Για την πολεμική κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή και τη σιωνιστική δολοφονία του ηγέτη της Παλαιστινιακής Αντίστασης Ισμαήλ Χανίγιε
Η ηρωική αντοχή του Παλαιστινιακού λαού και της Αντίστασης του και η ενεργή υποστήριξη της από την Αντίσταση στο Λίβανο και την Υεμένη είναι τα κύρια στοιχεία που καθορίζουν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τους σχεδιασμούς των σιωνιστικών και ιμπεριαλιστικών επιτελείων. 10 μήνες μετά την 7η Οκτωβρίου και ενώ το Ισραήλ και οι σύμμαχοι του δεν έχουν τίποτα χειροπιαστό για να καταγράψουν ως νίκη πέρα από αμέτρητες φρικιαστικές σφαγές άμαχων που έχουν εκτοξεύσει τον αριθμό των νεκρών στη Γάζα πολύ πάνω από τις 40 χιλιάδες, ήταν φανερό -όπως έδειχνε και το διαφαινόμενο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων για εκεχειρία-, ότι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή πλησίαζε στο σημείο καμπής, ένα σημείο την προσέγγιση του οποίου η πρόσφατη επίσκεψη του φασίστα Νετανιάχου στις ΗΠΑ επιτάχυνε.
Ύστερα από τη δολοφονία στις 27 Ιουλίου κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες 12 παιδιών Δρούζων στο χωριό Majdal Shams στα κατεχόμενα από το Ισραήλ υψίπεδα του Γκολάν, το Ισραήλ έσπευσε να κατηγορήσει τη Χεζμπολάχ, επιδιώκοντας να κλιμακώσει την επίθεση του στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, εμφανίζοντας την ως τη δίκαιη απάντηση στο φρικτό έγκλημα που διαπράχθηκε. Βέβαια, η επίθεση πραγματοποιήθηκε σε τόπο που δεν στοχοποιείται από την λιβανέζικη οργάνωση λόγω της εθνοτικής του σύνθεσης, όσο και γιατί αποτελεί κατεχόμενο συριακό έδαφος. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι ίδιοι οι Δρούζοι κάτοικοι του χωριού υποδέχτηκαν τον Νετανιάχου και τους ανώτατους αξιωματούχους που τον συνόδευαν με οργισμένες αποδοκιμασίες και με το σύνθημα «εγκληματίες πολέμου, δολοφόνοι παιδιών, έξω από τα αραβικά εδάφη». Αξίζει ακόμα να σημειώσουμε πως κατά το παρελθόν, το 2006, η Χεζμπολάχ στην περίπτωση λάθους πυραυλικής επίθεσης που οδήγησε σε θανάτους Αράβων του Ισραήλ είχε απολογηθεί για την ενέργεια της. Σίγουρα είναι πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν για τα κίνητρα και τους στόχους μιας τέτοιας επίθεσης. Ανεξάρτητα πάντως από την προέλευση της επίθεσης, η εργαλειοποίηση της από την πλευρά του Ισραήλ είναι ξεκάθαρη, η δε υποκρισία του τεράστια την ίδια στιγμή που προκαλεί εκατόμβες νεκρών στη Γάζα, κυρίως παιδιών και γυναικών.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η επίθεση στο Majdal Shams έδωσε την αφορμή στο Ισραήλ – μαζί με το πράσινο φως από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις – για να (παρ)οξύνει την επιθετικότητα του. Πρώτα με την δολοφονική επίθεση στις 30 Ιουλίου σε κατοικημένη περιοχή στη Βηρυτό, που στόχο είχε ένα κορυφαίο στέλεχος της Χεζμπολάχ, τον Φουάντ Σουκρ, επικηρυγμένο από τις ΗΠΑ μεταξύ άλλων για την επίθεση στη Βηρυτό το 1983 που στοίχισε τη ζωή σε 241 Αμερικανούς πεζοναύτες. Η επίθεση σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Βηρυτού έγινε με πρόδηλο σκοπό την κλιμάκωση και την πρόκληση απάντησης. Το Ισραήλ για ακόμα μια φορά σκόρπισε τον θάνατο σε έδαφος άλλης χώρας, γκρεμίζοντας κατοικημένη πολυκατοικία και προκαλώντας αδιευκρίνιστο ακόμη αριθμό θυμάτων. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Νασράλα, είχε προειδοποιήσει πως όποια επίθεση στη Βηρυτό θα απαντηθεί με επίθεση κατά του Τελ Αβίβ.
Η στρατηγική κλιμάκωσης του Ισραήλ κορυφώθηκε την 31η Ιουλίου με την δολοφονία του ηγέτη του πολιτικού σκέλους της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε στην Τεχεράνη. Η δολοφονία καταδικάστηκε από όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων της Παλαιστίνης, ακόμα και από την προδοτική Παλαιστινιακή αρχή και τον πρόεδρο Αμπάς. Η δολοφονία δηλώνει καθαρά και τις πραγματικές προθέσεις του Ισραήλ και των συμμάχων του να οδηγήσουν τη Μέση Ανατολή σε ένα γενικευμένο πόλεμο, ως μοναδική ίσως διέξοδο να υπερβούν τη δεινή θέση στην οποία βρίσκονται. Ο Χανίγιε αποτελούσε εμβληματικό ηγέτη της οργάνωσης και έχαιρε εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των παλαιστινιακών οργανώσεων, του παλαιστινιακού λαού αλλά και όλου του αραβικού κόσμου. Υπήρξε τόσο σημαντικός στόχος για το σιωνιστικό κράτος ούτως ώστε για να τον υπονομευόσουν και να τον πλήξουν, είχαν προηγουμένως στοχοποιήσει και δολοφονήσει τους γιούς και τους εγγονούς του στη Γάζα.
Η απώλεια του Χανίγιε δεν πρόκειται να αποθαρρύνει την Αντίσταση, αλλά αντιθέτως θα την πεισμώσει και θα την εξαπλώσει. Ο φόβος του σιωνιστικού κράτους που αισθάνεται τις δυνάμεις της Αντίστασης να αυξάνονται και να αναβαθμίζονται βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από τις σπασμωδικές θεαματικές του ενέργειες, ο ίδιος φόβος που κρύβεται πίσω από τα φριχτά βασανιστήρια που υποβάλλει του Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους μέσα στα κολαστήρια του. Όπως όμως η ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης αλλά και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών ευρύτερα έχει αποδείξει, για κάθε νεκρό αγωνιστή της αντίστασης δεκάδες είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να λάβουν τη θέση του.
Όπως έγραφε η Ταξική Αντεπίθεση στο κείμενο της για την πρόσφατη συνοδό του ΝΑΤΟ: «Κόντρα στις επιδιώξεις ωστόσο των νατοϊκών φονιάδων, την υπογραφή στις παγκόσμιες εξελίξεις θα βάλουν για μια ακόμα μια φορά οι λαοί. Θα τη βάλει ο παλαιστινιακός λαός και η αντίσταση του, που όχι μόνο αντέχει, αλλά αντεπιτίθεται διαρκώς, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στον ισραηλινό στρατό, ανοίγοντας τον δρόμο της νίκης. Ύστερα από 9 μήνες ανελέητων βομβαρδισμών και χερσαίων επιχειρήσεων, με πάνω από 40 χιλιάδες νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες σακατεμένους, και ενώ η μέγγενη του στρατού κατοχής σφίγγει όλο και περισσότερο ακόμα και τα τελευταία “ασφαλή” σημεία της Γάζας, τα ψυχικά και φυσικά αποθέματα του παλαιστινιακού λαού μοιάζουν αστείρευτα. Νέα φρούρια της αντίστασης στήνονται δίπλα σε αυτά που στέκουν ακόμα άπαρτα. Στα σοκάκια της Ράφα, στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Τζαμπάλια και της Χαν Γιουνίς, στην Αλ Ζαιτούν και τη Σουζάια στην πόλη της Γάζας, στον διάδρομο Νετζερίμ στο κέντρο της Λωρίδας, στη Μπέιτ Χανούν, η αυτοθυσία, η οργάνωση, η εφευρετικότητα, το δίκιο της Αντίστασης βρίσκει συνεχώς τρόπους να ορθώνει ένα ατσάλινο Νο Passaran στους εισβολείς σε Γάζα και Δυτική όχθη. Με βόμβες, πυραύλους, ρουκέτες, τουφέκια αλλά και απροσμέτρητη αλληλεγγύη, η αντίσταση ματώνει τον κατακτητή, την ώρα που σύσσωμος ο παλαιστινιακός λαός συγκροτεί κάτω από απίστευτες δυσκολίες και αντιμέτωπος με την πείνα και τις αρρώστιες δίκτυα κοινωνικής αυτοοργάνωσης, αλληλοβοήθειας, περίθαλψης, ανεφοδιασμού, επιμελητείας, κρατώντας παράλληλα ζωντανές βασικές υποδομές (Υγείας, Παιδείας). Αυτός ακριβώς ο παλλαϊκός της χαρακτήρας, είναι που επιτρέπει στην Αντίσταση να αναγεννιέται ακόμα και μέσα από τα ερείπια και τους μαζικούς τάφους, κάνοντας την ακατάβλητη και τελικά νικηφόρα. Κι όπως έχει δείξει η ιστορία των απελευθερωτικών αγώνων κανένας λαός που αγωνίζεται σύσσωμος για τους ανθρώπους του, τη γη του, τη αξιοπρέπεια, την ελευθέρια, τον πολιτισμό του δεν μπορεί να ηττηθεί.
Σε κάθε περίπτωση, η αδυναμία του Ισραήλ να συντρίψει την παλαιστινιακή-όπως και την λιβανέζικη και την υεμενίτικη-αντίσταση δημιουργεί συνολικό πολιτικό αδιέξοδο για τη Δύση. Σε αυτό ακριβώς το φόντο τα διεθνιστικα, αντιιμπεριαλιστικά, αντιαποικιοκρατικά και αντιπολεμικά κινήματα σε όλο τον κόσμο μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό μοχλό που θα επιτείνει τα αδιέξοδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Αναπτυσσόμενος παράλληλα με την κλιμάκωση της αντίστασης στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή, ο αγώνας για την επιστροφή του πολέμου στα μετόπισθεν των καπιταλιστικών μητροπόλεων μέσα από διαδηλώσεις, καταλήψεις, σαμποτάζ, ανταρτικές ενέργειες, συγκρούσεις, μπορεί να διαμορφώσει τους όρους μιας παγκόσμιας κοινωνικής έκρηξης, μιας διεθνούς Ιντιφάντα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων υποκειμένων. Αυτή ακριβώς είναι η ιστορική πρόκληση του καιρού μας!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Νίκη στην Αντίσταση- Θάνατος στον Σιωνισμό και τον Ιμπεριαλισμό
