Η ακρίβεια είναι βία ταξική / καμιά ειρήνη με τα αφεντικά
«Είχαμε πει προεκλογικά ότι οι καταναλωτές της ΔΕΗ θα συνεχίσουν να πληρώνουν όσα πλήρωναν και τηρούμε αυτή τη δέσμευσή μας. Η μείωση του ΕΤΜΕΑΡ στα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι μία από τις δύο μειώσεις που διασφαλίζουν ότι δεν θα επιβαρυνθούν οι καταναλωτές»
Κ. Χατζηδάκης/ συνέντευξη στον τύπο, 2019
Η ακρίβεια σε βασικά αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης χωρίς αμφιβολία αποτελεί το κεντρικό θέμα συζήτησης στην καθημερινότητα όλων μας. Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων δυσκολεύεται – αν όχι αδυνατεί- να αντιμετωπίσει τις ολοένα αυξανόμενες τιμές πετρελαίου, βενζίνης, ενοικίων, τροφίμων και λογαριασμών της ΔΕΗ.
Τα παπαγαλάκια του ελληνικού και παγκόσμιου κεφαλαίου, έσπευσαν να εντοπίσουν την αιτία της γενικευμένης ακρίβειας στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, «ξεχνώντας» όμως ότι οι αυξήσεις στο ρεύμα άρχισαν πολύ νωρίτερα, το φθινόπωρο του 2021, όταν ξεκίνησε να λειτουργεί το “χρηματιστήριο” ενέργειας και η ρήτρα αναπροσαρμογής που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υλοποίησε. Το συνολικό κόστος του φυσικού αερίου για τα νοικοκυριά αυξήθηκε από τις αρχές του 2021 μέχρι τον Νοέμβρη του ίδιου έτους κατά 197,6% και του ρεύματος κατά 119,6%. Κατά 36% είχε αυξηθεί το πετρέλαιο θέρμανσης μόνο κατά τους πρώτους 11 μήνες του 2021 και κατά 30% το πετρέλαιο κίνησης.
Ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ/ ένταση της ταξικής επίθεσης, μείωση του μισθολογικού κόστους και αυξήσεις στους λογαριασμούς
“Η απελευθέρωση της αγοράς και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών οδηγούν σε ριζικό μετασχηματισμό του ισχύοντος καθεστώτος των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο τομέα, με σοβαρές συνέπειες για την απασχόληση και τις συνθήκες εργασίας. Η απελευθέρωση της αγοράς και η ιδιωτικοποίηση έχουν προωθήσει έως σήμερα ένα μοντέλο ανταγωνισμού που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη μείωση του μισθολογικού κόστους και όχι στη βελτίωση της ποιότητας και της καινοτομίας”.
έρευνα (PIQUE) έξι πανεπιστημίων (2009) στην Ευρώπη:
Η μοίρα για την ΔΕΗ και τους εργαζομένους της είναι ταυτόσημη με εκείνη στον ΟΤΕ, στην Ολυμπιακή, στον ΟΛΠ και σε δεκάδες ακόμα επιχειρήσεις δεδομένου ότι το κίνητρο των ιδιωτών είναι το κέρδος που επιτυγχάνεται με αύξηση της τιμής των παρεχόμενων υπηρεσιών και συμπίεση του μισθολογικού κόστους. Μείωση προσωπικού, επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας , ομαδικές απολύσεις και πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ενώ η διευθυντική ομάδα της ΔΕΗ αμείβεται με μισθούς και μπόνους που φτάνουν έως τα 300.000 ευρώ τον χρόνο, χωρίς να συνυπολογίζονται τα δωρεάν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού που έχουν στη διάθεσή τους, χάρη σε τροπολογία του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των ιδιωτικοποιήσεων: της βρετανικής British Telecom με μείωση προσωπικού από 238.384 σε 156.000 εργαζόμενους, της RWE (δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού της Γερμανίας) με μείωση προσωπικού κατά 12.000 εργαζόμενους, του πολωνικού οργανισμού τηλεπικοινωνιών ΤΡ που μείωσε κατά 50% το προσωπικό του, της βελγικής εταιρείας Belgacom, που μείωσε κατά 12.000 τις θέσεις εργασίας, της ισπανικής Telefonica, που απέλυσε 15.000 εργαζόμενους, κ.λπ.
Η λειτουργία του Χρηματιστήριου ενέργειας που σήμανε τζογάρισμα στο ρεύμα με τις τιμές να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν ανεξέλεγκτα αποτέλεσε την βασική αιτία στις αυξήσεις των λογαριασμών από την μια μέρα στην άλλη καταρρίπτοντας το νεοφιλελεύθερο αφήγημα ότι η ελεύθερη αγορά στην ενέργεια θα ωφελήσει την κοινωνική βάση. Συνέπεια της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ αποτελεί η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και η όξυνση της ταξικής επίθεσης στους εργαζόμενους στα εργοτάξια και ειδικά στις συντηρήσεις του δικτύου της ΔΕΔΔΗΕ από τότε που έχουν αναλάβει εργολάβοι και βάζουν το κέρδος των εταιρειών τους πάνω από την ζωή του εργάτη. Τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να αναλυθούν έξω από την κρίση του Ιμπεριαλιστικού/ καπιταλιστικού συστήματος. Το αναλώσιμο και πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα και επαγρύπνηση ώστε να θυσιαστεί για κάποιον «εθνικό σκοπό» που σίγουρα δεν είναι η παγκόσμια ειρήνη, για κάποια «εθνική ανάπτυξη» που σίγουρα δεν αφορά την κοινωνική βάση και την υλική της επιβίωση. Ο κοινωνικός εκφασισμός αποτελεί το μοναδικό εύφορο περιβάλλον ωστέ να συντριβεί η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη και να αντληθεί η κοινωνική νομιμοποίηση για σφαγές, αιματοκυλίσματα, υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης.
Η οικονομική κρίση δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Στη γειτονική Τουρκία, ο πληθωρισμός αγγίζει πλεόν το αστρονομικό 70%, με τον τουρκικό λαό να βρίσκεται στα όρια της ανέχειας. Στην Αλβανία, στο Καζακστάν, στο Εκουαδόρ, οι εργαζόμενοι-ες, ασφυκτιώντας από τις αυξήσεις στα καύσιμα, εξεγέρθηκαν, δείχνοντας το δρόμο στο διεθνές προλεταριάτο. Στο Βέλγιο και την Αγγλία τα συνδικάτα οργανώνουν μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην ακρίβεια του κόστους ζωής. Η παγκόσμια οικονομική κρίση πήρε σάρκα και οστά και απειλεί με πραγματικούς όρους την επιβίωσή μας. Δεν έχουμε λοιπόν να περιμένουμε κάτι. Ούτε από τον ιμπεριαλισμό, ούτε από το κράτος του. Πρέπει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Πρέπει να βγούμε στο δρόμο, να διεκδικήσουμε τα κεκτημένα που απωλέσαμε, να ανασυγκροτήσουμε την τάξη μας και να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον αγώνα.
