Ταξική Αντεπίθεση | Το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη δε θα ξεχαστεί! Στους δρόμους του αγώνα τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας! Όλοι/ες αύριο στο Σύνταγμα στις 7μμ
Στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 στα Τέμπη διαπράχθηκε ένα μαζικό έγκλημα: 57 άνθρωποι θυσιάστηκαν στο βωμό του κυνηγιού του μέγιστου κέρδους. Δεν ήταν ένα απλό «δυστύχημα», που προήλθε από την αβλεψία και την «ατομική ευθύνη» κάποιου σταθμάρχη, όπως υποστηρίζει η ακροδεξιά / νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες της μαζικής αυτής δολοφονίας. Ήταν ένα προμελετημένο κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα, με βασικούς υπευθύνους όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις που στοιχήθηκαν πλήρως με τις ευρωενωσίτικες ντιρεκτίβες και τις μνημονιακές επιταγές των ιδιωτικοποιήσεων που απαξίωσαν, απογύμνωσαν και αποδιάρθρωσαν τις σιδηροδρομικές μεταφορές μέσα από την υποχρηματοδότηση και την ανεπαρκή συντήρηση του δικτύου, την υποβάθμιση των υποδομών, την έλλειψη προληπτικής συντήρησης των υποδομών ελέγχου, τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης, τη διαρθρωτική έλλειψη προσωπικού και την εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας. Κι όλα αυτά στο όνομα της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρομικών μεταφορών, σε μια σειρά νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων που έχουν λάβει χώρα την τελευταία 15ετία.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι χρόνια διαιώνισης της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας, με την κυβέρνηση να αρνείται κάθε ευθύνη και τους δολοφόνους καπιταλιστές του ιταλικού μονοπωλίου που ελέγχει την Hellenic Train να συνεχίζουν προκλητικά να κερδοφορούν και να χρηματοδοτούνται από το ελληνικό κράτος διατηρώντας στις ίδιες άθλιες συνθήκες το σιδηροδρομικό δίκτυο όσο και το καθεστώς εργασιακής γαλέρας σε αυτό, την ώρα που το ελληνικό κράτος συνεχίζει απροκάλυπτα και με περίσσιο θράσος να ξεχαρβαλώνει και να απαξιώνει τις εναπομείνασες δημόσιες δομές, είτε στις μεταφορές είτε στην υγεία, την παιδεία, τη δασοπυρόσβεση, τον πολιτισμό. Από τον ΟΠΟΚΕΠΕ ως τη μαφία της Κρήτης, το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο, αποκαλύπτοντας πως το έγκλημα των Τεμπών δεν ήταν μια “στιγμιαία” αποτυχία, αλλά η συμπύκνωση μιας διαρκούς στρατηγικής καπιταλιστικής απαξίωσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, στο βωμό των αναγκών του κεφαλαίου για εξασφάλιση νέων πεδίων κερδοφορίας.
Τα Τέμπη, στην πραγματικότητα, αποτέλεσαν την επιτομή της αποσάθρωσης των υποδομών που χτίστηκαν με τον μόχθο και τους αγώνες των εργαζομένων, μόνο και μόνο για να παραδοθούν βορά στο κεφάλαιο και στις στρατηγικές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Πιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση, ακολουθώντας τα χνάρια των προκατόχων της και τις υποδείξεις του κεφαλαίου, βαφτίζει “ανάπτυξη” το διαρκές ξεπούλημα και την υποθήκευση του πλούτου και των παραγωγικών δυνατοτήτων της τάξης μας σε ντόπια και ξένα αρπακτικά. Μια διαδικασία που συντελείται μέσα σε ένα θολό τοπίο πελατειακών σχέσεων, ρουσφετιών και διαφθοράς, το οποίο δεν αποτελεί κάποια “παθογένεια”, αλλά την πεμπτουσία του ελληνικού καπιταλισμού της μεταπολίτευσης, δομημένου εδώ και δεκαετίες πάνω σε ένα καθεστώς εξάρτησης. Στη σημερινή του φάση, αυτό εκφράζεται μέσα από ένα άτυπο-αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ρητό -πλαίσιο : από τη μία, η ΕΕ και οι ΗΠΑ (και εσχάτως και το Ισραήλ) χαράσσουν τη γραμμή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, συγκροτώντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι πολυεθνικές–αρπακτικά, σε σύμπραξη με την ελληνική αστική τάξη των εφοπλιστών, των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλοεργολάβων, λεηλατούν τον τόπο μέσω καρτέλ, μονοπωλίων και μηχανισμών αισχροκέρδειας• και από την άλλη, οι πολιτικοί υπηρέτες τους περιορίζονται στο να μοιράζονται τα μερίδια μέσω ρουσφετολογίας και κομματικών μηχανισμών. Όλο αυτό ντύνεται με αλαζονικό λαϊκισμό και ακροδεξιά ρητορική για να συγκαλυφθεί η λεηλασία, τροφοδοτώντας αναπόφευκτα την φασιστικοποίηση της κοινωνικής ζωής και την περαιτέρω απαξίωση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Έτσι, τα σκάνδαλα, η διαπλοκή και η φαυλότητα δεν είναι εξαιρέσεις, αλλά η κανονικότητα ενός συστήματος που θεμελιώθηκε πάνω στην ληστεία του κοινωνικού πλούτου μέσω ενός αδίστακτου κράτους μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας.
Στον αντίποδα όλων των παραπάνω, τα Τέμπη αποτέλεσαν τομή σε μια δεκαετία κοινωνικής και ταξικής οπισθοχώρησης, που ακολούθησε την ασύμμετρη ολομέτωπη επίθεση των μνημονίων και την καλλιεργημένη ηττοπάθεια που είχε κυριαρχήσει. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια αναδύθηκε, τόσο τον Μάρτη του 2023 και ακόμα περισσότερο τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο του 2025, μια διευρυμένη συλλογική ταξική έκφραση οργής, η οποία εκδηλώθηκε μέσα από μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Εκείνες οι μέρες αποτέλεσαν ένα πραγματικό ανάχωμα στην ασυδοσία του κεφαλαίου και στη βάναυση προσβολή της μνήμης των νεκρών, αλλά και μια ζωντανή υπενθύμιση πως οι δυνατότητες για τη συγκρότηση του αντίπαλου ταξικούς δέους είναι εδώ. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο απόηχος της λαϊκής οργής και των συγκρούσεων της 28ης Φλεβάρη και των δυναμικών διαδηλώσεων για τα Τέμπη μετέτρεψε εκείνη την περίοδο την κυβερνητική ακροδεξιά αλαζονεία σε αμηχανία, αβεβαιότητα και φόβο για τις διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει η λαϊκή και ταξική αντίσταση. Ήταν μια στιγμιαία, αλλά αποκαλυπτική, προβολή της δυναμικής που μπορεί να αποκτήσει ο λαϊκός παράγοντας όταν παίρνει την κατάσταση στα χέρια του• μια δυναμική που έκανε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να μοιάζει τόσο μικρό και ασήμαντο όσο πραγματικά είναι. Όταν αποδείχθηκε πως τα κλασικά τους εργαλεία –οι τηλεοπτικές κορώνες, οι εκκλήσεις στη “συλλογική ευθύνη”, οι απόπειρες μετατόπισης των αιτιών, ακόμα και οι χυδαίες επιθέσεις σε συγγενείς θυμάτων– δεν μπορούσαν να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή, οι αλαζόνες βούλιαξαν στην αμηχανία και τη σιωπή. Από “ισχυροί” φάνηκαν για αυτό που πραγματικά είναι: ένα μάτσο ανίκανοι και ξεδιάντροποι καλοθελητές του κεφαλαίου, που δεν κρίνονται για καμία άλλη ικανότητα πέρα από το πόσο απάνθρωπα και πιστά μπορούν να εκτελούν τις εντολές των αφεντικών τους. Τα Τέμπη απέδειξαν έτσι ότι, έστω και προσωρινά, ο λαός έχει τη δύναμη να τους αποδομήσει και να τους εκμηδενίσει, αποκαλύπτοντας την αληθινή πεμπτουσία του συστήματός τους: την εξάρτηση, την ταξική υποτίμηση, τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία.
Όλα αυτά συνιστούν κρίσιμες στιγμές του ταξικού αγώνα απέναντι σε ένα σύστημα που γεννά μόνο δυστυχία και θάνατο «στις σκαλωσίες, στα τρένα, στα νοσοκομεία, στα σύνορα», σε ένα σύστημα συμμάχου των πιο αδίστακτων φονιάδων, σε ένα σύστημα που δίνει απλόχερα γη και ύδωρ στους σιωνιστές γενοκτόνους. Στη σημερινή συγκυρία πολιτικής αστάθειας, τη στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίζει την αδιαλλαξία και ασυδοσία της, με ένα από τα πολλά παραδείγματα αυτής της στάσης να αποτελεί η προκλητική επιλογή της να κλείσει τη δικογραφία πριν ακόμα εκδοθεί το επίσημο πόρισμα του Χημείου του Κράτους, το χρέος του κινήματος είναι να κρατήσει ζωντανό τον αγώνα για τα Τέμπη, ως μνήμη αλλά και ως σημείο αναφοράς για τη συγκρότηση μιας πραγματικής λαϊκής αντιπολίτευσης στον δρόμο. Γιατί τα Τέμπη έδειξαν πως η γραμμή που χωρίζει την κοινωνική άμπωτη από την ταξική εξέγερση είναι λεπτή και επισφαλής• και είναι επιτακτική ανάγκη να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τους όρους που θα μετασχηματίσουν τη λαϊκή οργή σε πραγματική δύναμη ανατροπής. Γιατί τα Τέμπη έδειξαν πως μπορούν να συγκεραστούν και να συνδεθούν τακτικά αιτήματα όπως η άρση των ιδιωτικοποιήσεων με συνολικές στρατηγικές στοχεύσεις για την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων, γιατί τα Τέμπη εμφατικά ανέδειξαν ότι η σύνδεση των αντικρατικών αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών και διεθνιστικών προταγμάτων, όπως αυτή μεταξύ άλλων αποκρυσταλώθηκε και μέσα από το εμβληματικό σύνθημα «Τέμπη Πύλος Παλαιστίνη δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» είναι ο δρόμος που ανοίγει τη σύγκρουση με τους δυνάστες των ζωών μας.
Ολοι/ες το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στις 19.00 στην πλατεία Συντάγματος στο πανελλαδικά καλέσμα για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
*Την Τρίτη 9/9 στις 18: 30 καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση στην ΑΣΟΕΕ για την συμμετοχή μας στην πανελλαδική διαδήλωση στις 27 Σεπτεμβρίου στη Λάρισα, που καλεί ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων με σκοπό να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες του εγκλήματος των Τεμπών.
