6 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλος/ Ζackie Oh: Πάντα παρών στη μνήμη και στον αγώνα
Συμπληρώνονται σήμερα έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του/ της Ζακ Κωστόπουλου / Zackie Oh. Τη δολοφονία διέπραξαν δύο επιχειρηματίες που έσπευσαν να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία τους και μια ομάδα μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ που έσπευσε να συνδράμει τα αφεντικά της. Ηθικοί αυτουργοί υπήρξαν το ίδιο το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο, το σύστημα της εξατομίκευσης, του κοινωνικού κανιβαλισμού και της ταξικής υποτίμησης.
Η φετινή 21η Σεπτέμβρη έρχεται σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας, θανάτων στα εργασιακά κάτεργα και στα σύνορα αλλά και παρόξυνσης της κρατικής καταστολής και έντασης της πατριαρχικής βίας. Μέσα σ’ αυτόν ακριβώς τον κόσμο δολοφονήθηκε η Zackie Oh, ο Ζακ, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια. Στον υπαρκτό καπιταλιστικό κόσμο της ανέχειας και της φτώχειας, της πατριαρχίας και της αλλοτρίωσης, της αγελαίας βίας και του θανάτου. Στον κόσμο της εμπορευματοποίησης των πάντων, στον κόσμος του ατομισμού, στον κόσμο του «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Κι υπό αυτό το πρίσμα ο θάνατος του/ της, ήταν ακόμη μια στιγμή του πολέμου εναντίον μας, του αδυσώπητου ταξικού πολέμου.
Η δολοφονία του Ζακ συμπύκνωσε όλο το ζόφο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας: Τη βία των αφεντικών και του κράτους. Τους “ευηπόληπτους πολίτες”, έτοιμους να κατασπαράξουν κάθε αδύναμο και κατατρεγμένο που παρεκλίνει από την κανονικότητα. Την ανθρωποφαγία των ΜΜΕ που έσπευσαν να διαπομπεύσουν το νεκρό. Τον πόλεμο του κεφαλαίου κατά της ζωής και τον κοινωνικό εκφασισμό σε καιρό κρίσης. Γράφαμε τότε ως Ταξική Αντεπίθεση:
«Άλλος ένας θάνατος, άλλη μια δολοφονία στον ακήρυχτο πόλεμο που μαίνεται ακατάπαυστα στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης, στους δρόμους όπου οι κολασμένοι τρώνε τις σάρκες τους και οι ζωές των φτωχοδιάβολων κοστίζουν όλο και φθηνότερα. Άλλο ένα έγκλημα μέσα στον εντεινόμενο πόλεμο για την υπεράσπιση του πλούτου και την επιβολή του “νόμου και της τάξης”. Άλλη μια ματωμένη σελίδα στη δολοφονική ιστορία των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου. Άλλη μια στιγμή του πολέμου ενάντια στους “αόρατους”, τους απόκληρους και τους απόβλητους της “μεταμνημονιακής Ελλάδας”.»
Ο Ζακ/ η Zackie ήταν ένας και μια από εμάς. Ένας απροσάρμοστος σαν κι εμάς. Μια από τις χιλιάδες απροσάρμοστες που δεν εννοούν να χωρέσουν στα καλούπια της χρηστής σεξουαλικότητας, από τους/ τις χιλιάδες που ασφυκτιούν στις νόρμες της «καθώς πρέπει καθημερινότητας», ένας/μια από τους/ τις χιλιάδες που πνίγονται εντός της κανονικότητας του αστικού πολιτισμού. Ο Ζακ, η Zackie ήταν ένας και μια από εμάς. Τους εργαζόμενους, τις άνεργες, τις νέες και τους νέους, για όλες και όλους δηλαδή εµάς που βλέπουμε το παρόν µας να συνθλίβεται μέσα στις ατελείωτες μορφές ελαστικής εργασίας και τα προγράμματα κατάρτισης, την απλήρωτη εργασία, τους χαµηλούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία και το μέλλον µας να υποθηκεύεται – ακόμα και ως κρέας για κανόνια- στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασµών.
Η Zackie, ο Ζακ ήταν μια και ένας από εμάς. Η μνήμη του Ζακ, ενός αγωνιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δικού μας στρατοπέδου, των ταξικών αγώνων για ζωή, δικαιοσύνη και ελευθερία, ενάντια στο σύστημα του θανάτου, της αδικίας και της καταπίεσης.Και έτσι θα τον τιμάμε και θα τη θυμόμαστε, υποσχόμενες/οι του, η μνήμη του/της να είναι για πάντα μια αιτία πολέμου με του ιδιοκτήτες και τους κανίβαλους αυτού του κόσμου!
