[Ταξική Αντεπίθεση] Κάλεσμα στην πορεία της 25ης Νοέμβρη, μέρας μνήμης και αγώνα ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία.
📌Τρίτη 25.11, 18.30 πλ. Κλαυθμώνος
Η 25η Νοέμβρη καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ στα τέλη της δεκαετίας του ’90, έπειτα από πολυετείς αγώνες των γυναικείων κινημάτων, ως ημέρα μνήμης για τις τρεις αδελφές Μιραμπάλ από τη Δομινικανή Δημοκρατία, που δολοφονήθηκαν με εντολή του δικτάτορα Τρουχίγιο σχεδόν τρεις δεκαετίες νωρίτερα, εξαιτίας της πολιτικής τους δράσης. Για τις γυναίκες των καταπιεσμένων τάξεων σε όλο τον κόσμο, η 25η Νοέμβρη δεν είναι μια τυπική επέτειος, αλλά υπενθύμιση και κάλεσμα σε αγώνα απέναντι στην έμφυλη βία και στο σύστημα που τη παράγει και τη συντηρεί. Η πατριαρχία μπορεί να προϋπήρχε του καπιταλισμού, όμως αποτέλεσε βασικό θεμέλιο της συγκρότησής του και αναγκαία προϋπόθεση αναπαραγωγής του. Στη δυτική πραγματικότητα, όπου ο φιλελεύθερος φεμινισμός παρουσιάζει την άνοδο γυναικών σε θέσεις εξουσίας ως τεκμήριο χειραφέτησης, η καθημερινότητα παραμένει σκληρή για τις γυναίκες των καταπιεσμένων τάξεων. Ακόμη πιο εκτεθειμένες βρίσκονται όσες βιώνουν πολλαπλές μορφές καταπίεσης -μετανάστριες, προσφύγισσες, «χωρίς χαρτιά», αλλά και φτωχά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα- που αντιμετωπίζουν εντατικοποιημένη εργασιακή εκμετάλλευση, θεσμικές διακρίσεις και κοινωνικό αποκλεισμό.
◾️Η φετινή 25η Νοέμβρη μάς βρίσκει αντιμέτωπες με μια πατριαρχική βία που όχι μόνο επιμένει, αλλά κλιμακώνεται. Από τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς, μέχρι τα κυκλώματα trafficking και τις καθημερινές σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, στα μέσα μεταφοράς και στον δημόσιο χώρο, η επίθεση στα σώματα και στις ζωές των γυναικών διαπερνά κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας. Στην Ελλάδα, μέσα στο 2025 έχουν ήδη καταγραφεί τουλάχιστον δεκαεννέα γυναικοκτονίες, στη μεγάλη πλειονότητα από οικείους θύτες – συζύγους, συντρόφους ή πρώην συντρόφους – επιβεβαιώνοντας πως η έμφυλη βία δεν είναι «έγκλημα πάθους» αλλά δομικός μηχανισμός πειθάρχησης και ελέγχου μέσα στην πατριαρχική οικογένεια. Ενδεικτικά, τον περασμένο Μάρτιο μια 44χρονη γυναίκα στη Σίνδο δολοφονήθηκε με πολλαπλά τραύματα από αιχμηρό αντικείμενο από τον 53χρονο σύζυγό της, σε άλλη μία υπόθεση που φωτίζει την κλιμάκωση της θανατηφόρας έμφυλης βίας εντός της οικειότητας. Αντίστοιχα, χαρακτηριστική είναι η δολοφονία της 40χρονης Ευγενίας, μετανάστριας από τη Βουλγαρία και εργάτριας στον επισιτισμό στην Ξάνθη, η οποία δολοφονήθηκε από τον άνδρα που επί χρόνια ασκούσε πάνω της εξουσιαστική, πατριαρχική βία, αντιμετωπίζοντάς την ως ιδιοκτησία του. Μια υπόθεση που αναδεικνύει πως η έμφυλη βία πλήττει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που βρίσκονται σε καθεστώς κοινωνικής και θεσμικής ευαλωτότητας – μετανάστριες, γυναίκες χωρίς πρόσβαση σε δίκτυα στήριξης. Κάθε γυναικοκτονία δεν είναι μια ακραία εξαίρεση, αλλά η ορατή κορυφή μιας βίας που εκτείνεται από το σπίτι και τον χώρο εργασίας, μέχρι το κράτος, την οικονομία και τους θεσμούς που νομιμοποιούν και αναπαράγουν την έμφυλη βία.
◾️Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες βρισκόμαστε αντιμέτωπες με την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης στο πλαίσιο της σκληρής ταξικής-καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η εξαντλητική, υποαμειβόμενη και εντατικοποιημένη εργασία, σε συνδυασμό με την ευθύνη της οικιακής φροντίδας και της ανατροφής παιδιών, αποκαλύπτει ότι ο καπιταλισμός συνεχίζει να στηρίζεται στη γυναικεία εργασία ως πηγή «αόρατης» εκμετάλλευσης και κοινωνικής αναπαραγωγής. Τα αντεργατικά νομοσχέδια των τελευταίων ετών, που στην πράξη καταργούν την προστασία της εγκυμοσύνης και διευκολύνουν τις απολύσεις εγκύων, η θεσμική ατιμωρησία που καλύπτει τη σεξουαλική παρενόχληση στους εργασιακούς χώρους, καθώς και η πρόσφατη καθιέρωση της 13ωρης εργασίας, συγκροτούν ένα καθεστώς πειθάρχησης και υποτίμησης για τις γυναίκες της τάξης μας. Η επίθεση στην εργασιακή μας ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο το κράτος και το κεφάλαιο διασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους, φορτώνοντας στις γυναίκες το βάρος της φροντίδας, της επισφάλειας και της σιωπηλής υπερεργασίας.
◾️Την 25η Νοέμβρη τσακίζουμε τα κυκλώματα trafficking που εξαπλώνονται στο έδαφος της κοινωνικής φτωχοποίησης και της μεταναστευτικής εκμετάλλευσης. Η σωματεμπορία δεν συνιστά μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά μια δομημένη μορφή έμφυλης και ταξικής βίας, που αναπαράγεται μέσα από τη σύμπραξη οικονομικών συμφερόντων, αστυνομίας, κρατικών μηχανισμών και παρακρατικών δικτύων. Οι υποθέσεις Κολωνού, Ηλιούπολης και «Αμαρυλλίς»—με κοινά πρόσωπα, θεσμική συγκάλυψη, εμπλοκή ένστολων και πολιτικών διασυνδέσεων—δεν αποτελούν εξαιρέσεις, αλλά αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο το κράτος και οι μηχανισμοί του λειτουργούν ως εγγυητές της απρόσκοπτης δράσης των κυκλωμάτων trafficking. Το trafficking δεν προκύπτει στο κενό, αλλά στηρίζεται σε υλικές και συνθήκες: την υποτίμηση της εργασίας, τη βία των συνόρων, τον έλεγχο της σεξουαλικότητας και την εμπορευματοποίηση των σωμάτων των γυναικών στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής οικονομίας που μετατρέπει τη ζωή σε εργαλείο κέρδους και πειθάρχησης. Η σύγκρουση λοιπόν με το trafficking είναι αναπόσπαστο μέρος της σύγκρουσης με το ίδιο το καθεστώς που το παράγει—το κράτος, το κεφάλαιο και τους θεσμούς που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους. Στις 20 Γενάρη εκδικάζεται στο Εφετείο η υπόθεση του Κολωνού, μια στιγμή που επιβεβαιώνει τα όρια της αστικής δικαιοσύνης, η οποία καταστατικά φυσικά δεν στέκεται στο πλευρό των επιζωσών, αλλά των θυτών, προστατεύοντας την κοινωνική και ταξική ιεραρχία που τους παράγει. Πρόκειται ταυτόχρονα για μια υπόθεση που αποτυπώνει με αποκαλυπτικό τρόπο τα βαθιά ταξικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του φαινομένου, τις τάσεις κοινωνικού εκφασισμού, ενώ την ίδια στιγμή όμως αναδεικνύει και την αξία των συλλογικών και τοπικών αντιστάσεων—των γειτονιών, των φεμινιστικών και ταξικών συλλογικοτήτων, των δομών αλληλεγγύης.
◾️Ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία, είναι και αγώνας ενάντια στο κράτος και την καταστολή. Γιατί το κράτος μέσω της αστυνομίας είναι κατεξοχήν φορέας βίας απέναντι σε γυναίκες που θεωρούνται πολιτικές του αντίπαλοι και ταξικοί εχθροί του συστήματος. Πριν λίγο καιρό στην πορεία μνήμης για τον σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη, είδαμε τα μαντρόσκυλα των ΜΑΤ να επιτίθενται για άλλη μια φορά με ωμή σωματική βία απέναντι σε διαδηλώτριες-αγωνίστριες. Αλλά και καθημερινά στα καμπς, οι μετανάστριες ζουν υπό διαρκή επιτήρηση, χωρίς πρόσβαση σε υγεία, νομική προστασία ή ασφάλεια, εκτεθειμένες σε σεξουαλική κακοποίηση από μπάτσους και διακινητές. Στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, οι ζωές των προσφυγισσών μετατρέπονται σε «παράπλευρες απώλειες», με πνιγμούς, εξαφανισμένα σώματα και επιχειρήσεις επαναπροώθησης, που θάβονται στη σιωπή. Και μέσα στις φυλακές, οι κρατούμενες αντιμετωπίζουν εξευτελισμό, ιατρική εγκατάλειψη, τιμωρητικές συνθήκες και ποινικοποίηση της μητρότητας —ο εγκλεισμός λειτουργεί ως συνέχεια της έμφυλης πειθάρχησης.
◾️Η 25η Νοέμβρη σήμερα νοηματοδοτείται από τους αγώνες των γυναικών σε όλο τον κόσμο για αυτοδιάθεση και ελευθερία απέναντι στον φασισμό, τον σκοταδισμό, τον συντηρητισμό και την άνοδο της ακροδεξιάς. Περιφρουρούμε το αναφαίρετο μας δικαίωμα στην άμβλωση και αντιπαλεύουμε την εκκλησιαστική και ακροδεξιά ρητορική που επιχειρεί να το καταστείλει στο όνομα της «υπογεννητικότητας» και του «έθνους»· μια στρατηγική που εντείνεται όσο οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι πολλαπλασιάζονται και οι ακροδεξιές δυνάμεις διεκδικούν εκ νέου κεντρικό ρόλο στη δημόσια σφαίρα. Στην «πολιτισμένη» Δύση, η επίθεση στα αναπαραγωγικά και σεξουαλικά δικαιώματα επενδύεται με το δίπολο «woke»/αντι-woke», το οποίο λειτουργεί ως ιδεολογικό εργαλείο απονομιμοποίησης των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ+ αγώνων. Μια στροφή που συμπυκνώνεται στο τραμπικό σύνθημα «your body, my choice» και εκδηλώνεται με αντίστοιχους όρους τόσο από πολιτικές δυνάμεις τύπου ΝΙΚΗ, όσο και μέσα στην κυβερνητική παράταξη της ΝΔ, δείχνοντας ότι η επίθεση στα σώματά μας δεν αποτελεί μεμονωμένη ιδεολογική εκτροπή, αλλά κεντρικό εργαλείο του σύγχρονου αυταρχισμού και της ταξικής πειθάρχησης. Σε μια αντιστροφή αυτού του ρόλου της γυναίκας ως μηχανής αναπαραγωγής του έθνους, αλλά στο ίδιο πλαίσιο της στρατιωτικοποίησης μέσω του pinkwashing, εντάσσεται η πρόσφατη κυβερνητική εξαγγελία του μέτρου της εθελοντικής στράτευσης των γυναικών μέσα στο 2026.
◾️Τέλος, και φέτος την 25η Νοέμβρη φωνάζουμε δυνατά ‘Λευτεριά στην Παλαιστίνη’, στέλνοντας σινιάλο αλληλεγγύης στις αγωνιζόμενες γυναίκες, που γίνονται η μάνα της Αντίστασης και της ζωής στη μαρτυρική της γη. Όπου το σιωνιστικό καθεστώς -η μόνη «δημοκρατία» της Μέσης Ανατολής που πλασάρεται ως εγγυητής των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων- διαπράττει καθημερινά βασανιστήρια εναντίον τους. Στέλνουμε σινιάλο αλληλεγγύης στις γυναίκες που αγωνίζονται και επιβιώνουν στις ζώνες του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της γενοκτονίας: στο Σουδάν, στο Κονγκό και πόσα ακόμη μέρη του κόσμου. Εκεί όπου η έμφυλη βία εκδηλώνεται ως μέσο εξόντωσης, πειθάρχησης και συνολικής κοινωνικής αποδόμησης. Όμως εκεί όπου η κυριαρχία είναι ολοκληρωτική και η βία διαπερνά κάθε πτυχής της ζωής, οι γυναίκες επιβιώνουν και αντιστέκονται. Ο πολύμορφος αγώνας τους για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια, δεν προσβλέπει σε καμιά σωτηρία από διεθνείς θεσμούς, δυτικές κυβερνήσεις και φιλελεύθερους φεμινισμούς, και σίγουρα όχι από τους κάθε μορφής δυνάστες τους. Με το βλέμμα στραμμένο σε αυτές, η διεθνιστική γυναικεία αλληλεγγύη δεν μπορεί παρά να είναι το ζωντανό νήμα που ενώνει τους αγώνες τους, με τους δικούς μας αγώνες στην καπιταλιστική Δύση, φωτίζοντας τις ρίζες της βίας και τους όρους της χειραφέτησης. Δεν μπορεί παρά να είναι ο συλλογικός αγώνας απελευθέρωσης απέναντι στις δομές που τη γεννούν: την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.
✊Από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Δύσης, ως τα σύνορα της γενοκτονίας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, οι γυναίκες αγωνιζόμαστε για ζωή, ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη.
Τσακίζουμε την έμφυλη βία
Αγώνας ενάντια σε πατριαρχία, κράτος, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό
Για τη γυναικεία και την ταξική απελευθέρωση
ΠΟΡΕΊΑ, 25.11, Πλ. Κλαυθμώνος 18.30
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)\
