Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση | Η Παλαιστινιακή Αντίσταση κρατάει γερά, ματώνει τον κατακτητή και δείχνει το δρόμο της νίκης στους λαούς όλου του κόσμου! (The Palestinian resistance holds firm, bleeds the conqueror and shows the way of victory to the peoples of the whole world!)
Την ώρα που το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ εντείνει -υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ- τον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά του παλαιστινιακού λαού, η αντίσταση όχι μόνο αντέχει, αλλά αντεπιτίθεται διαρκώς, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στον ισραηλινό στρατό, ανοίγοντας τον δρόμο της νίκης.
Ύστερα από 8 μήνες ανελέητων βομβαρδισμών και χερσαίων επιχειρήσεων, με πάνω από 40 χιλιάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες σακατεμένους, και ενώ η μέγγενη του στρατού κατοχής σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω από το τελευταίο “ασφαλές” σημείο της Γάζας, τη Ράφα, τα ψυχικά και φυσικά αποθέματα του παλαιστινιακού λαού μοιάζουν αστείρευτα. Νέα φρούρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στήνονται δίπλα σε αυτά που στέκουν ακόμα άπαρτα. Στα σοκάκια της Ράφα, στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Τζαμπάλια και της Χαν Γιουνίς, στην Αλ Ζαιτούν στην πόλη της Γάζας, στον διάδρομο Νετζερίμ στο κέντρο της Λωρίδας, στη Μπέιτ Χανούν, η αυτοθυσία, η οργάνωση, η εφευρετικότητα, το δίκιο της Αντίστασης βρίσκει συνεχώς τρόπους να ορθώνει ένα ατσάλινο Νο Passaran στους εισβολείς. Με βόμβες, πυραύλους, ρουκέτες, τουφέκια αλλά και απροσμέτρητη αλληλεγγύη, η αντίσταση ματώνει τον κατακτητή, την ώρα που σύσσωμος ο παλαιστινιακός λαός συγκροτεί κάτω από απίστευτες δυσκολίες και αντιμέτωπος με την πείνα και τις αρρώστιες δίκτυα κοινωνικής αυτοοργάνωσης, αλληλοβοήθειας, περίθαλψης, ανεφοδιασμού, επιμελητείας, κρατώντας παράλληλα ζωντανές βασικές υποδομές (Υγείας, Παιδείας). Αυτός ακριβώς ο παλλαϊκός της χαρακτήρας, είναι που επιτρέπει στην Αντίσταση να αναγεννιέται ακόμα και μέσα από τα ερείπια και τους μαζικούς τάφους, κάνοντας την ακατάβλητη και τελικά νικηφόρα. Όπως έχει δείξει η ιστορία των απελευθερωτικών αγώνων (Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Αλγερία, Βιετνάμ) κανένας λαός που αγωνίζεται σύσσωμος για τους ανθρώπους του, τη γη του, τη αξιοπρέπεια, την ελευθέρια, τον πολιτισμό του δεν μπορεί να ηττηθεί.
Αντιμέτωπο με το στρατιωτικό –και κατ’ επέκταση πολιτικό – αδιέξοδο που δημιουργεί – σε συνδυασμό με την αντίσταση στην Υεμένη και το Λίβανο- η παλαιστινιακή αντίσταση, το σιωνιστικό καθεστώς απαντά με το μοναδικό τρόπο που είναι ικανό. Με ανοιχτό γενοκτονικό πόλεμο, με αδυσώπητους βομβαρδισμούς αμάχων, αδιαφορώντας για πιθανές απώλειες ομήρων, θέτοντας επί τάπητος την ακόμα βαθύτερη εισβολή στη Ράφα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη διέξοδος γι αυτό (εκτός από την ήττα βέβαια), και η πρόσφατη κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για εκεχειρία στο Κάιρο αυτός ακριβώς επιβεβαιώνει. Ουδεμία διάθεση υπάρχει στα κυβερνητικά κλιμάκια του Ισραήλ για την επιστροφή των ομήρων και την όποια διαδικασία ειρήνευσης. Το Ισραήλ και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι του γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποδοχή ενός σχεδίου που θα περιλαμβάνει την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τη Γάζα συνιστά συντριβή του και παράλληλα θρίαμβο της Αντίστασης. Και βέβαια συντριβή του Ισραήλ σημαίνει συντριβή των αμερικανατοϊκών σχεδίων στη Μέση Ανατολή.
Γι αυτό είναι υποχρεωμένοι αμφότεροι –σιωνιστές και ΗΠΑ- να συνεχίζουν στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, που όσο όμως συνεχίζεται, τόσο υπονομεύει την σταθερότητα του Ισραήλ ακόμα και στο εσωτερικό του, όπως δείχνουν οι σοβαρές στρατηγικές διαφωνίες εντός της κυβέρνησης (χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καταζητούμενου πλέον Υπουργού Πολέμου Γκάλαντ, πως δεν υπάρχει μελλοντικό σχέδιο διακυβέρνησης της Γάζας, καλώντας τον Νετανιάχου να δεσμευτεί πως δεν θα διοικήσει το Ισραήλ τη Γάζα μεταπολεμικά), όσο και έναντι της αντιπολίτευσης, και βέβαια όπως δείχνουν οι μαζικές διαδηλώσεις για τερματισμό του πολέμου. Αντίστοιχη είναι και η εικόνα στο εσωτερικό του δυτικού ιμπεριαλισμού. Όσο συνεχίζεται –αναγκαστικά- η στήριξη του Ισραήλ- και ως εκ τούτου η συνενοχή στα πρωτοφανή εγκλήματα του- τόσο οξύνονται οι αντιδράσεις. Τόσο σε επίπεδο θεσμικό, όπως επιβεβαιώνουν οι καθυστερήσεις των Αμερικανών στην παράδοση βαρέων πυρομαχικών στο Ισραήλ αλλά και η απόφαση επικήρυξης των Γκάλαντ, Νετανιάχου από το διεθνές δικαστήριο -ακόμα κι αν η απόφαση αυτή είναι στην ουσία απαράδεκτη, αφού τοποθέτησε στην ίδια θέση το θύτη με το θύμα, αδιαφορώντας για το καθεστώς αποικιοκρατίας του λαού της Παλαιστίνης και το δικαίωμα του να αντισταθεί ένοπλα. Όσο όμως και σε επίπεδο κοινωνικό, όπως δείχνουν οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις των αμερικανικών πανεπιστημίων.
Σε κάθε περίπτωση η παράταση του γενοκτονικού πολέμου σε βάρος του παλαιστινιακού λαού καθώς και η απουσία κάποιας ουσιαστικής προοπτικής διεξόδου από τον πόλεμο, δημιουργεί συνολικό πολιτικό αδιέξοδο για τη Δύση. Σε αυτό ακριβώς το φόντο τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά κινήματα σε όλο τον κόσμο μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό μοχλό που θα επιτείνει τα αδιέξοδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αναπτυσσόμενος παράλληλα με την κλιμάκωση της αντίστασης στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή, ο αγώνας για την επιστροφή του πολέμου στα μετόπισθεν των καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, μέσα από διαδηλώσεις, καταλήψεις, σαμποτάζ, ανταρτικές ενέργειες, συγκρούσεις, μπορεί να διαμορφώσει τους όρους μιας παγκόσμιας κοινωνικής έκρηξης, μιας διεθνούς Ιντιφάντα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων υποκειμένων. Αυτή ακριβώς είναι η ιστορική πρόκληση του καιρού μας!
Ολοι/ες/α στους δρόμους του αγώνα!
Ιντιφάντα παντού!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη- Νίκη στην Αντίσταση
—
The Palestinian resistance holds firm, bleeds the conqueror and shows the way of victory to the peoples of the whole world!
While the murderous state of Israel is intensifying – with the blessing of the USA – its total war against the Palestinian people, the resistance is not only holding out, but is constantly fighting back, inflicting heavy losses on the Israeli army, paving the way for victory.
After eight months of relentless bombardment and ground operations, with more than 40 000 dead and tens of thousands maimed, and while the occupying army’s grip on the last ‘safe’ place in Gaza, Rafah, is tightening, the Palestinian people’s mental and physical reserves seem inexhaustible. New fortresses of the national liberation struggle are being erected next to those still standing intact. In the alleys of Rafah, in the refugee camps of Jabalia and Khan Younis, in Al-Zaytoun in Gaza City, in the Netzerim corridor in the centre of the Strip, in Beit Hanoun, self-sacrifice, organisation, ingenuity, and a sense of responsibility are all part of the struggle. The right of the Resistance constantly finds ways to erect a steel No Passaran to the invaders. With bombs, rockets, missiles, rockets, rifles and untold solidarity, the resistance is bleeding the occupier, while the Palestinian people as a whole, under unbelievable difficulties and faced with hunger and disease, are building networks of social self-organization, mutual aid, care, supplies, and care, while keeping alive basic infrastructures (health, education). It is precisely this pan-allied character that allows the Resistance to be reborn even from the ruins and mass graves, making it indomitable and ultimately victorious. As the history of the liberation struggles (World War II, Algeria, Vietnam) has shown, no people fighting as a whole for its people, its land, its dignity, its freedom, its civilization can be defeated.Faced with the military – and by extension political – stalemate created – in combination with the resistance in Yemen and Lebanon – by the Palestinian resistance, the Zionist regime is responding in the only way it is capable of. With open genocidal warfare, with relentless bombing of civilians, with no regard for possible hostage casualties, putting on the table an even deeper invasion of Rafah. In reality there is no way out of this (except defeat, of course), and the recent collapse of ceasefire negotiations in Cairo just confirms this. There is no mood in Israeli governmental echelons for the return of the hostages and any peace process. Israel and its imperialist allies know full well that accepting a plan that involves the withdrawal of the Israeli army from Gaza is a crushing defeat for Israel and a triumph for the resistance. And of course crushing Israel means crushing the US-NATO plans in the Middle East.
That is why both – Zionists and the US – are obliged to continue on the same dead-end road, but the more it continues, the more it undermines Israel’s stability even within Israel, as shown by the serious strategic disagreements within the government (the statement of the now wanted War Minister Galad is typical, that there is no future plan to govern Gaza, calling on Netanyahu to pledge that Israel will not run Gaza post-war), as well as vis-à-vis the opposition, and of course as the mass demonstrations for an end to the war show. The picture is similar within Western imperialism. The longer the support for Israel – and therefore the complicity in its unprecedented crimes – continues, the more the reactions intensify. Both at the institutional level, as confirmed by the American delays in the delivery of heavy ammunition to Israel and the decision to put a bounty on the heads of Galad and Netanyahu by the international court – even if this decision is in fact unacceptable, since it places the perpetrator in the same position as the victim, disregarding the colonial regime of the Palestinian people and their right to armed resistance. As well as on a social level, as the demonstrations and occupations of American universities show.
In any case, the prolongation of the genocidal war against the Palestinian people and the absence of any real prospect of a way out of the war creates a total political deadlock for the West. It is against this background that the anti-imperialist and anti-war movements around the world can be a powerful lever to exacerbate the deadlocks of the global capitalist imperialist system. Developing in parallel with the escalation of resistance in Palestine and the Middle East, the struggle for the return of the war to the rear of the capitalist imperialist metropolises, through demonstrations, occupations, sabotage, guerrilla actions, conflicts, can shape the conditions of a global social explosion, an international intifada of all exploited and oppressed subjects. This is precisely the historical challenge of our time!
All of us in the streets of struggle!
Intifada everywhere!
Freedom in Palestine – Victory in the Resistance
