[Πανό στο λιμάνι του Πειραιά] 62χρονός λιμενεργάτης στον ΟΛΠ, νεκρός εν ώρα εργασίας | Τα κέρδη των αφεντικών είναι βαμμένα στο αίμα των εργατών | Μπλόκο στο νόμο για την 13ωρη εργασία
Την Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου ένας ακόμα εργαζόμενος άφησε την τελευταία του πνοή αγωνιζόμενος να βγάλει το μεροκάματο. Ο 62χρονος λιμενεργάτης Παντελής Γεωργίου, εργαζόταν σε ιδιωτική εταιρεία, όταν κατά τη διάρκεια εργασιών φορτοεκφόρτωσης αποσκευών κρουαζιερόπλοιου στον Τερματικό Σταθμό Κρουαζιέρας του ΟΛΠ στο λιμάνι του Πειραιά, λιποθύμησε σε συνθήκες έντονης ζέστης και λίγο αργότερα εξέπνευσε στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε. Όσο και να προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους, η εργολαβική εταιρεία και ο ΟΛΠ, μιλώντας για «τραγικό συμβάν», το σίγουρο είναι όπως τονίζει στην ανακοίνωση της η Ένωση Μονίμων και Δοκίμων Λιμενεργατών ΟΛΠ ότι οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο : «την εντατικοποίηση της εργασίας, την εκτεταμένη είσοδο τρίτων εργολαβικών εταιρειών που παρέχει, συχνά ανειδίκευτο, προσωπικό σε οργανωμένους χώρους δουλειάς όπως είναι το λιμάνι του Πειραιά διαχέοντας με αυτόν τον τρόπο τις εργοδοτικές ευθύνες, την ώρα που η κυβέρνηση δεν λαμβάνει κανένα μέτρο στην κατεύθυνση της προστασίας Υγείας & Ασφάλειας των εργαζομένων».
Με τους θανάτους- εν ώρα εργασίας να αγγίζουν φέτος ιστορικά υψηλά, φτάνοντας τους 150 (με πάνω από 200 σοβαρά τραυματισμένους), την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων να γενικεύεται και το καθεστώς της εργασιακής εντατικοποίησης να εμβαθύνεται με την επερχόμενη ψήφιση του νομοσχεδίου του υπ. Εργασίας που θεσμοθέτει πλέον την 13ωρη εργασία στον ιδιωτικό τομέα, η οργάνωση και η κλιμάκωση των ταξικών αντιστάσεων είναι όρος ζωής για την εργατική τάξη.
*Παρακάτω παραθέτουμε το κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης για το νομοσχέδιο του υπ. Εργασίας (Ιουλιος 2025)
Ταξικό μπλόκο στο 13ωρο εργασίας! Εμπρός για εργατικούς αγώνες για τις σύγχρονες ανάγκες της τάξης μας
Δε χρειάζεται να είναι κανείς εργατολόγος για να καταλαβαίνει πόσο και πώς έχουν τσακιστεί τα εργατικά δικαιώματα στην Ελλάδα από το 2010 και έπειτα. Πρώτα με τα μνημόνια, τις μειώσεις μισθών και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και έπειτα με αλλεπάλληλα αντεργατικά νομοσχέδια που ξεχείλωσαν τα ωράρια εργασίας, με το πετσόκομμα των μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους που έχουν οδηγήσει στα ρεκόρ των δεκάδων εργατικών “ατυχημάτων” και στους 114 θανάτους εργαζομένων – εργοδοτικές δολοφονίες εν ώρα δουλειάς το πρώτο εξάμηνο του 2025. Για να αντιληφθούμε αυτήν την πορεία ταξικής υποτίμησης, αρκεί απλά να αφουγκραστούμε τη βιωμένη εμπειρία του εγχώριου πολυεθνικού προλεταριάτου, στα σύγχρονα κάτεργα των οικοδομών των διανομών, του επισιτισμού και της τουριστικής βιομηχανίας.
Ο επόμενος σταθμός στη μακρά αυτή πορεία δολοφονικής ταξικής υποτίμησης έρχεται δια χειρός Νίκης Κεραμέως, αυτής δηλαδή που έφερε την τελευταία πράξη του δράματος διάλυσης της δημόσιας παιδείας με το νόμο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Η Κεραμέως επιβραβεύτηκε για το ειδεχθές της έργο στην παιδεία με το υπουργείο Εργασίας. Παρουσίασε τη Δευτέρα 30 Ιουνίου, μαζί με τον υφυπουργό Κώστα Καραγκούνη ένα νέο εργασιακό νομοσχέδιο που έρχεται να διαλύσει κάθε απομεινάρι εργατικού δικαιώματος, μετά την κατάργηση του 8ώρου από τον προκάτοχό της Χατζηδάκη καθ’ υπόδειξη των βιομηχάνων και των εφοπλιστών που αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν τσιφλίκι τους και τον εργαζόμενο λαό της σαν δουλοπάροικους.
Έτσι λοιπόν γίνεται κατανοητό πως η εν λόγω νομοθετική πρωτοβουλία δεν έρχεται εν κενώ. Αντιθέτως, αποτελεί συνέχεια και όξυνση των τελευταίων επιταγών του κεφαλαίου στον χώρο της εργασίας. Σε μια ελληνική οικονομία που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε παρασιτικούς και υπερελαστικοποιημένους τομείς ως μοχλούς συσσώρευσης του κεφαλαίου και εξασφάλισης νέων περιθωρίων κερδοφορίας, το κεφάλαιο έχει οικοδομήσει ένα καθεστώς εντατικοποίησης και εξάντλησης της εργατικής δύναμης. Στο πλαίσιο αυτό, οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν άλλο σκοπό από το να προσφέρουν στα αφεντικά περαιτέρω ευκολίες και θεσμικά εργαλεία ώστε να ξεχειλώνουν το ωράριο, να εντείνουν τον ρυθμό και την ένταση της παραγωγής σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και ροές, καταργώντας ταυτόχρονα κάθε ίχνος σταθερότητας ή διαπραγματευτικής δύναμης που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος. Η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων είναι η έκφραση της δομικής νεοφιλελεύθερης επιβαλλόμενης συνθήκης που είναι αναγκαία για τη διατήρηση και επέκταση της κερδοφορίας. Έτσι, η κυβέρνηση, λειτουργώντας ως πολιτικός εκφραστής αυτών των συμφερόντων, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο, ακόμα πιο αυταρχικό και ασφυκτικό καθεστώς για τους εργαζόμενους.
Πιο συγκεκριμένα το εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπει κατά βάση τρία πράγματα:
Α. Την επέκταση του ωραρίου εργασίας έως και τις 13 ώρες, με ό,τι σημαίνει αυτό για την ψυχική υγεία και τα κορμιά των εργαζομένων.
Β. Διευκολύνονται η διαδικασίες fast track προσλήψεων, ακόμα και για μια δυο μέρες δουλειά, ενισχύοντας έτσι την εργασιακή επισφάλεια, αφού όσο πιο εύκολα το αφεντικό προσλαμβάνει, τόσο πιο εύκολα απολύει κιόλας. Με αυτό το δεδομένο, μειώνεται ακόμα περισσότερο η αξία της εργατικής δύναμης, αφού αυτή γίνεται όλο και πιο εύκολα αντικαταστήσιμη.
Γ. Αλλάζει η διαδικασία λήψης αδειών με τρόπο που επιτρέπει στον εκάστοτε εργοδότη να επιβάλλει πώς και πότε θα παίρνει ο κάθε εργαζόμενος άδεια. Ως εκ τούτου, η εργοδοτική εξουσία επεκτείνεται πέραν του χώρου και του χρόνου εργασίας και εξαπλώνεται και στο πεδίο της αναπαραγωγής της εργασίας, στο χώρο και το χρόνο ξεκούρασης και αναψυχής. Εν ολίγοις, τα αφεντικά θα έχουν πλέον το νομικό πλαίσιο ώστε να ελέγχουν όχι μόνο την εργασία αλλά ολόκληρο το φάσμα της ζωής του εργαζόμενου.
Επιπλέον, ξεχαρβαλώνονται απολύτως οι όποιες προβλέψεις για την ασφάλεια των εργαζομένων. Το όριο εργαζομένων κάτω από το οποίο ο εργοδότης μπορεί να εμφανίζεται ως τεχνικός ασφαλείας μειώνεται από τους 50 στους 20. Όποιος έχει την παραμικρή επαφή με τις πραγματικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν στη χώρα, μπορεί εύκολα να καταλάβει πόσο απλό είναι με μια τέτοια διάταξη, για κάθε αφεντικό να μην έχει υπεύθυνο ασφαλείας, αλλά να δηλώνει ως τέτοιο τον εαυτό του, “έτσι για το τυπικό”.
Μπροστά σ’ αυτή τη νέα επίθεση στα εργατικά συμφέροντα, τίθενται για τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες του εργατικού κινήματος, με προμετωπίδα τα ταξικά σωματεία, νέα και βαρύτατα καθήκοντα. Απ’ τη μία, τίθεται το καθήκον της οργάνωσης ενός μαζικού μετωπικού αγώνα ταξικής αυτοάμυνας που θα αποκρούσει αυτή την επίθεση. Σε δεύτερο επίπεδο, τίθεται επιτακτικά το καθήκον όχι μόνο να αμυνθούμε αλλά να οργανώσουμε σε μαζικό επίπεδο την αντεπίθεση της Τάξης μας: την πάλη για την αύξηση των μισθών, για την επαναφορά του 8ώρου και για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Για μισθούς ζωής και όχι απλής επιβίωσης στη φτώχεια, για ανθρώπινες συνθήκες και ωράρια εργασίας, για να μπουν ξανά τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, σε ένα ταξικό κίνημα που με εργατικό προσανατολισμό θα συγκρουστεί με την αστική πολιτική που καταδικάζει το λαό και την κοινωνία σε ένα παρόν και μέλλον καταπίεσης, φτώχειας και πολέμου για τα υπερκέρδη του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου.
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
