Το παρόν κείμενο αποτελεί την τοποθέτηση της συλλογικότητάς μας, στην εκδήλωση τιμής και μνήμης, για τον αγαπημένο μας, σύντροφο και φίλο Χρήστο Πολίτη, που πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο, στις 31/5/2018. 11 Μάρτη 2018-11 Μάρτη 2021 ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ
“Απαξίωση ή μυθοποίηση συνιστούν αμφότερες απονέκρωση της μνήμης του. Αντίθετα μια πρόθεση δικαίωσης της αποκτά αξία, εφόσον προκύπτει από τη διάθεση να σηματοδοτήσει κάτι για το παρών και το μέλλον, μέσα από μια διαδικασία άντλησης συμπερασμάτων, θετικών και αρνητικών, από μια πλούσια, διδακτική και μοναδική, ίσως εμπειρία”.
Λόγος τιμής
Συντροφε Χρήστο,
Το πέρασμα σου από τη ζωή ήταν συνώνυμο με την ανατροπή της. Οι πολιτικές συλλογικότητες και οι ανταρσίες υπήρξαν τα οχήματα σου για αυτήν την αντεπίθεση. Από μικρό παιδί στο δρόμο του αγώνα να εκφράζεις την αλληλεγγύη σου σε αδιόριστους καθηγητές. φυλακισμένους αγωνιστές, απολυμένους εργάτες. Από μικρό παιδί στα οδοφράγματα δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο στο δρόμο με τους αόρατους και της γης τους κολασμένους. Μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος και των απαγορεύσεων του. Μια λίμα καλά ακονισμένη που ήθελε να αποχωριστεί μια για πάντα τα δεσμά της αποξένωσης και του ατομισμού απελευθερώνοντας την έκφραση, την κοινωνικότητα, την φαντασία, οικοδομώντας τα θεμέλια για τον “νέο άνθρωπο”. Γι αυτόν τον “νεό άνθρωπο” έδωσες τη ζωή σου μέχρι την ημέρα που έφυγες τόσο αναπάντεχα από τη ζωή κάποια κυριακή του Μάρτη. Για τον “νέο άνθρωπο” που θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της αποξένωσης του από κάθετι ανθρώπινο και δημιουργικό. Για αυτόν τον νέο άνθρωπο που θα αναπτυχθεί μέσα σε νέους ορίζοντες μόρφωσης και διαδικασίες χειραφέτησης. Για αυτόν τον “νέο άνθρωπο” που θα βρεί ξανά τους πρωτόγονους δεσμούς του με τη φύση και την ανθρώπινη δημιουργία. Που θα δημιουργήσει νέα πρωτοποριακά κινήματα στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την ζωγραφική, τη μουσική, τη γραφιστική και την λογοτεχνία. Για τον νέο άνθρωπο που μέσα από την επαναστατική τομή θα δημιουργήσει νέες σχέσεις με το άλλο φύλλο και θα οικοδομήσει μια κουλτούρα συναδέλφωσης μεταξύ των λαών βασισμένη στις παραδόσεις και τους αγώνες του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Υπήρξες ξεχωριστός γιατί κυοφορούσες αυτόν τον νέο άνθρωπο. Πιστός φίλος, μοναδικός σύντροφος, ξεχωριστός άνθρωπος. Οι σχέσεις σου με τις γυναίκες δομημένες στην ισότητα και στον αλληλοσεβασμό,το ήθος σου πυξίδα για κάθε νέο αγωνιστή .Η αμηχανία σου στοιχείο πηγαίας αυθεντικότητας και η αισιοδοξία σου για την εξέλιξη του αγώνα σε τροφοδοτούσε με καύσιμα και ελπίδα για τον ανήφορο της ζωής. Αλληλέγγυος με την δυστυχία των άλλων αλλά και με το σθένος με το οποίο δεν την ανέχονταν.
Ένοιωθες τους βομβαρδισμούς των Παλαιστίνιων στο πετσί σου. Καιγόσουν μέσα στο συνδικάτο του λαού στην Οδησσό. Αργοπέθαινες και εσυ όταν ο Ερκάν και οι σύντροφοι μας από το Λαικό Μέτωπο της Τουρκίας αργοσβήναν σε κελιά τύπου F. Υπέφερες από την ανθρωπιστική καταστροφή στην Υεμένη και γεμίζαμε κουράγια και ελπίδα όταν οι αντάρτες Χούτι κατάφερναν πλήγματα στον Σαουδάραβα κατακτητή. Υπήρχες τον Δεκέμβρη του 2008 χαρακτηρίζοντας εκείνες τις ημέρες τις καλύτερες στη ζωή σου. Και όταν ήρθε η ώρα της μνημονιακής σφαγής , έβαλες τα στήθη σου μπροστά στον οικονομικό πόλεμο που βιώνει ο ελληνικός λαός και αγωνίστηκες μαζί με χιλιάδες για να μη περάσει ο φασισμός και να μη ζήσουμε σαν δούλοι.
Η ζωή σου ταυτισμένη με το αναρχικό κίνημα και με την εξέλιξη του.
Από το 1995, μαθητής κιόλας, όταν το σπίτι σου στον Χολαργό δεν σε χώραγε εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη, αναζητώντας στο Πολυτεχνείο και τους γύρω δρόμους την ένωση με τους χιλιάδες νέους και νέες στα οδοφράγματα και τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Να αναζητάς την λάμψη από εκείνη την αυθόρμητη και αγριεμένη φλόγα μιας άγουρης αλλά αδιαμεσολάβητης εξεγερτικής έξαρσης. Τότε που έκανες τα πρώτα σου όνειρα για να αλλάξεις τον κόσμο και η εφηβική φλόγα σε έκαιγε και σε πυρπολούσε. Τότε που ξεκίνησες να οραματίζεσαι μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας.
Μέχρι μια εβδομάδα πριν αποχωριστούμε από τη ζωή να αναζητάς επίμονα την ένωση βρίσκοντας τα στοιχεία της ανάμεσα σε πρόσωπα συντρόφων και συντροφισσών στην όμορφη Κρήτη για να αντισταθούμε από κοινού στις βάσεις του θανάτου των Η.Π.Α στη Σούδα.
Αυτό το πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης αναζητούσες πάντοτε με αγωνία. Γιατί η γέννηση της ζωής και ενός πράγματος σύμφωνα με τον μεγάλο επιστήμονα Δημόκριτο είναι στην πραγματικότητα ανάμειξη προυπάρχοντων στοιχείων και συμπλοκή πολλών ατόμων. . Γι αυτό ήταν νομοτελειακό τελικά, αφού και ο θάνατος είναι διάσπαση ενός συμπλέγματος ατόμων, η απώλεια σου να γεμίσει ενώσεις.
Μια ζωή δοσμένη στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Μια ζωή με περιοριστικούς όρους, απαγορεύσεις και καταστολή. Μια ζωή στοχοποιημένος από τα αστυνομικά σκυλιά και τους δημοσιογράφους που μέχρι και το τέλος της ζωής σου επιχείρησαν να δηλητηριάσουν τη διαδρομή σου με τα ψέματα τους. Να σε ισοπεδώνουν όταν σε βρούν αδύναμο, να σου στήνουν σκευωρίες όταν δεν μπορούν αλλιώς να αναμετρηθούν μαζί σου. Έφτασαν μέχρι και στο σημείο να δημοσιοποιήσουν μέσω του χαφιέ της ασφάλειας Λαμπρόπουλο εικονικό ένταλμα σύλληψης εναντίον σου το οποίο δεν ίσχυε ποτέ επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να σε οδηγήσουν στην περιθωριοποίηση και την παρανομία. Να σε εκτροχιάσουν από τις κινηματικές γραμμές μας και από την χρησιμότητα σου στην κοινωνία.
Αγαπημένε μας Χρήστο, θα σε θυμόμαστε με τα μάτια κλειστά να φιγουράρεις στα κεντρικά δελτία των ειδήσεων που θριαμβολογούσαν για τη σύλληψη σου σαν να πρόκειται για τρόπαιο δεκαετιών. Ακόμα και εκεί πάντα προσεκτικός, συγκεντρωμένος στο σκοπό σου. Να μην αποτελέσεις τρόπαιο αλλά να παραμορφώσεις τα χαρακτηριστικά σου. Απαχθέντας από την περιοχή των Εξαρχείων που τόσο αγάπησες και αγωνίστηκες για αυτήν, βρέθηκες προφυλακισμένος στις φυλακές Γρεβενών χωρίς να γνωρίζεις την αιτία. Αλύγιστος και ακούραστος να εμψυχώνεις την ηρωίδα μάνα, να γεμίζεις με κουράγιο και να βομβαρδίζεις με πολιτικές αναλύσεις το κίνημα και την κοινωνία. Τη φυλακή δεν τη ξέχασες ποτέ. Ούτε αυτή φυσικά. Ήξερες οτι άφηνες πίσω δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους με βαριές καταδίκες, δεκάδες συντρόφους που συνεχίζαν τον αγώνα. Ανθρώπους που συνέχιζες να υποστηρίζεις με το λόγο και την πράξη σου ,πάντα στην πρώτη γραμμή, σαν πολιτικός μάρτυρας σε δίκες, σαν συνένοχος στα αμφιθέατρα και στα συνωμοτικά ραντεβού, φροντίζοντας να διαδίδεις τον λόγο και τη φωνή τους στην κοινωνία. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να οριστεί η επαναστατική αλληλεγγύη πέρα από μια σχέση συνενοχής και συνέργιας για έναν αναρχικό κομμουνιστή επαναστάτη?
Γιατί όπως έγραφε και η προκήρυξη για τους εμπρησμούς που πραγματοποίησε η οργάνωση κομμάντο Χ,Τσουτσουβής σε εργοτάξιο επέκτασης του εφετείου Αθηνών στην οδό Λουκάρεως στις 22.5.2008 ,ενέργεια για την οποία κατηγορήθηκες: “Κάθε μας χτύπημα είναι και χτύπος της καρδιάς μας και η καρδιά μας χτυπάει δυνατά δίπλα στους φυλακισμένους συντρόφους μας”. Τόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά σου Χρήστο.
Ήξερες ότι χωρίς μαχητική αντίσταση τα κινήματα είναι ηττημένα πριν καν γεννηθούν.
Βαριόσουν τους πολυλογάδες. Περιφρονούσες τους θεωρητικούς που δεν έζησαν μια εξεγερτική ζωή αλλά και τους ακτιβιστές που αρνιόντουσαν να σκεφτούν κριτικά. Συνέβαλες στην πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του κινήματος όταν οι καιροί το απαίτησαν.Στους καιρούς που όποιος θέλει να επιφέρει σημαντικά πλήγματα στον εχθρό οργανώνει τόσο την περιφρούρηση όσο και την αντεπίθεση του.Τόσο τους κανόνες εμπλοκής του με τη μάχη όσο και τις δυνατότητες διαφυγής και προσωρινής απεμπλοκής του. Πολέμησες το φασισμό, τον Ιμπεριαλισμό και την σοσιαλδημοκρατία. Έδωσες μάχες σώμα με σώμα με φασίστες κατατροπώνοντας τους και αναμετρήθηκες με μαφιόζικα κυκλώματα που σηκώσανε χέρι σε συντρόφους και τον λαό ασκώντας βία και τρομοκρατία. Διέθεσες ψυχή και σώμα στο κίνημα και στην υπεράσπιση των αδύναμων αυτής της κοινωνίας ,παραδιδοντας μαθήματα στράτευσης και ανιδιοτέλειας. Δεν ξέχασες ποτέ την Παλαιστίνη σου. Την λωρίδα της αντίστασης και της αξιοπρέπειας που παραμένει κάτι μοναδικά διαχρονικό, η μούσα του κάθε επαναστάτη, που του δίνει έμπνευση και κουράγιο για να συνεχίσει. Κάποια μερόνυχτα του Νοέμβρη υποδέχτηκες τους δολοφόνους των Η.Π.Α Κλίντον (1999) και Ομπάμα (2016) όπως τους άρμοζε μαζί με χιλιάδες αγωνιστές που βρέθηκαν στους δρόμους και τα οδοφράγματα εκείνων των ημερών.
Ήσουν αυθεντικός μέσα στην αντιφατικότητα σου, άνηκες σε αυτούς που δεν ανέχονται να βλέπουν τη ζωή τους να φεύγει ανούσια περιμένοντας να ωριμάσουν οι κοινωνικές συνθήκες για τη μακρινή κοινωνική επανάσταση.
Μακριά από ιδεολογικές καθαρότητες και σεχταρισμούς κατάφερνες και βρισκόσουν σε κάθε συγκυρία και εποχή εκεί που πραγματικά γινότανε αγώνας. Επιδιώκοντας ενώσεις και κοινωνικούς δεσμούς με αγωνιστές και αγωνίστριες από όλο το φάσμα του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Εκτός από τα οδοφράγματα, τα σαμποτάζ, τις απαλλοτριώσεις και τις δεκάδες επιθέσεις σε στόχους πάντα ισχυρών συμβολισμών για το σύστημα και την κυριαρχία του σε θυμόμαστε να υπερασπίζεσαι σθεναρά και αδιάλλακτα τη μαχητική αντίσταση και την ριζοσπαστική γραμμή στα αμφιθέατρα όταν τμήματα του ευρύτερου κινήματος δίναν διαπιστευτήρια υποταγής και παράδοσης στο αστικό μπλοκ κυριαρχίας. Να είσαι ο αγώνας μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Γνωρίζοντας καλά οτι πρωταρχικό κριτήριο της όποιας υπέρβασης δεν ήταν και δεν πρέπει να είναι η αποτελεσματικότητα ή μη μιας τέτοιας επιλογής.
Αγώνας για να περάσει η “σωστή γραμμή “ στο κίνημα. Γνωρίζοντας καλά ότι οι επιμέρους θέσεις και οι ενίοτε στρατηγικές κατευθύνσεις ενός χώρου είναι αυτές που τελικά καθορίζουν και την- εν δυνάμει- επαναστατική φυσιογνωμία, τα περιεχόμενα αλλά και την τελική μορφή του.
Πρώτη γραμμή και στη μεγάλη διαδήλωση της πρώτης Οκτώβρη 2002, ενάντια στην τρομουστερία και την τρομολαγνεία εκείνων των ημερών με αφορμή τις συλλήψεις για την Ε.Ο 17Ν. Σε εκείνη την μεγάλη διαδήλωση του αναρχικού κινήματος και ορισμένων εξαιρέσεων από το χώρο της Αριστεράς. Σε αυτή τη μεγάλη αντεπίθεση του κινήματος απέναντι σε δοσίλογους, νενέκους, απογόνους των χιτών και των ταγματασφαλιτών. Δεκαπέντε χρόνια μετά έσπευσες στην πύλη των φυλακών για να σφιχταγγαλιάσεις τον επαναστάτη Δ.Κουφοντίνα και οι δημοσιογράφοι δεν έχασαν την ευκαιρία να σε στοχοποιήσουν ξανά μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση που εξέδωσε ανακοίνωση με το όνομα σου.
Πρώτη γραμμή στην πολιτική υπεράσπιση της μνήμης του Χ.Μαρίνου το 1996 απέναντι στις τακτικές υπονόμευσης και περιθωριοποίησης του.
Πρώτη γραμμή στην πολιτική υπεράσπιση του μαχητικού αντιφασισμού και της ένοπλης λαικής αντιβίας.
Δίπλα στους αδιόριστους καθηγητές το 1998 που παλεύανε να βρούνε το δίκιο τους στους δρόμους και τα πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας έξω από τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τα εξεταστικά κέντρα.
Σε θυμόμαστε να εναντιώνεσαι στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και από τότε ανανεώσαμε το ραντεβού της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ κάθε φορά που ο Δυτικός “ανθρωπισμός” και κοσμοπολιτισμός επιχειρεί να “εκπολιτίσει”και να “εκδημοκρατίσει”τη “βαρβαρότητα” στην Μέση Ανατολή και όπου γης σκορπώντας το θάνατο στο όνομα της ειρήνης: Ιράκ,Αφγανιστάν,Λιβύη,Συρία.
Σε θυμόμαστε στο “εργαστήρι ανατρεπτικών πειραματισμών” μαζί με την Όλγα, τον Χρήστο, τον Αλέξη τον Ηλία και τον Αλέκο να αναζητάς επίμονα “συνεργούς και οχι θεατές” και να συμμετέχεις ενεργά στις συγκρούσεις και τα οδοφράγματα ενάντια στη σύνοδο των ηγετών της Ε.Ε στην Θεσ/νίκη το 2003. Ενεργός στο πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης για τους 7 συλληφθέντες από τα γεγονότα της Θεσ/νίκης αλλά και στις κινητοποιήσεις ενάντια στους Ολυμπιακούς αγώνες το επόμενο έτος. Ενάντια στους μεγαλοιδεατισμούς της ελληνικής αστικής τάξης και στην μεγαλοαρπαχτή της ντόπιας ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού της.
Ήσουν κι εσύ ένας από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στο Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου που βρέθηκαν προσκεκλημένοι οι τότε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Ε.Βενιζέλος και Χ.Βερελής. Εκεί που για μια ολόκληρη νύχτα οι βουλευτές και οι ένοπλοι μπράβοι τους κρατήθηκαν όμηροι δημιουργώντας μια μεγάλη κρίση στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Εκεί που οι ένστολοι μπράβοι πυροβόλησαν τον σύντροφο Κούλ που με ομάδα συντρόφων επιτέθηκε εναντίων του Βερελή.
Σε αναγνωρίσαμε ανάμεσα σε χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες το 2006- 2007 να αγωνίζεσαι με μόνιμο πάθος και λύσσα ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16 της υπουργού Μαριέττας Γιαννάκου . Ένα νομοσχέδιο έκτρωμα που ακυρώθηκε στο δρόμο από τους αγώνες εκείνης της περιόδου.
Σε θυμόμαστε με μια σκύλα στο χέρι στα σαμποτάζ των συστημάτων ελέγχου και επιτήρησης.Σε θυμόμαστε σε διαδηλώσεις οργής και σε καταδρομικές επιθέσεις να επιστρέφεις ένα μερίδιο αντι-βίας στους ένστολους δολοφόνους και βασανιστές στις ίδιες τους τις γιάφκες.
Και που δεν ήσουν Χρήστο? Ήσουν στη συμβολή των οδών Μεσολλογγίου και Τζαβέλλα όταν ο Αλέξης ξεψυχούσε στα χέρια των συντρόφων του. Ήσουν μια από τις πρώτες σταγόνες πριν τη μεγάλη καταιγίδα που σάρωσε όλη την Ελλάδα. Στα Εξάρχεια, στην Πατησίων, στην Ερμού, στη Λ.Αλεξάνδρας. Στις συγκρούσεις που ξέσπασαν στην κηδεία του Α.Γρηγορόπουλου στη Ν.Σμύρνη και στην επίθεση στην έδρα των Υ.Μ.Ε.Τ στην Καισαριανή.
Στο ακηδεμόνευτο κίνημα αλληλεγγύης στην μαχόμενη συνδικαλίστρια Κ.Κούνεβα καθώς και στις μάχες με τους φασίστες και την αστυνομία ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ στις περιοχές του Αγιου Παντελεήμωνα και της πλατείας Βικτωρίας. Μέχρι το Κολωνάκι, στους ακριβούς δρόμους, με την επαναστατική αλληλεγγύη να κάνει θρύψαλα μαζί με τις αστραφτερές βιτρίνες όλο τον προκλητικό πλούτο. “Χάσαμε τα Εξάρχεια. Μην χάσουμε και το Κολωνάκι” μονολογούσε αφρίζοντας ο Πρετεντέρης.
Σε θυμόμαστε το 2010 να οργανώνεσαι στη γειτονιά σου δημιουργώντας μαζί με άλλους συναγωνιστές και συντρόφους τη λαϊκή συνέλευση Χολαργού-Παπάγου. Μια αξιοσημείωτη ένωση αγωνιστών διαφορετικών πολιτικών αναφορών με κοινό σημείο αναφοράς την αναγκαιότητα αντίστασης στην συστημική κρίση και στην επιλογή της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της χώρας να οξύνουν τον πόλεμο στην κοινωνία βάζοντας τη χώρα σε πρόγραμμα επιτήρησης.
Εσύ, που ξεσήκωνες τον κόσμο όλο να βγει στους δρόμους και να αγωνιστεί ενάντια στο άδικο και την δυστυχία. Εσύ, που σαν πρωτοπόρος λαϊκός αγωνιστής δεν αφομοίωσες ποτέ τις αυταπάτες του ρεφορμισμού και δεν ανέπνευσες από τον σοσισλδημοκρατικό αέρα της “αλλαγής” που διέλυσε τα κινήματα και τσάκισε την ελπίδα.
Ήξερες να παίρνεις βαθιές ανάσες και να κοιτάς στα μάτια τον συνομιλητή σου υποσχόμενος μόνο αντίσταση. Και ξέραμε όλοι μας όλα αυτά τα χρόνια ότι υπήρχε πάντα ένας διαθέσιμος “τρελός” για οποιαδήποτε “τρέλα” σκαρφιζόμασταν ανά την εποχή. Ξέραμε όλοι οτι ένας φάρος αντίστασης υπάρχει ανάμεσα μας αναμμένος αδιάλειπτα να μας υπενθυμίζει να μην λησμονήσουμε ούτε για μια στιγμή την Υπόθεση για την οποία αξίζει να δώσουμε μέχρι και τις ζωές μας. Κόντρα στη ματαιότητα της εποχής, στον μικροαστισμό και την ιδιώτευση. Ένας φάρος αναμμένος κόντρα στον μεταμοντερνισμό, τον εκφυλισμό και την εναλλακτικοποίηση που σαρώνουν τα κινήματα λερώνοντας έννοιες, και αξίες, κατατεθειμένες χρόνια στις παραδόσεις της αντίστασης.
Η ζωή σου όλη είναι συνδεδεμένη με κύκλους που άνοιγες στη διαδρομή σου. Ήξερες ότι οι κύκλοι δεν είναι για να μας κυκλώνουν γιατί ραγίζουν, σπάνε, μπαίνουν τα κομμάτια στο μεδούλι μας, ανοίγουν νέους κύκλους, αφήνουν πίσω τους ανθρώπους που μπολιάστηκαν μαζί μας.
Τελευταίος σταθμός του ταξιδιού σου η συνέλευση αναρχικών και κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. Που με τη δική σου καθοριστική συμβολή μετεξελίχθηκε στην Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών).
Μια συλλογικότητα πολύ κομμουνιστική για τους αναρχικούς και πολύ αναρχική για τους κομμουνιστές όπως μεταξύ μας λέγαμε καμιά φορά για να διασκεδάσουμε την μικροπολιτική,τις εμμονές και τους πολιτικούς ανταγωνισμούς που μας περικυκλώνουν.
“Εσένα τον αναρχικό αγωνιστή που έψαχνες και μέσα από την κομμουνιστκή ιδεολογία να βρείς τις άκρες και εμένα μια αριστερή δασκάλα”όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε η συντρόφισσα Μαρία . Εκεί που με υψωμένες γροθιές περισσότεροι από 500 σύντροφοι και συντρόφισσες σε αποχαιρετήσαμε όπως σου άρμοζε. Εκεί που μας σιγοψυθίρισες πριν φύγεις “αν βρίσκομαι στη μνήμη είμαι κι εγω κομμάτι αυτης της ιστορίας”. Θα σε θυμόμαστε για πάντα ζωντανό να κυματίζεις τη σημαία του αδερφού σου Dax που έφυγε πριν από εσένα σε ενέδρα φασιστών. Θα σε θυμόμαστε να δίνεις μάχες μαζί με χιλιάδες συντρόφους ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία. Να κρατάς το πανό μας σε γενικές απεργίες, να ζητάς τον λογαριασμό από τους εφοπλιστές για τις εργατικές δολοφονίες στα ΕΛΠΕ και στα everest. Να αγωνίζεσαι για την επαναπρόσληψη εργαζόμενης μητέρας στον ΑΒ Βασιλόπουλο και να μάχεσαι ενάντια στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
Θα είσαι πάντα ο πολιτοφύλακας που θα παρέχει σιγουριά και ασφάλεια στους συντρόφους κάθε φορά που το σύνθημα “τα εξάρχεια έχουν ιστορία έξω οι μπάτσοι και οι ναρκέμποροι από την πλατεία” θα ηχεί δυνατά στη γειτονιά. Κάθε φορά που θα μεταφέρουμε την κουλτούρα της αντίστασης στην πλατεία Εξαρχείων.
Η θύμηση σου είναι συνδεδεμένη με την νοσταλγία και η συλλογική μνήμη σε καταγράφει κάπου εκεί στο κέντρο της Αθήνας στα αντιεθνικιστικά συλλαλητήρια να οργανώνεις την περιφρούρηση μας σε μια συγκέντρωση που χιλιάδες σύντροφοι και συντρόφισσες έδωσαν το παρών λειτουργώντας σαν ανάχωμα στον εθνικισμό και τον φασισμό. Η αντιφασιστική μνήμη σε καταγράφει να πρωτοστατείς στην πολιτική υπεράσπιση αντιφασιστικών ενεργειών συμμετέχοντας στα μπλόκ της ταξικής αντεπίθεσης στον Ασπρόπυργο, στον Ερυθρό Σταυρό.
Στις συγκρούσεις που ξέσπασαν στον αστυνομικό φραγμό έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη διαδήλωση τιμής και μνήμης για τον αντιφασίστα Π.Φύσσα στις 16/9/2017. Στην συγκρότηση μπλόκ με κατεύθυνση την Γερμανική Πρεσβεία και στη μηχανοκίνητη πορεία στα γραφεία του Σ.Ε.Β. Στο μεγάλο λαογέννητο ΟΧΙ της 5ης Ιούλη εκεί που ο λαός αψήφησε τους τρομοκράτες και ληστές του κι έστειλε ηχηρά το δικό του μήνυμα σε κυβέρνηση και δανειστές.
Στις αντιδράσεις και τις πολιτικές καταγγελίες για την αντιδραστική συμμαχία Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Μια έμπνευση – δώρο του πρωτεργάτη της χούντας Ιωαννίδη στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό που αναζητούσε διαρκώς την αναβάθμιση του κράτους του Ισραήλ στην Μεσόγειο. Μια συνεργασία υποταγής και εξάρτησης για το βάθεμα της οποίας βασικός συντελεστής υπήρξε η συγκυβέρνηση Σύριζα -Ανέλ.
Σε μαγειρέματα για πρόσφυγες, μετανάστες,άστεγους και εξαθλιωμένους. Ένα πιάτο βοήθειας και λίγα ζεστά ρούχα δώρο από έναν επαναστάτη που ξεχώριζε την ζεστασία και το βάθος της επαναστατικής αλληλεγγύης από την ξετσιπωσιά και την υποκρισία της αστικής φιλανθρωπίας και των ΜΚΟ που τρέφονται με αίμα και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της βιομηχανίας του πολέμου.
Στον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη θα μείνεις ανεξίτηλα γραμμένος αφού και ο ίδιος εν ζωή δε λησμόνησες να τιμήσεις τη μνήμη των επαναστατών που έφυγαν είτε σε κάποια μάχη είτε από φυσικά αίτια. Θα μείνεις ανεξίτηλα γραμμένος για την τιμή που μας έκανες να συμπορευτείς μαζί μας και να μας υπενθυμίζεις με κάθε αφορμή οτί σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Ειδικά σήμερα που ο ανθρωπόμορφος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα. Ειδικά σήμερα που, μας κάνουν πόλεμο, πότε με σφαίρες, πότε με οικονομικά προγράμματα, και πάντα με ψέματα. Ειδικά σήμερα που ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι,η γη και η ιστορία. Και η αξιοπρέπεια περιφέρεται κατασχεμένη και ανύμπορη στις μητροπόλεις.
Σύντροφε Χρήστο η σημερινή ημέρα είναι μια ημέρα τιμής και περηφάνειας. Γιατί μπορεί κάποιος από εμας να είναι αιχμάλωτος, ή ακόμη και να σκοτωθεί, όμως οι δεσμοί που μας ενώνουν ήταν και παραμένουν τόσο ισχυροί που ξέρουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Ξέρουμε ότι το κάθε ηλιοβασίλεμα που μοιραστήκαμε, το κάθε μας γέλιο, η κάθε λέξη μας, ήταν ο,τι πιο δυνατό, ο,τι πιο βαθύ ακόμα κι αν αυτό που τελικά θα κάνουμε μας χωρίσει από αυτό που πιο πολύ αγαπάμε. Την αγαπημένη μας, τους συντρόφους μας, τον κόσμο, τον δρόμο.
Είναι η “αρχή του θεριστή του δρεπανιού μας η γιορτή” όπως λέει και μια κρητική παροιμία. Ρίξαμε τις πρώιμες και όψιμες σπορές του σιταριού μαζί, αναμένοντας το θέρος. Και από αύριο είμαστε έτοιμοι να ξεσταχιάσουμε για να ανθίσει ο καρπός και να ωριμάσει το σιτάρι που σπείραμε στη γη. Από αύριο λοιπόν η δράση θα είναι αυτή που θα αντικαταστήσει τα δάκρυα και τα χαμόγελα θα ζωγραφιστούν ξανά στα πρόσωπα μας όπως θα ήθελες κι εσύ. Να ξέρεις οτι θα ολοκληρώσουμε την παρτίδα που μαζί αφήσαμε στη μέση. Για να σε κάνουμε περήφανο για τη σπορά σου. Για να γεννηθούν και άλλοι και άλλες σαν τον Χρήστο που η μόνη τους πατρίδα θα είναι η επανάσταση. Για να ανθίσουν χιλιάδες λουλούδια, τα λουλούδια της επανάστασης. Γιατί τουλάχιστον για ένα πράγμα είμαστε πιο σίγουροι μετά κι από τον χαμό σου. Οτι βρισκόμαστε από τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Καλή αντάμωση
venceremos
hasta la victoria siempre
