Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε δεν χωράει αμφιβολία ότι ο πόλεμος που διεξάγει σήμερα η Ρωσία στην Ουκρανία, είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός, κατακτητικός, ένας πόλεμος για τον έλεγχο των σφαιρών επιρροής, των αγορών, των οδών ενέργειας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Με άλλα λόγια ένας πόλεμος για το μοίρασμα του κόσμου. Και ως τέτοιος δεν μπορεί παρά είναι ένας πόλεμος ολοκληρωτικός, ένας πόλεμος που ενσωματώνει και παράλληλα παροξύνει το σύνολο των καταπιέσεων (ταξικών, εθνικών, κοινωνικών) που υφίσταται ο ουκρανικός λαός που τον βιώνει.
Η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Είναι δηλαδή μια χώρα όπου η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου έχει φτάσει σε εκείνη την «ιδιαίτερα υψηλή» βαθμίδα, η οποία δημιουργεί τα μονοπώλια∙ μια χώρα με πανίσχυρη χρηματιστική ολιγαρχία, η οποία εξάγει κεφαλαίο, δημιουργώντας σε αυτή τη βάση ποικίλες μορφές κρατικής εξάρτησης σε μια σειρά χωρών∙ μια χώρα που έχει συγκροτήσει διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις και στρατιωτικούς συνασπισμούς που πολεμούν για τον έλεγχο και τη νομή του κόσμου. Οι συνθήκες της ιστορικής διαμόρφωσης (καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ένωση, κατάρρευση ΣΕ, είσοδος της Ρωσίας στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του σύγχρονου ρωσικού ιμπεριαλισμού (εκτεταμένος ρόλος του κράτους στην οικονομία, χαμηλό σχετικά ΑΕΠ) δεν αναιρούν την ουσία του ως τέτοιου. Αντίστοιχα, όπως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τσαρικής Ρωσίας στις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου («ημιφεουδαρχική, ημιαποικιακή και καθυστερημένη» κατά τον Λένιν) δεν αναιρούσαν κατά τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα.
O καπιταλισμός- ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί αποκλειστικά δυτικό φαινόμενο. Μπορεί η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου να συντελέστηκε στην Ευρώπη, μπορεί οι κύριες αποικιοκρατικές, καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να γεννήθηκαν στη Δύση, όμως μόνο μια στατική και εν τέλει δυτικότροπη οπτική θα απαιτούσε όλοι οι καπιταλισμοί να φέρουν αυτούσια τα χαρακτηριστικά του δυτικού καπιταλισμού. Ακόμα, περισσότερο, μόνο μια στατική ανάλυση του ίδιου του ιμπεριαλισμού ως παγκόσμιου συστήματος θα περιόριζε «τη χούφτα των μεγάλων δυνάμεων που μάχονται για το μοίρασμα του κόσμου» στα κράτη του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Μια τέτοια οπτική, μια οπτική δηλαδή που βλέπει μόνο έναν ιμπεριαλισμό, τον ευρωατλαντικό, και ως ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μόνο αυτές –τις εκ των πραγμάτων οριοθετημένες- που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του, στην ουσία αρνείται τον ίδιο τον χαρακτήρα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, και τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο -και την γενικευμένη καταστροφή που αυτός μπορεί να προκαλέσει- ως συστατικό του στοιχείο, ως μοναδικό εν τέλει μέσο για το μοίρασμα του κόσμου. Στην ουσία τέτοιες προσεγγίσεις, υποτιμούν το βάθος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και την ένταση των ανταγωνισμών που αυτή γεννά. Αποτελούν (με όποια ονομασία κι αν εμφανίζονται, «αυτοκρατορία», «παγκοσμιοποίηση», «υπεριμπεριαλισμός») γεννήματα της πολύπλευρης οπισθοχώρησης του διεθνούς επαναστατικού κινήματος και της αποδοχής εν τέλει του «Τέλους της Ιστορίας» και της αειφορίας του καπιταλιστικού συστήματος. Το πολιτικό δε τους αποτέλεσμα είναι η στοίχιση κάτω από ξένες- εν προκειμένω ιμπεριαλιστικές – σημαίες και η απώλεια της ταξικής αυτοτέλειας των κινημάτων.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ρωσίας δεν έχουν φιλολογικό χαρακτήρα. Το πρακτικό τους αντίκρισμα είναι σαφές: Δηλώνουν την ένταση, τη μορφή και το περιεχόμενο της πολιτικής της Ρωσίας. Τόσο γενικά, όσο και συγκεκριμένα στην Ουκρανία. Δεν μιλάμε εδώ για τον εγγενή επεκτατισμό και εθνικισμό, που έχουν όλοι οι κρατικοκαπιταλιστικοί σχηματισμοί. Αλλά για μια άλλη ποιοτικά κατάσταση. Για την κατάσταση εκείνη που σε τελική ανάλυση διαφοροποιεί την Ρωσία από την Ουκρανία, το διαμελιστή από τον διαμελιζόμενο, τον κατακτητή από τον κατακτημένο. Ή αλλιώς ένα Ιμπεριαλισμό από μια εξαρτημένη χώρα.
Το γεγονός ότι ο ευρωατλαντικος ιμπεριαλισμός πολεμά κι αυτός -με όχημα το υποτελές σε αυτό καθεστώς του Κιέβου – στην Ουκρανία, για να πετύχει αντίστοιχα αποτελέσματα με τη Ρωσία, δεν αναιρεί τον χαρακτήρα του πολέμου από την πλευρά της τελευταίας. Όπως βέβαια δεν τον αναιρεί το γεγονός ότι ο πόλεμος δεν ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022, αλλά έχει μια αιματοβαμμένη προϊστορία οχτώ -τουλάχιστον- χρόνων, που περιλαμβάνει από φασιστικά πραξικοπήματα (Μαϊντάν), μαζικές εκκαθαρίσεις πληθυσμών (Ανατολική Ουκρανία) έως στρατιωτικές επεμβάσεις και προσαρτήσεις (Κριμαία). Αντίθετα θα λέγαμε ότι τον επιβεβαιώνει: Μονάχα μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, ειδικότερα μόνο μια παγκόσμια πυρηνική υπερδύναμη, θα μπορούσε να αναμετρηθεί με αξιώσεις νίκης με τον Δυτικό ιμπεριαλισμό εκτός των ορίων της επικράτειας της για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Το πρόσφατο σχετικά παράδειγμα της Συρίας το επιβεβαιώνει.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για το χαρακτήρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία από τα ίδια τα λόγια του Πούτιν στο διάγγελμα κήρυξης του πολέμου: Η Ουκρανία δεν υφίσταται καν ως έθνος. Ως εκ τούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα σε οποιοιδήποτε ανεξάρτητη κρατική συγκρότηση. Η ιστορική θέση της Ουκρανίας και των Ουκρανών είναι αυτή της υποτέλειας στη Ρωσία. Και αυτήν τη θέση, την οποία η Οκτωβριανή Επανάσταση άλλαξε ριζικά πριν ένα περίπου αιώνα, σήμερα η Ρωσία θα επιβάλλει ξανά, υψώνοντας πάλι τον τσαρικό θυρεό που έχει ως σύμβολο η σημαία της στα ουκρανικά εδάφη. Πρόκειται για πρωτοφανούς κυνισμού σοβινιστικές, ιμπεριαλιστικές θέσεις -ούτε το Ισραήλ, και προνομιακός συνομιλητής της Ρωσίας ας μην το ξεχνάμε, δεν έχει διανοηθεί να διατυπώσει αντίστοιχες για την Παλαιστίνη-, απολύτως δηλωτικές του ποια πολιτική ακολούθησε, ακολουθεί και θα ακολουθήσει η Ρωσία στην Ουκρανία. Μια πολιτική κατάκτησης, διαμελισμού και εθνικής καταπίεση, όπως αυτή που έχουν βιώσει πολύ καλά η Τσετσενία, η Αμπχαζία, η Γεωργία, το Καζακστάν. Μια πολιτική δηλαδή πολέμου για την υλοποίηση της οποίας χρησιμοποιούνται όλα εκείνα τα μέσα που την καθιστούν πρόσφορη: βομβαρδισμοί αμάχων, ισοπέδωση δημόσιων υποδομών, μαζικές δολοφονίες, μισθοφορικοί στρατοί. Τονίζουμε ξανά, ότι τα αντίστοιχα μέσα τα οποία μετήλθε το καθεστώς του Κιέβου για να εδραιώσει τον ευρωνατοϊκό έλεγχο της χώρας, κάνουν ακόμα πιο σαφή τον άδικο και από τις δύο πλευρές χαρακτήρα της σύγκρουσης και ακόμα πιο καθαρό το τι σημαίνει μια χώρα να γίνεται το πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Για τη Ρωσία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η Ουκρανία και ο ουκρανικός λαός το μόνο που σημαίνουν είναι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οδοί ενέργειας, φθηνά εργατικά χέρια. Έτσι βλέπουν οι ιμπεριαλιστές τις εξαρτημένες χώρες και τους λαούς τους. Αντίστοιχα όπως έβλεπαν οι αποικιοκράτες πρόγονοι τους τις αποικίες τους, και η Τσαρική Ρωσία του λαούς που καταδυνάστευε. Το προσωνύμιο «η φυλακή των λαών» που της απέδωσε το ρωσικό επαναστατικό κίνημα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα διατηρεί και σήμερα ακέραια την επικαιρότητα του.
Υπό ιμπεριαλιστική εξάρτηση και κατοχή μοναδική προοπτική για τους λαούς της Ουκρανίας είναι ο φασισμός, ο πόλεμος, η εξαθλίωση και η προσφυγιά. Οχτώ χρόνια πολέμου για τον έλεγχο της Ουκρανίας δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το τι σημαίνει ιμπεριαλιστική εξάρτηση, ούτε βέβαια για το ποιος είναι ο ρόλος των διάφορων μερίδων της ουκρανικής αστικής τάξης. Ο «πατριωτισμός» των τελευταίων εξαντλείται στο κάτω από ποια ιμπεριαλιστική σημαία θα εξασφαλίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Στην κατεύθυνση αυτή, η φιλοδυτική μερίδα της ουκρανικής αστικής τάξης δεν είχε κανένα ενδοιασμό να μετατρέψει την Ουκρανία σε οπλισμένο χέρι των ΗΠΑ-ΕΕ, να ενσωματώσει τους φασίστες στον κρατικό και στρατιωτικό μηχανισμό της, να προκαλέσει εκατόμβες νεκρών στην Ανατολική Ουκρανία. Τα αποτελέσματα που βιώνει ο ουκρανικός λαός από τη ρωσική εισβολή φέρουν και τη δική της υπογραφή. Και από την άλλη, η ρωσόφιλη μερίδα, αυτή που για χρόνια ταύτιζε την εξέλιξη της Ουκρανίας με τους σχεδιασμούς της Ρωσίας, προσφέροντας της βαρύ φόρο υποτέλειας, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να υποδεχτεί τους ρώσους εισβολείς ως απελευθερωτές. Τα αποτελέσματα του πολέμου του ουκρανικού κράτους στα εδάφη του Ντονμπάς έχουν και τη δική της υπογραφή.
Οι λαοί της Ουκρανίας και όλου του κόσμου δεν έχουν ανάγκη από προστάτες. Όπως έγραφε ο διοικητής της ταξιαρχίας «Φάντασμα» ο επαναστάτης αναρχοκομμουνιστής Αλεξέι Μοζγκοβόι: «ο πόλεμος στο Ντονμπάς δεν πρέπει να είναι εθνοτικός αλλά ταξικός». Η χειραγώγηση της αντιφασιστικής εξέγερσης του Ντονμπάς από το ρωσικό κράτος, η εξόντωση από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες των πρωτοπόρων μαχητών της, όπως ο Μοζγκβόι, η μετατροπή του Ντονμπάς από εστία λαϊκής αντιφασιστικής αντίστασης σε όχημα διαμελισμού της Ουκρανίας από τη Ρωσία από τη μια, και από την άλλη, η εκτροπή των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στην αυταρχική ολιγαρχική κυβέρνηση Γιανουκόβιτς σε φασιστικό πραξικόπημα και τελικά η μετατροπή της Ουκρανία σε όχημα περικύκλωσης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, αποτελούν την πληρέστερη επιβεβαίωση της παραπάνω θέσης.
Παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι λαοί της Ουκρανίας, μοναδική ρεαλιστική προοπτική είναι η αυτόνομη πολιτική και ταξική τους συγκρότηση. Η πάλη για μια Ουκρανία ενιαία ανεξάρτητη χειραφετημένη, χωρίς ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις και στρατιωτικές βάσεις, με τον εργαζόμενο λαό στο τιμόνι της χώρας. Και αναμφισβήτητα, όρος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η λαϊκή αντίσταση στη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας, όπως όρος για τους λαούς της Ανατολικής Ουκρανίας αποτελούσε –και αποτελεί- η αντίσταση στις εκκαθαρίσεις του ουκρανικού στρατού και των φασιστών.
Χωρίς την αυτοτελή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα το μέλλον που προετοιμάζουν για τη Ουκρανία, Ρώσοι και Δυτικοί Ιμπεριαλιστές είναι προδιαγεγραμμένο. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η τελική διευθέτηση που θα επέλθει μετά τη λήξη των εχθροπραξιών, η Ουκρανία θα δει ένα τμήμα της να μετατρέπεται σε ρωσικό έδαφος και σε ρωσικό προτεκτοράτο, με το λαό και την εργατική τάξη στο περιθώριο. Και ένα άλλο, αυτό που θα διατηρήσει υπό τη εξουσία της η εξαρτημένη από ΗΠΑ-ΕΕ ουκρανική αστική τάξη, σε ένα φασίζων διεθνές προτεκτοράτο με καθεστώς ακραίας ταξικής υποτίμησης στο εσωτερικό του. Συνθήκες που απλά θα προετοιμάζουν το έδαφος για μια νέα πολεμική αναμέτρηση.
Το εγχώριο αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα οφείλει να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στη ρωσική εισβολή και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Το γεγονός ότι οι στρατηγικοί μας αντίπαλοι, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και βέβαια η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της βρίσκονται σε πόλεμο μαζί του, δεν πρέπει να αμβλύνει την στόχευση εναντίον του. Δίπλα στον κύριο στόχο, δίπλα στο βασικό αίτημα για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, η έμπρακτη καταγγελία του ρώσικου ιμπεριαλισμού πρέπει να ακουστεί δυνατά. Θα λέγαμε ότι χωρίς αυτήν, η πάλη εναντία σε ΗΠΑ- ΝΑΤΟ- ΕΕ κινδυνεύει να γίνει άσφαιρη, όσο άσφαιρη θα φαντάζει η καταγγελία του ιμπεριαλιστικού πολέμου χωρίς καταγγελία της μιας αντιμαχόμενης πλευράς. Το ότι σε αυτόν τον πόλεμο εμείς πολεμάμε για την ήττα του δικού μας ταξικού εχθρού, το ότι διαπράττουμε εσχάτη προδοσία πολεμώντας τις βασικές στρατηγικές του, δεν σημαίνει ότι θέλουμε τη νίκη των αντίπαλων του. Αυτή η λεπτή διαλεκτική γραμμή, που με μοναδικό τρόπο συμπύκνωσε το διεθνές επαναστατικό κίνημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διαχωρίζει σήμερα τους πραγματικούς διεθνιστές αντιιμπεριαλιστές από τους πάσης φύσεως οπορτουνιστές.
Τέλος, η πάλη εναντία στο ρωσικό ιμπεριαλισμό και τη ρωσική εισβολή έχει και μια άλλη κρίσιμη πτυχή. Όσοι και όσες αντλούμε έμπνευση και δύναμη από την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Αντιφασιστική νίκη των λαών, η αισχρή απόπειρα επένδυσης της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία με τα σύμβολα τους, δεν μπορεί παρά να μας εξεγείρει. Η (επανα)θεμελίωση του κομμουνισμού, ως της «πραγματικής κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», (Μαρξ) δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από τη ολοκληρωτική ρήξη με όλη εκείνη την ρεβιζιονιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική κληρονομία, που κατέστησε τον κομμουνισμό κενό γράμμα ή διάκοσμο στις σημαίες ιμπεριαλιστικών στρατών και κρατών, όπως η Κίνα. Η αγάπη μας για τον ρωσικό πολιτισμό, για τον Ντοστογιέφσκι, τον Μαγιακόφσκι, τον Σοστακόβιτς, τον Αϊζενστάιν, τον Ταρκόφσκι και τόσους και τόσες ακόμα, και η αταλάντευτη εναντίωση μας σε κάθε προσπάθεια λογοκρισίας τους από τα δυτικά φερέφωνα, δεν δίνει κανένα άλλοθι στο ρωσικό κράτος. Στην πραγματικότητα μεγαλύτεροι εκμαυλιστές αυτού που ο Μπακούνιν αποκαλούσε «ρωσική ψυχή», και μεγαλύτεροι αντικομουνιστές από τον Πούτιν και τη ρωσική ολιγαρχία δεν υπάρχουν. Και ουσιαστικοί κληρονόμοι της αθάνατης ρωσικής επαναστατικής κληρονομίας, είναι αυτοί οι χιλιάδες εύψυχοι διεθνιστές και διεθνίστριες, οι αναρχικοί και οι αναρχικές, οι κομουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες που αψηφώντας την ανελέητη καταστολή, βγαίνουν στους δρόμους της Ρωσίας και συγκρούονται με τον καθεστώς του πολέμου και της ταξικής υποτίμησης που η ρωσική αστική τάξη τους επιβάλλει.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
ΕΞΩ ΡΩΣΙΑ – ΗΠΑ – ΕΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας, ομάδα αναρχικών & κομμουνιστ(ρι)ών
