Ταξική Αντεπίθεση | Κάλεσμα στην απεργιακή διαδήλωση της Πρωτομαγιάς (Προπύλαια 11πμ)
1.
Αν η Παρισινή Κομμούνα του 1871 υπήρξε η πρώτη προλεταριακή έφοδος στον ουρανό, η πρώτη ολοκληρωμένη εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της, τότε το Σικάγο του Μάη του 1886, 15 μόλις χρόνια μετά, υπήρξε το αποφασιστικό βήμα για την ωρίμανσή της, το σημείο εκείνο όπου το κίνημά της αποκτά ένα σαφές περίγραμμα διεκδικήσεων και στόχων πάλης, καθώς και μια πολιτική θέση τόσο σχετικά με το πώς οι στόχοι αυτοί παλεύονται όσο και με το πώς αυτοί συνδέονται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και, κατά προέκταση, με την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας.
Στη διάρκειά της παγκόσμιας καπιταλιστική κρίσης του 1873, το διεθνές εργατικό κίνημα αλλάζει θετικά τους συσχετισμούς. Διαδηλώσεις και συγκρούσεις στους δρόμους, άγριες απεργίες, αντάρτικες πρακτικές, σωματεία βάσης, διαμορφώνουν έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων. Αυτός ο καινούριος συσχετισμός, σε συνδυασμό με τις καινοτόμες αλλαγές στην πολιτική και θεωρία του εργατικού κινήματος που παράγει επί αμερικάνικου εδάφους η σύνθεση των επαναστατικών παραδόσεων του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος, γονιμοποιεί δημιουργικά τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες. Από εκεί ακριβώς απορρέει το αίτημα για σύγκρουση με τις στρατηγικές του κεφαλαίου, η γείωση της ταξικής πάλης στις πραγματικές προλεταριακές ανάγκες· από εκεί προκύπτει το σύνθημα για μείωση των ωρών εργασίας, για άνοδο των μισθών, για συνδικαλιστικά δικαιώματα, για σύνταξη και για ασφάλιση, ως κόμβων μιας επαναστατικής στρατηγικής με ορίζοντα τη συνολική απελευθέρωση του προλεταριάτου.
Στο έδαφος αυτό, αποκρούοντας τις λογικές της αέναης ωρίμανσης των συνθηκών, το εργατικό κίνημα μαζικοποιείται, αποκτά σύνδεση με τις πλατιές προλεταριακές μάζες, ριζοσπαστικοποιείται, δημιουργώντας ρήγματα στην αστική πολιτική τα οποία θα απελευθερώσουν πρωτοφανείς ταξικές δυναμικές, ικανές να παράγουν λίγα χρόνια αργότερα την αθάνατη εξεγερτική εποποιία του Μάη στο Σικάγο το 1886.
Η Εξέγερση του Σικάγο αποτελεί στην ουσία την κορύφωση μιας αλληλουχίας σκληρών ταξικών αναμετρήσεων που διεξάγονται ανελλιπώς στην αμερικανική ήπειρο την προηγούμενη εικοσαετία και η οποία γέννησε ριζοσπαστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και μεγάλους ταξικούς αγώνες –απεργία των σιδηροδρομικών και Κομμούνα του Πίτσμπουργκ του 1877– ως απάντηση στη γενικευμένη αναδιάρθρωση που επιχειρεί ο –δομημένος στη δουλεία, τον ρατσισμό και την εκκαθάριση των αυτοχθόνων– αμερικανικός καπιταλισμός προκειμένου να υπερβεί τη δομική κρίση που τον μαστίζει, όπως και τον ευρωπαϊκό, από το 1873, την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης.
2.
Το περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς ως μέρας διεθνούς αγώνα, προλεταριακής αλληλεγγύης και μνήμης για τη δολοφονία πέντε αναρχικών αγωνιστών εργατών πριν από 139 χρόνια στο Σικάγο γίνεται στις μέρες ακόμα πιο επίκαιρο σε μια συγκυρίας ωμής βίας του κεφαλαίου, του κράτους, του ιμπεριαλισμού εναντίον της τάξης μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε Ουκρανία και Συρία, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες δολοφονημένοι από τη ρατσιστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών που την απαρτίζουν στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τον Έβρο, γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το προστατευόμενο από τις ΗΠΑ κράτος του Ισραήλ, δεκάδες νεκροί και σακατεμένοι στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, 57 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στα Τέμπη: εργαζόμενοι και φοιτητές που έγιναν θυσία στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των περικοπών των κρατικών δαπανών για το σιδηροδρομικό δίκτυο, όπως ομολογούν ξεδιάντροπα οι ίδιοι οι εξουσιαστές.
Εκτός από τις χιλιάδες δολοφονίες που δεν μπορούν πια να κρυφτούν από τα ΜΜΕ, ο αδυσώπητος ταξικός πόλεμος λαμβάνει ταυτόχρονα πιο έμμεσες μα εξίσου αποτρόπαιες και ανθρωποκτόνες μορφές. Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια σημειώνεται μια διαρκής μείωση των πραγματικών μισθών, λόγω του πληθωρισμού και της στασιμότητας των μισθών που οι εργαζόμενοι παίρνουν στο χέρι. Η αύξηση των τιμών των βασικών αγαθών για την επιβίωση τσάκισε τα λαϊκά εισοδήματα, που υπέστησαν μια μείωση ύψους 40%, η οποία βέβαια δεν αναπληρώνεται ούτε στο ελάχιστο από τα ψίχουλα που πέταξε η κυβέρνηση με την υποτιθέμενη αύξηση του κατώτατου μισθού και τα επικοινωνιακά υποτιθέμενα οικονομικά αντισταθμίσματα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μείωση του μισθού με όρους αγοραστικής δύναμης. Η σημερινή απαξίωση της εργασιακής δύναμης και της ζωής των εργαζόμενων (η αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων έχει πέσει κατά το ένα τρίτο τα τελευταία 13 χρόνια ενώ το περιθώριο κέρδους των επιχειρήσεων έχει ταυτόχρονα εκτιναχθεί) δεν είναι ασφαλώς καινούριο φαινόμενο. Ενσωματώνει πλήθος αντεργατικών αναδιαρθρώσεων του πρόσφατου παρελθόντος και είναι βέβαια απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τη μνημονιακές δεσμεύσεις σε ΕΕ,ΕΚΤ, ΔΝΤ και τις διαχρονικές απαιτήσεις του ελληνικού κεφαλαίου.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ληστρικής αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου, η κυβέρνηση μοιράζει ψίχουλα κοροϊδίας με επικοινωνιακά μέτρα που δεν αναχαιτίζουν ούτε κατ’ ελάχιστο σε τη γενικευμένη φτώχεια και λεηλασία. Ενώ την ίδια στιγμή στο πλαίσιο της στρατηγικής πρόσδεσης και εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού στο ευρωατλαντικό άρμα και στην Ε.Ε., επενδύει δισεκατομμύρια σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς δείχνοντας με υπερβάλλοντα ζήλο την ευθυγράμμιση της με το στρατιωτικό πρόγραμμα Rearm Europe και βέβαια με τη νατοϊκή και σιωνιστική στρατηγική , σέρνοντας ολόκληρη την κοινωνία στην υπονόμευση του μέλλοντός της, μέσα στη δίνη τόσο των πρόσφατων κλυδωνισμών εντός της ευρωατλαντικής συμμαχίας, αλλά και των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών συγκρούσεων που αυτοί προμηνύουν.
Παράλληλα εκτός από τη μείωση των πραγματικών μισθών που παίρνουν στο χέρι οι εργαζόμενοι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου διεξάγεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής αναπαραγωγής: διάλυση των συστημάτων δημόσιας υγείας και ιδιωτικοποίηση των πιο επικερδών τμημάτων τους, μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης και κατάρτισης στις πλάτες των εκπαιδευόμενων, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και μείωση των συντάξεων. Στη σημερινή συγκυρία, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο πληθωρισμός και οι αντιπληθωριστικές πολιτικές αποτελούν όπλα για τη μετατόπιση του βάρους και του κόστους της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της παγκόσμιας εργατικής τάξης, ώστε στη συνέχεια να ξεκινήσει μια νέα ανοδική πορεία της καπιταλιστικής συσσώρευσης χτισμένη πάνω στην εξαθλίωση και τη θανάτωση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η φετινή Πρωτομαγιά θα πρέπει σε αυτή τη βάση να ξαναγίνει μέρα επιβεβαίωσης της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης, θα πρέπει να γίνει μέρα αποφασιστικής δράσης και αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου ενάντια στους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές μας: ΕΝΑΝΤΙΑ στην κρυμμένη καθημερινή απονέκρωση της ζωής που επιφέρει η «κανονική» εκμετάλλευση και η αλλοτρίωση της μισθωτής εργασίας· ΕΝΑΝΤΙΑ στις καθημερινές δολοφονίες στους πολέμους, στις διασχίσεις των συνόρων, στις ασθένειες και στα «δυστυχήματα» που δεν μπορούν πια να κρυφτούν, ενάντια στη σιωνιστική γενοκτονία στην Παλαιστίνη · ΕΝΑΝΤΙΑ στο σύστημα της μισθωτής εργασίας και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τις απεργίες στην Cosco μέχρι τις απεργίες στη Μαλαματίνα και τα Πετρέλαια Καβάλας, και από τις μοτοπορείες των διανομέων μέχρι τις απεργίες στην Efood και στην Wolt και στα τηλεφωνικά κάτεργα των πολυεθνικών (Τeleperformance), η πολυεθνική εργατική τάξη της χώρας δείχνει ότι μπορεί ακόμα να αγωνίζεται παρά το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που λύνει σε κάθε επίπεδο τα χέρια της εργοδοσίας. Αξιοσημείωτες ήταν επίσης και οι πολλές παρεμβάσεις και κινήσεις αλληλεγγύης του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος που στήριξαν τους εργατικούς αγώνες, κόντρα στην καταστολή κράτους και κεφαλαίου. Οι αγώνες αυτοί αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για πολλούς λόγους. Αφενός, γιατί αποτελούν στιγμές σύγκρουσης του προλεταριάτου όχι μόνο με τα αφεντικά, αλλά και με την κυβέρνηση και το ίδιο το κράτος. Διότι τα εργατικά δυστυχήματα, οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών και τα εξαντλητικά ωράρια δεν αποτελούν απλώς επιλογές της εκάστοτε επιχείρησης με σκοπό την αύξηση των κερδών. Αντίθετα, αποτελούν κεντρικές πολιτικές επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης, οι οποίες επιβάλλονται από το κράτος τόσο δια της καταστολής όσο και δια του νομοθετικού πλαισίου. Και οι οποίες δίνουν πρόσφορο έδαφος στην εργοδοτική βία και αυθαιρεσία που συνεχίζει να θερίζει με το φετινό έτος να καταγράφεται νέο μακάβριο ρεκόρ με περισσότερους από 60 νεκρούς εργάτες μόνο στο πρώτο τετράμηνο του 2025, αποδεικνύοντας πως το καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης δεν μπορεί να “εξανθρωπιστεί”, παρά μόνο να ανατραπεί.
Επιπλέον, η παρακαταθήκη των αγώνων αυτών είναι σημαντική γιατί οι αγώνες πετυχαίνουν νίκες. Οι επαναπροσλήψεις, οι καταβολές δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, οι υπογραφές συλλογικών συμβάσεων αποτελούν σε πρώτο επίπεδο σημαντικές στιγμές ανακούφισης για την εργατική τάξη που τσακίζεται από τις πολιτικές φτωχοποίησης και υποτίμησής της. Πέραν αυτού όμως, αποτελούν και απτές αποδείξεις της δύναμης του ταξικού κινήματος – και του προλεταριάτου γενικότερα.
3.
Υπό αυτή την έννοια, οι εργατικοί αγώνες συνδέονται άρρηκτα με τον αγώνα που δίνεται για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη. Σε πρακτικό επίπεδο, τα κεκτημένα των προηγούμενων αγώνων συνέβαλαν στη μαζικότητα των απεργιών για τα Τέμπη. Επιπλέον, ακριβώς αυτή η δυναμική που αναπτύχθηκε σταδιακά το προηγούμενο διάστημα ήταν που ανάγκασε τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες να προκηρύξουν απεργίες υπό την πίεση της κοινωνικής βάσης. Και τελικά, οι απεργίες, παρά τα όρια τους, συνέβαλαν σημαντικά στη μαζικοποίηση και στο συγκρουσιακό πνεύμα των διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν.
Επί του περιεχομένου όμως, τα δύο ζητήματα συνδέονται από κάτι βαθύτερο. Συνδέονται από τον αγώνα ενάντια στην ταξική υποτίμηση και, εν τέλει, ενάντια στην απαξίωση της ίδιας της ζωής μας. Το βλέπουμε εδώ και πολύ καιρό κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει εν ώρα εργασίας, δολοφονείται δηλαδή και αυτό βαφτίζεται ατύχημα. Το βλέπουμε τέλος καθημερινά, όταν καλούμαστε να επιβιώσουμε με μισθούς πείνας σε περιβάλλον γενικευμένης ακρίβειας.
Παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης των ευθυνών από τη φάμπρικα παραγωγής fake news που έχει στήσει η ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, όσο περνάει ο χρόνος αυτό το έγκλημα όχι μόνο δεν ξεχνιέται αλλά βαθαίνει στη συνείδηση όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας πως αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τους θανάτους 57 ανθρώπων είναι το κεφάλαιο και το κράτος. Δεν ήταν “δυστύχημα” που οφείλονταν στην “ατομική ευθύνη” ενός σταθμάρχη, αλλά προμελετημένο έγκλημα που πραγματοποιήθηκε στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους από το κεφάλαιο και τις κρατικές πολιτικές υποστήριξης του. Ήταν το νόμιμο ή παράνομο κέρδος, η “λευκή” ή “μαύρη” συσσώρευση κεφαλαίου που τράβηξε τη σκανδάλη.
4.
139 χρόνια μετά, και σε πείσμα των πάσης φύσεως απολογητών του καπιταλιστικού συστήματος, το ρήγμα που άνοιξε η εξέγερση του Σικάγο παραμένει ενεργό! Όπως τότε έτσι και τώρα η Πρωτομαγιά θα είναι πάντα απεργία και κάλεσμα σε αγώνα, όπως τότε έτσι και τώρα η Πρωτομαγιά θα εκφράζει πάντα την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών ∙ αυτήν που πολεμά για νέες παραγωγικές σχέσεις σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος, με ελεύθερα αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις στη βάση των προτεραιοτήτων που θέτουν οι απελευθερωμένες από τις ιδεολογικές μεσολαβήσεις του σαθρού καπιταλιστικού εποικοδομήματος κοινωνικές-εργατικές ανάγκες.
1η Μάη Όλοι-ες στους δρόμους!
Για την ταξική αντεπίθεση στο πόλεμο κράτους, κεφαλαίου, ιμπεριαλισμού
Για την Πρωτομαγιά του Σικάγου, της Θεσσαλονίκης, της Καισαριανής, για τις προλεταριακές εξεγέρσεις και τις κοινωνικές επαναστάσεις του σήμερα και του αύριο!
Ταξική Αντεπίθεση ( Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
