Στους δρόμους του αγώνα τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας
Όλοι/όλες στην Απεργία!
Η απεργία της 28ης Φεβρουαρίου οφείλει να αποτελέσει μια ηχηρή απάντηση απέναντι στη συνεχή υποτίμηση της εργασιακής δύναμης και της ζωής ολόκληρης της εργατικής τάξης που συντελείται εδώ και πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα τη βαθιά απαξίωσή της. Η ραγδαία μείωση του κοινωνικού έμμεσου μισθού με την ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης· η κάθετη μείωση του πραγματικού άμεσου μισθού και η αντίστοιχη αύξηση της κερδοφορίας μέσω της ακρίβειας· οι πλειστηριασμοί των ιδιόκτητων σπιτιών των υπερχρεωμένων εργαζόμενων και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων και η εκτίναξη των ενοικίων· η εντατικοποίηση της εργασίας και η έλλειψη στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους που έχει οδηγήσει σε εκατοντάδες εργοδοτικά εγκλήματα – θανάτους και τραυματισμούς εργαζομένων την ώρα της δουλειάς: όλες αυτές οι πλευρές του σκληρού ταξικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο και το κράτος καθιστούν αναγκαίο το να πάρουμε για μια ακόμη φορά θέση μάχης.Ταυτόχρονα, στο διεθνές σκηνικό, η εμπλοκή της Ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πάντα με την πλευρά του ευρωατλαντικού άξονα, δείχνει, εκτός από το τερατώδη πρόσωπο τους που δολοφονεί και γενοκτονεί, τις προτεραιότητες τους. 5% του προϋπολογισμού σε πολεμικές δαπάνες τη στιγμή που ο λαός και η εργατική τάξη φτωχαίνουν και δολοφονούνται πίσω στην Ελλάδα. Η άλλη πλευρά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, της επέμβασης του Ισραήλ στον Λίβανο, του αιματοκυλίσματος των λαών στη Συρία, του βομβαρδισμού στην Υεμένη και φυσικά της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη (με την εμπλοκή της Ελλάδας σε όλα τα παραπάνω), είναι η φτώχεια, η καταστολή, η υποβάθμιση και ο θάνατος στην Ελλάδα.
Το έγκλημα στα Τέμπη που στοίχισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας αποτελεί και μετουσιώνει την συνέχεια των πολιτικών ταξικής φτωχοποίησης και εξαθλίωσης που αποτελούν τον επιβαλλόμενο μονόδρομο κράτους και κεφαλαίου στην απέλπιδα προσπάθεια τους να βρουν μια απάντηση στην 15ετή πλέον κρίση του καπιταλισμού. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση παρουσιάζεται ως η μοναδική επιλογή επιβίωσης και ανάπτυξης όμως αυτό που επιμελώς δεν αναφέρεται πουθενά είναι πως πρόκειται για την ανάπτυξη και την επιβίωση του κεφαλαίου και του κράτους στις πλάτες της εργατικής τάξης. Αφού αυτή η διαχείριση το μόνο που καταφέρνει είναι στην ουσία να δημιουργήσει μια αναιμική ανάπτυξη και κερδοφορία για το κεφάλαιο μέσω της απαξίωσης και αποσάθρωσης του συνόλου των αγαθών και των υπηρεσιών που καλύπτουν τις κοινωνικές ανάγκες. Το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη αποτέλεσε ιστορικό ορόσημο και έκφραση του υφιστάμενου καθεστώτος ταξικής απαξίωσης. Είναι κρίσιμο να μην θαφτεί το πραγματικό του περιεχόμενο: το κυνήγι του μέγιστου κέρδους από το κεφάλαιο και η κρατική πολιτική στήριξης της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Παρά τις ψευδείς αντεγκλήσεις μεταξύ των διαφορετικών του βραχιόνων, υπεύθυνο για τους δεκάδες θανάτους και τραυματίες είναι το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου στο σύνολό του. Η συνέχιση της συνέργειας κράτους και αφεντικών της Hellenic Train επιτάσσει τη συνέχιση της κερδοφορίας, τη διαιώνιση της αδικίας, τη δολοφονία της μνήμης των θυμάτων, την συνεχιζόμενη απαξίωση του σιδηροδρόμου αφού μόνο από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει και άλλα θύματα. Με λίγα λόγια η (μετονομαζόμενη πλέον) hellenic train εν γνώση της και με πλήρη δόλο αγνοούσε κάθε μέσο ασφαλείας, τόσο για τους επιβάτες όσο και για τους εργαζόμενους. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πραγματογνώμονας πανεπιστημιακός για να καταλάβει την αδιαφορία από τα απαρχαιωμένα μέσα ελέγχου και τις σκουριασμένες (και μη συντηρημένες) υποδομές. Κοινώς, όσα δεν μπόρεσαν να τσεπώσουν από τις μετοχές και από την αύξηση των τιμών, τα γλίτωσαν ποντάροντας τα πάνω στην ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων και των ίδιων των επιβατών. Η κυβέρνηση της ΝΔ, στην τελική σύμβαση μεταξύ ελληνικού δημοσίου και Hellenin Train, διά του αρμόδιου υπουργού Κώστα Καραμανλή χάρισε σχεδόν 600 εκατ. ευρώ στη Hellenic Train, που περιλαμβανόταν ως υποχρέωση επενδύσεων εκ μέρους της ιταλικής εταιρείας σε δύο αδιαμφισβήτητα προγενέστερα γραπτά τεκμήρια: στο μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε τον Νοέμβριο του 2019 το υπουργείο Μεταφορών με τη Hellenic Train, αλλά και στο προσχέδιο της σύμβασης για τις άγονες γραμμές που κατατέθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 2020 στο υπουργείο Μεταφορών, υπογεγραμμένο μάλιστα από την ίδια την ιταλική εταιρεία μετά από έναν ολόκληρο χρόνο διαπραγμάτευσης. Εν ολίγοις, οι επενδύσεις που θα γίνονταν προς όφελος των επιβατών, που κατά συντριπτική πλειοψηφία προέρχονται από τα χαμηλότερα προλεταριακά στρώματα, επιστράφηκαν ως κεφάλαιο στην ιταλική εταιρεία. Ενώ στις ευθύνες του κρατικού μηχανισμού πιστώνεται η μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717, η οποία αφορούσε την εφαρμογή του συστήματος της σηματοδότησης – τηλεδιοίκησης, της τοποθέτησης σηματοδοτών και εν γένει του εκσυγχρονισμού του σιδηρόδρομουπου αν είχε πραγματοποιηθεί δεν θα είχε συμβεί το «δυστύχημα» των Τεμπών. Μιλάμε εξάλλου για έναν κρατικό μηχανισμό που επιδεικτικά αγνόησε τις επιστολές και τα υπομνήματα ειδικών τεχνικών ασφαλείας και εργαζομένων προκηρύσσοντας τις στάσεις εργασίας του σωματείου των μηχανοδηγών παράνομες.
Εντός αυτού του πλαισίου της ληστρικής απληστίας και υπερκέρδους – που συνοδεύει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων εντάσσεται και η πορεία απαξίωσης του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας που οδήγησε στο έγκλημα των Τεμπών. Η μεταβίβαση, το 2013, των μετοχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην πλήρη κυριότητα του ΤΑΙΠΕΔ και η μετέπειτα εξαγορά της από την ιταλική εταιρεία Ferrovie Dello Stato το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ, μια εξαγορά που συζητιόταν ήδη από το 2007 και μετά από όλες τις κυβερνήσεις, στα πλαίσια και των μνημονιακών πολιτικών και των πιέσεων από την Ε.Ε., στην κατεύθυνση της «υγιούς» ανταγωνιστικότητας. Πιο συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας πιστά τις γενικότερες προσταγές της Τρόικας και της ΕΚΤ ως προς το σχέδιο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην χώρα εντάσσει τον ΟΣΕ στο ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο ΤΑΙΠΕΔ στην ουσία αποτέλεσε το βασικό όργανο εκμαίευσης και προσόδου του δημόσιου πλούτου προς τα επενδυτικά κεφάλαια τα οποία θα μπορέσουν σε τιμές κόστους να βρουν ένα νέο πεδίο κερδοφορίας. Στην συνέχεια ο ΟΣΕ θα παραχωρηθεί στην ιταλική Trenitalia, η οποία θα βρει στους ελληνικούς σιδηροδρόμους και στο υφιστάμενο νομοθετικό και εργασιακό περιβάλλον την δυνατότητα να αυξήσει τα κέρδη της προχωρώντας τόσο στην εφαρμογή αντεργατικών πρακτικών αλλά ακόμα περισσότερο στην απαξίωση της υπηρεσίας και της ασφάλειας του δικτύου ώστε να μπορέσει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της, κέρδη τα οποία αυξήθηκαν κατά 60 εκατομμύρια ευρώ με την πρωτοφανή απόφαση για αποζημίωση της Η.Τ. από την κυβέρνηση! Όλα αυτά βέβαια υπό τις επευφημίες και την πλήρη διευκόλυνση και κάλυψη των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, οι οποίες παρουσίαζαν την συγκεκριμένη πώληση και μετέπειτα διαχείριση ως ένα ακόμα success story στον δρόμο προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Ακόμη, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την σχέση της Trenitalia (που διατηρεί γραφεία στο Ισραήλ) με την Leonardo, την μεγαλύτερη εταιρία στην πολεμική βιομηχανία στην Ιταλία. Σχέση χρόνων και εκατομμυρίων, εκατομμυρίων που στηρίζουν το κράτος-γενοκτόνο του Ισραήλ καθώς η Leonardo αποτελεί κύριο σύμμαχό του μέσω της πώλησης όπλων.
Η απόπειρα συγκάλυψης ενός κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήματος ως απαραίτητος όρος αναπαραγωγής της βαρβαρότητας του σάπιου καθεστώτος.
Η ενορχηστρωμένη πολιτική επιχείρηση υποβάθμισης της δολοφονίας από το κυβερνητικό επιτελείο και τα καθεστωτικά παπαγαλάκια του δεν αφήνει περιθώρια για θεσμικές αυταπάτες. Ήταν Νοέμβρης του 2023 όταν ο τότε υπουργός εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης εξέφραζε δημόσια την πολιτική γραμμή της κυβέρνησης χαρακτηρίζοντας την εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή για το «δυστύχημα» στα Τέμπη ως μια διαδικασία απαξιωμένη στα μάτια της κοινής γνώμης, συγκαταλέγοντάς την στα ζητήματα που δεν αφορούν την ελληνική κοινωνία.
Στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που υπογράφηκε από την μεταπολίτευση και μετά, και με την συνεχή του επικύρωση από κάθε κυβέρνηση, το ελληνικό αστικό κράτος διακρίνεται για ένα χαρακτηριστικό καθεστώς ατιμωρησίας του πολιτικού του προσωπικού. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αθώωση των βασανιστών της Χούντας. Παραδείγματα από σκάνδαλα, δολοφονίες, διακίνηση και εργατικές δολοφονίες που δεν τιμωρήθηκαν ούτε για τα μάτια του κόσμου είναι άπειρα. Το ίδιο συμβαίνει αυτή τη στιγμή απροκάλυπτα και στην υπόθεση των Τεμπών καθώς κανείς δεν φταίει για τη δολοφονία 57 ανθρώπων! Αυτή η αναφορά φυσικά δεν γίνεται για να υπερασπιστούμε κάποια λογική δικαιϊκής τιμωρίας του αστικού κράτους, αλλά για να θέσουμε το πλαίσιο για την πάγια στρατηγική της ατιμωρησίας, και άρα της συγκάλυψης.
Αναγνωρίζουμε τη συγκάλυψη ως δομική κρατική πολιτική, επικοινωνιακή και πρακτική, παραδοχή η οποία αντιτίθεται σε οποιαδήποτε φωνή μιλά για «πάταξη της διαφθοράς» και « εξευγενισμό» του κρατικού μηχανισμού. Μπορούμε εκεί να διακρίνουμε την σύμφυση νόμιμου και παράνομου κεφαλαίου. Την συστημική διαπλοκή ως απαραίτητο όρο της αναπαραγωγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Το όχι και τόσο αδιόρατο νήμα που ενώνει την συγκάλυψη της υπόθεσης των Τεμπών με την δολοφονία εκατοντάδων μεταναστ(ρι)ών στα ανοιχτά της Πύλου. Εκείνο το νήμα που ενώνει την κρατική συγκάλυψη των αστυνομικών και πολιτευτών της ΝΔ με την Greek mafia. Τα θαμμένα αρχεία βιντεοληπτικού και φωτογραφικού υλικού που οι ανακριτές εξαιρέσανε από την δικογραφία των Τεμπών με τα συμβόλαια θανάτου και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών για λογαριασμό σημαντικών εκπροσώπων του ελληνικού καπιταλισμού. Τις εξαφανίσεις, μόλις δύο ημέρες μετά την κρατική σφαγή, με συνοπτικές διαδικασίες κατόπιν εντολής Αγοραστού των ιχνών του εγκλήματος ώστε να παρεμποδιστεί η έρευνα με το σκάνδαλο της υπαγωγής της ΕΥΠ στον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας. Πιο ειδικά, στην περίπτωση των Τεμπών, έπρεπε με κάθε τρόπο να συγκαλυφθούν οι κρατικές ευθύνες, να μην επηρεαστούν οι ξένες επενδύσεις από μια ενδεχόμενη ποινική εμπλοκή της Hellenic Train στην υπόθεση. Να μην θιχτεί το αίσθημα του ακαταδίωκτου και η ατιμωρησία των καπιταλιστών που αποτελεί προαπαιτούμενο για την προσέλκυση νέων επενδύσεων στη χώρα.
Το κίνημα των Τεμπών:
Σήμερα, δύο σχεδόν χρόνια μετά, βρεθήκαμε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση του κόσμου σε ολόκληρη τη χώρα, αποδεικνύοντας ότι παρά τις διακηρύξεις και τις προσευχές των πολιτικών ιθυνόντων, τα Τέμπη δεν είναι ένα λήξαν ζήτημα. Δεν μπορούμε άλλωστε να ξεχάσουμε τις τόσο δυναμικές και συγκρουσιακές κινητοποιήσεις του 2023, με σειρά απεργιών, συγκρούσεων, καταλήψεων και διαδηλώσεων να αρνούνται στο δρόμο τον θάνατο που προκαλεί η κρατική πολιτική (και) για τις μεταφορές. Η συγκλονιστική παρουσία κόσμου τόσο στην πλατεία Συντάγματος όσο και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος πίεσε τους πολιτικούς φορείς και τα καθεστωτικά ΜΜΕ στην αναζωπύρωση του θέματος και επέτειναν το ζήτημα τις απόδοσης ευθυνών. Η μεταστροφή αυτή ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης των ταξικών υποκειμένων, των πολιτικών ομάδων, του κινήματος καθώς και πλήθος κόσμου, όπως πάντοτε άλλωστε συμβαίνει σε περιόδους αναβρασμών. Η πλατιά πανελλαδική κινητοποίηση ακριβώς εξαιτίας του αυθόρμητου πολιτικού χαρακτήρα και της έλλειψης σαφών πολιτικών στόχων και αιτημάτων απαιτεί την συμμετοχή και την μετωπική συμπόρευση επαναστατικών ομάδων και μετωπικών σχημάτων ώστε να μετουσιωθεί σε κοινωνικό ξεσηκωμό και πολιτικό κίνημα με διάρκεια στον χρόνο, το οποίο δε θα αποτελέσει ένα πολιτικό «πυροτέχνημα» ως απόρροια της κατεπείγουσας των συνθηκών αλλά θα διαμορφώνει αυτό τις συνθήκες, μέσω της παρουσίας του στον δρόμο . Ακόμα κι εάν το σύστημα θυσιάσει ορισμένους παίχτες του μέσω κάποιου είδους ανασχηματισμού, ακόμα κι εάν όλη αυτή η κοινωνική κινητοποίηση οδηγήσει σε παραίτηση του ίδιου του Μητσοτάκη, κάτι που συνέβη στο κοντινό Βελιγράδι μετά από μαζικές και με διάρκεια κινητοποιήσεις, διαμορφώνοντας συγκυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας τύπου Ανδρουλάκη – Δένδια, ο αγώνας για τη διατήρηση ζωντανής της μνήμης των νεκρών των Τεμπών (και της απόδοσης της προλεταριακής δικαιοσύνης που αυτός συνεπάγεται) είναι ταυτόχρονα ένας αγώνας για την προάσπιση και τη διεύρυνση των ταξικών κοινωνικών αγαθών ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Αγαθών όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση στο ρεύμα και το νερό, η κατοικία και φυσικά οι δημόσιες μεταφορές, η υπεράσπιση και διεύρυνση τους αποτελεί ζωτικό ταξικό επίδικο. Είναι όρος για την πολιτική μας συγκρότηση και τη συνέχεια μας ως Τάξη και ως κίνημα. Γιατί αν ξεχάσουμε τους νεκρούς του ταξικού πολέμου, αν ξεχάσουμε τους νεκρούς στα εργασιακά κάτεργα, τους νεκρούς της Πύλου, των πυρκαγιών, των πλημμυρών, των αστυνομικών δολοφονιών είναι σαν να ξεχνάμε τον ίδιο τον πόλεμο.
Συμμετέχουμε στην πορεία και απεργία, στις 28/02, ενόψει των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ
ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ
ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΣΦΑΓΕΙΟ
Αναρχικοί – ες, Κομμουνιστ(ρι)ες ενάντια στο κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
Φλεβάρης 2025
