Ταξική Αντεπίθεση | Στους δρόμους της Εξέγερσης τιμάμε τους νεκρούς μας! Όλοι/ες στις διαδηλώσεις για την 6η Δεκέμβρη
«Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνονται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΟΕΕ και η Νομική. Λίγο πριν, είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Στην Θεσσαλονίκη καίγονται τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης ενώ επίθεση από πολύ κόσμο δέχεται η διμοιρία που φυλάει το Τούρκικο Προξενείο.
Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα, μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται σε κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας Ματάς σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιείται μαζική διαδήλωση που καίει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιούνται μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, η εξέγερση συνεχίζεται με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτίρια στον Αγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Στη Θεσσαλονίκη καταλαμβάνονται τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου, η Σχολή Θεάτρου στο κέντρο της πόλης, η δημοτική βιβλιοθήκη Άνω Πόλης αλλά και το Πολιτιστικό Κέντρο της Τούμπας.
Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξή τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη εβδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος και η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη» [Χρήστος Πολίτης- Εισήγηση Ταξικής Αντεπίθεσης, Δεκέμβρης 2017]
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερσή μετά το 1973. Εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα, φέρνοντας με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού ενός πολιτικού χώρου, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης, η οποία συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο και ταυτόχρονα μοναδικό, την αντίδραση στις ποικιλώνυμες ταξικές επιβολές εναντίον της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας. Ειδικότερα ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση στη νέου τύπου καταστολή απέναντι στη νεολαία, η απάντηση στις αστικές στρατηγικές στην παιδεία, την εργασία, τον δημόσιο χώρο, η απάντηση στις σαρωτικές καπιταλιστικές και πολιτικές αναδιαρθρώσεις της περιόδου, η απάντηση για το προλεταριακό –και σε αξιοσημείωτο βαθμό νεανικό- αίμα που κρυβόταν πίσω από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της “ισχυρής Ελλάδας” της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ, η απάντηση στο χυδαίο ηθικό και αξιακό εποικοδόμημα που ορθωνόταν στην κούφια κοινωνική ευημερία και ειρήνη των καταναλωτικών δανείων και των φουσκών του χρηματιστηρίου.
Ως τέτοια ήταν μια απάντηση κοινωνική, νεολαιίστικη, ταξική, αντικαπιταλιστική, αντικρατική. Μια απάντηση απέναντι στο εφιαλτικό παρόν και παράλληλα μια πολιτική κατάθεση μπροστά στο μέλλον που ενστικτώδικα αντιλαμβανόταν ότι ερχόταν. Και ακριβώς επειδή ήταν έτσι τροφοδότησε με έμπνευση, δύναμη, ορμή -και εδώ είναι η καθοριστική συμβολή του Δεκέμβρη- τον κύκλο αγώνων της καθεαυτής περιόδου της κρίσης 2010 -2012, οι οποίοι χωρίς αυτόν δεν θα είχαν πάρει την ένταση και τη δυναμική που έλαβαν.
Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της εξέγερσης δεν αναιρεί φυσικά την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού κινήματος, που είχε την βασική πολιτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη. Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, μαθητικό κίνημα, Εξάρχεια, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργίες σωματείων βάσης, επίσκεψη Κλίντον το 1999, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, διεθνιστική αλληλεγγύη, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κ.α) βάθυνε τη σύνδεση τους με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινήματος και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, δυνάμεις καταστολής, υπουργεία, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Ασφαλώς οι απαντήσεις του Δεκέμβρη ήταν μερικές, ατελείς. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα και την κατειλημμένη ΓΣΕΕ μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε. Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε, παρότι ο σπόρος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν φανερός σε όλη την γκάμα των πολιτικών και κινηματικών πρακτικών της περιόδου – να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά, και ακόμα πιο βαθιά εντός της δίνης της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού και των νέων ακόμα πιο ολοκληρωτικών μορφών κρατικής καταπίεσης, ταξικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικών πολέμων που αυτή γεννά, η Εξέγερση του Δεκέμβρη επιμένει να δείχνει φωτεινά το δρόμο! Να δείχνει την άλλη τάση, την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών, την τάση των δυνάμεων της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης, την τάση εκείνη που ασφυκτιά κάτω από τον πολυποίκιλο ακρωτηριασμό των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, την τάση εκείνη που πολεμά ως όρο ύπαρξης της πλέον για νέες παραγωγικές σχέσεις και σύγχρονες κοινωνικές-εργατικές ανάγκες, σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και με το αίμα ζεστό από την καθημερινή αστυνομική βία, τις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες, τα αμέτρητα επεισόδια πατριαρχικής βίας και τους χιλιάδες θανάτους μεταναστών στα σύνορα, αλλά και με τις μνήμες νωπές από τις κοινωνικές ταξικές ανατάσεις (όπως ο ξεσηκωμός τον Μάρτιο του 2022 ενάντια στο καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη) ∙ σήμερα που καταφανώς εγκαθιδρύεται τοπικά και παγκόσμια ένα ασφυκτικό καθεστώς στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικού ολοκληρωτισμού και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και πρωτοφανών λαϊκών αντιστάσεων ως απάντηση όπως ο αγώνας στην Παλαιστίνη∙ στις 6 Δεκεμβρίου κατεβαίνουμε μαχητικά στους δρόμους για να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής των χαρακτηριστικών της στις σημερινές συνθήκες, ούτε ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά ως διαλεκτική υπέρβαση της, δηλαδή ως ζώσα ιστορία, ως οργανικό μέρος της «κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».
Όλοι και όλες στις κινητοποιήσεις για την 6η Δεκέμβρη
[5 Δεκεμβρίου] Συγκέντρωση στο Σύνταγμα 7μμ
[6 Δεκεμβρίου] 4μμ : Συγκέντρωση στην πλ. Εξαρχείων, στη γειτονιά όπου στήθηκε το πρώτο και το τελευταίο οδόφραγμα της Εξέγερσης και τόπο σήμερα πολλαπλών στρατηγικών καταστολής της
6μμ : Διαδήλωση στα Προπύλαια (συμμετέχουμε στο ανοιχτό μετωπικό μπλοκ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες)
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ!
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αλληλεγγύη- Δύναμη στην αναρχική κοινωνική αγωνίστρια Μαριάννα Μ.
Λευτεριά στους προφυλακισμένους συντρόφους/σσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη, Δήμητρα Ζ.
