Στις 8 και 9 Φεβρουαρίου το ναυτεργατικό κίνημα κατεβαίνει σε πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις με κύρια αιτήματα την ανανέωση και εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας σε όλες τις κατηγορίες πλοίων, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν τον πληθωρισμό, τη στελέχωση των πλοίων με βάση τις πραγματικές ανάγκες ασφαλείας, την απόσυρση των αντιναυτεργατικών διατάξεων του Κώδικα Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου (ΚΙΝΔ), καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία των ανέργων και την περίθαλψη του κλάδου. Πρόκειται για πάγια αιτήματα του ναυτεργατικού κινήματος, τα οποία αποτελούν για χρόνια πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις.
Κατά τη συνήθη της πρακτική η εργοδοτική πλευρά, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών και το Υπουργείο Εργασίας, κωφεύουν προκλητικά στα αιτήματα του ναυτεργατικού κινήματος προτάσσοντας μεταξύ άλλων ως αντίλογο τα στενά δημοσιονομικά περιθώρια και τη μείωση των εσόδων του εφοπλιστικού κλάδου, παρόλο που είναι ευρέως γνωστό ότι μόνο εξαιτίας της πανδημίας ο τελευταίος έχει λάβει την προηγούμενη διετία πολύ μεγάλες κρατικές οικονομικές ενισχύσεις, την ίδια στιγμή που μόνο από τις business που έχει κλείσει εν καιρώ πολέμου, είτε ως μεταφορέας του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG, είτε του ρωσικού πετρελαίου, έχει σωρεύσει υπερκέρδη που τον έχουν φέρει για μια ακόμα χρονιά στις πρώτες θέσεις της διεθνούς εφοπλιστικής κατάταξης.
Ασφαλώς και δεν προκαλεί καμία έκπληξη το θράσος των εφοπλιστών απέναντι στο ναυτεργατικό κίνημα. Διαχρονικά για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι, ο λαός, η γη και η θάλασσα αυτού του τόπου αποτελούσαν αντικείμενο της πιο στυγνής εκμετάλλευσης και λεηλασίας, ο τεράστιος δε πλούτος της ελληνικής ναυτιλίας, χρησιμοποιείται μονίμως από τους εφοπλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό ως έργο και απόδειξη της παραγωγικότητας τους.
Κόντρα στα αστικά αφηγήματα ωστόσο, όπως τονίζει το διαχρονικό σύνθημα του ναυτεργατικού κινήματος, «τα πλούτη της ναυτιλίας είναι έργο και επίτευγμα των ναυτεργατών και όχι των εφοπλιστών». Τα υπερκέρδη των εφοπλιστών είναι ποτισμένα με το αίμα των ναυτεργατών. Με τις ζωές των ναυτεργατών που χάθηκαν στους σκυλοπνίχτες του Ωνάση, του Νιάρχου, του Λάτση, του Περατικού, του Βαρδινογιάννη, του Αγούδημου, του Μαρινάκη και τόσων άλλων «εθνικών ευεργετών».
Οι ναυτεργάτες και το ναυτεργατικό κίνημα έχουν βιώσει πολύ καλά στο πετσί τους τι θα πει να δουλεύεις στα καράβια των ελλήνων εφοπλιστών, τι θα πει εργασιακή πειθάρχηση υπό το άγρυπνο βλέμμα άλλοτε πρώην ταγματασφαλιτών όπως στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και άλλοτε πρώην εσατζήδων στα χρόνια μετά τη δικτατορία. Γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που διέλυσαν σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ), όπως και πόσο πρόστυχη είναι η προπαγάνδα περί συμβολής του εφοπλισμού στην απασχόληση του ελληνικού εργατικού δυναμικού, τη στιγμή που αυτή γίνεται με όρους ακραίας υποτίμησης της εργατικής αξίας, η οποία μάλιστα προβαλλόταν –υπό τα χειροκροτήματα της Χρυσής Αυγής και σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού για να μην ξεχνιόμαστε- ως όρος για την αντικατάσταση των ξένων πληρωμάτων από ελληνικά. Και βέβαια γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνουν μισθοί πείνας, απλήρωτες υπερωρίες, εξαντλητικά ωράρια, υποστελέχωση των πληρωμάτων, καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων, εργατικά δυστυχήματα και κρατική καταστολή τόσο στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης», όσο και στη μνημονιακή και τη «μεταμνημονιακή» εποχή.
Το εφοπλιστικό κεφάλαιο αποτελεί μια από τις ισχυρές δυνάμεις της ελληνικής αστικής εξουσίας. Και η προκλητική άρνηση των Ελλήνων εφοπλιστών να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα του ναυτεργατικού κινήματος αποτελεί έκφραση της στρατηγικής της αστικής τάξης συνολικά. Μίας στρατηγικής που δεν γνωρίζει κανένα περιορισμό προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο κέρδος και την οποία υπηρετεί πιστά μια κρατική πολιτική που χαρίζει τα πάντα στο κεφάλαιο.
Ειδικότερα στον Πειραιά η στρατηγική αυτή μεταφράζεται, μεταξύ άλλων, στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας που έχουν επιβάλλει εκεί οι ναυτιλιακές εταιρείες και η COSCO, μεταφράζεται στην μετατροπή του λιμανιού σε κόμβο διέλευσης νατοϊκών πλοίων (όπως έγινε με την πρόσφατη άφιξη αμερικανικού αεροπλανοφόρου), μεταφράζεται στις προσπάθειες οικοδόμησης με επίκεντρο το λιμάνι του Πειραιά και την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, μιας ειδικής οικονομικής ζώνης ακραίας ταξικής υποτίμησης, σε μια περιοχή που εκτείνεται από το Κερατσίνι και το Πέραμα ως τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, όπου εντός της είναι εγκατεστημένο ένα πολύ σημαντικό τμήμα των υποδομών της πετρελαϊκής βιομηχανίας και του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Πλανώνται πλάνην οικτράν ωστόσο κεφάλαιο και κράτος αν θεωρούν ότι οι σχεδιασμοί τους απέναντι στους ναυτεργάτες θα ευοδωθούν. Αντλώντας δύναμη τόσο από την τεράστια αγωνιστική του παράδοση, όσο και από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του, το ναυτεργατικό κίνημα θα βάλει ξανά ανάχωμα στους ανθρωποφαγικούς σχεδιασμούς των εφοπλιστών, τοποθετώντας έτσι, δίπλα στους αγώνες των εργαζομένων της Cosco, της Μαλαματίνας, της Ε Food, ένα ακόμα θεμέλιο για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για τον απαραίτητο δηλαδή όρο για την αντεπίθεση της Τάξης μας συνολικά.
Αλληλεγγύη στην απεργία των ναυτεργατών (8-9 Φεβρουαρίου)
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ (Τετάρτη 8 Φλεβάρη στις 11 π.μ. στα πλοία «BLUE STAR» στον Ηλεκτρικό)
• Η φωτογραφία είναι από τις συγκρούσεις απεργών ναυτεργατών με τις δυνάμεις καταστολής το 2002.
