Η μεγαλύτερη επιβεβαίωση για ένα ρεπορτάζ είναι η ίδια η πραγματικότητα | Κείμενο του Γιώργου Βούτση Βογιατζή σχετικά με τη στοχοποίηση του συντρόφου Χρήστου Πολίτη από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία που ήρθε στο φως ύστερα από το δημοσίευμα της Δαναής Κισκήρα Μπαρτσώκα στην ΕφΣυν
Με το παρών κείμενο θα ήθελα να αναφερθώ 16 χρόνια μετά στη σκευωρία εναντίον του συντρόφου Χρήστου Πολίτη. Δεν θα αναφερθώ καθόλου στην δική μου περίπτωση αφού αντιλαμβάνομαι ως πολιτικό και ηθικό χρέος την πολιτική προτεραιότητα να μιλήσω για έναν αγωνιστή που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Αφορμή αποτέλεσε το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της Δαναής Κισκήρα Μπαρτσώκα στην ΕφΣυν για τις άθλιες μεθοδεύσεις εναντίον μας από την «αντιτρομοκρατική» υπηρεσία, η οποία επιχείρησε μέσω ενός
στρατολογημένου (και από την ΕΥΠ) χαφιέ με προσωνύμιο «το παπί» να τον (μας) τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Το συγκεκριμένο δημοσίευμα έρχεται να καταδείξει την εγκληματική ιστορία αυτής της «ελίτ του αστυνομικού σώματος» και παράλληλα να υπενθυμίσει σε όσους και όσες τουλάχιστον το είχαν ξεχάσει, τους κινδύνους που εγκυμονεί για το κοινωνικό σύνολο η λειτουργία της.
Γιατί ασφαλώς, αν η Αντιτρομοκρατική πριν 16 χρόνια μετερχόταν τέτοιες μεθόδους χτυπήματος όσων τα αφεντικά της θεωρούσαν εχθρούς τους, πολύ περισσότερο αυτό ισχύει σήμερα, όπου οι μέθοδοι αυτοί έχουν αναβαθμιστεί και πολιτικά και δικαστικά νομιμοποιηθεί. Ειδικά με τις νέες -και πλήρως εναρμονισμένες με την κλιμάκωση της ταξικής επίθεσης- ποινικές νομοθεσίες που έχουν ουσιαστικά καταστήσει τις κατασταλτικές αρχές ανεξέλεγκτες, όσο και με την οργανική τους σύνδεση με τις πλέον εγκληματικές υπηρεσίες του πλανήτη (όπως η Cia και η Μosαd), μια σύνδεση που έχει πλέον περάσει με αλλεπάλληλα μνημόνια συνεργασίας σε νέα επίπεδα.
Η «αντιτρομοκρατική» υπηρεσία είναι μια υπηρεσία εγκληματική, αντικοινωνική, είναι ένα όπλο καταστολής και βασανισμού των ανειρήνευτων εχθρών των μεγαλύτερων ντόπιων και διεθνών τρομοκρατών, κι έχει ως πεδίο δράσης της τους φακέλους που η ίδια κατασκευάζει και τους αγωνιστές
που ή ίδια ενοχοποιεί.
Ο Χρήστος Πολίτης κυνηγήθηκε λυσσαλέα από τους λακέδες του κράτους και του κεφαλαίου, κι εάν για εμάς κάτι έχει σημασία περίπου 8 χρόνια από τον θάνατο του είναι η διατήρηση της μνήμης και της αγωνιστικής του συνέπειας
ζωντανής. Πολεμήθηκε μέχρι τέλους επειδή άνηκε στους ανθρώπους εκείνους που αγωνίστηκαν πολύμορφα για να ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες για την κοινωνική επανάσταση. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ότι αυτό που
προέχει για κάποιον που αγωνίζεται δεν είναι τόσο το κόστος της σχέσης του με το Κράτος όσο το κόστος της σχέσης του με όλα όσα πιστεύει και οφείλει να πράξει σε κάθε περίπτωση του αγώνα του. Γνωρίζοντας καλά μέσα από την ανθεκτικότητα του στην καταστολή, ως άνθρωπος της δράσης, ότι όσες
επιχειρήσεις φιάσκο κι εάν οργανώσουν εναντίον μας, όσες «Μάτα Χάρι» κι εάν μακιγιάρουν για να κρύψουν την ασχήμια του κόσμου της εξουσίας και τις άθλιες μεθοδεύσεις, όσους μισθωμένους πράκτορες κι εάν στρατολογήσουν για να μας παγιδεύσουν, η κατασταλτική εκδικητικότητα, οι περικυκλώσεις, οι παγίδες, οι κίνδυνοι ποτέ δεν έπαψαν να κινδυνεύουν με την σειρά τους.
Διότι η αντίσταση και ο διαρκής επαναστατικός αγώνας είναι ολόπλευρος και στοχεύει στο καθετί που εξευτελίζει και απανθρωποποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη, έχοντας πάντα σαν πυξίδα και οδηγό, την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση.
ΥΓ. Για την ιστορία και μόνο, η χρήση του όρου «πάπια» συνήθως αναφέρεται σε κάτι ψευδές ή αναξιόπιστο, και μάλλον αυτός ήταν και ο λόγος που οι διώκτες έδωσαν στον χαφιέ τους το προσωνύμιο αυτό.
(στη φωτογραφία ο σύντροφος Χρήστος Πολίτης στις αντιμνημονιακές μαζικές συγκρούσεις στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011)
