Σημειώσεις με αφορμή την πρόσφατη αθώωση των αγωνιστών/τριών που συγκρούστηκαν με τις κρατικές απαγορεύσεις και το lock down στις 6 Δεκεμβρίου 2020
Η πρόσφατη αθώωση από όλες τις κατηγορίες των αγωνιστών/τριων που αψήφησαν τα κατασταλτικά μέτρα απαγορεύσεων και λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα συλλογικής αυτοπροστασίας κατάφεραν να σπάσουν την αστυνομοκρατούμενη κόκκινη ζώνη που η κυβέρνηση της ΝΔ είχε στήσει στην περιοχή των Εξαρχείων στις 6 Δεκέμβρη 2020, μας υποχρεώνει να ανατρέξουμε σε εκείνες τις ημέρες ώστε να υπογραμμίσουμε κάτω από ποιες συνθήκες συνέβησαν εκείνα τα αλησμόνητα γεγονότα.
Μετά από συνέλευση που καλέστηκε από το “Μέτωπο Αντίστασης”, μετωπικό σχήμα που συμμετείχε μεταξύ άλλων και η Ταξική Αντεπίθεση, συγκροτήθηκε πολιτικός σχηματισμός ομάδων και συντρόφων/σσών από τον οποίο προέκυψαν πρωτοβουλίες αντίστασης και υπεράσπισης της επαναστατικής μνήμης σε ημερομηνίες σταθμούς για τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις (17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη) απέναντι στο ιδιότυπο καθεστώς κατασταλτικών απαγορεύσεων που ποινικοποιούσε τις δημόσιες συναθροίσεις με πρόσχημα την προστασία από την πανδημία του covid 19.
Στις 17 Νοέμβρη 2020 το κίνημα αιφνιδιάζεται αρχικά από τις πρωτόγνωρες κατασταλτικές απαγορεύσεις και την αστυνομοκρατία και παρά τους σχεδιασμούς του στέκεται ανέτοιμο -παρά τις πολύ σημαντικές προσπάθειες συντρόφων και συντροφισσών που λίγες ημέρες πριν κατέλαβαν το Πολυτεχνείο σε Αθήνα και Ζωγράφου- να παρευρεθεί συλλογικά στην διαδήλωση που καλέστηκε από κόμματα και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς οπού κατορθώθηκε να σπάσει η απαγόρευση μέσω μιας μαζικής διαδήλωσης. Παρόλαυτα διάσπαρτες πρωτοβουλίες συντρόφων και συντροφισσών καταφέρνουν να συντονιστούν με άλλα κοινωνικά κομμάτια στους δρόμους και στις γειτονιές. Μετά το κατασταλτικό χτύπημα της διαδήλωσης, αγωνιστές και αγωνίστριες ξυλοκοπούνται και κυνηγιούνται από την Ομόνοια μέχρι το Μεταξουργείο από τα μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου του Χρυσοχοΐδη. Μερίδα κόσμου οπισθοχωρεί στον σταθμό Λαρίσης όπου με πρωτοβουλία δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ξεκινάει, ως απάντηση, διαδήλωση προς την γειτονιά των Σεπολίων η οποία σπάει στην πράξη τις απαγορεύσεις. Εκεί ομάδα συντρόφων απαντά με πετροπόλεμο στις προκλήσεις της ομάδας «Δράση», η οποία εντελώς αναίτια επιτίθεται, ξυλοκοπεί και συλλαμβάνει μια οικογένεια αγωνιστών και αγωνιστριών γέννημα θρέμμα της περιοχής.
Οι επόμενες ημέρες αξιοποιούνται από το κίνημα προκειμένου να απολογιστούν τα λάθη της 17ης Νοέμβρη και να σχεδιαστούν οι επόμενες κινήσεις ενόψει 6 Δεκέμβρη. Το τριήμερο 4,5,6 Δεκέμβρη το κίνημα μαζί με κοινωνικά κομμάτια βρίσκεται 3 ημέρες στον δρόμο και υπερασπίζεται σθεναρά απέναντι σε τόνους δακρυγόνων, πρόστιμα, ξύλο και συλλήψεις το πνεύμα της εξέγερσης του 2008, καταφέρνοντας απέναντι στο κυβερνητικό δόγμα της μηδενικής ανοχής να σηκώσει αγωνιστικό και πολιτικό ανάστημα. Στις 4 Δεκέμβρη σχεδιάζεται συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος που πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο τους «άγρυπνους» φρουρούς του καθεστώτος καταφέρνοντας να ανοίξει το πανό «ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ» και να αντισταθεί στην κατασταλτική επίθεση της ομάδας Δράση οπισθοχωρώντας προς το Μετρό. Την επόμενη ημέρα, 5 Δεκέμβρη , σχεδιάζεται πορεία που ξεκινάει από τον Κολωνό με προορισμό το τοπικό Α.Τ. Το συγκεκριμένο τμήμα επιλέγεται μεταξύ άλλων εξαιτίας της συμμετοχής του στον ξυλοδαρμό οικογένειας συντρόφων λίγες ημέρες πριν. Το σώμα που συγκροτεί την διαδήλωση ξεκινάει και αρκετά μέτρα πριν το Α.Τ σταματάει όπως ήταν προσυμφωνημένο ώστε να διασφαλίσει ότι οι μπάτσοι που φύλαγαν το τμήμα δεν θα θεωρούσαν ότι δέχονται επίθεση. Με συνθήματα και ανοιχτό πανό το σώμα της μικρής αλλά μαχητικά οργανωμένης διαδήλωσης στέκεται στο σημείο και λίγο πριν την αποχώρηση δέχεται λυσσαλέα επίθεση από άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ που με πτυσσόμενα γκλοπς και κρότου λάμψης χτυπάνε στο ψαχνό το σώμα της διαδήλωσης. Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις σώμα με σώμα μεταξύ της περιφρούρησης και της αστυνομίας από τις οποίες παρά τους εκατέρωθεν τραυματισμούς το σώμα καταφέρνει συγκροτημένα να αναχαιτίσει την επίθεση και να κατευθυνθεί συλλογικά προς το ΜΕΤΡΟ των Σεπολίων. Για κάμποση ώρα οι σημαίες του αγώνα ανεβοκατέβαιναν στα κράνη των μπάτσων που παρότι ήθελαν μανιασμένα να τσακίσουν το σώμα τράπηκαν σε άτακτη οπισθοχώρηση.
Την επόμενη ημέρα στις 6 Δεκέμβρη γίνεται περισσότερο φανερός ο ρεβανσισμός της κυβέρνησης απέναντι στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια και απέναντι στις πολιτικές σημάνσεις και παρακαταθήκες που άφησε ο Δεκέμβρης του 2008 και το κράτος επιχειρεί με κάθε τρόπο να αφομοιώσει και να καταστείλει. Τα Εξάρχεια και το κέντρο της πόλης μετατρέπεται σε μια τεράστια κόκκινη ζώνη οπού απαγορεύεται δια ροπάλου η οποιαδήποτε συνάθροιση. Μέσα στην συγκυρία αυτή αγωνιστές και αγωνίστριες καταφέρνουν μέσα από μαχητικά μαζέματα στην πλατεία Εξαρχείων, στο μνημείο του αναρχικού μαθητή Α. Γρηγορόπουλου και σε δρόμους περιμετρικά της γειτονιάς να σπάσουν τις απαγορεύσεις στέλνοντας ένα αγωνιστικό μήνυμα οπού θα επηρεάσει όπως θα δούμε και παρακάτω την συνέχεια του αγώνα. Μέλη της Ταξικής Αντεπίθεσης, μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες, συνελήφθησαν στο μνημείο του Αλέξη, ενώ σε ταυτόχρονη επιχείρηση η ομάδα ‘’Δράση’’ περικύκλωσε τα τότε πολιτικά γραφεία της Ταξικής Αντεπίθεσης στην οδό Αραχώβης 42, επιχειρώντας πολλαπλώς να τα εκκενώσει ώστε να συλλάβει τους συντρόφους που βρέθηκαν εντός. Κατά την διάρκεια του πολύωρου εγκλωβισμού μελών της συλλογικότητας και άλλων συντρόφων /ισων κι ενώ επιχειρήθηκε η διαφυγή ορισμένων από τοίχο του ακάλυπτου, η ομάδα «Δράση» επιτέθηκε ώστε να αποτρέψει τον απεγκλωβισμό με αποτέλεσμα την πτώση συντρόφου από ψηλή μάντρα, γεγονός που λόγο έλλειψενα προκαλέσει σοβαρές και ανυπολόγιστες συνέπειες στην υγεία του.
Απολογιστικά, παρά τις επιμέρους ελλείψεις και τα λάθη των ημερών, το κίνημα κατάφερε να αναμετρηθεί στα ίσια με τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Σχεδιασμοί οι οποίοι υπήρξαν στρατηγικής σημασίας για την κυβέρνηση της ΝΔ όπως αποδείχθηκε και το αμέσως επόμενο διάστημα με την παρολίγο δολοφονία του πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα και τον ξυλοδαρμό αγωνιστών και αγωνιστριών στην περιοχή της Ν. Σμύρνης τόσο πριν όσο και μετά από τα εξεγερτικά γεγονότα που ξεσπάσανε.
Θα ήταν αφελές και εξαιρετικά ελλιπές να εξετάσουμε τα αποτελέσματα των αγώνων εκείνης της περιόδου αποσπασματικά γιατί μέσα από τους επιμέρους σχεδιασμούς που εκπονήθηκαν οι αγώνες εκείνης της εποχής διαμόρφωσαν τελικά ένα «μεγάλο μπλοκ» αντιπαράθεσης απέναντι στην κατασταλτική ατζέντα. Μέσα σε πυκνό πολιτικό χρόνο (Νοέμβρης 2020 έως Μάρτης 2021) οι πρωτοβουλίες αντίστασης που αναπτύχθηκαν κατάφεραν να σηκώσουν θύελλες και να διατηρήσουν απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατασταλτική συνθήκη την ριζοσπαστικότητα και το μαχητικό πνεύμα των αγώνων ζωντανό, καταφέρνοντας να πυροδοτήσουν εξεγερτικά γεγονότα όπως εκείνα της Ν. Σμύρνης όπου ανάγκασαν την κυβέρνηση της ΝΔ σε αναδίπλωση της ακραίας ανελεύθερης κατασταλτικής πολιτικής και συνέβαλλαν στην καρατόμηση του βασικού εκφραστή της, υπουργού προστασίας του πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης λίγους μήνες μετά.
Η διαρκής παρουσία του κινήματος στους δρόμους του αγώνα με μαχητικό τόνο έδειξε στην πράξη ότι καμιά ακραία κατασταλτική συνθήκη δεν είναι ικανή να ανακόψει τις κοινωνικές αντιστάσεις για την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών. Απέδειξε ότι οι επιμέρους πρωτοβουλίες αγώνα όταν σχεδιάζονται με γνώμονα την πολιτική συγκυρία και αλληλοτροφοδοτούνται με πολιτικά περιεχόμενα , καύσιμα και δυναμικές μπορούν να προκαλέσουν τριγμούς ακόμα και στα πιο ισχυρά καθεστώτα. Ακόμα εμπεδώθηκε στην πράξη πως ολιγάριθμες πρωτοβουλίες αγωνιστών όταν καταφέρουν να αφουγκραστούν τον κοινωνικό παλμό και να αναλάβουν συγκεκριμένα καθήκοντα ειδικού σκοπού μπορούν με μια ίσως αντίστροφη διαδικασία πέρα από την πεπατημένη να καταφέρουν να συμβάλλουν στην δημιουργία κινημάτων ανοίγοντας κυριολεκτικά τον δρόμο για την μαζικοποίηση τους.
Υπό αυτή την έννοια οι μαχητικοί αγώνες για την υπεράσπιση των εμβληματικών επετείων της 17 Νοέμβρη 2020 και της 6 Δεκέμβρη του ίδιου έτους –όπως βέβαια και οι πολύ σημαντικής από πολιτικής και οργανωτικής σκοπίας συγκρούσεις έξω από το Εφετείο την ήμερα ανακοίνωσης των ποινών στη δίκη της Χρυσής Αυγής, τον Οκτώβριο του 2020) ήταν εκείνοι που πυροδότησαν με καύσιμα μια χούφτα αγωνιστών και αγωνιστριών που δεν νοιώσανε «αμήχανα» να στέκονται ως «αισχρή μειοψηφία» απέναντι στις υπεράριθμες αστυνομικές δυνάμεις ανοίγοντας τα πρώτα πανό για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα. Η επιμονή αυτή, κληροδότημα της 17 Νοεμβρίου και της 6 Δεκεμβρίου 2020, έδωσε στο κίνημα νέες πολιτικές εμπειρίες απέναντι στις κατασταλτικούς σχεδιασμούς και κατάφερε να δημιουργήσει στην πορεία ένα πολιτικό κίνημα που πλαισιώθηκε από χιλιάδες κόσμου με κεντρικό πανό το «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Ενός κινήματος που κατάφερε να εισβάλλει σε κεντρικά υπουργεία της κυβέρνησης καταλαμβάνοντας τα, που κατάφερε να σπάσει τις κόκκινες ζώνες και να συγκρουστεί με τα σώματα ασφαλείας πολυάριθμες φορές καταφέρνοντας να συνδέσει τους επιμέρους αγώνες και τα αιτήματα τους με την κεντρική πολιτική συγκυρία της κυβερνητικής ατιμωρησίας και των χιλιάδων νεκρών της πανδημίας.
Ας αναλογιστούμε μόνο πως θα διαμορφωνόταν η πραγματικότητα εάν τους προηγούμενους μήνες της ημέρας του άγριου ξυλοδαρμού αγωνιστή στη Ν. Σμύρνη δεν είχαν ξεχειλίσει οι δρόμοι της Ελλάδας από οργή, συγκρούσεις, αντιστάσεις με λάβαρο τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, υγεία χωρίς αποκλεισμούς και ελευθερία. Εάν το αστικό κράτος είχε καταφέρει μέσω του αυταρχικού λοκντάουν με πρόσχημα την προάσπιση της δημόσιας υγείας να καθυποτάξει τις αντιστάσεις απονοηματοδοτώντας τις εμβληματικές επετείους, διαλύοντας το δημόσιο σύστημα υγείας και δολοφονώντας σε αργή κίνηση χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις ένα επαναστατικό σύμβολο του διαμετρήματος του Δημήτρη Κουφοντίνα. Εκτιμούμε ότι χωρίς τις αντιστάσεις των προηγούμενων μηνών που προετοίμασαν το εξεγερτικό έδαφος, η αστυνομική βία που ασκήθηκε στη Ν. Σμύρνη από σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι θα αποτελούσε ακόμα μια αναπαράσταση της κανονικότητας της κυβερνητικής καταστολής.
Το κίνημα που «γεννήθηκε 17 Νοέμβρη» ήταν αυτό που έχτισε εκείνο το μεγάλο «κοινωνικό μπλοκ» που αντιπαρατέθηκε με την πιο σκληρή έκφραση της κρατικής καταστολής. Οι χιλιάδες άνθρωποι που γεμίσανε ασφυκτικά την γειτονιά της Νέας Σμύρνης , που αψήφησαν την μπότα της πιο άγριας καταστολής ήταν γέννημα θρέμμα μιας αντισυστημικής κοινωνικής αμφισβήτησης που προήλθε των γεγονότων της Νέας Σμύρνης και ξεπερνούσε τα στενά όρια της διαμαρτυρίας, θέτοντας στο προσκήνιο της ιστορίας την εξέγερση ως όρο ζωής απέναντι στο καθεστώς της φτώχειας, της ανελευθερίας και του κρατικού ολοκληρωτισμού. Οι δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε πολιτικούς, δημοσιογράφους, αστυνομικούς και οικονομικούς στόχους σε όλη την διάρκεια του πολύμηνου lockdown κατάφεραν να δώσουν καίριες απαντήσεις ριζοσπαστικοποιώντας ακόμα περισσότερο τους αγώνες που δινόντουσαν σε δρόμους και πλατείες. Απολογιστικά εκτιμούμε ότι η χαμηλής έντασης ενέργειες αντιβίας σε συνδυασμό με τις οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής , αλλά και τα εξεγερτικά γεγονότα της Ν.Σμύρνης, κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επιδοκιμασία σημαντικού τμήματος της κοινωνίας ακριβώς εξαιτίας της συσσωρευμένης καταπίεσης και ανελευθερίας που βίωνε η κοινωνική πλειοψηφία.
Οι όποιες ελλείψεις διαπιστώθηκαν στην μάχη της Νέας Σμύρνης – και πιο συγκεκριμένα η αδυναμία συγκρότησης ενός μεγάλου μπλοκ που με συγκρουσιακή διάθεση θα καθόριζε τις εξελίξεις εκείνης της ημέρας,- σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να ακυρώσουν την μεγάλη εικόνα του «πολιτικού μπλοκ» και του καταλυτικού ρόλου που έπαιξε στην κλιμάκωση των αντιστάσεων και στην κορύφωση τους.
Το πως ένα πολιτικό ριζοσπαστικό μπλοκ θα μπορεί εκτός από το να παράγει γεγονότα τέτοιας εμβέλειας , παράλληλα να τα αποτιμά και να τα κεφαλαιοποιεί πολιτικά ώστε να ενδυναμώνεται η παρουσία του στις επόμενες μάχες μέσω συνολικών στρατηγικών σχεδιασμών αποτελεί επίδικο για την επαναστατική του συγκρότηση και ανάπτυξη. (Κάτι που αναδείχθηκε και στο μεγάλο κοινωνικό ταξικό ξέσπασμα του Μαρτίου του 2023 για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη).
Σε κάθε περίπτωση οι μάχες εκείνης της περιόδου, μακριά από εξιδανικεύσεις, αν αποτιμηθούν συλλογικά και με νηφαλιότητα μόνο με δημιουργικά και ελπιδοφόρα συμπεράσματα μπορούν να γεμίσουν τα κινήματα σχετικά με τις δυνατότητες και τις προοπτικές τους.
