Ταξική Αντεπίθεση | 88η ΔΕΘ – Η αναγγελία από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου ενός νέου γύρου ταξικής επίθεσης και πολεμικών τυχοδιωκτισμών
Εντός μιας συνθήκης ευρύτατης απαξίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ξεκινά το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου η 88η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης με την καθιερωμένη ομιλία -σκιαγράφηση των ετησίων στόχων του ελληνικού καπιταλισμού από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Στον απόηχο της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Αττική και ένα χρόνο μετά τις μεγάλες πλημμύρες στην Θεσσαλία, με το ανυπολόγιστο κόστος για τον ντόπιο πληθυσμό και το φυσικό περιβάλλον – όπως η πρόσφατη οικολογική καταστροφή στον Παγασητικό επιβεβαίωσε -, η κυβέρνηση των «αρίστων» και του «επιτελικού κράτους» θα μιλήσει ξανά μέσα από την ετήσια φιέστα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, για την «αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας», την κρατική ετοιμότητα που σώζει «ζωές και φυσικό πλούτο», τις κυβερνητικές πολιτικές «μέριμνας για τους αδύναμους», τα μεγάλα δημόσια έργα, την προσαρμογή στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις «μεταρρυθμιστικές τομές σε Υγεία, Παιδεία, Εργασία, Ασφάλεια», τον κομβικό ρόλο της Ελλάδας στις εξελίξεις στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, τη σημασία της στοίχισης στη σωστή πλευρά της ιστορίας .
Την ώρα που η ακρίβεια, η φτώχια, η διάλυση βασικών κοινωνικών υποδομών, το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, η διάχυτη κοινωνική αδικία και η κρατική τρομοκρατία δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, οι κυβερνητικές εξαγγελίες μόνο ως ανάληψη ευθύνης για τα ως τώρα εγκλήματα της και ως προαναγγελία νέων μπορεί να εκληφθεί.
Για να το πούμε διαφορετικά οι κυβερνητικές ιαχές περί γοργών ρυθμών ανάπτυξης και μεταρρυθμιστικών τομών στην Εργασία σημαίνουν στην πραγματικότητα γενίκευση της πρόσφατα ψηφισμένης 6ήμερης εργασίας, σημαίνουν ακόμα πιο ελαστικά ωράρια και λιγότερα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς ∙ σημαίνουν περαιτέρω ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, πετσόκομμα του επιδόματος ανεργίας, σημαίνουν υπερεργασία και μαζικά εργατικά ατυχήματα και δολοφονίες. Σημαίνουν τελικά αποδιάρθρωση της εργασίας ως συλλογικής δραστηριότητας, σημαίνουν ιδιωτικοποίηση βασικών δημόσιων υποδομών, εκτίναξη της ακρίβειας, σημαίνουν συγκάλυψη των κρατικών εγκλημάτων στα Τέμπη και την Πύλο.
Όσο για τα φληναφήματα περί «κρατικής ετοιμότητας και οργάνωσης» στην πραγματικότητα αποτελούν τις κυνικές ομολογίες ενοχής για τις τεράστιες δασικές εκτάσεις που έχουν καεί στην ελληνική επικράτεια, με απώλειες που τόσο σε ανθρώπινες και μη ζωές, όσο και σε περιουσίες, ξεπερνάν αρνητικά ρεκόρ δεκαετίας. Σημαίνουν ομολογία ενοχής για την απαξίωση των πολιτικών πρόληψης των δασικών πυρκαγιών, ομολογία ενοχής για την απαξίωση του (δασο)πυροσβεστικού σώματος, τη διάλυση του ΕΣΥ και του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, σημαίνουν την απουσία των αναγκαίων υποδομών και την ανεπάρκεια σε αντιπλημμυρικά έργα, την ουσιαστικά ανυπαρξία αποζημιώσεων στους πληγέντες. Σημαίνουν εν τέλει ότι ο ρόλος του κράτους δεν είναι να προστατεύει την κοινωνία και τη φύση –γι αυτό και δεν τίθεται βέβαια ζήτημα «ανικανότητας» του- αλλά για να υπηρετεί και να ενισχύει το κεφάλαιο, τους εμπόρους όπλων, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Ενώ η δημοσιονομική προσαρμογή στην ΕΕ και η στοίχιση στη σωστή πλευρά της ιστορίας σημαίνουν -πολύ περισσότερο σήμερα που τα τύμπανα μιας νέας μείζονος χρηματοπιστωτικής κρίσης ηχούν δυνατά, και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (Ουκρανία) και των επεμβάσεων (Μέση Ανατολή) διαμορφώνουν σκηνικό γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου-, νέες αιματηρές πολιτικές λιτότητας και ακόμα πιο έντονη εμπλοκή στα πολεμικά μέτωπα και έκθεση στους θανάσιμους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται. Σημαίνουν νέα προγράμματα δημοσιονομικής πειθάρχησης και βέβαια την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στο άρμα των ΝΑΤΟ –ΗΠΑ, και την περαιτέρω αξιοποίηση της ελληνικής επικράτειας, μέσω των βάσεων, ως κόμβο των ευρωατλαντικών δυνάμεων που πολεμούν στην Ουκρανία όσο και του σιωνιστικού κράτους που αιματοκύλα καθημερινά το λαό της Παλαιστίνης που μάχεται ηρωικά –και νικά- με το όπλο στο χέρι. Σημαίνει εκτόξευση των εξοπλισμών και ένταση του εθνικισμού και του ανταγωνισμού με την Τουρκία.
Μπροστά ακριβώς σε αυτό το νέο γύρο ταξικής επίθεσης και πολεμικών τυχοδιωκτισμών που προετοιμάζεται πυρετωδώς στα αστικά και κρατικά επιτελεία, το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα, η εργατική τάξη, η νεολαία και όλα τα καταπεσμένα κοινωνικά κομμάτια οφείλουμε να θέσουμε αιχμηρά το ζήτημα της πολιτικής και ταξικής μας (ανα)συγκρότησης. Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας είναι κρίσιμη. Απέναντι σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη διάταξη μάχης που λαμβάνει ο ταξικός εχθρός σήμερα, μοναδική διέξοδος για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα εργασιακά κάτεργα, τους χαμηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, είναι αυτή του μαζικού ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.
Του αγώνα για αξιοπρεπή μισθό και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, στέγη, δημόσια υγεία και παιδεία, ελεύθερους χώρους, φυσικό περιβάλλον. Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, τον εθνικισμό, το φασισμό, την πατριαρχία και ενοποιείται πολιτικά στην πάλη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας ελληνικής αστικής τάξης- κράτους και ιμπεριαλισμού ανοίγοντας το δρόμο στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Παραμερίζοντας εσωστρέφειες, οι δυνάμεις του κινήματος που βρέθηκαν σε κοινές πρωτοβουλίες αγώνα το προηγούμενο διάστημα πρέπει άμεσα να ξανασυναντηθούν, πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά. Το άνοιγμα ενός εκ βαθέων διαλόγου ανάμεσά τους αποτελεί ένα από τα φλέγοντα ζητήματα του καιρού μας!
