[Κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης που διαβάστηκε στην πολιτική εκδήλωση μνήμης για τον αναρχικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη]
Για να ζήσουμε πρέπει να επαναστατήσουμε!
Τιμή για πάντα στον αναρχικό κοινωνικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη
Μισό αιώνα από τη μεταπολίτευση και 51 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνει αυτό που η πολιτική θεωρία έχει πολλαπλώς αποκρυσταλλώσει: Για να ζήσουμε πρέπει να επαναστατήσουμε! Καμιά ζωτική κατάκτηση για την τάξη μας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ολοκληρωτική σύγκρουση και ρήξη με τον ταξικό εχθρό, κι αυτές οι κατακτήσεις δεν μπορούν να περιφρουρηθούν αποτελεσματικά χωρίς τη συνολική αναμέτρηση μαζί του.
Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου του 1973 και της κορυφαίας μεταπολιτευτικής στιγμής, της Εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, είναι ως προς αυτό χαρακτηριστικά. Μόνο μιας τέτοιας έντασης και περιεχομένου διαδικασία, όπως ήταν ο Νοέμβρης του 1973 μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της Χούντας και αντίστοιχα μόνο μια εξέγερση, όπως ο Δεκέμβρης του 2008, μπορούσε να δώσει απάντηση σε μια κρατική δολοφονία.
Η τριβή με αυτό ακριβώς το ερώτημα, του πώς δηλαδή διεκδικούμε -και υπερασπιζόμαστε – ως κοινωνία και ως τάξη τη ζωή από ένα σύστημα που ποικιλόμορφα τη σκοτώνει, συνοψίζει θα λέγαμε και τις συνθήκες ζωής και θανάτου του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη. Καταφάσκοντας στη ζωή και απαντώντας ως εκ τούτου στο παραπάνω ερώτημα με τις λέξεις Σύγκρουση, Εξέγερση, Επανάσταση, ο Κυριάκος βρέθηκε στις πρώτες γραμμές του ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού : από τους αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική ανάπλαση των Εξαρχείων ως την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και τη μαχόμενη Παλαιστίνη και από τον αγώνα ενάντια στις αστυνομικές δολοφονίες και τις διαδηλώσεις για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και την Πύλο, ο Κυριακός ενσάρκωνε με τη στάση του τη “γραμμή” της κλιμάκωσης, της συνέχειας και της υπέρβασης κάθε επίπεδο: πολιτικό, οργανωτικό, συντροφικό, μαχητικό.
Σε μια τέτοια διαδικασία αναζήτησης των υπερβάσεων εκείνων που θα κάνουν εφικτή την αντιστοίχιση των αντιστάσεων στο επίπεδο εκείνο που επιβάλλει η εποχή μας, μπορούμε να φανταστούμε τον Κυριάκο το μοιραίο μεσημέρι της 31ης Οκτωβρίου. Να αναζητά τους όρους στο πώς ένα διαχρονικό μέσο πάλης στα χέρια των επαναστατικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, θα γινόταν μέσο αντίστασης ενάντια στο καθεστώς του εργασιακού σφαγείου και του κρατικού ολοκληρωτισμού, ενάντια στο φασισμό, την πατριαρχία, τον πόλεμο, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Στο πώς θα γινόταν, με άλλα λόγια, μια ένοπλη ενέργεια μια έμπρακτη συμβολή στη συγκρότηση του αντίπαλου δέους στην κρατική-καπιταλιστική- ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Το γεγονός ότι αυτό δεν συνέβη με τραγικά αποτελέσματα για τον ίδιο και τη συντρόφισσα Μαριάννα άλλα και με σοβαρές συνέπειες για τους ενοίκους της πολυκατοικίας, δεν μπορεί να αλλοιώσει αυτό το θεμελιακό σκοπό του. Και η βαριά ευθύνη για αυτό πέφτει πάνω μας, στους εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που περπάτησαν μαζί του στους δρόμους της φωτιάς και που οφείλουμε, ως ελάχιστο φόρο τιμής, να δεσμευτούμε ότι δεν θα σταματήσουμε να διατρανώνουμε εκεί όπου πραγματικά λογοδοτούμε, εντός δηλαδή του κοινωνικού ταξικού μας στρατοπέδου, το ποιος ήταν και γιατί αγωνίστηκε και πέθανε ο Κυριάκος.
Όσο κι αν επιχαίρουν οι εκπρόσωποι του συστήματος για το πλήγμα που δέχτηκαν οι γραμμές μας, η ίδια η πραγματικότητα, λίγες μόνο μέρες μετά την 31η Οκτωβρίου, τους διαψεύδει. Ο τραγικός θάνατος του Κυριακού ξεκλειδώνει αγωνιστικές δυναμικές, γεμίζει με πείσμα και συνείδηση το κίνημα, επιβεβαιώνοντας, ότι ο θάνατος ενός επαναστάτη την ώρα του αγώνα αποτελεί μαζικό προσκλητήριο ενότητας και αγώνα.
Η βόμβα στην οδό Αρκαδίας έσκασε στα χέρια ενός ολόκληρου κινήματος οπού ο Κυριάκος και η Μαριάννα αποτέλεσαν αιμοδότη του, πραγματοποιώντας πολιτικές υπερβάσεις ώστε να σταθεί ενωμένο, μαχητικό και όρθιο συμμετέχοντας σε δεκάδες κρίσιμα γεγονότα και αναλαμβάνοντας ανοιχτές πρωτοβουλίες αγώνα.
Η διερευνητική ματιά και το συγκρατημένο χαμόγελο του συντρόφου θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μας. Έτσι θα θυμόμαστε εμείς τον Κυριάκο, σε κάποιο αμφιθέατρο, κατάληψη, οδόφραγμα ή στα στενά της πλατείας Εξαρχείων να διασταυρώνονται οι δρόμοι μας στην από κοινού αναζήτηση των τρόπων για τις σύγχρονες εφόδους στον ουρανό!
ΑΝΤΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ – ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ
