Οικολογική καταστροφή στον Παγασητικό κόλπο με την υπογραφή κυβέρνησης, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κεφαλαίου, ΕΕ
Η οικολογική καταστροφή στον Παγασητικό κόλπο με τα εκατομμύρια νεκρά ψάρια και την τεράστια μόλυνση των νερών του με τοξικά λύματα αποτελεί ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που φέρει την υπογραφή του ελληνικού κράτους και των μηχανισμών του (αρμόδια υπουργεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση), των καπιταλιστικών project που τρέχουν στη Θεσσαλία ύστερα από τις πλημμύρες του περσινού Σεπτεμβρίου και βέβαια της ΕΕ, η οποία χρηματοδοτεί αλλά και έχει την γενική εποπτεία των έργων αποκατάστασης των ζημιών από τις πλημμύρες.
Σχεδόν έναν χρόνο από τις περσινές πλημμύρες τα έργα αποκατάστασης έχουν κατά κυριολεξία βαλτώσει. Η υποτιθέμενη “επιστημονική και με οικολογικές προδιαγραφές” αποκατάσταση και αποστράγγιση των πλημμυρισμένων εκτάσεων αποτέλεσε στην πραγματικότητα ένα πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, που ούτε σύγχρονα αντιπλημμυρικά έργα βέβαια δεν προχώρησε ουσιαστικά, την ώρα που οι διαδικασίες αποστράγγισης βάλτωναν κυριολεκτικά με τεράστιες εκτάσεις να έχουν μετατραπεί σε τοξικούς βούρκους, γεμάτους χημικά λύματα, νεκρά ζώα και ψάρια, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τη λίμνη Κάρλα που αποτελούσε μια υγειονομική βόμβα δεδομένης της έκτασης της και της σύνδεσης της με άλλες περιοχές.
Η λύση που δόθηκε για την αποστράγγιση των βούρκων αυτών και της λίμνης Κάρλας, με την έγκριση κυβέρνησης, τοπικών αρχών και της έχουσας την γενική εποπτεία των έργων ΕΕ, ήταν απολύτως δηλωτική του εγκληματικού τρόπου που διαχειρίζονται αντίστοιχης σημασίας ζητήματα για τον άνθρωπο και τη φύση. Αντί για επιστημονικές (αλλά κοστοβόρες για τα κέρδη των καπιταλιστών) επιχειρήσεις καθαρισμού της Κάρλας, αποφάσισαν να ανοίξει το θυροφράγμα στην Κάρλα που συγκρατούσε τα νερά για να διοχετευτούν στον Παγασητικό Κόλπο. Άδειασαν δηλαδή στον Παγασητικό όλο το τοξικό περιεχόμενο (νεκρά ψάρια, ζώα, φυτοφάρμακα, χημικά, βαρέα μέταλλα) που είχε συσσωρευτεί στην Κάρλα στον Παγασητικό. Μετέτρεψαν -ακριβώς όπως οι εφοπλιστές- εν γνώσει τους τη θάλασσα σε ένα γιγαντιαίο σκουπιδοτενεκέ. Και είχαν μάλιστα το θράσος λίγες εβδομάδες πριν -και ενώ η ροή προς τον Παγασητικό από την Κάρλα είχε ξεκινήσει με ορατά τα πρώτα αποτελέσματα – να διαβεβαιώνουν ότι η ποιότητα των νερών του Παγασητικού είναι άριστη.
Δεν προκαλεί βέβαια καμία έκπληξη η εγκληματική δράση και ανευθυνότητα των κρατικών και τοπικών αρχών. Είναι απολύτως συμβατή με το ρόλο τους ως υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ειδικά στον Βόλο τα έργα και οι ημέρες τους είναι πολύ γνωστές, το παράδειγμα δε του πώς διαχειρίστηκαν τη μεγάλη ρύπανση από την ΑΓΕΤ-Lafarge είναι αποκαλυπτικο.
Μόνο οργή μας γεμίζει η νέα οικολογική καταστροφή, ύστερα από την πρόσφατη στη ΒΑ Αττική. Και δέσμευση για την όξυνση των κοινωνικών ταξικών αγώνων. Όπως έγραφε η Ταξική Αντεπίθεση στο κείμενο της για την πρόσφατη πυρκαγιά στη ΒΑ Αττική:
[…]Όπως δολοφονεί την ανθρώπινη ζωή στα εργασιακά κάτεργα, τα σύνορα, στις αστυνομικές καταδιώξεις, έτσι ο -ελληνικός- καπιταλισμός δολοφονεί και τη φύση. Η σοβούσα περιβαλλοντική κλιματική κρίση δεν αποτελεί κάποιο εξωγενές –και άρα πρόσκαιρο – γνώρισμα του αλλά αναπόφευκτο σύμπτωμα του, ένα τυπικό δείγμα της αξεπέραστης αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της, που νομοτελειακά θα γίνει ακόμα πιο έντονη τα χρόνια που ακολουθούν.
Στην καμμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη να οξύνουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση της φύσης. Της φύσης ως οργανικού στοιχείου της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργικότητας, ενάντια στην καταστροφή της ως συστατικού στοιχείου της ταξικής μας υποτίμησης. Από τα Άγραφα, την Εύβοια και τις Σκουριές ως τα Εξάρχεια, τα Πατήσια, τη Μάνδρα και την Ελευσίνα και από τα πάρκα και τις πλατείες ως τους λόφους, τα βουνά, τα ποτάμια, τις θάλασσες ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή της φύσης είναι αγώνας ταξικός, αγώνας που αφορά την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και για αυτό το λόγο ένας αγώνας υπαρξιακός και συνάμα οραματικός, ένας αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες, ο οποίος ως τέτοιος κυοφορεί τις ανάγκες μιας άλλης κοινωνίας.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο που ξερνάει ο καπιταλισμός στα δάση, στις θάλασσες, στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα.
Μαζικοί δυναμικοί αγώνες για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες.
