Η χθεσινή επίσκεψη του Κύπριου προέδρου Ν.Χριστοδουλιδη στο Ισραήλ και η συνάντηση του με τον Β.Νετανίαχου αποτελεί ένα μείζον πολιτικό γεγονός που επιβεβαιώνει το ρόλο του κυπριακού κράτους – όπως και του ελληνικού βέβαια- ως “καλού και πρόθυμου στρατιώτη” για την προώθηση των πιο επιθετικών και αιματηρών πολιτικών των ΗΠΑ ΕΕ και Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χριστοδουλίδης είναι ο τρίτος ηγέτης μετά τον Μπάιντεν και την Πρόεδρο της Κομισιόν που επισκέπτεται το Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου. Ασφαλώς δεν θα περίμενε κανείς από τον πρόεδρο ενός κράτους ενεργούμενο των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, το οποίο έχει επενδύσει παρά πολλά στη σχέση του με το Ισραήλ να μην βρίσκεται δίπλα του σε αυτήν τη φάση. Ωστόσο η σπουδή του Χριστοδουλίδη – όπως και του Μητσοτάκη άλλωστε, άσχετα αν δεν εγινε ακόμα- να κάνει επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ είναι ασφαλώς αποκαλυπτική των αποφάσεων που έχει πάρει η κυπριακή αλλά και η ελληνική τάξη στο να λάβουν επίσημα ενεργό ρόλο στο πόλεμο στην Παλαιστίνη ενάντια στον παλαιστινιακό και αραβικό λαό. Γεγονός που προοιωνίζεται τρομακτικές συνέπειές – βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα- και το οποίο ως τέτοιο επιβάλλει στα κινήματα και των δύο χωρών, Ελλάδας και Κύπρου, να βρίσκονται σε διαρκή εγρηγορση και επιφυλακή.
Παρακάτω παραθέτουμε το ΥΓ από την προκήρυξη της ΟΛΑ για τον ΣΕΒ που αναφέρεται στην επίθεση στην πρεσβεία της Κύπρου (από όπου κσι η φωτο) : ” Οι ζημιές που προκλήθηκαν στο κτίριο της κυπριακής πρεσβείας, λόγω της γειτνίασης της με τα γραφεία του ΣΕΒ, μας προσφέρουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιτεθούμε σε έναν βασικό αρμό της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, όσο και του “αδερφού” του κυπριακού, σήμερα: τον άξονα οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με το σιωνιστικό κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ και την αιματοβαμμένη χούντα Αλ Σίσι της Αιγύπτου.
Έναν άξονα υπεραντιδραστικό και φιλοπόλεμο, ο οποίος συγκροτείται υπό την καθοδήγηση του αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού και την ενθάρρυνση της ΕΕ, με στόχο την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών του Ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στις πολυεπίπεδες επιχειρήσεις που διεξάγει με επίκεντρο τη Συρία, σε ολόκληρη την περιοχή της Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Επιζητώντας μια διέξοδο από τη χρεοκοπία τους, Ελλάδα και Κύπρος επιχειρούν να αναβαθμιστούν γεωστρατηγικά, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στη διεθνή ιμπεριαλιστική εκστρατεία. Και μάλιστα από θέση καθαρά πολεμική αφού τη στενή οικονομική και πολιτική συνεργασία με Ισραήλ και Αίγυπτο σε ζωτικούς τομείς όπως την ενέργεια -ιδίως στην έρευνα, την εξόρυξη και τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη- και τη χάραξη των θαλάσσιων συνόρων (ΑΟΖ), εμβαθύνει ο κοινός στρατιωτικός σχεδιασμός, ο οποίος περιλαμβάνει μετασταθμευση στρατιωτικών δυνάμεων, κοινά επιχειρησιακά στρατηγεία, συνεχείς κοινές ασκήσεις, ανταλλαγή τεχνογνωσίας, μέσων και στελεχών.
Με τη συμμετοχή στον άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου, Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται στην πραγματικότητα και με τα δύο πόδια εντός του Ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Συρία και τη Μ. Ανατολή, εκθέτοντας έτσι σε νέους θανάσιμους κινδύνους τους καθημαγμένους, από την ταξική αφαίμαξη και την ιμπεριαλιστική ληστεία, ελληνικό και κυπριακό λαό: είτε από τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις όπως είναι αυτές που πραγματοποιούν αντιδραστικές ισλαμιστικές οργανώσεις στην καρδιά των δυτικών μητροπόλεων. Είτε από θερμά επεισόδια-πολεμικές αψιμαχίες με άλλους -εντός του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου- άξονες, όπως είναι αυτός που συγκροτεί σήμερα η νεοοθωμανική Τουρκία, με συνέπειες εντελώς απρόβλεπτες για τη ζωή των λαών και την εδαφική ακεραιότητα των χωρών. Τέτοιου είδους πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί δεν αποτελούν βέβαια κάτι το καινοφανές στην ιστορία της ελληνικής αστικής τάξης. Μαζί με το δωσιλογισμό, ο πολεμοκάπηλος εθνικισμός συγκροτεί τον πυρήνα της ιδεολογίας της ελληνικής αστικής τάξης από τη σύσταση της. Είτε ως Μεγάλη Ιδέα, είτε ως εθνικοφροσύνη, είτε ως ευρωατλαντισμός, η ιδεολογία της ελληνικής αστικής τάξης είναι η ιδεολογία της ανελέητης ταξικής βίας απέναντι στον εχθρό λαό, η ιδεολογία της υποτέλειας και του εθνικισμού, του πολέμου και της ξενοδουλείας. Όλες οι εθνικές και κοινωνικές καταστροφές που γνώρισε ο τόπος (Μικρασιατική εκστρατεία, Κατοχή, Χούντα, διχοτόμηση Κύπρου) φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή της. Ειδικότερα σε ό,τι αφορα το “εθνικά ευαίσθητο” Κυπριακό ζήτημα, η στάση της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της ήταν διαχρονικά εχθρική απέναντι σε κάθε προσπάθεια εθνικής χειραφέτησης του κυπριακού λαού. Τόσο επί βρετανικής αποικιοκρατίας όσο και επί αμερικανικής επικυριαρχίας. […] Απευθύνουμε θερμούς επαναστατικούς χαιρετισμούς στους λαούς και τα ανταρτικά κινήματα της περιοχής που μάχονται με το όπλο στο χέρι ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις παραφυάδες του.
