Το πρωί της Δευτέρας 18/12, 57χρονος εργάτης, μέλος ιδιωτικού συνεργείου στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, έχασε τις αισθήσεις του και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Σύμφωνα με το σωματείο, στον χώρο εργασίας δεν υπάρχει απινιδωτής, το ασθενοφόρο που υπάρχει στην Ζώνη δεν έχει γιατρό και το κέντρο υγείας στο Πέραμα είναι κλειστό. Ο θάνατος του 57χρονου εργάτη, λοιπόν, δεν ήταν ούτε μία ατυχία, ούτε μία ακόμα κακή στιγμή, αλλά μια καθαρή εργοδοτική και κρατική δολοφονία. Οι πολιτικές του κεφαλαίου και του κράτους που ευθύνονται για την έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, τα εξοντωτικά ωράρια και την εντατικοποίηση της εργασίας συμπληρώνονται από την υποβάθμιση και την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας, των συγκοινωνιών κλπ.
Αυτή είναι η «ζωντανή ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος» όπως την χαρακτήριζε σήμερα θρασύτατα ο Μητσοτάκης σε επίσκεψη του στο Πέραμα, αυτή είναι η κανονικότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η κανονικότητα των νεκρών και σακατεμένων εργατών, η ανάπτυξη των πετσοκομμένων εργασιακών δικαιωμάτων, των μεροκάματων πείνας και των οικολογικών καταστροφών. Αυτήν ακριβώς που εγγυώνται οι νομοί Χατζηδάκη και Γεωργιαδη, τα μνημόνια και οι οδηγίες της ΕΕ.
Εντός του 2023 περισσότεροι από 163 εργαζόμενοι/ες έχουν πέσει νεκροί την ώρα της δουλειάς –και εκατοντάδες έχουν σακατευτεί- , ενώ συνολικά το 2022 ο αριθμός άγγιξε τους 102 νεκρούς εργάτες, αριθμός διπλάσιος από το 2019! Έτσι κινούνται τα γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Από τους σιδηροδρόμους ως τις ταχυμεταφορές και από τις οικοδομές ως τα Ναυπηγεία. Αυτό θα πει κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Την ώρα που οι παραγγελίες νέων πλοίων που έκαναν οι Έλληνες εφοπλιστές έφτασαν στα 13,5 δισ., ενώ τα κέρδη μόνο 5 εφοπλιστικών ομίλων ξεπέρασαν πέρσι τα 1,3 δισ. δολάρια, την ώρα που οι εφοπλιστές εισέπρατταν 5,2 δισεκατομμύρια δολάρια από πωλήσεις δικών τους μεταχειρισμένων πλοίων και εκτόξευαν τα κέρδη τους από τις μπίζνες τους τόσο με το αμερικανικό LNG όσο και με το ρωσικό πετρέλαιο, δεν υπήρχε διαθέσιμο ούτε ένα ελάχιστο κονδύλι για έναν απινιδωτή, για έναν γιατρό στο ασθενοφόρο.
Βλέποντας καθημερινά ανθρώπους της τάξης μας να δολοφονούνται και να σακατεύονται στα εργασιακά κάτεργα, είναι χρέος μας να οργανωθούμε ταξικά όλοι και όλες, να βάλουμε μπροστά τα προλεταριακά μας συμφέροντα, να αγωνιστούμε για την ανάπτυξη και την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος, για τον απαραίτητο δηλαδή όρο για την αντεπίθεση της Τάξης μας συνολικά.
