Η φτώχεια είναι βία, σκληρή, ωμή και ταξική. Η ακρίβεια είναι άλλη μια μορφή επίθεσης στην εργατική μας δύναμη, δηλαδή στην ίδια μας τη ζωή. Το ζούμε καθημερινά. Τα εισοδήματά μας παραμένουν χαμηλά, αν δεν μειώνονται κι άλλο, ενώ οι τιμές ανεβαίνουν. Τα ενοίκια, τα καύσιμα, τα είδη πρώτης ανάγκης, τα πάντα είναι όλο και πιο ακριβά. Κι όσο κι αν σφίξουμε το ζωνάρι, όσο κι αν ψάξουμε τα φθηνότερα προϊόντα στα ράφια, όσο κι αν περιορίσουμε κάθε έξοδο που δεν αφορά τις βασικές μας ανάγκες, τα νούμερα δε βγαίνουν. Και στο τέλος, ενώ ήδη δε βγαίνουμε, έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, πιο φουσκωμένος από ποτέ, να απαιτήσει ό,τι απομένει από το μισθό μας, και συχνά κάτι παραπάνω.
Το σύστημα περνάει μια δομική κρίση άνευ προηγουμένου, την οποία αδυνατεί να ξεπεράσει, και, όπως πάντα, τα αφεντικά μεταφέρουν όλο το κόστος της κρίσης σε εμάς. Στους εργαζόμενους, στους άνεργους, στη νεολαία. Στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Κάθε φωνή διαμαρτυρίας, συναντά τις ίδιες απαντήσεις, τα ίδια κυβερνητικά ψέμματα και τις ίδιες μισές αλήθειες.
Μας λένε ότι φταίει η Ρωσία και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Μα η ενεργειακή κρίση ξέσπασε πριν τον πόλεμο. Ήδη μετά την πρώτη περίοδο της καραντίνας, αυξήθηκε η ζήτηση σε ενέργεια, πράγμα που οδήγησε σε αύξηση των τιμών. Η ζήτηση βέβαια αυτή, δεν αφορά τις δικές μας ανάγκες. Αφορά την ανάγκη των καπιταλιστών να συντηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ο πόλεμος λοιπόν, δεν προκάλεσε, αλλά απλά επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία.
Μας λένε ότι η ενεργειακή κρίση είναι διεθνής και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Πράγματι, η τιμή της ενέργειας αυξάνεται σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Πουθενά όμως το πρόβλημα δεν είναι τόσο ακραίο όσο στην Ευρώπη. Γιατί η Ευρώπη είναι εξαρτημένη από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, από το οποίο αναγκάζεται τώρα βίαια να απεξαρτηθεί. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση περιόρισε τις συμβατικές μορφές παραγωγής ενέργειας (άνθρακα, λιγνίτη), στο πλαίσιο της κερδοσκοπίας που ονομάστηκε πράσινη ενέργεια και τώρα επιστρέφει στον άνθρακα και το λιγνίτη άτακτα, γεγονός που αυξάνει ακόμα περισσότερο τις τιμές.
Όλα αυτά όμως, δεν απαντούν επαρκώς στο γιατί η Ελλάδα, μια από τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ, καταγράφει έναν από τους μεγαλύτερους ρυθμούς αύξησης και ίσως τους πλέον υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος σε σχέση με τα εισοδήματα. Η απάντηση δεν αφορά μονάχα τις διεθνείς σχέσεις, τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το φάντασμα του πολέμου.
Αφορά την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ που επιβαρύνει εμάς με τα κόστη, ενώ γεμίζει τις τσέπες των ιδιωτών μετόχων. Αφορά το χρηματιστήριο ενέργειας, στο οποίο η Ελλάδα τζογάρει το 100% της ενέργειάς της. Αφορά τέλος τους ντόπιους ολιγάρχες της ενέργειας που κερδοσκοπούν στις πλάτες του λαού και την πολιτική ηγεσία που τους παρέχει κάθε δυνατή θεσμική κάλυψη και διευκόλυνση. Είναι αυτοί οι τέσσερεις μεγαλοεπιχειρηματίες (Μυτιληναίος, Λάτσης, Περιστέρης και Βαρδινογιάννης) που κυριολεκτικά κάθε μέρα διαμορφώνουν κατά βούληση την τιμή της ενέργειας με βάση τους υψηλότερους συντελεστές και καταληστεύουν την κοινωνική πλειοψηφία.
Τα μέτρα της κυβέρνησης, όπως το «Power Pass» και οι εκπτώσεις στους λογαριασμούς, δεν κατάφεραν να ανακουφίσουν τους πληττόμενους. Επιπλέον, η πολυδιαφημισμένη «κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής» θα εκτοξεύσει την τιμή της κιλοβατώρας, διατηρώντας υψηλούς τους λογαριασμούς και ισχυροποιώντας τα υπερκέρδη των παρόχων ενέργειας.
Είναι σαφές ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα, ούτε από αυτήν την κυβέρνηση, ούτε από κάποια άλλη, ούτε από τα μέτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε από κάποια δυνητική παύση του πολέμου που έτσι κι αλλιώς μοιάζει αυτήν τη στιγμή απίθανη. Οι κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι νόμοι που ψήφισαν στην Ελλάδα οι τελευταίες κυβερνήσεις, όχι απλά δε μας προστατεύουν από την κρίση, αλλά, αντίθετα, διαμορφώνουν τους όρους της εξαθλίωσής μας, με μαφιόζικους όρους, προς όφελος συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Δεν έχουμε λοιπόν να πιστέψουμε σε κανέναν και σε τίποτα πέρα από εμάς τους ίδιους. Όλοι και όλες εμείς, η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία, έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον για στήριγμα. Μόνος δρόμος μας είναι να δώσουμε ένα διπλό αγώνα. Από τη μία, να στηριχτούμε στις καθημερινές μας αντιστάσεις: Σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης ικανές να υποστηρίξουν τους πλέουν αδύναμους από εμάς, σε πρακτικές αυτομείωσης όπως απαλλοτριώσεις σούπερ μάρκετ και επανασυνδέσεις ρεύματος, που θα δώσουν κουράγιο και θα αποκαταστήσουν την πίστη στις δυνάμεις. Σε διαμαρτυρίες στις γειτονιές μας, στις σχολές μας, στους χώρους δουλειάς. Παράλληλα, να οικοδομήσουμε ένα κίνημα κατά της ακρίβειας, πλατύ και μαζικό, ενωτικό και μαχητικό που θα βάλει ανάχωμα στην ταξική επίθεση που βιώνουμε και θα απαιτήσει αν τι άλλο τα ελάχιστα: τη μείωση των τιμών και την αύξηση των μισθών, καθώς και την κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας.
Τέλος, να αντιληφθούμε βαθιά, ότι η κρίση και η ακρίβεια δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά κανόνα. Αποτελούν δομικό στοιχείο ενός ληστρικού συστήματος που απαιτεί όλο και περισσότερα κέρδη, περισσότερη ενέργεια, νέες αγορές και επενδύσεις για το κεφάλαιο, ενώ για την εργατική τάξη δεν επιφυλάσσει παρά κρίσεις, πολέμους και φτώχεια. Με επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, να συναντηθούμε στους σημερινούς αγώνες για τις καθημερινές μας ανάγκες και εκεί να εξερευνήσουμε μονοπάτια ανατροπής του καπιταλισμού.
Οργάνωση στη βάση – Ενότητα στη δράση
Να μην κάνουμε άλλα βήματα πίσω
Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
*Πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις και μοιράσματα του κειμένου σε λαϊκές αγορές σε Ν.Σμύρνη, Κουκάκι, Ν.Κόσμο, Εξάρχεια
