Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες | ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ [ Συγκέντρωση Σύνταγμα 5/12 19:00 – Πορεία Προπύλαια – 6/12 18:00]
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2024 συμπληρώνονται δεκαέξι χρόνια από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου που χιλιάδες τηλέφωνα σε ολόκληρη τη χώρα χτύπησαν για να ακουστεί από την άλλη άκρη του ακουστικού “το μάθατε;” Δεκαέξι χρόνια από εκείνη την αναρτημένη διαδικτυακή ενημέρωση, που χάραξε στη συλλογική μνήμη: “Επείγον! Σοβαρός τραυματισμός στη Μεσολογγίου”. Δεκαέξι χρόνια από εκείνο το κρίσιμο μισάωρο στο οποίο μια πολύ μικρή σπίθα ήδη άρχιζε να ανάβει στα Εξάρχεια, και που άλλες τόσες χιλιάδες πρόσωπα πέτρωσαν, χιλιάδες βλέμματα σκοτείνιασαν, χιλιάδες σιωπηλά γνεψίματα συμφώνησαν να κλείσουν πίσω τους την πόρτα, χιλιάδες χέρια έσφιξαν μια πέτρα θρυμματίζοντας τη νύχτα. Ακολούθησαν δυναμικές συγκρούσεις, επιθέσεις σε Α.Τ, καταλήψεις και μαθητικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
Δεκαέξι χρόνια από τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στα πενήντα χρόνια του ιστορικού κύκλου της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα τη μαζικότερη και δυναμικότερη απάντηση των δεκαετιών αυτών στο αστυνομικό κράτος, που βασανίζει, βιάζει και δολοφονεί αδιάκοπα μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του μετεμφυλιακού και δικτατορικού κράτους. Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα κρατικής βίας, βλέπουμε να βασανίζονται και να δολοφονούνται άνθρωποι σε αστυνομικά μπλόκα (π.χ. Η.Μαραγκάκης – Κ.Μανιουδάκης), σε αστυνομικά τμήματα, φυλακές και μεταγωγές (π.χ. Κ.Γκουλιώνη, Ι.Καρέλi, Κ. Ασίκ, P.Marinkolaj, 22χρονη Μαρία Θεοδωροπούλου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού) ή να καταχωρούνται σε μια λίστα αδιευκρίνιστων θανάτων και ύποπτων αυτοκτονιών, που για μας αποτελούν ξεκάθαρα κρατικές δολοφονίες.
Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τη διαρκή εγκληματική πολιτική του κράτους έναντι των μειονοτήτων (μετανάστες, πρόσφυγες, Ρομά), με την οικοδόμηση μίας αρχιτεκτονικής στρατηγικής που περιλαμβάνει διαρκή περιθωριοποίηση, επιχειρήσεις σκούπα, πογκρόμ, κέντρα κράτησης, στρατιωτικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς, δολοφονικές επαναπροωθήσεις (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη μαζική σφαγή 600 προσφυγισσών/ων στην Πύλο), φράχτες στα σύνορα μέχρι και δολοφονίες στη μέση του δρόμου (Ν.Σαμπάνης, Κ.Φραγκούλης και Χ. Μιχαλόπουλος). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τις κατασταλτικές δυνάμεις να χτυπούν και να σακατεύουν ανθρώπους που αγωνίζονται για κοινωνικά ζητήματα (όπως η αγωνίστρια Α. Κουτσουμπού και η 16χρόνη αντιφασίστρια Βασιλική). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα έμφυλης και ρατσιστικής βίας, με εκατοντάδες γυναικοκτονίες, βιασμούς, θύματα trafficking με εμπλοκή αστυνομικών κυκλωμάτων (βλ. Υποθέσεις της 18χρόνης στην Ηλιούπολη, της 12χρόνης στον Κολωνό και τον βιασμό της 19χρόνης στο Α.Τ. Ομόνοιας), με νεκρούς από μαχαίρια νεοναζιστικών συμμοριών (Σαχζάτ Λουκμάν, Π. Φύσσας) και από αγανακτισμένους νοικοκυραίους (όπως της Zackie και του Petrit Zifle). Δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες μιας συνεχόμενης υποτίμησης του βιοτικού μας επιπέδου, που ξεκινά από την εντατικοποίηση της παραγωγής με αυξημένα εργατικά ατυχήματα. Είμαστε μάρτυρες της εγκληματικής αδιαφορίας για την ενίσχυση των δημόσιων δομών κοινωνικού συμφέροντος, με τραγικά αποτελέσματα (χιλιάδες νεκροί κατά την περίοδο της πανδημίας – κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών) και της εξίσου εγκληματικής αδιαφορίας των κρατικών θεσμών για την προστασία του πληθυσμού από ακραίες περιβαλλοντικές καταστροφές, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν παράγωγο της καπιταλιστικής παρεμβατικότητας (καταστροφές σε Μάτι, Πήλιο, Θεσσαλία, Εύβοια, Ρόδος και τόσες άλλες). Δεκαέξι χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου, στα οποία μεσολαβούν η πτώχευση της χώρας και η χιονοστιβάδα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ως προϋπόθεση δανεισμού , το εκλογικό προμοτάρισμα ενός δήθεν περιθωριακού, νεοναζιστικού μορφώματος, που από το 1974 μέχρι και σήμερα αποτελεί το νόμιμα εξουσιοδοτημένο παρακράτος της αστικής τάξης και των πολιτικών εντολοδόχων της, η κρατική πολιτική στρατηγική αντι-εξέγερσης και η υιοθέτηση της πιο ακραίας καταστολής ως απάντηση σε οποιοδήποτε κοινωνικό επίδικο, η απάτη της σοσιαλδημοκρατικής ελπίδας και η οδυνηρή για πολύ κόσμο διάψευση της. Η ανακήρυξη του τέλους της μεταπολίτευσης.
Σε αυτά τα 16 χρόνια, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της αντίστασης και μέσα σε αυτές το αναρχικό κίνημα αντιστάθηκαν και αντεπιτέθηκαν με κάθε τρόπο σε κάθε πτυχή του κόσμου της εξουσίας. Άλλοτε με ταχύτερο βηματισμό και άλλοτε με βραδύτερο δόθηκαν μεγάλες μάχες εμπροσθοφυλακής αλλά και στα μετόπισθεν, για να σταθούμε όρθιοι και όρθιες πρωτίστως και ύστερα για να συναντηθούμε στα πολλαπλά και διακλαδωμένα μετερίζια του αγώνα και να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στους δημίους με στολή. Ενάντια στους καπιταλιστές, που κινούν την ατμομηχανή της εκμετάλλευσης και το πολιτικό προσωπικό, που κάθεται στη θέση των επισήμων απολαμβάνοντας τα αριστοκρατικά τους προνόμια. Ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς γενοκτονικούς πολέμους, στους οποίους το ελληνικό κράτος συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα, με την παλαιστινιακή αντίσταση να συνεχίζει να αγωνίζεται και να αποτελεί φάρο αντίστασης. Σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια συλλογικά σαν κίνημα βιώσαμε πέρα από τις επιπτώσεις των δυσχερών κοινωνικών μεταβολών, που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία, το βαθύ και διαρκές τραύμα της απώλειας, που είναι μοιραίο να αντιμετωπίζει κάθε επαναστατικό κίνημα, χάνοντας πολλές δεκάδες συντρόφους/ισσες από κοντά μας για χρόνια ολόκληρα σε φυλακές και παρανομίες, ενώ κάποιοι χάθηκαν οριστικά. Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο Λάμπρος Φούντας με το όπλο στο χέρι, ο Σπύρος Δραβίλας που χωρίς ίχνος μεταμέλειας δεν παραδόθηκε ποτέ, ο Δημήτρης Αρμακόλας, που τον νίκησε η λαχτάρα του για αλληλεγγύη, ο Βασίλης Μάγγος, που η ψυχή του δεν άντεξε τα όσα πέρασε στο κολαστήριο της αστυνομικής διεύθυνσης Βόλου.
Φέτος η επέτειος του 2008 μας βρίσκει και πάλι με τη γεύση της απώλειας στο στόμα. Η 31 Οκτώβρη και η έκρηξη στην οδό Αρκαδίας μας πήρε για πάντα τον Κυριάκο, που έπεσε μαχόμενος για την κοινωνική επανάσταση, ακόμα έναν από τους καλύτερους, έτσι για να επιβεβαιωθεί το ρητό, πως οι πιο καλοί φεύγουν πάντοτε νωρίς. Ακολούθησαν ο τραυματισμός και η προφυλάκιση της αναρχικής συντρόφισσας Μαριάννας Μ. και η εκ νέου ενεργοποίηση του τρομονόμου, με ένα καινούργιο κατασταλτικό πογκρόμ, να μετρά άλλες τέσσερεις συλλήψεις. Του συντρόφου Δημήτρη και της αναρχικής συντρόφισσας Δήμητρας, στα πλαίσια μίας απόπειρας ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων, του Α.Κ και του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, που έχει και την πιο επιβαρυμένη ποινική κατάσταση.
Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, η εμπλοκή του στην υπόθεση στηρίζεται σε ένα δίχως δικονομική αξία εύρημα (ένα δαχτυλικό αποτύπωμα σε ένα καθόλα νόμιμο κινητό αντικείμενο, μία σακούλα). Αυτό το σαθρό στοιχείο είτε αποτελεί εύρημα είτε αποτελεί ένα ακόμα αποκύημα της φαντασίας των λαμπρών μυαλών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, που οι αποδείξεις-πασπαρτού χρησιμοποιούνται χωρίς καμία περαιτέρω αμφισβήτηση από το αστικό δικαστικό σύστημα, (π.χ. στις υποθέσεις των Ηριάννα Β.Λ, Τάσο Θεοφίλου, Άρη Σειρηνίδη, Χ. Μαντζουρίδη και τόσων άλλων) δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια ακόμα ξεκάθαρη ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε ένα σύντροφο, που από τα 15 του χρόνια βρέθηκε από τύχη αλλά παρέμεινε συνειδητά στο καμίνι της αδυσώπητης επαναστατικής πάλης, κυνηγημένος από το κράτος μέχρι το 2013 και έγκλειστος μέχρι το 2019, αλλά και ως μια ξεκάθαρα ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε όσους, όσες και όσα συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει ξανά όλους και όλες εδώ να φωνάζουμε “αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη” και “Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών”. Μας βρίσκει εδώ να φωνάζουμε αλληλεγγύη και λευτεριά σε όλα τα συντρόφια που λείπουν από κοντά μας και να υποσχόμαστε, ότι θα τους ξαναπάρουμε όλους και όλες πίσω το συντομότερο δυνατό. Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει να ορκιζόμαστε πως δε θα ξεχάσουμε, πως όπως ο Αλέξης δε λησμονήθηκε ποτέ, δε θα λησμονηθεί και ο Κυριάκος, πως δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε αλλά και να πραγματώνουμε την αντίσταση και να αναδεικνύουμε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης αυτής που ζουν και πεθαίνουν με χαμόγελο και αξιοπρέπεια για την επανάσταση. Μας βρίσκει εδώ να σφίγγουμε γροθιές και να λέμε μόνο με τα μάτια Φαντασία, Αισιοδοξία, Ρίσκο.
“Κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα!”.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
“Δεν υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία. Η Ελευθερία είναι ο δρόμος. Και η ελευθερία θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια της υπάρχουσας αθλιότητας”.
Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια
Συγκέντρωση Πέμπτη 5/12 7μμ, Σύνταγμα
Όλες/Όλοι στους δρόμους
