αυτής της συμμετοχής είναι και η στρατιωτική αποστολή στην Ερυθρά Θάλασσα εναντίον των Χούθι. Ελλάδα και Ισραήλ έχουν συνάψει στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχία, οι οποία δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο, αλλά επεκτείνεται και στον στρατιωτικό τομέα. Τμήμα αυτής της συνεργασίας είναι και οι συνεκπαιδεύσεις των ενόπλων δυνάμεων των δυο κρατών σε ελληνικό έδαφος (Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Κομοτηνή κλπ). Οι συνεκπαιδεύσεις αυτές, βεβαίως, είναι ταυτόχρονα και ασκήσεις προσομοίωσης πολέμου που αξιοποιούνται από τον Ισραηλινό στρατό στον γενοκτονικό πόλεμο που διεξάγει στην Παλαιστίνη. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις ασκήσεις των Ισραηλινών στην Κύπρο, καθώς το ανάγλυφο του Τροόδους είναι παρόμοιο με εκείνο του των υψιπέδων του Γκολάν στη Συρία, τα οποία προσαρτήθηκαν παράνομα από το Ισραήλ (η μόνη χώρα του ΟΗΕ που τα αναγνωρίζει ως Ισραηλινό έδαφος είναι οι ΗΠΑ). Πρόκειται δηλαδή για χρήση του εδάφους της Κύπρου για ασκήσεις προσομοίωσης πολέμου με τη Χεζμπολάχ. Κι ενώ η σφαγή στη Γάζα συνεχίζεται και ο Νεντανιάχου ελέγχεται για εγκλήματα πολέμμου από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, Ελλάδα και Ισραήλ πραγματοποίησαν κοινές στρατιωτικές αεροναυτικές ασκήσεις στις 27 Μαΐου στην Κρήτη, οι οποίες κρατήθηκαν μυστικές για λόγους ασφάλειας.
Είναι, λοιπόν σαφές: ο λεγόμενος Άξονας 3 + 1 (συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, υπό την σκέπη των ΗΠΑ) είναι ένας τυχοδιωκτικός πολεμοκάπηλος άξονας. Είναι ένας άξονας που οικοδομήθηκε από ΌΛΕΣ τις κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, ακόμα κι αν αυτές ελέγχονταν από κόμματα που αυτοαποκαλούνταν ως “αριστερά” και “αντιιμπεριαλιστικά” (ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και ΑΚΕΛ στην Κύπρο). Σήμερα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση πουλάνε με ευκολία φιλοπαλαιστινιακό προφίλ (όπως και η Νέα Αριστερά), στην πραγματικότητα όμως έχουν κι αυτοί τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα του Παλαιστινιακού λαού.
4
Κλείνοντας και επιστρέφοντας στο ζήτημα των ευρωεκλογών, ας επαναλάβουμε την κατακλείδα του καλέσματος του αντιπολεμικού συντονισμού για την αυριανή διαδήλωση:
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου αποτελούν ακόμα ένα στάδιο στη διαδικασία νομιμοποίησης της πολεμοκάπηλης πολιτικής. Η ΕΕ εμφανίζει τον εαυτό της ως φιλειρηνική όαση σταθερότητας, ανάπτυξης και δημοκρατίας. Το πραγματικό πρόσωπο πίσω από τη μάσκα της “Ευρώπης των λαών”, όμως, είναι απωθητικό: είναι η Ευρώπη των δυσβάσταχτων χρεών που τα πληρώνει η κοινωνική βάση, των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, της διαρκούς λιτότητας και της στρατιωτικοποίησης των οικονομιών. Είναι το στρατηγείο του πολέμου και της προώθησης των πλέον επιθετικών ταξικών αναδιαρθρώσεων. Είναι το πεδίο τροφοδότησης του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού και πριμοδότησης του εθνικιστικού και ακροδεξιού εσμού. Είναι η Ευρώπη – Φρούριο των μαζικών δολοφονιών μεταναστών στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά της, των στρατοπέδων συγκέντρωσης – κέντρων επιλογής “χρήσιμης” ή ”άχρηστης” εργατικής δύναμης και του θεσμικού “αντι”ρατσιμού που θέλει τους μετανάστες μόνο ως φθηνή καύσιμη ύλη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η ΕΕ, λοιπόν, και οι θεσμοί της (από το ευρωκοινοβούλιο μέχρι την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν) δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αντιδραστική συμμαχία των ληστρικών αστικών τάξεων ενάντια στην εργατική τάξη και την κοινωνική βάση.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον η αντίσταση στην θανατοπολιτική ελληνικού κράτους-Ε.Ε-ΝΑΤΟ καλεί στην επανασυσπείρωση ενός μαχόμενου κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλιστικό ληστρικό πόλεμο. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης ενάντια στο γενοκτονικό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη αποτελούν φωτεινό φάρο για την εποχή μας. Και ακόμα πιο ελπιδοφόρο είναι πως στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις πρωταγωνιστεί η Εβραϊκή νεολαία, αλλά και επιζώντες του Ολοκαυτώματος, που σπάνε τον μύθο των δήθεν “αντισημιτικών” κινήτρων του αντιπολεμικού κινήματος.
Να επιστρέψουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων. Να στήσουμε διεθνιστικά αναχώματα αλληλεγγύης.
Να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
