Ταξική Αντεπίθεση | Για τις εξελίξεις στη Σύρια, την πτώση του τυραννικού καθεστώτος Άσαντ και την εξελισσόμενη αμερικανοσιωνστική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή
Ύστερα από μια ταχεία επέλαση δώδεκα περίπου ημερών, ένας καλά εξοπλισμένος και οργανωμένος συνασπισμός δυνάμεων της λεγόμενης «συριακής αντιπολίτευσης», στενά συνδεδεμένος με την (νατοϊκή) Τουρκία, με επικεφαλής την ισλαμιστική σαλαφιστική οργάνωση Χάγιατ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS) και ορμητήριο την επαρχία Ιντλίμπ την οποία ήλεγχε από το 2020 ύστερα από τις συμφωνίες Ιράν- Τουρκίας- Ρωσίας, κατέλαβε στις 8 Δεκεμβρίου την πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό και έριξε από την εξουσία τον Σύρο δικτάτορα Μπασάρ Αλ Άσαντ. Ο Άσαντ υπήρξε πρόεδρος της χώρας από το 2000, όταν είχε διαδεχτεί τον πατέρα του Χαφάζ αλ Άσαντ, έναν χαρακτηριστικό εκφραστή του αραβικού μικροαστικού εθνικισμού (μπααθισμός), που βρισκόταν στο τιμόνι της Συρίας από το 1970, και οποίος έχει μεταξύ άλλων γίνει γνωστός για την εισβολή το 1976 στο Λίβανο εναντίον των Παλαιστίνιων Φενταγίν, τη σφαγή χιλιάδων Σύρων και Παλαιστίνιων στην πόλη Χάμα το 1982 αλλά και τη συμμετοχή του στην αμερικανική εκστρατεία κατά του Ιράκ το 1990.
Χωρίς εσωτερική κοινωνική υποστήριξη και με ελάχιστη από ότι φάνηκε εξωτερική, το καθεστώς Άσαντ που είχε κατορθώσει να διασωθεί το 2015 με τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας και τη στήριξη του Ιράν, κατέρρευσε αμαχητί, με τον Άσαντ να εγκαταλείπει τη Συρία, βρίσκοντας καταφύγιο στη Μόσχα. 14 σχεδόν χρόνια μετά τον Μάρτη του 2011 και το ξέσπασμα μιας γνήσιας λαϊκής εξέγερσης που πνίγηκε σε ποταμούς αίματος από το καθεστώς, και έναν αιματηρό εμφύλιο τον οποίο σφράγισαν –χειραγωγώντας και καθορίζοντας το περιεχόμενο του- με τις πολυεπίπεδες επεμβάσεις τους οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, αλλά και ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, ένα κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορίας της Συρίας μοιάζει να κλείνει. Όχι ασφαλώς με τα αποτελέσματα που επιδίωκε το ηρωικό λαϊκό κίνημα στη Συρία- κρίκος κι αυτό του μεγαλειώδους κινήματος στις αραβικές χώρες που αναμετρήθηκε στα ίσια με τυραννίες και με αμερικανοκίνητα φιλοσιωνιστικά καθεστώτα (Αίγυπτος)- αλλά εντός του ασφυκτικού πλαισίου που δημιούργησε η ιμπεριαλιστική και περιφερειακή επέμβαση στη Συρία. Με αποτελέσματα δηλαδή που δεν εγγυώνται σε καμιά περίπτωση την ικανοποίηση των βασικών στοχεύσεων του για ελευθερία, λαϊκή ευημερία, ανεξαρτησία, με όρους δηλαδή που θεμελιώνουν ένα νέο μαζικό λαϊκό κίνημα, αν κρίνουμε από το κοινωνικοοικονομικό (σκοταδιστικό- ελεύθερη αγορά) περιεχόμενο της νέας εξουσίας και από τις καταιγιστικές εξελίξεις με την ισραηλινή εισβολή στη Συρία. Ακριβώς γιατί οι δυνάμεις που έριξαν τον Άσαντ (όπως η είναι Χάγιατ Ταχρίρ αλ Σαμ και ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός) αποτελούν γεννήματα εκείνων των αποκρουστικών διεργασιών που δρομολογήθηκαν από τον δυτικό ιμπεριαλισμό για την απόκτηση του ελέγχου αυτής της κρίσιμης γεωστρατηγικά αραβικής χώρας της Μέσης Ανατολής.
Ακόμα κι έτσι όμως, και μόνο το γεγονός ότι προσώρας τουλάχιστον ένα αξιοσημείωτο κομμάτι του συριακού λαού και αριστερές οργανώσεις εντός της Συρίας, όπως και οι βασικές οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης στέκονται ανεκτικά (ή ακόμα και χαιρετίζουν την εξέλιξη), μας επιβάλλει να σταθούμε πιο μετρημένοι στις εκτιμήσεις μας, και σίγουρα να αναλογιστούμε –πέρα από «εύκολες» γεωπολιτικές αναλύσεις- του τι σημαίνει να ζεις υπό την μπότα μιας στυγνής τυραννίας, τι σημαίνει να παλεύεις εναντίον της και βεβαία τι σημαίνει αυτή να πέφτει. Μιας τυραννίας βυθισμένης στην οίηση και παράλληλα τιποτένιας όπως έδειξε η φυγή της οικογένειας Άσαντ για τη Μόσχα, μιας τυραννίας που προσπαθούσε να τα έχει πάντα καλά με όλους τους μεγάλους παίχτες της περιοχής, όπως βέβαια και με το Ισραήλ, αποδεχόμενη ουσιαστικά την προσάρτηση του Γκολάν το 1981 –παρά την κούφια αντισιωνιστική της ρητορική, ως εργαλείο εσωτερικής συνοχής σε ένα πληθυσμό με έντονα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα.
Δεν παραγνωρίζουμε ασφαλώς ότι ακόμα και έτσι, η Σύρια διαδραμάτιζε έναν όχι ευκαταφρόνητο ρόλο στην (επιμελητειακή) υποστήριξη της λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης. Κι ότι με την πτώση της μοιάζουν τα δυο αυτά πεδία να αποδυναμώνονται. Ωστόσο για αυτό, αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, αυτός δεν είναι άλλος από το ίδιο το καθεστώς Άσαντ και τις δυνάμεις που τον στήριζαν. Κανένας κόμβος -αν υποτεθεί ότι η Συρία αποτελούσε κάτι τέτοιο- κανενός «Άξονα Αντίστασης» δεν μπορεί να σταθεί με όρους δικτατορικούς, αντιλαϊκούς και εκχώρησης κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό, ακόμα κι αν υποχρεώνεται ενίοτε να διαπλέκεται με αντιδραστικά καθεστώτα και δυνάμεις, είναι πρώτα από όλα μια πάλη λαϊκή, κοινωνική και σε τελική ανάλυση ταξική, και όπου τα στοιχεία αυτά αδυνατίζουν ή συνθλίβονται τότε ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός δεν έχουν φραγμό. Η περίπτωση της Σύριας –αλλά και τόσων άλλων περιπτώσεων στον αραβικό κόσμο μέσα στα χρόνια, όπως βέβαια και του Κουρδιστάν- είναι αποκαλυπτική και δίνει υπό αυτήν την έννοια μια σαφή απάντηση σε όσους αναζητούν την ανάπτυξη της πάλης των λαών σε περιφερειακές δυνάμεις ή ακόμα και σε ιμπεριαλισμούς.
Όσο επιζήμια είναι όμως μια οπτική σαν την παραπάνω, άλλο τόσο είναι αυτή που κλείνει τα μάτια – ή ακόμα χειρότερα πανηγυρίζει – για τις εξελίξεις στη Συρία. Πολύ περισσότερο όταν το Ισραήλ –με τις ευλογίες των ΗΠΑ- έχει εισβάλλει εντός της Συρίας, κυριεύοντας χωριά και πόλεις, και καταστρέφοντας το σύνολο σχεδόν των στρατιωτικών της υποδομών, με σχεδόν μηδενική αντίδραση –ακόμα και σε ρητορικό επίπεδο- από το νέο καθεστώς. Ένα καθεστώς που προκειμένου να σταθεί μέσα στη κινούμενη άμμο της διαμελισμένης ουσιαστικά Συρίας, της φτώχειας, του πολέμου και των αβυσσαλέων χασμάτων, αναζητά τη στήριξη των περιφερειακών δυνάμεων και των ιμπεριαλιστών –που υποκριτικά του αφαιρούν την ταμπέλα του τρομοκράτη και του φανατικού φονταμενταλιστή, κρατώντας την βέβαια την ίδια στιγμή για την παλαιστινιακή και λιβανέζικη αντίσταση-, γεγονός που θα το φέρει νομοτελειακά αντιμέτωπο με τις ανάγκες και τους πόθους του συριακού λαού. Το κυβερνητικό άλλωστε παρελθόν της Χάγιατ Ταχρίρ αλ Σαμ στην Ιντλίμπ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, την ώρα που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παγκόσμια περνάνε σε νέα φάση και η αμερικανοσιωνστική μηχανή είναι έτοιμη να επεκτείνει τη δράση σε όλη την Μέση Ανατολή στοχεύοντας- όπως ανοιχτά πλέον διακηρύσσεται την Υεμένη, το Ιράκ και το Ιράν- η κινούμενη άμμος στα γρανάζια των ιμπεριαλιστών, αυτή που τους μπλόκαρε στην Παλαιστίνη και το Λίβανο -και αυτή που κόντρα στους συσχετισμούς θα τους μπλοκάρει και στη Συρία- είναι η πάλη των λαών. Και για την ενίσχυση αυτής της πάλης, διεθνιστικό χρέος μας δεν είναι ένα άλλο από το να λάβουμε θέση μάχης κι εμείς, μεταφέροντας τον πόλεμο στο «σπίτι» μας: μέσα στην Ελλάδα, μέσα στη ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ.
Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών – Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών
Ενάντια στην σιωνιστική εισβολή και την τουρκική επέκταση στη Συρία- Έξω όλοι οι ιμπεριαλιστές από τη Συρία – Αλληλεγγύη στο συριακό λαό
Να σαμποτάρουμε τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στην αμερικανοσιωνιστική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή – Ο εχθρός μας είναι εδώ μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην Ε.Ε., μέσα στο ΝΑΤΟ
Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Νίκη στην Αντίσταση
