Ταξική Αντεπίθεση | Τιμή για πάντα στον αναρχικό κοινωνικό επαναστάτη Κυριάκο Ξυμητήρη – Αλληλεγγύη Λευτεριά σε όσους/ες διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων (Κάλεσμα στο διήμερο για την υπόθεση των Αμπελοκήπων)
Για να ζήσουμε, πρέπει να αγωνιστούμε, να εξεγερθούμε, να επαναστατήσουμε! Καμία ζωτική κατάκτηση για την εκμεταλλευόμενη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ολοκληρωτική σύγκρουση με τον ταξικό εχθρό, και καμία κατάκτηση δεν μπορεί να περιφρουρηθεί αποτελεσματικά χωρίς τη συνολική αναμέτρηση μαζί του.
Στις 31/10/2024 ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής Κυριάκος Ξυμητήρης χάνει την ζωή του μετά από έκρηξη σε διαμέρισμα στου Αμπελόκηπους. Το ερώτημα του πώς υπερασπιζόμαστε τη ζωή απέναντι σε ένα σύστημα που τη συνθλίβει καθημερινά, συμπυκνώνει τη διαδρομή αγώνα του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη. Ο Κυριάκος επέλεξε να απαντήσει με τη δράση, με τη σύγκρουση, την εξέγερση, την επανάσταση. Ήταν παρών όπου ο αγώνας γεννιόταν, στις αντιστάσεις ενάντια στην “ανάπλαση” των Εξαρχείων, στην αλληλεγγύη προς τους πολιτικούς κρατούμενους και τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό, στις δυναμικές κινητοποιήσεις για τα κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, στον αντιφασιστικό και αντιπολεμικό αγώνα, στις διαδηλώσεις ενάντια στις αστυνομικές δολοφονίες και την πατριαρχία. Δεν ήταν απλώς παρών· ενσάρκωνε μια στρατηγική συνεχούς ρήξης και υπέρβασης, σε κάθε επίπεδο. Πολιτικό, οργανωτικό, συντροφικό, μαχητικό. Η στάση και η διαδρομή του ήταν μια ζωντανή απόδειξη πως ο αγώνας για τη ζωή περνά μέσα από τον αδιάκοπη πάλη ενάντια στο σύστημα που τη σκοτώνει.
Σε μια τέτοια διαδικασία αναζήτησης των υπερβάσεων εκείνων που θα κάνουν εφικτή την αντιστοίχιση των αντιστάσεων στο επίπεδο εκείνο που επιβάλλει η εποχή μας, μπορούμε να φανταστούμε τον Κυριάκο το μοιραίο μεσημέρι της 31ης Οκτωβρίου. Να αναζητά τους όρους στο πώς ένα διαχρονικό μέσο πάλης στα χέρια των επαναστατικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, θα γινόταν μέσο αντίστασης ενάντια στο καθεστώς του εργασιακού σφαγείου και του κρατικού ολοκληρωτισμού, ενάντια στο φασισμό, την πατριαρχία, τον πόλεμο, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Στο πώς θα γινόταν, με άλλα λόγια, μια ένοπλη ενέργεια μια έμπρακτη συμβολή στη συγκρότηση του αντίπαλου δέους στην κρατική-καπιταλιστική- ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Μετά τον θάνατο του συντρόφου Κυριάκου, μέσα από ένα σκηνικό κρατικής προπαγάνδας, δικαστικής αυθαιρεσίας και μιντιακής τρομολαγνείας, ξεδιπλώνεται ένα νέο κεφάλαιο της κατασταλτικής επίθεσης ενάντια σε αυτούς που αγωνίζονται. Η έκρηξη που στοίχισε τη ζωή στον σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη μετατράπηκε άμεσα σε πολιτικό εργαλείο, με τα ΜΜΕ και το κράτος να χτίζουν βιαστικά ένα αφήγημα «τρομοκρατίας», επιστρατεύοντας τον 187Α για την ποινικοποίηση συντροφικών και φιλικών σχέσεων. Συλλήψεις, προφυλακίσεις και βασανισμοί – με αποκορύφωμα τη στέρηση ιατροφαρμακευτικής φροντίδας στις κρατούμενες Δήμητρα και Μαριάννα – συνθέτουν την εικόνα ενός καθεστώτος εκδικητικής εξουσίας που επιστρατεύει το δόγμα «Νόμος και Τάξη» ενάντια σε όσους αντιστέκονται.
Πίσω από τη ρητορική της «τρομοκρατικής απειλής» κρύβεται η διαχρονική στρατηγική του κράτους να καταστείλει κάθε ριζοσπαστική φωνή και πρακτική, να διαστρεβλώσει τη σημασία του αγώνα και να εξοντώσει κοινωνικά και φυσικά τους ανθρώπους του. Όμως, όπως απέδειξε και η ζωή του Κυριάκου, η πίστη στην ελευθερία, την ισότητα και τη συλλογική δράση δεν κάμπτεται από τις φυλακές, ούτε από τους θανάτους. Η μνήμη των νεκρών και η αλληλεγγύη στους διωκόμενους δεν είναι τιμές αλλά πράξεις συνέχειας. Απέναντι στην καταστολή και την κρατική τρομοκρατία, η απάντηση παραμένει πολιτική, συλλογική και αταλάντευτη: ο αγώνας συνεχίζεται.
Για να ολοκληρωθεί το μωσαϊκό τρομοϋστερίας αυτής της υπόθεσης, συλλαμβάνονται και ο σύντροφος Δημήτρης, με μόνη σύνδεση του – όπως και της Δήμητρας – τη σχέση τους με το διαμέρισμα. Οι συλλήψεις όμως δεν τελειώνουν εκεί, καθώς λίγες εβδομάδες αργότερα ακολουθεί η σύλληψη του αναρχικού συντρόφου Νίκου Ρωμανού και του Α.Κ., με μοναδικό στοιχείο ένα δακτυλικό αποτύπωμα σε ένα κινητό αντικείμενο (πλαστική σακούλα).
Ο βασανισμός και η κρατική εκδικητικότητα της συντρόφισσας Μαριάννας – που μεταφέρθηκε πολυτραυματίας στον Ευαγγελισμό μετά την έκρηξη στους Αμπελόκηπους – αλλά και της συντρόφισσας Δήμητρας, δεν έχουν τελειωμό. Η Μαριάννα θα βρεθεί φρουρούμενη για 15 μέρες στο νοσοκομείο και θα μεταφερθεί, παρά τα σοβαρά τραύματά της, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Έξι μήνες μετά, και ενώ τα τραύματα και η κατάσταση της υγείας της καθιστούν αναγκαία την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ο κρατικός μηχανισμός την αρνείται, με κίνδυνο για μόνιμα προβλήματα στην υγεία της. Η Δήμητρα, με σοβαρότατα δερματολογικά προβλήματα, εμπαίζεται από τους μηχανισμούς του σωφρονιστικού συστήματος, που αποδίδουν τα συμπτώματά της σε ψυχολογικά αίτια χωρίς να έχει προηγηθεί έλεγχος για παθολογικά αίτια. Το μήνυμα του κρατικού μηχανισμού γίνεται έτσι ξεκάθαρο, όποιος αγωνίζεται, θα συνθλίβεται σωματικά και ψυχικά.
Μέσα σε ένα ευρύτερο κλίμα όπου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ο εθνικισμός οξύνονται, όπου οι πολιτικές της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της ακρίβειας σπρώχνουν όλο και περισσότερους στην κοινωνική περιθωριοποίηση και ποινικοποιούν την ίδια τη φτώχεια, η κρατική καταστολή και η καπιταλιστική κερδοφορία αποτελούν σταθερή συνιστώσα και εγγυητή της διαιώνισης της ταξικής αδικίας. Στο ασφυκτικό περιβάλλον της φυλακής, η κρατική βία ξεδιπλώνεται στην πιο ωμή και απογυμνωμένη της μορφή. Οι συνθήκες εγκλεισμού δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά οργανικό κομμάτι μιας συνολικής στρατηγικής κοινωνικού ελέγχου και καταστολής. Σχεδιάζονται για να συντρίβουν ψυχικά και σωματικά τους κρατούμενους, ώστε το ίδιο το ενδεχόμενο της φυλάκισης να λειτουργεί παραδειγματικά και εκφοβιστικά. Η βαρβαρότητα του εγκλεισμού δεν είναι τυχαία παρενέργεια, αλλά στοχευμένο εργαλείο, δηλαδή μια επίδειξη δύναμης απέναντι σε όσους αποκλίνουν από τους κανόνες της αστικής νομιμότητας. Τα σωφρονιστικά ιδρύματα, πέρα από χώρους περιορισμού, είναι μηχανές ανακύκλωσης της φτώχειας και εργοστάσια κοινωνικής συντριβής που παράγουν και αναπαράγουν ανθρώπους εξαντλημένους, περιθωριοποιημένους και πρόθυμους να συμβιβαστούν με τις πιο υποτιμημένες συνθήκες ζωής ή να επιστρέψουν στις ίδιες φυλακές που τους κατέστρεψαν.
Η στοχευμένη προσπάθεια φίμωσης του επαναστατικού λόγου και δράσης αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο που είναι ο φόβος του εξουσιαστικού μηχανισμού απέναντι σε όσους και όσες αρνούνται να υποταχθούν στην κανονικότητα της αδικίας, της ανισότητας και της εκμετάλλευσης. Η διαρκής και μεθοδική σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου ξεσκεπάζει την αγωνιώδη τους προσπάθεια να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους απέναντι σε εκείνους που αμφισβητούν όχι μόνο τη λειτουργία τους, αλλά την ίδια την ύπαρξή τους.
Όσο κι αν το σύστημα επιχαίρει για την απώλεια ενός ακόμα αγωνιστή και τη ρωγμή που νομίζει πως προκάλεσε στο σώμα του κινήματος, η ίδια η πραγματικότητα το διαψεύδει εκκωφαντικά. Ο θάνατος του Κυριάκου Ξυμητήρη δεν λειτούργησε ως πλήγμα αλλά ως σπίθα που πυροδότησε νέες αγωνιστικές διεργασίες, ξύπνησε συλλογικές συνειδήσεις και όπλισε με πείσμα ανθρώπους που πορεύονται στον αγώνα. Γιατί όταν ένας επαναστάτης πέφτει, η μνήμη του γίνεται πυξίδα και η απώλειά του μαζικό προσκλητήριο στην αγωνιστική υπόθεση.
Η έκρηξη στην οδό Αρκαδίας δεν σκόρπισε μόνο θραύσματα• έσπασε τη σιωπή, ξαναχαράζοντας το νήμα της αγωνιστικής συνέχειας. Ο Κυριάκος και η Μαριάννα δεν ήταν απλώς παρόντες· ήταν κομμάτι ενός κοινού πυρήνα, από τις πρωτοβουλίες και τις καταλήψεις, μέχρι τις συγκρούσεις και τις συνελεύσεις. Ο Κυριάκος θα παραμένει δίπλα μας, με εκείνο το συγκρατημένο χαμόγελό του, κάθε φορά που θα συναντιόμαστε στους δρόμους του αγώνα, στα αμφιθέατρα, στα οδοφράγματα, στα στενά της πλατείας Εξαρχείων, σε όλες εκείνες τις στιγμές που γεννιούνται οι σύγχρονες έφοδοι στον ουρανό.
Συμμετέχουμε στηρίζουμε το διήμερο για την υπόθεση των Αμπελοκήπων που διοργανώνει η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες και την πορεία το Σάββατο 10/05 19:00 (Πεζόδρομος Μεσολογγίου) στα Εξάρχεια
Τιμή για πάντα στον αναρχικό Κυριάκο Ξυμητήρη που έπεσε μαχόμενος στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση
Κάτω τα χέρια από τις αναρχικές κρατούμενες Μαριάννα Μανουρά και Δήμητρα Ζ.
Αλληλεγγύη- Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους/ες της υπόθεση των Αμπελοκήπων (Μαριαννα Μ, Δημητρα Ζ.. σ. Δημήτρη, Νίκο Ρωμανό, Α.Κ)
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
