Συμμετέχουμε στην αντιπολεμική συγκέντρωση στη Λάρισα αυτή την Κυριακή.
Μπλοκάρουμε τις πολεμοκάπηλες επιδιώξεις του ελληνικού κράτους για γεωστρατηγική του αναβάθμιση, μέσα από τις τάξεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και την εμπλοκή του στον πόλεμο της Ουκρανίας [που εκφράζονται με από την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, τη χρήση βάσεων όπως αυτή στο Στεφανοβίκειο για να μεταφερθούν νατοϊκά ελικόπτερα στην Ανατολική Ευρώπη, τον πλου του αεροπλανοφόρου Τρούμαν προς την Αλεξανδρούπολη, κοκ…]
Αγωνιζόμαστε ενάντια στο μιλιταρισμό, ενάντια στη μετατροπή της Λάρισας και ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας σε μία απέραντη νατοϊκή βάση. [Με την 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα να έχει φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια πολεμικά αεροσκάφη και μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά που έχουν χρησιμοποιηθεί από ασκήσεις στη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι τη Μέση Ανατολή και τον πόλεμο στη Συρία, και στην 1η Στρατιά να έχει εγκατασταθεί στρατηγείο της ΕΕ, που χρησιμοποιείται για την οργάνωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.]
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην αστική τάξη της χώρας [με τους Έλληνες εφοπλιστές να έχουν έναν από τους μεγαλύτερους στόλους παγκοσμίως από τάνκερ έτοιμα να μεταφέρουν το υγροποιημένο αέριο LNG αμερικανικών συμφερόντων, που θα καλύψει τις ανάγκες που προκύπτουν από το εμπάργκο στο ρωσικό φυσικό αέριο]· ενάντια σε αυτούς που είναι παραπάνω από πρόθυμοι να θυσιάσουν τις ζωές μας για τα κέρδη τους, τόσο στα πεδία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, όσο και στα κάτεργα της καπιταλιστικής ειρήνης, όπου μας εκμεταλλεύονται καθημερινά.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΜΑΡΤΗ, 13.00, ΛΑΡΙΣΑ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συλλογικότητας:
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
“Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: Πόλεμος και ειρήνη είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά. Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα. Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους, καθώς ο γιος από τη μάνα. Έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά. Ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους.”
Τα ξημερώματα της 24ης Φλεβάρη το Ρωσικό κράτος αποφασίζει να εισβάλλει στην Ουκρανία με συντονισμένες πυραυλικές επιθέσεις και ταυτόχρονη επέλαση του στρατού. Αυτή η ενέργεια αποτελεί την κλιμάκωση χρόνων έντασης και ανταγωνισμών στην περιοχή, με πιο χαρακτηριστικά ίσως περιστατικά την απόρριψη συμφωνίας σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2013 από τον τότε πρόεδρο της χώρας Γιανούκοβιτς -που προωθούσε μια ατζέντα στενότερων σχέσεων με τη Ρωσία- και την εξέγερση που ακολούθησε (γνωστή και ως “Euromaidan”), με την ενεργή συμμετοχή ακροδεξιών και την υποστήριξη από το ευρωατλαντικό μπλοκ, που επέφερε την καθαίρεση του προέδρου. Οι γενικευμένες αναταραχές που επικρατούσαν τότε, έδωσαν την “ευκαιρία” στη Ρωσία να εισβάλλει στην Κριμαία και να την προσαρτήσει στην επικράτεια της. Προκάλεσαν επίσης διαδηλώσεις (με την υποστήριξη και την ενίσχυση της Ρωσίας) ενάντια στο Euromaidan και το νέο καθεστώς, και ταραχές, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του Κτιρίου των Συνδικάτων στην Οδησσό το Μάη του 2014 από Ουκρανούς χούλιγκαν και νεοναζί, που οδήγησε στο φριχτό θάνατο 42 ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί. Παράλληλα, με την ανακήρυξη των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από αυτονομιστές στην Ανατολική Ουκρανία, οι ταραχές μετατράπηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις, που συνεχίζονται ακόμα με περίπου 15.000 νεκρούς, και την ένταση των επιθέσεων από την Ουκρανία τους περασμένους μήνες.
Αυτές τις Λαϊκές Δημοκρατίες αναγνώρισε επίσημα η Ρωσία στις 21 Φλεβάρη. Τα αίτια της εισβολής δεν εντοπίζονται φυσικά στο ενδιαφέρον για τη ζωή των ανθρώπων εκεί, αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της όξυνσης των διακρατικών ανταγωνισμών. Πρόκειται για έναν πόλεμο ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα που διεκδικούν σφαίρες επιρροής, μερίδια των αγορών και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Έτσι, αναβαθμίζονται συνεχώς στρατιωτικά (με τα ποσοστά των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς να έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια), όσο επιδιώκουν να επεκτείνουν τα συμφέροντά τους και να αποκτήσουν όσο το δυνατόν πλεονεκτικότερη θέση συγκριτικά με τον έλεγχο της ενέργειας, τις οδούς μεταφοράς, τις πρώτες ύλες τις περιοχής, κοκ. Την ίδια στιγμή κάθε πλευρά έχει αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς προπαγάνδας και τα δικά της αφηγήματα, προσπαθώντας να πείσει τους ανθρώπους της τάξης μας να δώσουν τη ζωή τους για τα συμφέροντά της, ή να παρουσιάσει τους σκοπούς της ως “δίκαιους” ή δικαιολογημένους.
Από τη μία λοιπόν είναι το ΝΑΤΟ, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ, που μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου επεκτείνεται διαρκώς προς την Ανατολική Ευρώπη και τις πρώην χώρες του Σύμφωνου της Βαρσοβίας, και προσπαθεί εδώ και χρόνια να προσεγγίσει πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και ουδέτερες χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, ενώ μια αντίστοιχη στρατηγική υπάρχει και απέναντι στην Κίνα, καθώς νιώθει την πρωτοκαθεδρία του στον παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη να απειλείται. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να κατευθύνουν τα ευρωπαϊκά κράτη προς μία κατεύθυνση απεξάρτησης από την Ρωσία, π.χ. όσον αφορά το ρωσικό φυσικό αέριο, προωθώντας το δικό τους υγροποιημένο αέριο (LNG) το οποίο στοιχίζει ακριβότερα, ευνοείται όμως από ενδεχόμενη άνοδο της τιμής ή από το μπλοκάρισμα του ρωσικού αερίου λόγω των εξελίξεων. Η ανάπτυξη νέων σχηματισμών και η μεταφορά νατοϊκών αντιβαλλιστικών συστημάτων σε Βουλγαρία και Ρουμανία, οι στρατιωτικές ασκήσεις σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, η συγκέντρωση δυνάμεων σε χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία (με αναφορές για 8.500 στρατιώτες σε επιφυλακή και υποσχέσεις για ακόμα 3.000 από την Washington, ήδη πριν από το ξέσπασμα του πολέμου), και φυσικά η προσέγγιση ΗΠΑ-Ουκρανίας για την είσοδο της τελευταίας στο Ευρωατλαντικό Σύμφωνο, προλείαναν το έδαφος για τη σημερινή κατάσταση.
Μια κατάσταση, όπου η επίθεση της Ρωσίας δεν προκύπτει προφανώς από κάποια αντιιμπεριαλιστική σκοπιά, ούτε από ιδεολογικές διαφορές με το ακροδεξιό καθεστώς της Ουκρανίας. Αντίθετα, η προσπάθεια περικύκλωσής της από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ αντιτίθεται στις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας να ανακτήσει τα εδάφη και τις αγορές στις οποίες επεκτάθηκε ο δυτικός καπιταλισμός μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, και τις ενέργειές της για την προώθηση των δικών της συμφερόντων μέσα από την καπιταλιστική ενοποίηση αυτών των κρατών [Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EEU), Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (CSTO), κοκ]. Η διεθνής συγκυρία ήταν ευνοϊκή καθώς παρά τις κινήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, η προσοχή τους είναι στραμμένη σε μεγάλο βαθμό γύρω από την Κίνα, που αποτελεί τη νέα αναδυόμενη καπιταλιστική υπερδύναμη, ενώ όπως και οι ΗΠΑ, έτσι και το ρωσικό κράτος επιθυμούσε να στρέψει αλλού και να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια που έχει προκληθεί από τη διαχείριση της πανδημίας.
Η περιοχή της Ουκρανίας είναι πολύ σημαντική και για άλλους λόγους, καθώς διαθέτει σχετικά αναπτυγμένες παραγωγικές βιομηχανικές δυνατότητες, πλούσιες πρώτες ύλες και σημαντικές αγροτικές εκτάσεις, καθώς και ενεργειακά κοιτάσματα, ενώ αποτελεί και βασική οδό μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. Παράλληλα, με την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 δεν αυξήθηκαν απλώς τα ρωσικά εδάφη και η εσωτερική αγορά, αλλά και το δικαίωμα στην εκμετάλλευση φυσικών και ενεργειακών πόρων στην περιοχή, με την Ουκρανική ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Αζόφ να μειώνεται κατά τα ¾. Γεγονός που είχε οδηγήσει την Ουκρανία να επεξεργάζεται σχεδιασμούς ανακατάληψης της περιοχής της Κριμαίας, με τη Σεβαστούπολη να αποτελεί μάλιστα και σημαντική διέξοδο και λιμάνι προς τη Μαύρη Θάλασσα.
«Η 24η Φεβρουαρίου 2022 αποτελεί σημείο καμπής (…). Ο κόσμος μετά δεν θα είναι ίδιος με τον κόσμο πριν» Olaf Scholz, Γερμανός Καγκελάριος
Σε όλη αυτή τη συνθήκη οι χώρες της Ευρώπης δεν έχουν κρατήσει κάποια κοινή στάση, με κράτη όπως τη Γαλλία να στηρίζουν την Ουκρανία, και το Ηνωμένο Βασίλειο να είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις πολιτικές των ΗΠΑ, ενώ την ίδια στιγμή κράτη που είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ, όπως η Κροατία και η Βουλγαρία, αντιτάχθηκαν εξαρχής στη διαφαινόμενη απειλή ενός πολέμου, και δήλωσαν πως δε θα εμπλακούν στρατιωτικά. Η Γερμανία έχοντας εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, που αποτελεί το βασικό ενεργειακό προμηθευτή της, και με το νέο αγωγό αερίου που συνδέει τις δύο χώρες (Nord Stream 2) να έχει ολοκληρωθεί και να αναμένεται η αδειοδότησή του, επιθυμούσε να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση, ενώ μετά από όσα έγιναν ανακοίνωσε τη δημιουργία ειδικού ταμείου ύψους 100 δις ευρώ για τις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι, το μέλλον της ίδιας της ΕΕ είναι άγνωστο, ενώ και οι κυρώσεις στη Ρωσία από τα κράτη της ΕΕ μετά την κήρυξη του πολέμου δεν είναι κοινές, αλλά διαφέρουν με βάση τα συμφέροντα της αστικής τάξης της κάθε χώρας.
Κυρώσεις με τεράστιες συνέπειες στην Ευρώπη, όπως και ο ίδιος ο πόλεμος, καθώς η Ρωσία καλύπτει το ένα τρίτο των “αναγκών” της σε αέριο (με την αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου στην Ευρώπη την πρώτη μέρα του πολέμου να φτάνει μέχρι και το 57%), ενώ μαζί με την Ουκρανία καλύπτουν μεταξύ άλλων το 29% των παγκόσμιων εξαγωγών σίτου, το 80% των εξαγωγών ηλιελαίου και στο 19% των εξαγωγών αραβόσιτου, καθιστώντας ορατό τον κίνδυνο εμφάνισης μίας όχι μόνο ενεργειακής αλλά και επισιτιστικής κρίσης. Η περιοχή είναι επίσης εξίσου “πλούσια” και σε μέταλλα και σπάνιες γαίες, απαραίτητες στη σύγχρονη βιομηχανία, και των οποίων η τιμή αναμένεται να αυξηθεί ιδιαίτερα. Παράλληλα προκαλείται ακόμη μία ανθρωπιστική κρίση, με τους πρόσφυγες από την Ουκρανία να ξεπερνάνε ήδη τα δύο εκατομμύρια.
Και η Ελλάδα; Μέσα σε αυτό το τοπίο, το ελληνικό κράτος έχει πάρει και συνεχίζει να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Έχει προσδεθεί στο άρμα της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, ενώ -τόσο κατά την σοσιαλδημοκρατική όσο και κατά τη νεοφιλελεύθερη/συντηρητική περίοδο διαχείρισής του- έχει μετατραπεί σε μία απέραντη νατοϊκή βάση. Συμμετέχει σε ασκήσεις και υπογράφει συνθήκες στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, και παρά το φιλειρηνικό προφίλ που προσπαθεί να χτίσει, λειτουργεί ως πολεμικό πέρασμα (Αλεξανδρούπολη) και ορμητήριο (Σούδα), και στέλνει εξοπλισμούς (Σαουδική Αραβία) αλλά και στρατεύματα έξω από την επικράτεια του (Σαχέλ), για να ικανοποιήσει τις καθαρά επιθετικές βλέψεις των συμμάχων του, επιδιώκοντας να ισχυροποιήσει τα δικά του συμφέροντα στην Μεσόγειο και να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων. Εδώ να τονίσουμε για μία ακόμα φορά ότι δεν υπάρχουν φιλίες μεταξύ των κρατών παρά μόνο συμφέροντα. Αυτό αποδεικνύεται και από την απόφαση των ΗΠΑ να ακυρώσουν και επίσημα τα σχέδια για την κατασκευή του πολυδιαφημισμένου αγωγού East Med, ο οποίος θα άφηνε την Τουρκία εκτός της μπίζνας μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη, με “κίνδυνο” την στροφή της Τουρκίας προς την Ρωσία, κάτι που προφανώς οι ΗΠΑ θέλησαν να αποφύγουν. Μια κίνηση την οποία αποσιώπησαν σύσσωμα τα ελληνικά ΜΜΕ και ο εθνικός κορμός της χώρας.
Στο ίδιο πλαίσιο συνεχίζει να λειτουργεί και τώρα το ελληνικό κράτος, με το Μητσοτάκη να κάνει δηλώσεις για αντίδραση “αντίστοιχη της πρωτοφανούς ρωσικής προκλητικότητας”, τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ να ανακοινώνει τη χρησιμοποίηση της βάσης στο Στεφανοβίκειο για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων Απάτσι στην Πολωνία, την Αλεξανδρούπολη να αξιοποιείται εδώ και μήνες ως κόμβος για τη διέλευση εξοπλισμών και στρατευμάτων στην Ανατολική Ευρώπη, και το ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας) να ανακοινώνει την πρόθεση για αντικατάσταση των ενεργειακών προμηθειών από τη Ρωσία, με αέριο από τον αγωγό TAP και πανάκριβο υγροποιημένο αέριο (LNG) αμερικανικών συμφερόντων. Κίνηση που εξυπηρετεί και τις βλέψεις της ελληνικής εφοπλιστικής τάξης, που διατηρεί έναν τεράστιο στόλο από τάνκερ, έτοιμα να χρησιμοποιηθούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τελευταίο επεισόδιο της επικίνδυνης εμπλοκής του ελληνικού κράτους, που το εμπλέκει ακόμα περισσότερο σε ένα πόλεμο που τίποτα δεν αποκλείει να επεκταθεί μέχρι τα μέρη μας, αποτελεί η απόφαση δύο αποστολών στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, με δύο αεροπλάνα C-130 η κάθε μία, ενώ την ίδια στιγμή το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας δηλώνει πως «οι δομές και οι οντότητες της ΕΕ που εμπλέκονται στην μεταφορά φονικών όπλων και καυσίμων στην Ουκρανία, θα θεωρηθούν υπεύθυνες για τις συνέπειες των πράξεών τους».
Έτσι, μπορεί μέχρι τώρα η Ελλάδα να γινόταν θύτης μέσα από τη συμμετοχή και την αρωγή της στις πολεμικές αποστολές, για τη “γεωστρατηγική αναβάθμιση” της αστικής της τάξης που επιθυμούσε μερίδιο στις νέες αγορές που δημιουργούνται με τα εγκλήματα σε βάρος των λαών, τίποτα όμως δεν εγγυάται πως δε θα βρεθεί στην αντίθετη θέση, με τη Ρωσία να έχει προειδοποιήσει ακόμα και για αντίποινα σε βάσεις όπως πχ αυτή της Αλεξανδρούπολης. Παράλληλα, το ελληνικό κράτος επενδύει υπέρογκα ποσά σε πολεμικούς εξοπλισμούς (βρίσκεται για ακόμα μία χρονιά στη 2η θέση σε όλο το ΝΑΤΟ συγκριτικά με το ΑΕΠ της κάθε χώρας, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ), την ίδια στιγμή που οι νεκροί από την πανδημία είναι περισσότεροι από 20 χιλιάδες (ένα από πολύ υψηλό νούμερο συγκριτικά με τον πληθυσμό της χώρας) και το δημόσιο σύστημα υγείας έχει αφεθεί να καταρρεύσει, ιδιωτικοποιούνται σταδιακά όλα τα βασικά αγαθά (ρεύμα, νερό, ενέργεια), και οι μισθοί διατηρούνται σε επίπεδα πείνας, παρόλο που κόστος ζωής αυξάνεται ραγδαία κάθε βδομάδα. Ταυτόχρονα, οι χιλιάδες μπάτσοι που προσλήφθηκαν σε συνδυασμό με τα δεκάδες αντικοινωνικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας χρησιμεύουν στο να καταστέλλουν όποια φωνή αντιστέκεται σε αυτή την άθλια πραγματικότητα, που προμηνύεται ακόμα πιο ζοφερή.
“Τούτος ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι ο πρώτος Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι .Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος, υπήρχαν νικητές και νικημένοι. Στους νικημένους ο φτωχός λαός πέθαινε απ’ την πείνα. Στους νικητές ο φτωχός λαός, πέθαινε το ίδιο…”
Για να πάρουμε θέση στον πόλεμο, είναι αναγκαίο να συλλογιστούμε ποια τάξη τον διεξάγει και γιατί. Οι καπιταλιστικοί πόλεμοι αποτελούν τη συνέχεια της καπιταλιστικής ειρήνης με άλλα μέσα. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κάποια εκτροπή, αλλά κομμάτι του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος από το οποίο πηγάζει. Οργανώνεται από την ίδια τάξη, τις αστικές τάξεις των εμπλεκόμενων κρατών, και έχει τους ίδιους ακριβώς σκοπούς τόσο με την “ειρήνη” που προηγείται όσο και με αυτήν που θα ακολουθήσει, καθώς εκφράζει την ίδια ακριβώς πολιτική, αλλάζοντας μόνο τη μορφή της δράσης. Παράλληλα προσφέρει διέξοδο από τη μακρόχρονη δομική κρίση υπερσυσσώρευσης στην οποία βρίσκεται ο καπιταλισμός -και που βαθαίνει ακόμα πιο πολύ μετά την εμφάνιση της πανδημίας-, μέσα τόσο από την καταστροφή της εργατικής δύναμης, όσο και από τη δημιουργία αγορών και την “ανάπτυξη” που θα ακολουθήσει στην περίοδο της “ανοικοδόμησης”, εις βάρος φυσικά των κοινωνικών αναγκών των εκμεταλλευόμενων της περιοχής, και όχι μόνο.
Ένας τέτοιος πόλεμος είναι άδικος και από τις δύο πλευρές, και οι χαμένοι από αυτούς τους ανταγωνισμούς είναι εκείνοι που χρησιμοποιούνται στις σφαγές που ετοιμάζουν οι καπιταλιστές για τα κέρδη τους, ή που επηρεάζονται έμμεσα από τις συνέπειές τους, και που στην ουσία δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το να μην συστρατευθούμε ούτε με τη μία, ούτε με την άλλη πλευρά, δεν αποτελεί απλώς κάποιο εύκολο σύνθημα ή μία μεσοβέζικη λύση, αλλά το μόνο δρόμο για να υπερασπιστούμε τις ζωές και το συμφέρον της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχουν καλά και κακά κράτη, λιγότερο καλοί ή κακοί ιμπεριαλιστές. Κοινό εχθρό, μάλιστα, για όλους τους αποτελούν οι αγωνιζόμενοι που αντιστέκονται στο εσωτερικό τους, και αν χρειαστεί δε θα διστάσουν ακόμα και να συνεργαστούν μεταξύ τους για να μας αντιμετωπίσουν. Όπως συνέβη και πριν από 150 χρόνια, όταν η αστική τάξη της Γαλλίας συνθηκολόγησε με τους Πρώσους για να καταστείλουν μαζί την εξεγερμένη Παρισινή Κομμούνα, όπως συμβαίνει και σήμερα στην ίδια την ελληνική επικράτεια, με τη συνεργασία ελληνικού και τουρκικού κράτους για την καταστολή, τις διώξεις και τις φυλακίσεις δεκάδων Τούρκων αγωνιστ(ρι)ών. Οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση των ζωών μας, η λεηλασία της φύσης δεν θα σταματήσουν διαλέγοντας στρατόπεδα στους διακρατικούς ανταγωνισμούς, αλλά με τον αγώνα μας ενάντια στο σύστημα που τα γεννά.
Και το υπάρχον οικονομικό σύστημα το μόνο που μπορεί να προσφέρει στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο. Ειδικά την συγκεκριμένη περίοδο, όπου βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση παγκόσμιου μεγέθους, και για να βρει νέες αγορές και να συνεχίσει να συσσωρεύει κέρδη λεηλατεί σε τεράστιο βαθμό τη φύση, προκαλεί πανδημίες, σκορπάει καθημερινά το θάνατο σε περιοχές όπως η Σομαλία, η Υεμένη και η Μέση Ανατολή, εμπορευματοποιεί κάθε πτυχή της ζωής μας, και εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
“Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται.”Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου
Σ’ αυτήν λοιπόν την συνθήκη, όλοι εμείς που ανήκουμε στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας, που δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα καθώς το κόστος ζωής μας ανεβαίνει συνεχώς, που βλέπουμε τις ζωές μας να απειλούνται από τους ανταγωνισμούς των ισχυρών, οφείλουμε να δράσουμε ώστε να σταματήσουμε αυτόν τον πόλεμο, όπως και όλους τους διακρατικούς πολέμους. Να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια της πολεμικής τους μηχανής, ώστε να μη χυθεί άλλο αίμα καταπιεσμένων για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Να πάρουμε δύναμη από τους χιλιάδες αγωνιζόμενους στη Ρωσία, που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην εκεί ρητορική, αψηφώντας το σκληρό καταπιεστικό καθεστώς για όσες αντιστέκονται, και να αποδομήσουμε το κυρίαρχο νατοϊκό αφήγημα που επικρατεί εδώ – χωρίς παράλληλα να έχουμε καμία αυταπάτη περί «ήπιου» ρώσικου καπιταλισμού. Να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι δε θα γίνουμε τα στρατιωτάκια τους στις παρτίδες σκάκι που στήνουν για να αυξήσουν τη δύναμή τους, και να δράσουμε στο δικό μας πεδίο, απέναντι στην ελληνική αστική τάξη και το ελληνικό κράτος. Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, και είναι ταξικό και διεθνιστικό μας καθήκον να μην επιτρέψουμε τη συμμετοχή του σε ακόμα έναν πόλεμο μέσα από τις τάξεις του ΝΑΤΟ. Να μπλοκάρουμε την αποστολή όπλων και τη χρήση των δεκάδων βάσεων για τη μεταφορά στρατιωτών και πολεμικού εξοπλισμού. Να αγωνιστούμε για το κλείσιμο όλων των βάσεων και να σαμποτάρουμε την ίδια τη συμμετοχή της Ελλάδας στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ, που ευθύνεται για το αίμα εκατομμυρίων σε δεκάδες επεμβάσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Οφείλουμε παράλληλα να δυναμώσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες απέναντι στη γενικότερη επίθεση των κρατών και των κεφαλαιοκρατών στην εργατική τάξη. Να στοχεύσουμε τον αγώνα μας ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό και εξουσιαστικό σύστημα που γεννά τις ανισότητες και τους πολέμους, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να προετοιμάσουμε τον μόνο δίκαιο πόλεμο, τον ταξικό. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης. Χωρίς σύνορα, έθνη και στρατούς να μας χωρίζουν με τα αλλόγλωσσα αδέρφια μας και να μας ενώνουν με τους δυνάστες μας. Να αγωνιστούμε ώστε στην Ελλάδα, την Τουρκία, τη Μακεδονία, στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και σ’ όλο τον κόσμο, να μην υπάρξει κανένας πόλεμος μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καμία ειρήνη μεταξύ των τάξεων.
ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ, ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ “ΕΙΡΗΝΗ” ΤΟΥΣ
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ
Συλλογικότητα Αναρχικών από τα Ανατολικά // anatolika.espivblogs.net , 28 Φλεβάρη 2022
