[Συμβούλιο Αναρχικών] Ενημέρωση από την εκδήλωση μνήμης για τον σύντροφο Χρήστο Πολίτη που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Παρατίθενται η τηλεφωνική παρέμβαση της συντρόφισσας Μαριάννας και η εισαγωγή της ομάδας Συμβούλιο Αναρχικών.
Το απόγευμα στις 8/3 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση στην μνήμη του αγωνιστή Χρήστου Πολίτη στον ελευθεριακό χώρο του sabot από το Συμβούλιο Αναρχικών, συντρόφους και συντρόφισσες της Ταξικής Αντεπίθεσης και συντρόφους και συντρόφισσες, φίλους και φίλες του Χρήστου Πολίτη. Η παρουσίαση του βιβλίου «Κάθε δρόμος γεννιέται με το βήμα» και η προβολή του ντοκιμαντέρ «Μίλα μου σα τη βροχή» συνοδεύτηκαν από μια πολύ συγκινητική τηλεφωνική παρέμβαση μέσα από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού της Μαριάννας Μ., που διώκεται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, από ένα κείμενο που είχε γραφτεί από την ομάδα κίνηση της Βιολέτας στην εκδήλωση μνήμης στον Χρήστο Πολίτη πέρυσι τον Μάρτιο στην πόλη της Πάτρας και από την εισαγωγή της ομάδας μας, συμβούλιο αναρχικών.
Η εκδήλωση πλαισιώθηκε με πάνω από 70 συντρόφους και συντρόφισσες κάνοντας εμφανές ότι η μνήμη είναι ένα επαναστατικό εργαλείο και αναγκαίο μέσο των ανατρεπτικών κινημάτων. Παρακάτω παραθέτουμε την εισαγωγή της ομάδας μας και την τηλεφωνική παρέμβαση της συντρόφισσας Μαριάννας.
-Τηλεφωνική παρέμβαση της αναρχικής συντρόφισσας Μαριάννας που διώκεται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων:
Σύντροφοι και συντρόφισσες καλησπέρα,
Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόταση συμμετοχής στην αποψινή εκδήλωση. Η συμμετοχή κρατουμένων σε εκδηλώσεις και διαδικασίες καθώς και η διατήρηση σχέσεων και επικοινωνίας είναι ικανή να γκρεμίσει τα τείχη του εγκλεισμού και στην συγκεκριμένη περίπτωση να απαλύνει τον πόνο της απώλειας. Ειδικά πρωτοβουλίες που προωθούν την διατήρηση της ανατρεπτικής μνήμης συντρόφων και συντροφισσών όχι μόνο πιάνουν αλλά πλέκουν το νήμα της επαναστατικής ιστορίας. Οι νεκροί μας είναι η ίδια μας η ιστορία, είναι κομμάτι των αγώνων μας, των προταγμάτων μας, της ίδιας μας της ζωής. Μπορεί να μην περπατήσαμε στα ίδια μονοπάτια, αλλά πατήσαμε σίγουρα σε παράλληλα, μοιραστήκαμε παρόμοια όνειρα και ελπίδες, βιώσαμε όμοιους φόβους και οργή. Και το κυριότερο, ακόμα και σε διαφορετικούς χωροχρόνους πολεμάμε μαζί. Ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα και των αξιών που αυτό καλλιεργεί. Ενάντια στις κοινωνίες που έχει οικοδομήσει ο καπιταλισμός, κοινωνίες της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού και της ιδιοτέλειας. Με όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, όλα αυτά τα ελεύθερα υποκείμενα, εξεγερθήκαμε μαζί, δεν υποταχθήκαμε, πιστέψαμε στις δυνατότητές μας και πραγματοποιήσαμε συλλογικά άλματα.
Το να κρατήσουμε λοιπόν ζωντανή την μνήμη τους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου μας του αγώνα. Η επίκληση της μνήμης τους οφείλει να αποτελεί προσκλητήριο αγώνα οπλίζοντάς μας με μεγαλύτερη ευαισθησία, με μεγαλύτερη πίστη στο όραμα της επαναστατικής υπόθεσης, με μεγαλύτερο πείσμα και επιθυμία για αντίσταση. Στην γραμμή αυτών των ανθρώπων προστέθηκε πριν τέσσερις μήνες ο ένοπλος αγωνιστής και σύντροφός μου Κυριάκος. Μέσα σε μια στιγμή τα κοινά μας όνειρα, η κοινή μας πορεία διχοτομήθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο. Όμως η ζωή που ζήσαμε μαζί και η ποιότητα του ως άνθρωπος θα με συντροφεύουν για πάντα. Ο Κυριάκος είναι φτιαγμένος από αυτό το ευγενές μέταλλο που που δύσκολα βρίσκουμε αυτές τις μέρες. Αυτό το μέταλλο στοιχεία του οποίου είναι η αυτοκριτική, η ταπεινότητα, η φροντιστικοτητα αλλά και η αποφασιστικότητα, η δέσμευση, η προτεραιοποίηση του εμείς αντί του εγώ. Με οξυδέρκεια και διαύγεια συμμετείχε στους αγώνες προωθώντας την ενότητα, τον διάλογο και τη μαχητικότητα. Αφοσιώθηκε στα αναρχικά προτάγματα απορρίπτοντας την ιεραρχία, την εξουσία, τον συμβιβασμό και την οπισθοχώρηση. Πήρε μέρος σε όλες τις εκφάνσεις του κινήματος χωρίς έπαρση και φλυαρίες. Έβρισκε πάντα του κοινό στόχο και πορευόταν με αυτόν. Χωρίς στεγανά, χωρίς “ίσως”, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβήθηκε αλλά ποτέ δεν αμφέβαλλε. Βάδισε σε παράλληλα μονοπάτια αφοσιωμένος στον αγώνα. Αδιάλλακτα στρατευμένος στην επαναστατική υπόθεση αποφάσισε να επιτεθεί και ένοπλα στο κόσμο της βαρβαρότητας, να απαντήσει στις βίαιες επικρατούσες συνθήκες πραγματώνοντας το δικό του ποιοτικό άλμα και επικαιροποιώντας προτάγματα ακόμα και αν οι συνθήκες δεν είναι πρόσφορες. Επιτέθηκε στην ένοπλη ειρήνη τους και έφυγε μαχόμενος. Μαχόμενος για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας, έναν δίκαιο κόσμο, οικοδομημένο πάνω στα συντρίμμια του παλιού. Και συνεχίζοντας αυτή τη μάχη, κρατάμε ζωντανή τη μνήμη του και δίνουμε περιεχόμενο και αξία στο θανατό του. Έναν θάνατο που δεν πρέπει να μεταφραστεί σαν ήττα αλλά σαν αφορμή να γραφτούν νέα κεφάλαια στο βιβλίο της μαχητικής αντίστασης. Σαν στιγμή πραγματικής αντίστασης που όσο και αν πονάει μας εμπνέει και μας γεμίζει δύναμη, πείσμα και συνέπεια. Και όπως έλεγε και ο σύντροφος Χρήστος Πολίτης, παρόλο που δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα πως σίγουρα ξεχώριζε με την υπευθυνότητα και την αγωνιστικότητα του: ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΩΝ
-Εισαγωγή της ομάδας Συμβούλιο Αναρχικών:
Η μνήμη των αγωνιστών αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς παράγοντες διατήρησης της ιστορικής συνείδησης και της συλλογικής ταυτότητας ενός κινήματος. Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια δεν είναι απλώς ονόματα σε κάποιο βιβλίο ιστορίας των κοινωνικών κινημάτων αλλά φάροι που φωτίζουν το παρόν και το μέλλον μας. Η αναγνώριση των θυσιών τους και η ανάδειξη των ιδανικών για τα οποία πολέμησαν δίνει στις νεότερες γενιές δύναμη, έμπνευση και προσανατολισμό για τους αγώνες απέναντι στην καταπίεση και την αδικία.
Η εξουσία, σε όλες τις μορφές της, προσπαθεί διαχρονικά να επιβάλει τις δικές της εκδοχές των περασμένων, με τη μνήμη των αγώνων κάθε εποχής να υπενθυμίζει τα εγκλήματά της. Μέσω της παραποίησης της νοημάτων, της αποσιώπησης και της διαστρέβλωσης των γεγονότων, επιχειρεί να αποδυναμώσει τις ιδέες που την αμφισβητούν και την πολεμούν, επιχειρεί να δημιουργήσει την πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι δυνατό να αλλάξει προς το καλύτερο, πως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της υποταγής και της ενσωμάτωσης. Η λήθη δεν είναι απλώς μια παθητική κατάσταση που επέρχεται με το χρόνο σταδιακά, αλλά ένα παραγωγικό εργαλείο των εξουσιαστών που στοχεύει στην απονεύρωση της κοινωνικής συνείδησης και στην εμπέδωση της ήττας. Αφήνοντας στα χέρια της εξουσίας την ιστορική αφήγηση οδηγούμαστε στην αποκοπή των ανθρώπων από τις ρίζες τους, των κινημάτων από τις συνθήκες που τα γέννησαν. Κίνημα χωρίς παρελθόν είναι ένα κίνημα χωρίς μέλλον.
Η μνήμη δεν είναι εύκολο να σβήσει όσο οι συνθήκες κόλασης που ο κόσμος του κεφαλαίου επιβάλλει στον πλανήτη ωθεί τους ανθρώπους να αναζητήσουν στο παρελθόν τους αγώνες για ελευθερία και ισότητα. Η μνήμη δεν σβήνει όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν τον αγώνα, που ξαναζωντανεύουν τα διαχρονικά επαναστατικά οράματα στις σημερινές συνθήκες. Η μνήμη των νεκρών της Γαλλικής επανάστασης, της Παρισινής Κομμούνας, της Ρωσικής και της Ισπανικής επανάστασης, των Σπαρτακιστών, των Δεκεμβριανών και του ελληνικού εμφυλίου, η μνήμη των νεκρών του αντάρτικου στις δυτικές μητροπόλεις και των νεκρών των αντιαποικιακών κινημάτων, η μνήμη των νεκρών της ελληνικής μεταπολίτευσης δεν επιτρέπει στο κράτος να επιβάλει τη δική του εκδοχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς που νίκησαν και του τέλους της Ιστορίας που έφτασε. Ο αναρχικός κομμουνιστής Χρήστος Πολίτης που αγωνίστηκε πάνω από είκοσι χρόνια για να έρθει η νιότη του κόσμου δεν θα ξεχαστεί. Θα ζει στις εξεγέρσεις του αύριο, στις πράξεις όσων δεν δέχονται να υποταχθούν, στα ματωμένα χέρια που γίνονται γροθιές απέναντι στην καταπίεση και τον κανιβαλισμό.
Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να αναφερθούμε σε έναν ακόμα σύντροφο που χάθηκε πρόσφατα στον αγώνα. Ο Κυριάκος Ξυμητήρης σκοτώθηκε μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους Αθηνών ενώ η συντρόφισσα Μαριάννα Μ. τραυματίστηκε βαριά και αργότερα προφυλακίστηκε. Το κράτος και τα φερέφωνα προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να ακυρώσουν την αγωνιστική διαδρομή του συντρόφου να περάσουν το απολίτικο αφήγημα των επικίνδυνων τρομοκρατών που δεν λογαριάζουν παράπλευρες απώλειες. Η φυσική απουσία του συντρόφου μπορεί να είναι οδυνηρή και αναντικατάστατη όμως δεν σηματοδοτεί κάποιου είδους τέλος. Η μνήμη του ζωντανεύει στις αφίσες των δρόμων, στα συνθήματα στους τοίχους, στα ξεσπάσματα κοινωνικής αντιβίας στους δρόμους της μητρόπολης, στις νύχτες όπου οι καταπιεσμένοι σχεδιάζουν το μέλλον τους μακριά από τις αλυσίδες του αδηφάγου τέρατος που ονομάζεται κράτος.
Τελικά αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία διατήρησης της μνήμης του Χρήστου και του Κυριάκου ως χρέος όλων μας. Όχι ως μια μουσειακή ανάμνηση, αλλά ως μια ζωντανή παρουσία που μας ωθεί να συνεχίσουμε. Γιατί οι αγωνιστές δεν «πεθαίνουν» ποτέ όσο υπάρχουν εκείνοι που κρατούν ζωντανή τη φωτιά τους, που δεν επιτρέπουν στην εξουσία να σβήσει τα ίχνη τους.
Η λήθη είναι όπλο των καταπιεστών. Η μνήμη είναι όπλο των εξεγερμένων
(Πηγή Athens Indymedia)
