ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ
Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου και με τις συνθήκες που τους γεννούν: τη φτώχεια, την ταξική υποτίμηση, τον κοινωνικό εκφασισμό
Αντίσταση στην καπιταλιστική φρίκη και τον κοινωνικό εκφασισμό!
Ούτε μεμονωμένη, ούτε πολύ περισσότερο ουδέτερη κοινωνικά και ταξικά είναι η φρίκη των καθημερινών βασανιστηρίων και βιασμών που υπέστη ο 15χρονος μαθητής από συνομήλικους του στο Ιλιον. Αντίθετα είναι έκφραση της σήψης του καπιταλισμού και των αξιών του (της επιβολής στον αδύναμο, του ατομισμού, του όλοι εναντίον όλων). Προϊόν της φτώχειας και της πολιτισμικής παρακμής, της διάλυσης των κοινωνικών δεσμών στις γειτονιές μέσα στις σύγχρονες νεκροπόλεις. Αντανάκλαση των προτύπων και των πολλαπλών πειθαρχήσεων και επιβολών με τις οποίες γαλουχούμαστε από παιδιά μέσα στα σχολεία και τις οικογένειες. Γέννημα του αστικού πολιτισμού της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που αναπαράγεται διαρκώς μέσα από την κρατική κανονικοποίηση των βιασμών, των παιδοβιασμών, του trafficking και την νομιμοποίηση των κρατικών και εργοδοτικών δολοφονιών.
Σε πείσμα των αστικών αφηγήσεων η φρίκη στο Ίλιον έχει υπογραφή. Τις αξίες του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας. Γιατί και ο κοινωνικός εκφασισμός που ορθώνεται γιγάντια μέσα από το εγκαταλελειμμένο σπίτι στο Ίλιον είναι καθαρόαιμο τέκνο τους.
Να μη συνηθίσουμε τη φρίκη!
Να μην αφεθεί το έγκλημα στο στο Ίλιον χωρίς τον ταξικό και κινηματικό αντίλογο που αντιστοιχεί!
Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου…
