Τοποθέτηση της Ταξικής Αντεπίθεσης [ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ων] στην εκδήλωση για τα 4 χρόνια από την εργοδοτική δολοφονία του Μανώλη Αφρατη.
4 ΧΡΌΝΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΑΦΡΑΤΗ
Να μη συνηθίσουμε τους ‘’τυχαίους’’ θανάτους εργατών/τριών όπως τους ονομάζουν το κράτος, τα αφεντικά και τα ΜΜΕ, να οργανωθούμε, να αντεπιτεθούμε και στο τέλος να νικήσουμε…
Όταν μιλάμε πλέον για ανάπτυξη, για συσσώρευση κέρδους, ή ακόμα για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, αυτό που πραγματικά ακούμε είναι κατακρεούργηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, εργατικά δυστυχήματα και θάνατοι στο βωμό του κέρδους των εκάστοτε καπιταλιστικών κεφαλαίων, μικρότερων ή μεγαλύτερων. Οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται μέρα με τη μέρα, με τη λίστα των νεκρων εργατών και εργατριών να αυξάνεται ραγδαία μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς ακρίβειας και απαξίωσης της εργατικής μας δύναμης, τα δυστυχήματα πλέον τόσο πυκνά που αποτυπώνονται καθημερινά σε στατιστικούς πίνακες μετράμε κυριολεκτικά τους νεκρούς μας με στυγνούς μαθηματικούς όρους, 1 νεκρός ανα τρεις μέρες λοιπόν με βάση τελευταία στατιστικά.
Ακούγεται σοκαριστικό και όμως το εχουμε πλέον συνηθίσει. Και φυσικά αυτό είναι κάτι που συμφέρει τα αφεντικά που τους δίνει το δικαίωμα να αποποιούνται την ευθύνη προστασίας των εργαζομένων και να υποκειμενικοποιούν τα κριτήρια των δυστυχημάτων αυτών που πολλές φορές πλέον είναι ακόμα και θανατηφόρα. Χαρακτηριστικά ένας εργαζόμενος που απασχολείται ως οδηγός εκτεθειμένος σε άμεσο κίνδυνο για τη σωματική του ακεραιότητα συχνά καλείται όπως στην περίπτωση του Μανώλη να εργάζεται χρησιμοποιώντας οχήματα εντελώς ακατάλληλα και κακοσυντηρημένα.
Γτ συμβαίνει αυτό? Γιατί τα αφεντικά δεν επενδύουν στην ασφάλεια των εργαζομένων αντίθετα αποταμιεύουν από αυτή και προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν με αυτό τον τρόπο το κέρδος τους. Στην πραγματικότητα η διαδικασία δικαίωσης και διαλεύκανσης τέτοιων δυστυχημάτων είναι μια μακρόπνοη και επίπονη διαδικασία τόσο συναισθηματικά όσο και οικονομικά και εκεί είναι ακριβώς που ποντάρουν οι εκάστοτε υπεύθυνοι είτε είναι αφεντικά είτε κάποιες φορές και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός που ακόμη και σε περιπτώσεις αντίδρασης και προσπάθειας απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης στρέφεται στα γνώριμα του εργαλεία της συγκάλυψης και της αποσιωπησης των πραγματικών γεγονότων προστατεύοντας τους τυχόν υπεύθυνους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα δε αποτελεί και η προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτίων και υπευθύνων όσον αφορά το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Αφηγήματα αναδύονται μέσα από το χτίσιμο της ατομικής ευθύνης και του ανθρώπινου λάθους εργαζομένων αναγάγοντας τα εκάστοτε εργοδοτικά-κρατικά εγκλήματα στην σφαίρα της τυχαιότητας και όχι στο πραγματικό τους πεδίο δλδ την αγρια ταξική επίθεση που δεχόμαστε πλέον από το κεφάλαιο και τους εκάστοτε εκπροσώπους του.
Επιχειρηματίες εξαγοράζουν το κύρος τους και πουλάνε την ευθύνη τους όσο όσο προκειμένου να γλιτώνουν όσο χρησιμοποιούν όλα τους τα μέσα για να αποταμιεύσουν κέρδος.
Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την άμεση παρέμβαση του κράτους εγγυητή της ταξικής αφαίμαξης και της συγκάλυψης. Από τα νομοσχέδια Χατζηδάκη Γεωργιάδη αλλά και από την προηγούμενη ακόμα κυβέρνηση είχε γίνει εμφανές στο που γέρνει η ταξική πλάστιγγα και σίγουρα αυτή δεν είναι προς όφελος του εργαζόμενου λαού και των συμφερόντων του.
Κατακρεούργηση του 8ωρου, νόμιμη κατοχύρωση της 6ημερης εργασιας καταστολή συνδικαλιστικών ελευθεριών, ποινικοποίηση της απεργίας και άλλα πολλά ανάμεσα στα ΄΄φιλεργατικά΄΄μέτρα των τελευταίων νομοσχεδίων.
Η υπερεντατικοποίηση αποκτά σάρκα και οστά και γίνεται κανόνας όχι εξαίρεση σε μία καθημερινή μάχη για το μεροκάματο. Εργαζόμενοι εργάζονται με αλματώδης ρυθμούς προσπαθώντας να χωρέσουν τον πενιχρό μισθό τους στις καθημερινές ανάγκες που συνεχώς μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς πληθωρισμού αυξάνονται.
Το αποτέλεσμα της υπερεντατικοποίησης και συνεχούς πίεσης για μεγαλύτερη παραγωγικότητα? , η εξάντληση σωματική αλλά και ψυχολογική των εργαζομένων που αναγκασμένοι να παρατείνουν το διαμερισμό του εργασιακού τους χρόνου οδηγούνται σε εξουθενωτικές συνθήκες που συμβάλλουν άμεσα στον πιθανό τραυματισμό τους ,σε πνευματική εξόντωση ή ακόμα και στην έκθεσή τους σε ένα θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα.
Η λίστα των νεκρών της τάξης μας μεγαλώνει αλλά μαζί της μεγαλώνει και η συνειδητοποίηση πως μόνο μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς μας και την στήριξη των ταξικών σωματείων μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι και να αντεπιτεθούμε απέναντι στον κανιβαλισμό του κεφαλαίου.
Περιπτώσεις όπως η υπόθεση του Μανώλη δείχνουν πως η προσήλωση και η επιμονή ως προς την απονομή ταξικής δικαιοσύνης μπορούν να αλλάξουν εντελώς τους συσχετισμούς και να αναδειχθούν αγώνες με σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον της τάξης μας. Η επιθυμία του κεφαλαίου να παραμένουν περιστατικά σαν αυτά στο σκοτάδι πεισμώνει τη στάση μας για ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και οξύνει την επιβεβλημένη πλέον διεκδίκηση των ταξικών μας συμφερόντων.
Ή ταξική αλληλεγγύη το όπλο μας
Τ.Α.
