Ταξική Αντεπίθεση | Για τα γεγονότα του Σαββάτου 12 Απριλίου στα Εξάρχεια (Κείμενο που μοιράστηκε στη γειτονία)
Κατά τη διάρκεια της νύχτας του Σαββάτου 12/4/25 ορισμένοι/ες από εμάς προσεγγίζοντας την περιοχή των Εξαρχείων προκειμένου να ανηφορίσουμε στη συναυλία οικονομικής ενίσχυσης για τον λαό της Γάζας στο λόφο του Στρέφη, βρεθήκαμε ανάμεσα σε πελώριες φλόγες που προσέγγιζαν επικίνδυνα τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών και κατέκαιγαν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Εντύπωση μας προκάλεσε εξαρχής η παρατεταμένη καθυστέρηση της πυροσβεστικής που έφτασε στο σημείο τουλάχιστον μια ώρα μετά το ξέσπασμα της πυρκαγιάς με αποτέλεσμα οι εστίες της φωτιάς να πολλαπλασιάζονται διαρκώς και ο κίνδυνος για απώλεια ζωής ή σοβαρού τραυματισμού να μεγαλώνει.
Ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής γνωστός. Όχι απλώς δεν έκαναν το οτιδήποτε για να προστατεύσουν τους ενοίκους των πολυκατοικιών, αλλά ενώ η γειτονιά καιγόταν εκείνοι επιδίδονταν σε ένα κατασταλτικό κρεσέντο στα γύρω στενά ξυλοκοπώντας κυρίως νεαρούς, πραγματοποιώντας μάλιστα 72 προσαγωγές. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ που περικύκλωσαν τις πυρκαγιές στην πραγματικότητα “περιφρουρούσαν” τους πληγέντες που εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους κινδύνευαν από τις φωτιές και τις αναθυμιάσεις. Ενώ δεν έλειψαν και οι στιγμές που εμφανώς απολάμβαναν την γειτονιά μας να φλέγεται. Μέσα σε αυτή την συνθήκη της γενικευμένης (σε όλα τα μέτωπα) αδιαφορίας επιλέξαμε μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες, γείτονες και γειτόνισσες, συντρόφους και συντρόφισσες από την πολιτική ομάδα ¨Πρωτοβουλία για την Ταξική και πολιτική Ανασυγκρότηση¨, να βοηθήσουμε στην κατάσβεση της πυρκαγιάς και στον απεγκλωβισμό των γειτόνων μας αξιοποιώντας πυροσβεστήρες και αντιασφυξιογόνες μάσκες που υπήρχαν στον πολιτικό χώρο της συλλογικότητας μας -της Ταξικής Αντεπίθεσης-, που βρίσκεται στην οδό Καλλιδρομίου 49. Για περισσότερο από μία ώρα η φωτιά έκαιγε αυτοκίνητα, ως επί το πλείστον φτωχοάμαξα, των οποίων ανά τακτά διαστήματα έσκαγαν τα ντεπόζιτο προκαλώντας διαδοχικές εκρήξεις, καθιστώντας ακόμα πιο επικίνδυνη την παραμονή ανθρώπων εντός των πολυκατοικιών με τους καπνούς να έχουν διαμορφώσει συνθήκες πνιγμού μέσα στα διαμερίσματα. Κάτι που διαπιστώσαμε και οι ίδιοι όταν μπήκαμε μέσα σε αυτά (συγκεκριμένα στην πολυκατοικία στην οδό Μπενάκη και Καλλιδρομίου) προκειμένου να απεγκλωβίσουμε τους ανθρώπους μεταξύ των οποίων ηλικιωμένοι και παιδιά. Ενώ ο πολιτικός μας χώρος εξαιτίας της γειτνίασης με την φλεγόμενη πολυκατοικία αποτέλεσε καταφύγιο για αρκετούς ανθρώπους.
Η αυτονόητη στάση κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης προέκυψε αυθόρμητα ως πολιτικός μονόδρομος. Στάση που υπαγορεύτηκε μέσα από αυτές τις αρχές που αποτελούν για εμάς πολιτικά προτάγματα και οδηγό απέναντι στο κράτος, τον καπιταλισμό και τα διάφορα εκφυλιστικά φαινόμενα που εδώ και χρόνια ευδοκιμούν – και – στην περιοχή των Εξαρχείων.
Είναι εμφανές ότι το κράτος με την πάγια τακτική του αξιοποίησε τις εκτεταμένες καταστροφές του Σαββάτου στην περιοχή των Εξαρχείων προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα απέναντι στον απόηχο των μαζικών/συγκρουσιακών κινητοποιήσεων και επαναστατικών πρακτικών που αναπτύχθηκαν απέναντι στο κρατικό–καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και γέμισαν με αισιοδοξία την κοινωνία. Μια ατζέντα που εκτιμούμε θα άλλαζε την υπάρχουσα διαμορφωμένη πραγματικότητα εάν τα αντανακλαστικά κόσμου της γειτονιάς δεν ενεργοποιούνταν άμεσα. Σε αυτή την επιχειρούμενη αλλαγή ατζέντας με ενορχηστρωτή τον Υπουργό “Προστασίας” του πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη, που παραδοσιακά επιχειρεί να εμφανίσει ως αντικοινωνικό και απολίτικο ολόκληρο το ανταγωνιστικό κίνημα ώστε να αφαιρέσει από αυτό το ηθικό πλεονέκτημα που διατηρεί στην κοινωνική συνείδηση απέναντι στο δολοφονικό, ληστρικό και διεφθαρμένο από την φύση του αστικό σύστημα που ο ίδιος εκπροσωπεί, μόνο τυχαία δεν είναι η κατασταλτική επίθεση του κράτους για ακόμα μια φορά στην γειτονιά των Εξαρχείων και στα κεκτημένα της.
Η κυβέρνηση επενδύει στο πολυδοκιμασμένο δόγμα της καταστολής του «εσωτερικού εχθρού» καλλιεργώντας ένα γενικευμένο κλίμα «ηθικού πανικού» στην κοινωνία προκειμένου να συσπειρώσει το συντηρητικό της ακροατήριο εις βάρος των αγώνων και της ιστορικότητας των Εξαρχείων. Η επίθεση του Μπακογιάννη και συνολικά της κυβέρνησης της ΝΔ κινήθηκε σε δύο άξονες. Τόσο απέναντι στην συναυλία οικονομικής ενίσχυσης στον λαό της Παλαιστίνης και την στοχοποίηση του κινήματος αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Όσο και απέναντι στον ελεύθερο και αντιεμπορευματικό χαρακτήρα του λόφου Στρέφη και στην κατάληψη «Εξωστρεφής» που εξαιτίας των μακρόχρονων αγώνων -αγώνων που ανάγκασαν σε τακτικό ελιγμό τον νυν δήμαρχο Δούκα-, ο λόφος παραμένει ανεκμετάλλευτος από το ιδιωτικό κεφάλαιο και τους αστυνομικούς προστάτες του.
Οι κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις και οι στοχευμένες ενέργειες επαναστατικής αντιβίας ουδεμία σχέση έχουν με τα γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν το βράδυ του Σαββάτου και στραφήκαν εναντίον του κόσμου της γειτονιάς και αλληλέγγυου κόσμου που ήρθε να ενισχύσει οικονομικά, ηθικά και πολιτικά την συναυλία αλληλεγγύης στον λαό της Γάζας. Η εργαλειοποίηση μιας γενοκτονίας προκειμένου να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα αποτελεί προσβολή τόσο για την ίδια την Παλαιστινιακή Αντίσταση όσο και ύβρη απέναντι σε έναν ολόκληρο λαό που μάχεται με το όπλο στο χέρι απέναντι στην φονικότερη μηχανή στον πλανήτη.
Δεν είμαστε θιασώτες ούτε φετιχιστές της βίας, αναγνωρίζουμε την αξία και την χρησιμότητα της όταν στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και τους πραιτοριανούς της. Όταν λειτουργεί απελευθερωτικά στους και για τους καταπιεσμένους. Η βία που στρέφεται εναντίον ανθρώπων της τάξης μας, εκείνη η βία που δεν αποτελεί φάρο διακριτότητας μεταξύ της απελευθερωτικής διαδικασίας και της συστημικής βίας, η βία που δεν απολογείται στην κοινωνική βάση για τυχόν αστοχίες και λάθη ενεργοποιώντας την διαδικασία της αυτοκριτικής ως στοιχείο απεύθυνσης ακόμα και όταν κάτι πάει στραβά, η βία που αναπτύσσεται πάνω στην απαξίωση της κοινωνίας και στην αδιαφορία των κόπων μιας ολόκληρης ζωής φέρει στον πυρήνα της τον κόσμο της εξουσίας.
Η υπεράσπιση (ρητή ή υπόρρητη) των παράπλευρων απωλειών και της βίας που στρέφεται στους από τα κάτω αποτελεί κατοπτρικό είδωλο της εξουσιαστικής βίας και αποτελεί για εμάς μια διαδικασία υπονόμευσης του ηθικού πλεονεκτήματος της Αντίστασης και των αγωνιστικών δεσμών που διαχρονικά αναπτύσσονται μεταξύ της γειτονιάς των Εξαρχείων και του κινήματος. Οργανικές σχέσεις που διαχρονικά αποτελούν το εφαλτήριο για την ανάπτυξη κοινών αγώνων, κοινωνικών συγκρούσεων, εξεγέρσεων, καθιστώντας τα Εξάρχεια το χωροταξικό αντίπαλο δέος απέναντι στο σύστημα εξουσίας. Σε μια γειτονιά που οι στοχευμένες συγκρούσεις με την αστυνομία όχι απλώς βρίσκουν ζωτικό χώρο και εδαφικοποιούνται αλλά αποτελούν και διαχρονικά κομμάτι μιας πολύμορφης αγωνιστικής παράδοσης και μια συνθήκη δίκαιης εναντίωσης στην κρατική βαρβαρότητα, οι συγκρούσεις που επιχειρησιακά κατά την διάρκεια του σχεδιασμού τους δεν συνυπολογίζουν τον κοινωνικό παράγοντα απλώς επαληθεύουν και την πολιτική αντίληψη των υποκειμένων που η μοναδική προνόηση κατά την διάρκεια του σχεδιασμού αφορά μόνο την ασφαλή διαφυγή των ιδίων μέσω της ασφάλειας της εκάστοτε καβάτζας. Η ανάπτυξη μιας πραγματικής συγκρουσιακής κουλτούρας συντροφικότητας και αλληλεγγύης που επιδιώκει την πραγματική όξυνση της κοινωνικής και ταξικής αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο, αποτελεί για εμάς πραγματικό επίδικο και ο,τι άλλο αποτελεί προσβολή της επαναστατικής αντιβίας τόσο ως μέσου αλλά και ως διαδικασίας χειραφετητικής, ανταγωνιστικής και διακριτής απέναντι στην εξουσιαστική και αντικοινωνική βία του κράτους και των μηχανισμών του.
Για τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης – Για την προλεταριακή αντεξουσία, την αναρχία και τον κομμουνισμό
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών) Καλλιδρομίου 49, Εξάρχεια
*Το κείμενο μοιράστηκε μαζικά στη γειτονιά των Εξαρχείων. Χέρι με χέρι, σε εισόδους σπιτιών, σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
