Εκδήλωση για το Μarch to Gaza- H εισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης
Με μεγάλη συμμετοχή, τοποθετήσεις συλλογικοτήτων και οργανώσεων που συμμετείχαν στο March to Gaza και συζήτηση γύρω από τους όρους οργάνωσης ενός μαζικού κινήματος αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, πραγματοποιήθηκε χθες η εκδήλωση της Ταξικής Αντεπίθεσης και της «Πρωτοβουλίας για την ταξική και πολιτική ανασυγκρότηση» στον πολιτικό χώρο της Καλλιδρομίου 49. Στην εκδήλωση ξεδιπλώθηκαν παραστατικά οι οργανωτικές, πολιτικές και ανθρώπινες πτυχές του εγχειρήματος March to Gaza, αναπτύχθηκαν σκεπτικά για τον χαρακτήρα της εποχής μας και κατατέθηκαν προτάσεις για την κινηματική συνέχεια. Ήταν μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση από αυτές που συμβάλλουν ουσιαστικά στην ανάπτυξη του αναβαθμισμένου πολιτικά διαλόγου που έχει ανάγκη το κίνημα σήμερα.
Παρακάτω παραθέτουμε την εισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης
Το διεθνές March to Gaza αποτέλεσε μέρος ενός ευρύτερου πλέγματος διεθνιστικής αλληλεγγύης, σε συντονισμό με πρωτοβουλίες όπως το Somoud Convoy και το Madleen. Όλες αυτές οι αποστολές, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, επιχείρησαν να προσεγγίσουν την πολιορκούμενη από το Ισραήλ περιοχή της Ράφα και, γενικότερα, τη Λωρίδα της Γάζας.
Κοινός τους στόχος ήταν η άρση του αποκλεισμού της ανθρωπιστικής βοήθειας και η ανάδειξη της γενοκτονίας που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός. Τέτοιου είδους ακτιβιστικές πρωτοβουλίες στέλνουν σαφές μήνυμα απονομιμοποίησης του κράτους του Ισραήλ, το οποίο απολαμβάνει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας. Εξ αρχής ήταν σαφές ότι οι πιθανότητες να φτάσουμε στη Ράφα ήταν εξαιρετικά περιορισμένες, κάτι αντιληπτό ακόμη και χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις εξωτερικής πολιτικής. Ωστόσο, η δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, καθώς και η δίκαιη απάντηση της Τεχεράνης, κατέστησαν αυτή την προοπτική τελικά αδύνατη.
Όπως έχει ήδη επισημανθεί, η σημασία αυτής της κινητοποίησης εστιάζει κυρίως στο πολιτικό της αποτύπωμα. Ο στόχος δεν ήταν μόνο η αμφισβήτηση της διεθνούς νομιμοποίησης του Ισραήλ, αλλά και η ανάδειξη της γενοκτονίας, της λιμοκτονίας και της ευρύτερης ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός. Ένα ακόμη σημείο που καταδείχθηκε από τη συμμετοχή και Ελλήνων σε αυτό το εγχείρημα ήταν η δημόσια έκφραση δυσαρέσκειας απέναντι στην πολιτική και οικονομική στήριξη που παρέχει η Ελλάδα στο κράτος-δολοφόνο. Η πορεία προς τη Γάζα δεν αποτέλεσε ούτε απομονωμένη ενέργεια, ούτε την απαρχή κάποιου νέου κινήματος. Αντιθέτως, εντάσσεται σε μια συνεχή αλυσίδα κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων υπέρ της Παλαιστίνης, τόσο πριν όσο και μετά την 7η Οκτωβρίου.
Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη πρωτοβουλία δεν προήλθε αυθόρμητα από τις χώρες που την πλαισίωσαν, αλλά υπήρξε ανταπόκριση σε κάλεσμα αιγυπτιακών και παλαιστινιακών συνδικάτων. Επρόκειτο, δηλαδή, για μια πράξη αλληλεγγύης που ανταποκρινόταν σε υπαρκτή και επιτακτική ανάγκη του παλαιστινιακού λαού να σπάσει ο αποκλεισμός και να διασφαλιστεί η διέλευση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα. Αν και η αποστολή είχε τελικά κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, το χρονικό της, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, συνέβαλε στην ενεργοποίηση μαζικών κινητοποιήσεων σε διεθνές επίπεδο.
Οι Έλληνες συμμετέχοντες στην αποστολή έτυχαν σαφώς ευνοϊκότερης μεταχείρισης στην Αίγυπτο σε σχέση με άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Ελβετία, τα μέλη της οποίας βρέθηκαν υπό κράτηση από πολύ νωρίς, και αυτό οφείλεται καθαρά στη σχέση Ελλάδας–Ισραήλ. Από την πρώτη ημέρα της άφιξής μας, η παρουσία μας βρισκόταν υπό διαρκή επιτήρηση από τις αιγυπτιακές αρχές. Τη δεύτερη ημέρα, σε μια προσπάθεια να φτάσουμε στην Ισμαηλία, ήρθαμε αντιμέτωποι με την απαγόρευση προσέγγισης και το τελεσίγραφο των αρχών να αποχωρήσουμε από το σημείο ελέγχου, όπου είχαν συγκεντρωθεί Έλληνες και διεθνείς συμμετέχοντες, όπου και επιδιώκαμε να διανυκτερεύσουμε. Αντιδρώντας, παραμείναμε εκεί, μετατρέποντας την παρουσία μας σε διαμαρτυρία. Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, παρείσφρησαν παρακρατικοί υποστηρικτές του δικτατορικού καθεστώτος Σίσι, οι οποίοι επιχείρησαν με βία να διαλύσουν τη συγκέντρωση. Την ημέρα της επιστροφής μας στην Ελλάδα, οι αιγυπτιακές αρχές μας συνέλαβαν, αφαιρώντας τα κινητά και τα διαβατήριά μας, χωρίς να μας δοθεί η δυνατότητα επικοινωνίας με δικηγόρους. Μας μετέφεραν αρχικά σε αστυνομικό τμήμα και κατόπιν, με λεωφορείο της αστυνομίας, στο αεροδρόμιο, όπου παραμείναμε κρατούμενοι μέχρι το επόμενο πρωί. Οι αιγυπτιακές αρχές μάς συνόδευσαν μέχρι την άφιξή μας στην Ελλάδα, όπου και παρέδωσαν τα διαβατήριά μας στις ελληνικές αρχές.
Αν και δεν υπήρξε ρητή αναφορά στο Ισραήλ ή σε θέματα ασφαλείας του κράτους του Ισραήλ από τις αιγυπτιακές αρχές, ήταν προφανές πως το πλαίσιο των περιορισμών σχετιζόταν με τη συνεργασία Αιγύπτου–Ισραήλ. Από το 2007 και μετά, η Αίγυπτος έχει ουσιαστικά συνταχθεί με τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας, διατηρώντας το πέρασμα της Ράφα – το μοναδικό σύνορο της Λωρίδας που δεν ελέγχεται άμεσα από το Ισραήλ – υπό αυστηρότατους περιορισμούς. Επιτρέπει τη διέλευση μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, λειτουργώντας επί της ουσίας ως σύμμαχος του Ισραήλ στον αποκλεισμό της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Παρότι το March to Gaza δεν κατάφερε να φτάσει στη Ράφα, είχε σημαντικό συμβολικό αντίκτυπο. Λειτούργησε ως καταλύτης κινητοποιήσεων σε πολλές πόλεις του κόσμου. Στην Αθήνα, συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη πορεία υπέρ της Παλαιστίνης μετά την 7η Οκτωβρίου, γεγονός που επιβεβαιώνει τον κοινωνικό απόηχο και τη δυναμική που δημιούργησε η διεθνής αποστολή. Η διεθνής αλληλεγγύη οφείλει να είναι ξεκάθαρα πολιτική και συγκρουσιακή. Δεν αρκεί η έκφραση συμπάθειας ή η αποστολή βοήθειας αποκομμένη από το πολιτικό της πλαίσιο. Ειδικά ο Παγκόσμιος Βορράς δεν μπορεί να παριστάνει τον ουδέτερο παρατηρητή ή τον ευαίσθητο συμπαραστάτη των καταπιεσμένων, όταν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μηχανής που συντηρεί την ισραηλινή κατοχή και γενοκτονία. Η αλληλεγγύη πρέπει να αρθρώνεται ενάντια στις κυβερνήσεις μας, στις εξαγωγές όπλων, στις εμπορικές συμφωνίες, στις πολιτικές στήριξης που παρέχονται στο Ισραήλ. Να στοχεύει στη διακοπή αυτής της συνενοχής και όχι στη διαχείρισή της. Είναι, δηλαδή, αλληλεγγύη που αντιλαμβάνεται τη θέση της όχι απλώς δίπλα στους καταπιεσμένους λαούς, αλλά απέναντι στους καταπιεστές, ανεξαρτήτως της γεωγραφικής τους προέλευσης.
Ο κίνδυνος της φιλανθρωπίας και της ενοχοποιητικής αυτοαναφορικότητας είναι υπαρκτός, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για κοινωνίες που δεν βιώνουν άμεσα πόλεμο, κατοχή ή αποκλεισμό. Η ειλικρινής αλληλεγγύη δεν βασίζεται ούτε στο συναίσθημα ούτε στη λύπηση. Είναι ζήτημα θέσης, ευθύνης και έμπρακτης πολιτικής στήριξης. Σημαίνει να αναγνωρίζεις τον ρόλο σου σε ένα παγκόσμιο σύστημα αδικίας και να επιλέγεις ενεργά να το πολεμάς και να παίρνεις θέση απέναντί του, όμως ταυτόχρονα να ακούς και να συμπορεύεσαι με το ίδιο το υποκείμενο που προσπαθείς να στηρίξεις. Οτιδήποτε εκτός της ουσιαστικής συμπόρευσης με τους καταπιεσμένους (ειδικά όταν προέρχεται από άτομα του Δυτικού κόσμου) αγγίζει τα όρια του αποικιοκρατικού ακτιβισμού και της λογικής του «λευκού σωτήρα». Το March to Gaza ήταν μόνο μία δράση μέσα σε μια πολύμορφη και συνεχή διαδικασία κινητοποιήσεων.
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών & Κομμουνιστ(ρι)ών)
