Έγκλημα με ονοματεπώνυμο η πυρκαγιά στην Κορινθία με δυο νεκρούς εθελοντές δασοπυροσβέστες και 80 χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους και καλλιεργήσιμης γης
Για τρίτη μέρα συνεχίζει να καίει η πυρκαγιά στην Κορινθία που έχει αφήσει πίσω της δυο νεκρούς εθελοντές δασοπυροσβέστες και δυο τραυματίες, μεγάλες δασικές εκτάσεις καμένες (80 χιλιάδες στέμματα δάσους και καλλιεργήσιμης γης), πολλά κατεστραμμένα σπίτια και ανυπολόγιστες καταστροφές στην οικολογική ισορροπία της ευρύτερης περιοχής. Στο φόντο της μεγάλης πυρκαγιάς στη Βορειοανατολική Αττική τον Αύγουστο, και λίγες μέρες μόνο μετά τις προκλητικές πανηγυρικές δηλώσεις του υπουργού Πολιτικής Προστασίας Κικίλια για «την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φετινών πυρκαγιών», η πυρκαγιά στην Κορινθία έρχεται να υπογραμμίσει την πλήρη απαξίωση του συστήματος πρόληψης και δασοπυρόσβεσης, απαξίωση που είναι υπεύθυνη στην πραγματικότητα για το θάνατο των δύο εθελοντών, οι οποίοι ελλείψει δασοπυροσβεστών και πυροσβεστικών μέσων ρίχτηκαν με αυτοθυσία στη μάχη για να σώσουν το βιος και τη ζωή των συνανθρώπων τους . Όπως είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι η έκταση της πυρκαγιάς πήρε τις τεράστιες διαστάσεις που έλαβε.
Η απαξίωση αυτή βέβαια δεν είναι ουδέτερη ταξικά και πολιτικά. Είναι αποτελέσματα των προτεραιοτήτων του αστικού κράτους και της κυβέρνησης, του ίδιου κράτος που λίγες μόνο μέρες πριν δεν ανανέωνε τις συμβάσεις των εποχικών δασοπυροσβεστών, ενώ κώφευε προκλητικά στα αιτήματα τους για ενίσχυση του σώματος, την ώρα που δαπανούσε τεράστια ποσά για εξοπλισμούς και μπούκωνε με ζεστό δωρεάν χρήμα τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, τους καναλάρχες και τους βιομηχάνους.
Υπό αυτήν ακριβώς την έννοια –και- αυτή καταστροφική πυρκαγιά είναι ένα προδιαγεγραμμένο μαζικό έγκλημα του ελληνικού καπιταλισμού, «ενός συστήματος που στο όνομα του μέγιστου κέρδους προσφέρει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο (κατασκευαστικό, real estate, εφοπλιστικό) και ιδιωτικοποιεί και αποψιλώνει δασικές εκτάσεις και πάρκα, ενός συστήματος που υποτιμά πολλαπλά τη ζωή στις προλεταριακές λαϊκές γειτονίες και απαξιώνει τις υπηρεσίες δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας, την ώρα που προκλητικά αυξάνει τους εξοπλισμούς για την αστυνομία, το στρατό και τους νατοϊκούς εξοπλισμούς. Ενός συστήματος που την ώρα που επιβαρύνεται δραματικά η υγεία εκατομμύρια ανθρώπων από το τοξικό νέφος που εκλύεται, διατείνεται δημαγωγικά ότι σώζει ανθρώπινες ζωές στις πυρκαγιές μέσω της εκκένωσης των κατοικημένων περιοχών, υποβαθμίζοντας έτσι το έργο της κατάσβεσης και της προστασίας των δασών και σπιτιών για το όποιο έδωσαν και αυτή τη φορά τη μάχη με όπλα την κοινωνική ταξική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση χιλιάδες κάτοικοι, εκατοντάδες εθελοντές πυροσβέστες και αλληλέγγυος κόσμος. Ενός συστήματος που κρύβεται προκλητικά πίσω από προπαγανδιστικές εξαγγελίες για αποζημιώσεις και άμεσες αναδασώσεις, αντίστοιχα ψευδείς και όσο και ανεπαρκείς με αυτές για την Εύβοια πριν τρία χρόνια.
[…] Στην καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη να οξύνουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση της φύσης. Της φύσης ως οργανικού στοιχείου της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργικότητας, ενάντια στην καταστροφή της ως συστατικού στοιχείου της ταξικής μας υποτίμησης. Από τα Άγραφα, την Εύβοια και τον Παγασητικό ως το κέντρο της Αθήνας και από τα πάρκα και τις πλατείες ως τους λόφους, τα βουνά και τα ποτάμια ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή της φύσης είναι αγώνας ταξικός, αγώνας που αφορά την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και για αυτό το λόγο ένας αγώνας υπαρξιακός και συνάμα οραματικός, ένας αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες, ο οποίος ως τέτοιος κυοφορεί τις ανάγκες μιας άλλης κοινωνίας.
