1η ΝΟΕΜΒΡΗ: ΜΕΡΑ ΤΑΞΙΚΗ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ
Έχουν περάσει έντεκα χρόνια μετά την ένοπλη επίθεση στο Ν. Ηράκλειο εναντίον νεοναζί της Χρυσής Αυγής ως δίκαιη απάντηση στις δολοφονίες ντόπιων και μεταναστών από ναζιστικά τάγματα εφόδου και φασίστες και δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης που συνέβαλε καθοριστικά στην άνοδο του φασιστικού φαινομένου και την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτων σε όλον τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, η έλευση της οικονομικής κρίσης που διαρκεί μέχρι σήμερα, η μνημονιακή περίοδος και η φτωχοποίηση που -μεταξύ άλλων- επήλθε σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, αλλά κυρίως στο ντόπιο και πολυεθνικό προλεταριάτο, ανέσυραν και πάλι από το σκοτάδι τις χειρότερες εκδοχές του ελληνικού φασισμού, του βαθιά ριζωμένου επί δεκαετίες συντηρητισμού, ρατσισμού και μεγαλοϊδεατισμού. Είναι προφανές πως το εγχώριο φασιστικό φαινόμενο δεν γεννήθηκε το 2009, κάθε άλλο. Όμως σίγουρα η περίοδος αυτή αξίζει να μελετηθεί και ξεχωριστά. Η ελληνική ακροδεξιά –με κυρίως όχημα την Χ.Α.- γνώρισε μέρες μεγάλης άνθησης και εμφανίστηκε δυναμικά, πέραν του κοινοβουλίου, στον δημόσιο χώρο, στο δρόμο.
Οι φασίστες σε κάθε ιστορική συγκυρία προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν «αντισυστημικοί», προβάλλοντας ένα προφίλ «εναντίωσης» στη παγκοσμιοποίηση και τον «εθνικό εκφυλισμό», με στόχο να ενεργοποιήσουν τα αλλοτριωμένα μικροαστικά αντανακλαστικά. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι κάτι παραπάνω από θεματοφύλακες του σημερινού τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής που υποτίθεται πως πολεμούν, καθώς ο βασικός τους ρόλος μέσα στη σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι η έμπρακτη αντιεξέγερση. Κράτος και φασίστες αλληλοσυμπληρώνονται, με τους δεύτερους να προωθούνται από τους μηχανισμούς του πρώτου όποτε υπάρχει η ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού συμβολαίου, χωρίς αυτό να σημαίνει (όπως έχει φανεί ιστορικά) ότι, ανάλογα με τις συνθήκες, δεν θα επιχειρήσουν να αυτονομηθούν και να δράσουν για τα δικά τους συμφέροντα. Αποτελούν την προέκταση της κρατικής καταστολής επιχειρώντας να ανακατευθύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις με αντιδραστικό τρόπο, κάνοντας έτσι σε πρώτο χρόνο τη δουλειά που το «επίσημο» κράτος δε θέλει να κάνει. Αποτελούν τα τσιράκια των αφεντικών κάτι που έχουν αποδείξει με συνέπεια και στον ελλαδικό χώρο, ειδικά την τελευταία δεκαετία. Όταν σακάτευαν στο ξύλο εργάτες γης στη Μανωλάδα, στον Ασπρόπυργο, στο Πέραμα, στο Μενίδι με τις ευλογίες της αστυνομίας και των τοπικών φορέων. Όταν ίδρυαν εργοδοτικά σωματεία, όπως αυτό του Α. Νικόλα στο Πέραμα, και τσάκιζαν εργάτες στο ξύλο στο λιμάνι με τις ευλογίες του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Όταν πραγματοποιούσαν επίσημες επισκέψεις στην πρεσβεία της Κίνας για να αναλάβουν δράση για τα αφεντικά της cosco. Όταν δολοφονούσαν τον Λουκμάν στα Πετράλωνα, τον Φύσσα στον Πειραιά, όταν τσακίζαν μετανάστες στον Α. Παντελεήμονα, επιτίθονταν σε αναρχικούς και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες σε περιόδους έντασης της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, εκεί που το κράτος όπλιζε τους συνοδοιπόρους του.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το αντιφασιστικό κίνημα, με τον μαχητικό αντιφασισμό να παίζει κεντρικό ρόλο, έδωσε την απάντηση στον φασιστικό οχετό. Χτύπησε τους φασίστες όπου τους βρήκε, έδωσε μάχες σε κάθε γωνία του ελλαδικού χώρου, διεξήγαγε μια μεγάλης κλίμακας αντιφασιστική προπαγάνδα και παρήγαγε ριζοσπαστικό, επαναστατικό, αντιφασιστικό λόγο. Οι θεωρητικές επεξεργασίες, οι δυνάμεις, τα ρίσκα, η αυτοθυσία των αντιφασιστών και των αντιφασιστριών κράτησαν τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του δημοσίου χώρου και έστειλαν τους νεοναζί και τους υπόλοιπους ακροδεξιούς -και πάλι- μακριά από το δρόμο. Η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών νεοναζί στο Ν. Ηράκλειο αποτελεί κομβική στιγμή του μαχητικού αντιφασισμού, καθώς κατάφερε να αποδυναμώσει τους φασίστες και να αναχαιτίσει σημαντικά την εξάπλωση της ιδεολογίας και της δράσης τους.
Τα τελευταία χρόνια, φασιστικές ομάδες επιχειρούν να ξανακάνουν ορατή την παρουσία τους στον δρόμο, πραγματοποιώντας επιθέσεις, κατά κύριο λόγο, ενάντια σε μετανάστες, μετανάστριες και μη ετεροκανονικά άτομα. Σταθερό σημείο αναφοράς τους αποτελεί η επέτειος της εκτέλεσης των δύο φασιστών συνοδοιπόρων τους, οπότε και επιχειρούν να πατήσουν πόδι στη γειτονιά του Ν. Ηρακλείου αλλά και του κέντρου της Αθήνας. Οι αντιφασιστικές δυνάμεις σταθερά και με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια στέκονται εμπόδιο στις φασιστικές τους φιέστες, με την αστυνομία να επιτίθεται επανειλημμένα στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες, με αποκορύφωμα την άγρια επέμβαση στην αντιφασιστική πορεία το 2020 στο Γαλάτσι και τη δολοφονική αστυνομική επίθεση στη συντρόφισσα Β. κατά τη διάρκεια της περσινής αντιφασιστικής συναυλίας στο Ν. Ηράκλειο. Η αντιφασίστρια Β. μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, όπου και νοσηλεύτηκε για μέρες με έντονη αστυνομική παρουσία.
Τον προηγούμενο χρόνο, οι φασίστες έκαναν πανευρωπαϊκό κάλεσμα, επιχειρώντας να διεθνοποιήσουν και να μαζικοποιήσουν την παρουσία τους στο δρόμο. Μια προσπάθεια μάταιη, καθώς το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να τους αποκλείσει από τη δημόσια σφαίρα. Με επιθέσεις, αποκαθήλωση του φασιστικού μνημείου που μολύνει την περιοχή του Ν. Ηρακλείου, αντιφασιστικές περιπολίες και συγκεντρώσεις σε γειτονιές, πολιτικές παρεμβάσεις σε πολλά σημεία της πόλης με αντιφασιστικό – ταξικό περιεχόμενο και λόγο οι αντιφασίστες κι οι αντιφασίστριες ματαίωσαν σε μεγάλο βαθμό τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Η επίθεση των φασιστών εναντίον συντρόφων και συντροφισσών στο Μοναστηράκι απαντήθηκε με συντροφικό πνεύμα και αξιοπρέπεια, ενώ λίγες ώρες αργότερα περισσότεροι από εφτά φασίστες ξυλοκοπήθηκαν στο νοσοκομείο που πήγαν να επισκεφθούν “συναγωνιστές” τους. Μια επίθεση που αποτέλεσε πυροτέχνημα για τους ίδιους, αφού το αντιφασιστικό κυνήγι ένα χρόνο τώρα δεν τους αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια για δημόσιες συγκεντρώσεις και ακάλεστες εμφανίσεις στον δημόσιο χώρο για πάνω από λίγα λεπτά και με την ψυχή στο στόμα.
Το κίνημα καλείται να μπει ανάχωμα και στα φετινά σχέδια των φασιστών να καταλάβουν, έστω και για λίγο, τον δημόσιο χώρο, σε μια ιδιαίτερη και τεταμένη συγκυρία. Την ίδια μέρα που οι απεργοί εργαζόμενοι διανομείς της wolt και της efood θα βρίσκονται στο δρόμο διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Λίγες βδομάδες μετά την αποκάλυψη της δολοφονίας κατόπιν βασανιστηρίων του Πακιστανού εργάτη Μοχάμεντ Καμράν στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, τον «απαγχονισμό» του Μπαγκλαντεσιανού μετανάστη Μία Χαριζούλ στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας και τον ξυλοδαρμό του μετανάστη διανομέα της wolt Μοχάμεντ Ασλάμ από φασίστες στα Σεπόλια. Λίγες μέρες μετά το ρατσιστικό πογκρόμ σε δομή ανήλικων μεταναστών στα Σεπόλια…
Ο φασισμός κι οι ρατσιστικές επιθέσεις, η καταστολή και η αστυνομική βία, η πατριαρχία και οι επιθέσεις σε μη ετεροκανονικά άτομα δεν αποτελούν ξέχωρες αφηγήσεις, ασύνδετες μεταξύ τους. Είναι σάρκα απ΄ τη σάρκα της κρατικής και καπιταλιστικής αθλιότητας, όπλα στη φαρέτρα ενός συστήματος που συνταράσσεται και προσαρμόζεται σε συνθήκες συνεχιζόμενης οικονομικής και δομικής κρίσης. Σε μια περίοδο που η φτώχεια και η εξαθλίωση τρέφουν το φυλετικό κι εθνικιστικό μίσος, που ο μιλιταρισμός και οι πολεμικές οικονομίες προετοιμάζουν το έδαφος για τη διεύρυνση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που η γενοκτονία των Παλαιστινίων και οι βομβαρδισμοί των αραβικών λαών δεν έχουν τέλος, η σύγκρουση με το τέρας του φασισμού, η έμπρακτη αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, η υπεράσπιση της διεθνιστικής και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων αποτελούν όχι μόνο ρεαλιστικές, αλλά αναγκαίες επιλογές.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/11, 18:30, ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΗΡΑΚΛΕΙΟ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Χ.Α. (ΔΙΚΗ 15/11)
Ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση ενάντια στις κρατικές δολοφονίες και τα ρατσιστικά πογκρόμ
