▪️ Για τις αντισιωνιστικές κινητοποιήσεις και τις συκοφαντίες περί αντισημιτισμού (+κάλεσμα στην κινητοποίηση στο Πειραιά ενάντια στην άφιξη του «Crown Iris)
Με φορά από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της 10ης Αυγούστου σε όλη τη χώρα, όπως και από τις αγωνιστικές υποδοχές του -γεμάτου με στρατιωτικούς του ΙDF- κρουαζιερόπλοιου Crown Iris σε Βόλο, Σύρο, Ρόδο, Άγιο Νικόλαο αλλά και από την ακύρωση της μεταφοράς στρατιωτικού υλικού από το λιμάνι του Πειραιά στις 14 και 16/7, το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό ανανεώνει το ραντεβού, δίπλα στο εργατικό κίνημα, στη συγκέντρωση ενάντια στη νέα άφιξη του Crown Iris στον Πειραιά, την Πέμπτη 14 Αυγούστου στις 7πμ (πύλη λιμανιού Ε12).
Ενόψει και των καταιγιστικών εξελίξεων που δρομολογεί η επίσημα ανακοινωμένη πλέον πρόθεση του Ισραήλ για γενικευμένη χερσαία εισβολή στη Γάζα και η απόπειρα υλοποίησης διαμέσου αυτής των πιο επιθετικών σχεδιασμών ΗΠΑ Ισραήλ για τη Μέση Ανατολή, είναι η ώρα το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα να κλιμακώσει την πάλη του, στοχεύοντας πολλαπλασιαστικά έναν από τις πλέον νευραλγικούς πυλώνες του ελληνικού καπιταλισμού, αυτόν της πολύπλευρης συνεργασίας του με το κράτος δολοφόνο. Αναγνωρίζοντας ότι αυτή ακριβώς η πολιτική που δίνει γη και ύδωρ στους σιωνιστές φονιάδες και τις ΗΠΑ είναι η ίδια πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου που τσακίζει μισθούς και δικαιώματα, που καταστέλλει το κίνημα, που δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, στα εργασιακά κάτεργα, στα νοσοκομεία, στα τρένα.
Η διάχυτη ανησυχία του εγχώριου συστήματος εξουσίας για τη γενίκευση των αντισιωνιστικών και φιλοπαλαιστινιακών διαθέσεων της ελληνικής κοινωνίας (αντίστοιχα όπως παλιότερα με τον «τρισκατάρατο αντιαμερικανισμό») και τις προεκτάσεις που μια τέτοιου είδους ριζοσπαστικοποίηση μπορεί να φέρει, την κάνει να επιστρατεύει –πέρα από την άμεση καταστολή- την σφοδρή ιδεολογική επίθεση, που ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες επικεντρώθηκε στις κίβδηλες κατηγορίες περί «αντισημιτισμού και επιθέσεων σε ισραηλινούς τουρίστες».
Σε αυτό το φόντο η υπεράσπιση της αντισιωνιστικής δράσης και παρέμβασης και η απόκρουση των αστικών/σιωνιστικών αφηγημάτων είναι επιβεβλημένη. Παρακάτω θα εστιάσουμε συνοπτικά στις στρατηγικές του ισραηλινού κεφαλαίου εντός του «ελληνικού τουριστικού παραδείσου» και θα αναφερθούμε εκτενέστερα στο πώς νοηματοδοτείται –και διαστρεβλώνεται- στη σιωνιστική/καθεστωτική αφήγηση ο αντισημιτισμός.
🔻Ο ελληνικός τουριστικός παράδεισος και οι στρατηγικές του ισραηλινού κεφαλαίου
Η Ελλάδα έχει αναδειχθεί, εν μέσω της γενοκτονίας στη Γάζα, σε κορυφαίο τουριστικό προορισμό για ισραηλινούς-ές, αν και στο φόντο των μεγάλων αντισιωνιστικών κινητοποιήσεων που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, ισραηλινά ΜΜΕ αρχίζουν να μιλούν για τον χαμένο ελληνικό «τουριστικό παράδεισο». Ενδεικτικά, μόνο τον Ιούλιο κατέφθασαν στη χώρα περίπου 160.000 επισκέπτες-τριες από το Ισραήλ. Μάλιστα, περιοχές της Ελλάδας έχουν επιλεγεί από ισραηλινές οργανώσεις υποστήριξης του IDF ως ιδανικοί προορισμοί «αποθεραπείας» και ξεκούρασης στρατιωτών-σφαγέων του παλαιστινιακού λαού.
Είτε στις γειτονιές της πόλης, είτε στα νησιά, οι σιωνιστές τουρίστες φροντίζουν συνήθως να μην περνά απαρατήρητη η παρουσία τους ως υποστηρικτές του γενοκτονικού πολέμου, μέσα από επιθετικές συμπεριφορές απέναντι σε κατοίκους και εργαζόμενους/ες που εκφράζονται υπέρ της Παλαιστίνης, ρατσιστικές εκφράσεις απέναντι σε Άραβες μετανάστες, σκίσιμο αντιπολεμικών αφισών, αναγραφή συνθημάτων υπέρ του IDF κλπ.
Αυτή η έντονη τουριστική κινητικότητα συνδέεται άμεσα με τις διασυνοριακές μπίζνες του ισραηλινού κεφαλαίου (και) στον τομέα των ξενοδοχειακών επενδύσεων και του real estate. Πολιτικές με σαφές ταξικό πρόσημο και κοινωνικές αντανακλάσεις σε τοπικό επίπεδο, οι οποίες φυσικά εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο βαθέματος της σχέσης των δύο κρατών, ως «στρατηγικών εταίρων» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη συνεπαγόμενη συνεργασία σε νευραλγικούς τομείς, όπως η ενέργεια και η στρατιωτική άμυνα (βλέπε ενεργειακή διασύνδεση Ισραήλ με ΕΕ μέσω Ελλάδας- Great Sea Interconnector, συμφωνίες για προμήθεια πυραυλικών συστημάτων, διαπραγματεύσεις για αγορά Iron Dome, λειτουργία του Διεθνούς Κέντρου Εκπαίδευσης Πιλότων στην Καλαμάτα).
Σε αυτό το πλαίσιο, το ισραηλινό κεφάλαιο, και το ίδιο το κράτος μέσω θεσμικών φορέων του, έχει αναδειχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτές ακινήτων της εγχώριας μεταμνημονιακής καμένης γης. Το αποτύπωμα γίνεται ολοένα και πιο έντονο στον ξενοδοχειακό τομέα. Μόνο στην Αθήνα έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια 4 μεγάλα ξενοδοχεία της αλυσίδας Isrotel, με τελευταίο το πεντάστερο Hilton. Τουλάχιστον άλλοι τρεις όμιλοι ισραηλινών συμφερόντων και ισραηλινά funds έχουν επενδύσει εκατομμύρια σε ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις σε όλη τη χώρα: σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ναύπλιο, Πελοπόννησο, Ρόδο, Κρήτη κλπ.
Δεν είναι τυχαία φυσικά η θερμή αντιμετώπιση που επιφύλαξε, κυρίως στη Ρόδο, αλλά και σε περιοχές της Κρήτης, σε συνεργασία με τις αρχές, μερίδα των ντόπιων καπιταλιστών και μπράβων τους, υπό τον μανδύα του χυδαίου κρατικού αφηγήματος περί αντισημιτισμού, απέναντι στο κρουαζιερόπλοιο Crown Iris και τους αφιονισμένους επιβάτες-στρατιώτες και υποστηρικτές του IDF, στον αντίποδα των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων και αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από τον κόσμο του αγώνα.
Εκτός από τον ξενοδοχειακό τομέα η επενδυτική ισραηλινή στρατηγική επικεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στην απόκτηση ακινήτων, σε γειτονιές που έχουν υποστεί βίαιο gentrification και προσφέρουν «ευκαιρίες» αστικής ανάπλασης ή τουριστικής εκμετάλλευσης. Τέτοιες γειτονιές στην Αθήνα είναι η Ομόνοια, η Πλάκα, το Ψυρρή, τα Εξάρχεια, ενώ αγορές ακινήτων γίνονται μαζικά και σε νησιά όπως η Κρήτη, η Ρόδος και η Σαντορίνη.
Όπως έγινε πρόσφατα γνωστό από ανεξάρτητες δημοσιογραφικές έρευνες, μια από τις πλέον δραστήριες εταιρείες real estate, υπεύθυνη για την κατεδάφιση παλιών μονοκατοικιών και την ανέγερση μεγάλων πολυκατοικιών προς πώληση ή βραχυχρόνια μίσθωση σε περιοχές της Αθήνας είναι η DIAMONA GREECE, συνιδρυτής και πρώην διευθυντής της οποίας είναι πρώην στρατιωτικός του IDF.
Στην προσέλκυση του ισραηλινού κεφαλαίου στον τομέα του real estate έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και το πρόγραμμα της Golden Visa, το οποίο παρέχει απλόχερα άδεια διαμονής σε πλούσιους επενδυτές- αγοραστές ακινήτων αξίας άνω των 250.000 ευρώ. Την ίδια ώρα χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες που ζουν και εργάζονται στη χώρα, ή που έρχονται σε αυτήν για να ξεφύγουν από τη φτώχια, την εξαθλίωση και τον πόλεμο, αντιμετωπίζουν τις ρατσιστικές θανατοπολιτικές του κράτους, παραμένουν χωρίς χαρτιά ή κλείνονται σε camps.
🔻Η νοηματοδότηση -και η διαστρέβλωση- του αντισημιτισμού στη σιωνιστική/καθεστωτική αφήγηση
Με στόχο τον υποβιβασμό των κινήσεων διαμαρτυρίας ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα, σε υποτιθέμενα «ρατσιστικά πογκρόμ», επανέρχεται διαρκώς στο δημόσιο λόγο η τελετουργική επίκληση του “αντισημιτισμού”. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αξιοποιείται και το νομικό οπλοστάσιο του κράτους με τον λεγόμενο “αντιρατσιστικό νόμο”, ο οποίος όλως τυχαίως ξεχνιέται στις περιπτώσεις που οι ακροδεξιοί σιωνιστές “τουρίστες” κάνουν επιθέσεις εναντίον Aράβων ή φωνάζουν συνθήματα όπως “Θάνατος στους Άραβες, να καούν τα χωριά τους”! Πρωταγωνιστές στην αναπαραγωγή του λόγου αυτού είναι παντεταρισμένοι αντισημίτες, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, πλασιέ των ναζιστικών βιβλίων του Κώστα Πλεύρη. Στην πραγματικότητα, αντισημιτισμός δεν είναι η διαμαρτυρία για τα εγκλήματα του Ισραηλινού κράτους, αλλά η χυδαία και ανιστόρητη ταύτιση των Εβραίων με τη σιωνιστικό εποικιστικό – αποικιοκρατικό σχέδιο που μπήκε σε εφαρμογή από τα τέλη του 19ου αιώνα (με την “πρώτη αλίγια” του 1881), εδραιώθηκε με τη “διακήρυξη Μπάλφουρ” το 1917 και πήρε τη μορφή της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας από την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους μέχρι τις μέρες μας.
Ο σιωνισμός ως σύγχρονη εθνικιστική ιδεολογία δεν πρέπει να ταυτίζεται με το σύνολο των Εβραίων. Αντιθέτως, στα αρχικά του βήματα ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Για να εδραιωθεί χρειάζονταν να εξασφαλίσει τη στήριξη τμήματος της Εβραϊκής αστικής τάξης και της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Να διαφημίσει τον εαυτό του ως προκεχωρημένο φυλάκιο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού εναντίον της “Ασιατικής βαρβαρότητας”. Ο διαδεδομένος ευρωπαϊκός αντισημιτισμός, που πήρε παροξυσμική μορφή με το ναζιστικό Ολοκαύτωμα, έδωσε παραπάνω καύσιμα στον σιωνισμό, επιβεβαιώνοντας την “προφητεία” του πατριάρχη του πολιτικού σιωνισμού Τέοντορ Χερτσλ: «Οι αντισημίτες θα γίνουν οι πιο αξιόπιστοι φίλοι μας, οι αντισημιτικές χώρες οι σύμμαχοί μας». Αυτή τη συμπληρωματική σχέση σιωνισμού και αντισημιτισμού τη διέκριναν πολλοί προπολεμικοί Εβραίοι διανοούμενοι, όπως ο Γερμανοεβραίος φιλόλογος Βίκτορ Κλέμπερερ, για τον οποίον η κρατικοποίηση της λύσης του “Εβραϊκού ζητήματος” αποτελούσε φαντασιοπληξία προερχόμενη από την ίδια τη “φοβερή βύθιση” που υπέστη ο κόσμος και γέννησε το ναζισμό.
Η κυρίαρχη μεταφυσική ανάγνωση της ιστορίας σήμερα βλέπει τον ναζισμό με υπεριστορικούς, εξω-λογικούς όρους: ήταν το “απόλυτο κακό”, η εισβολή της μοχθηρίας στην Ιστορία της Ευρώπης. Ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο! Η αφήγηση αυτή αποσιωπά τη σύνδεση του ναζισμού με το μεγάλο κεφάλαιο και τη συγκρότησή του ως μηχανισμού σύγκρουσης με το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Αποσιωπά, δηλαδή, τη συγκρότηση του ναζισμού ως “επανάστασης εναντίον της επανάστασης”. Ο ναζισμός δεν ήταν μια ανορθογραφία στην Ευρώπη, ήταν η παροξυσμική μορφή της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, ήταν “εφαρμοσμένη βιολογία”. Ο κοινωνικός δαρβινισμός, όμως, δεν ήταν εξαιρετικό φαινόμενο. Είχε διαποτίσει το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Δικό τους παράγωγο ήταν ο ναζισμός, από τα δικά τους υλικά φτιάχτηκε.
Κι αν ο ναζισμός είναι “μοναδικό φαινόμενο”, τότε το ίδιο “μοναδικό” είναι και το Ολοκαύτωμα. Ίπταται πάνω από την Ιστορία, δεν δικαιούμαστε να το ακουμπάμε, ούτε να το αναλύουμε με υλιστικούς όρους. Είναι μοναδικό, άρα δεν μπορούμε να το εντάξουμε σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Μόνο με θρησκευτικούς όρους μπορούμε να το εξηγήσουμε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως αν και οι περισσότεροι πατέρες του σιωνισμού ήταν υπέρ της εκκοσμίκευσης ή άνηκαν στο σοσιαλιστικό ρεύμα και ήταν άθεοι, χρησιμοποίησαν κατα κόρον ως σοβαρό επιχείρημα για τη δημιουργία κράτους στην ιστορική Παλαιστίνη τη βιβλική θεϊκή υπόσχεση!
Όπως γράφει ο Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Πάππε:
«Αφού η χώρα [η Παλαιστίνη] δεν ήταν κενή, και έπρεπε να αντιμετωπιστεί η παρουσία των ντόπιων, καλό θα ήταν να έχει κανείς το θεό στο πλευρό του -ακόμα κι αν ήταν άθεος. Τόσο ο Νταβίντ Μπεν – Γκουριόν, όσο κι ο στενός του φίλος και συνάδελφος Γιτζάκ Μπεν – Ζβι (ο οποίος μαζί με τον Μπεν – Γκουριόν ηγήθηκε των σιωνιστικών σοσιαλιστικών ομάδων στην Παλαιστίνη κι έγινε αργότερα ο δεύτερος πρόεδρος στο Ισραήλ) χρησιμοποίησαν τη βιβλική υπόσχεση ως την κύρια δικαιολογία για τον εποικισμό της Παλαιστίνης. Αυτό εξακολούθησε να γίνεται από τους ιδεολόγους που τους διαδέχθηκαν στο Εργατικό Κόμμα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70, και μέχρι τον πολύ ρηχό κοσμικό βιβλισμό του κόμματος Λικούντ και των παραφυάδων του τα τελευταία χρόνια. Η ερμηνεία της Βίβλου ως θεϊκή δικαιολόγηση του σιωνισμού βοήθησε τους σοσιαλιστές να συγκεράσουν την προσήλωσή τους στις οικουμενικές αξίες της αλληλεγγύης και της ισότητας με το αποικιακό σχέδιο της απαλλοτρίωσης [της Παλαιστίνης]. Βέβαια, δεδομένου ότι η αποικιοκρατία ήταν ο κυρίως στόχος του σιωνισμού πρέπει κανείς να αναρωτηθεί τι είδους σοσιαλισμός ήταν αυτός».
Αν, λοιπόν, η κυρίαρχη αφήγηση βλέπει τον ναζισμό και το Ολοκαύτωμα με μεταφυσικούς όρους μοχθηρίας και ιστορικής εξαίρεσης νομοτελειακά θα δει και τον σιωνισμό αντίστροφα: ως ιστορικό φορέα της υλοποίησης της θεϊκής υπόσχεσης για δημιουργία Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Το Ισραήλ μετατρέπεται σε “καταφύγιο των Εβραίων”. Και δεν αργεί να έρθει και η εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος από τον σιωνισμό για να διαπράξει μια άλλη γενοκτονία. Το Ολοκαύτωμα, όμως, δεν είναι εξω-ιστορικό φαινόμενο. Είναι ενταγμένο κι αυτό στην αιματοβαμμένη ιστορία της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Κι αυτό η κυρίαρχη αφήγηση της Δύσης θέλει να το αποσιωπήσει με κάθε τρόπο. Η δημιουργία μια γενοκτονικής κρατικής μηχανής, ενός φρουρίου της Δύσης στην καρδιά του Αραβικού κόσμου, δεν είναι υλοποίηση ενός δίκαιο ανταλλάγματος, αλλά το αντίθετο: είναι εξύβριση της μνήμης του Ολοκαυτώματος.
Όλο και περισσότεροι Εβραίοι σε ολόκληρο τον κόσμο αντιλαμβάνονται αυτήν την πραγματικότητα και αντιστέκονται στην κυρίαρχη αφήγηση του σιωνισμού. Φωνάζουν “Όχι στο όνομά μας”! Χιλιάδες Εβραίοι ακτιβιστές της ειρήνης έχουν συλληφθεί σε σύγχρονα αντισημιτικά πογκρόμ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, συνδέοντας την ιστορία της γενοκτονίας αντίστροφα από τον τρόπο που κάνει ο σιωνισμός: όχι ως βάση για την εξαπόλυση μιας νέας γενοκτονίας, αλλά ως βάση για την αποτροπή της. Σε κατάληψη που πραγματοποίησαν την 1η Αυγούστου περίπου 200 Εβραίοι ακτιβιστές στα γραφεία των Δημοκρατικών γερουσιαστών Charles Ellis Schumer και Kirsten Gillibrand στη Νέα Υόρκη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την υποστήριξη των ΗΠΑ στη γενοκτονία της Γάζας, ανέφεραν χαρακτηριστικά: «Ως Εβραίοι, πολλές από τις δικές μας οικογένειες δολοφονήθηκαν και λιμοκτόνησαν μέχρι να πεθάνουν σε μια άλλη γενοκτονία. Γνωρίζουμε το τίμημα της σιωπής. Δεν θα σιωπήσουμε».
Αλλά και μέσα στο Ισραήλ, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η κυρίαρχη ιδεολογία του σιωνισμού, υπάρχουν εκατοντάδες Ισραηλινοί Εβραίοι που συγκρούονται με την την αφήγηση του κράτους τους. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά και μόνο την έκθεση της Ισραηλινής ανθρωπιστικής οργάνωσης B’ Tselem, η οποία αναφέρει σε ένα απόσπασμα:
«Το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα. Ακούγεται αδιανόητο. Αλλά είναι η αλήθεια. Το Ισραήλ αναλαμβάνει σκόπιμη, συντονισμένη δράση για την καταστροφή των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας. Οι ρητές δηλώσεις ισραηλινών αξιωματούχων, σε συνδυασμό με μια συνεπή πολιτική καταστροφικών επιθέσεων και άλλων πρακτικών αφανισμού, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι στόχος του Ισραήλ είναι ολόκληρος ο πληθυσμός της Γάζας. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδώθηκαν συθέμελα, ιατρικές, εκπαιδευτικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές υποδομές καταστρέφονται συστηματικά 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν βίαια με στόχο την εκδίωξή τους από τη Γάζα και φυσικά, μαζική πείνα και θανάτωση – όλα αυτά ισοδυναμούν με μια ρητή προσπάθεια καταστροφής του πληθυσμού της Γάζας και επιβολής συνθηκών διαβίωσης τόσο καταστροφικών που η παλαιστινιακή κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει εκεί. Αυτός είναι ο ακριβής ορισμός της γενοκτονίας.
Η ιδεολογία που οδηγεί το ισραηλινό καθεστώς δεν περιορίζεται στη Γάζα. Το ίδιο καθεστώς, ο ίδιος στρατός, οι ίδιοι ηγέτες και οι ίδιοι διοικητές εφαρμόζουν εξαιρετικά βίαιες πρακτικές κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και εντός του Ισραήλ. Ήδη είμαστε μάρτυρες της παράδοσης πρακτικών που χρησιμοποιεί το Ισραήλ στη Γάζα σε άλλες περιοχές – σε διαφορετική κλίμακα, αλλά καθοδηγούμενων από την ίδια λογική. Στη Δυτική Όχθη, αυτό παίρνει τη μορφή αεροπορικών επιδρομών, κατεδάφισης προσφυγικών στρατοπέδων, μαζικών εξώσεων και σκόπιμης καταστροφής της παλαιστινιακής οικονομίας και κοινωνίας. Κανένας Παλαιστίνιος που ζει υπό το γενοκτονικό ισραηλινό καθεστώς δεν είναι ασφαλής».
Εν κατακλείδι: αντισημιτισμός δεν είναι η διαμαρτυρία εναντίον της γενοκτονικής πολιτικής του σιωνιστικού Ισραηλινού κράτους. Αντισημιτισμός είναι η απόπειρα ταύτισης των Εβραίων με τον σιωνισμό και τις εφαρμοσμένες πολιτικές του Ισραήλ.
